2S1 Goździk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne techniczne |
|||
Linia 33: | Linia 33: | ||
|uzbrojenie = 1 [[haubica]] ''2A31'' kal. 122 mm |
|uzbrojenie = 1 [[haubica]] ''2A31'' kal. 122 mm |
||
|wyposażenie = |
|wyposażenie = |
||
|użytkownicy = [[File:2S1 operators.png| |
|użytkownicy = [[File:2S1 operators.png|center|240px]]<br />Niebieski - aktualni ,Czerwony - dawni |
||
|rzuty = |
|rzuty = |
||
|commons = Category:2S1 Gvozdika |
|commons = Category:2S1 Gvozdika |
||
Linia 100: | Linia 100: | ||
* {{państwo|Libia}} |
* {{państwo|Libia}} |
||
* {{państwo|Osetia Południowa}} |
* {{państwo|Osetia Południowa}} |
||
* {{państwo|Polska}} - 324 Wypierane z uzbrojenia przez [[Moździerz RAK]] |
* {{państwo|Polska}} - 324 Wypierane z uzbrojenia przez [[Moździerz RAK]] oraz [[AHS Krab]]. |
||
* {{państwo|Rosja}} - 622 |
* {{państwo|Rosja}} - 622 |
||
* {{państwo|Serbia}} - 72 |
* {{państwo|Serbia}} - 72 |
||
Linia 114: | Linia 114: | ||
* {{państwo|Czechy}} - Wycofane w wczesnych latach 2000 |
* {{państwo|Czechy}} - Wycofane w wczesnych latach 2000 |
||
* {{państwo|Czechosłowacja}} |
* {{państwo|Czechosłowacja}} |
||
⚫ | |||
* {{państwo|Państwo Islamskie}} - Nieznana ilość. Obecnie prawdopodobnie wszystkie zostały zniszczone. |
|||
⚫ | |||
* {{państwo|Niemiecka Republika Demokratyczna}} |
* {{państwo|Niemiecka Republika Demokratyczna}} |
||
* {{państwo|Rumunia}} - 48 w rezerwie od 2005 roku |
* {{państwo|Rumunia}} - 48 w rezerwie od 2005 roku |
||
* {{państwo|Słowenia}} - 8 w rezerwie |
* {{państwo|Słowenia}} - 8 w rezerwie |
||
* {{państwo|Węgry}} - 144 Wycofane w 2004 roku |
* {{państwo|Węgry}} - 144 Wycofane w 2004 roku |
||
* {{państwo|ZSRR}} |
* {{państwo|ZSRR}} |
||
Wersja z 10:21, 3 gru 2017
Samobieżna haubica 2S1 Goździk, Wojskowo-historyczne muzeum artylerii, wojsk inżynieryjnych i łączności w Petersburgu | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Charkowska Fabryka Traktorów, Huta Stalowa Wola |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
4 lub 5 |
Historia | |
Prototypy |
1967 |
Produkcja |
1971–1994 |
Egzemplarze |
ponad 10 000[2] |
Dane techniczne | |
Silnik |
1 silnik wysokoprężny JAMZ-238W o mocy 240 KM (177 kW) lub SW-680T o mocy 300 KM (220 kW) |
Transmisja |
mechaniczna |
Poj. zb. paliwa |
550 l |
Pancerz |
15-20 mm |
Długość |
7,265 m |
Szerokość |
2,85 m |
Wysokość |
2,74 m |
Prześwit |
0,40 m |
Masa |
15 700 kg (bojowa) |
Moc jedn. |
14,01 kW/t (SW-680T) |
Nacisk jedn. |
0,49 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość |
60 km/h (po drodze) |
Zasięg pojazdu |
500 km (po drodze) |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) |
pływający |
Rowy (szer.) |
3,00 m |
Ściany (wys.) |
0,70 m |
Kąt podjazdu |
60° |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 haubica 2A31 kal. 122 mm | |
Użytkownicy | |
Niebieski - aktualni ,Czerwony - dawni |
2S1 Goździk (ros. – 2C1 Гвоздикa, 2S1 Gwozdika; oznaczenie NATO – M1974) – samobieżna haubica kalibru 122 mm, konstrukcji radzieckiej, z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku rozpoczęto prace konstrukcyjne nad działem samobieżnym, zdolnym do pływania. Jego budowę oparto na konstrukcji czołgu pływającego PT-76 oraz przedłużonym podwoziu transportera opancerzonego MTLB.
Prototyp samobieżnej haubicy został zbudowany w 1967 roku, a od 1971 roku rozpoczęto jego produkcję seryjną. Oprócz ZSRR, gdzie produkowane były do 1991 roku, działo to produkowane było na licencji także w Polsce w zakładach Huta Stalowa Wola w latach 1984–1994 oraz w Bułgarii.
Służba
Samobieżna haubica 2S1 Goździk od 1971 roku była wprowadzana do jednostek artylerii państw Układu Warszawskiego. W późniejszym okresie haubice takie zostały sprzedane do niektórych krajów arabskich i afrykańskich.
Haubica ta jest współcześnie podstawowym rodzajem samobieżnych haubic w jednostkach artylerii samobieżnej m.in. w Polsce i w Rosji.
Bojowo została użyta w wojnie w Czeczenii, w latach 1999–2000, oraz w Iraku.
