SU-122-54

SU-122-54

SU-122-54 w Muzeum Sprzętu Wojskowego w Krasnodarze
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Typ pojazdu	działo pancerne (niszczyciel czołgów)
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	5 osób (dowódca, celowniczy, 2 ładowniczych, mechanik-kierowca)
Historia
Prototypy	1949–1954
Produkcja	1955–1956
Wycofanie	lata 60 XX w.
Egzemplarze	ok. 95 egz.
Dane techniczne
Silnik	wysokoprężny, 4-suwowy, rzędowy w układzie V W-54 o mocy 520 KM
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	spawany z płyt walcowanych o grubości 20 - 100 mm
Długość	9,97 m
Szerokość	3,27 m
Wysokość	2,56 m
Prześwit	0,42 m
Masa	36 t