Opis konstrukcji
Samobieżna haubica 2S1 Goździk ma klasyczny układ konstrukcyjny i stosunkowo niską sylwetkę (zbudowano ją na wydłużonym podwoziu MTLB ). Kadłub spawany z płyt pancernych zawiera w przedniej części zespoły układu napędowego i przedział kierowania, w środkowej – silnik, a w tylnej – przedział bojowy i amunicyjny.
W umieszczonej z tyłu kadłuba wieży zamontowano haubicę 2A31 (zmodernizowana wersja haubicy ciągnionej D-30 kal. 122 mm). Haubicę 2A31 wyposażono w: przedmuchiwacz przewodu lufy, dwukomorowy hamulec wylotowy i zamek klinowy o pionowym ruchu klina. W wieży znajdują się: zmechanizowany układ zasilania amunicją, który zapewnia prowadzenie ognia z szybkostrzelnością od 5 do 7 strz./min. i stanowiska dla trzech żołnierzy. Przy czym obsługa haubicy składa się z 4 członków załogi w czasie pokoju, tj. dowódcy, celowniczego, ładowniczego i kierowcy, zaś w czasie wojny dodatkowo obecny jest amunicyjny. Stanowisko czwartego członka załogi (mechanik-kierowca) znajduje się z przodu kadłuba po lewej stronie.
Do strzelania stosuje się naboje rozdzielnego ładowania, przede wszystkim z pociskiem: odłamkowo-burzącym (o maksymalnej donośności 15 300 m i masie 21,76 kg), dymnym i kumulacyjnym (o masie 18,2 kg) stabilizowanym brzechwowo. Ponadto dostępne są naboje z pociskami:
- z dodatkowym napędem rakietowym (o zasięgu do 21 900 m)
- agitacyjne
- kasetowe
- oświetlające
- pocisk chemiczny – wycofano z uzbrojenia
Pojazd przewozi 40 sztuk amunicji, jednak podczas przygotowania działa do pływania liczbę nabojów należy ograniczyć do 30.
Napęd samobieżnej haubicy stanowi silnik wysokoprężny, chłodzony cieczą, 8-cylindrowy JAMZ-238N lub SW-680T (późniejsze egzemplarze). Gąsienicowy układ bieżny, z przednimi kołami napędowymi i siedmioma kołami nośnymi po każdej stronie. Zawieszenie indywidualne na wałkach skrętnych.
Wersje produkcyjne i pojazdy pochodne
- 2S1 IW12 (MT – Lbus) – wóz dowodzenia i rozpoznawczy
- 2S1 IW13 ( M1974-1) – wóz dowódcy baterii (wysunięte stanowisko dowodzenia)
- 2S1 IW14 (M1974-2A) – wóz dowódcy baterii
- 2S1 IW15 (M1974-2B) – wóz dowódcy dywizjonu
- 2S1 IW16 (M1974-3) – wóz dowódcy dywizjonu (wysunięte stanowisko dowodzenia)
- 2S1 IW21 – wóz dowodzenia obrony przeciwlotniczej
- 2S1 ? (M1979) – wóz saperski
- RChM – wóz rozpoznania chemicznego
- Da1 – wóz rozpoznania chemiczno-jądrowego
- Zoopark 1 – wóz z systemem radarów do kierowania ogniem artylerii
Użytkownicy
Aktualni użytkownicy
- Algieria - 145
- Angola
- Armenia - 20
- Azerbejdżan - 81
- Białoruś - 246
- Bośnia i Hercegowina - 5
- Bułgaria - 506
- Chorwacja - 9
- Erytrea - 20
- Etiopia
- Finlandia - 72
- Gruzja - 48
- Indie - 110
- Iran
- Irak
- Jemen
- Kazachstan - 10
- Libia
- Osetia Południowa
- Polska - 324 Wypierane z uzbrojenia przez Moździerz RAK oraz AHS Krab.
- Rosja - 622
- Serbia - 72
- Słowacja - 49
- Syria - 400
- Turkmenistan - Nieznana ilość
- Ukraina - 638
- Urugwaj - 6
- Uzbekistan
- Wietnam
Dawni użytkownicy
- Czechy - Wycofane w wczesnych latach 2000
- Czechosłowacja
- Jugosławia
- NRD
- Rumunia - 48 w rezerwie od 2005 roku
- Słowenia - 8 w rezerwie
- Węgry - 144 Wycofane w 2004 roku
- ZSRR
W muzeach
- Muzeum Militariów Atena w Skwierzynie (na terenie firmy Pomoc Drogowa Gorzów Wlkp.) - sprawny
- Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy - nr taktyczny 0606
- Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu
- Muzeum Artylerii w Toruniu
- Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie - wystawa plenerowa przed siedzibą główną. Pojazd przekazany do muzeum w 1996 roku przez Hutę Stalowa Wola
- Muzeum Broni i Militariów - Witoszów[3]
- Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej[4]
- Militarne Borne w Bornem Sulinowie - pojazd znajduje w ciągłym użytkowaniu[5].
- ↑ R. Jackson, "Czołgi i pojazdy bojowe", s.361
- ↑ Самоходная гаубица Гвоздика 2С1 122-мм. Государственный Военно-технический музей. [dostęp 2014-04-27]. (ros.).
- ↑ 31 lipca 2012 - "Goździk" w muzeum - to trzeba zobaczyć http://www.muzeum-broni.pl/
- ↑ Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej w Bytomiu [online], www.mtmiu.pl [dostęp 2017-11-21] .
- ↑ Militarne Borne
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 83. ISBN 83-86028-01-7.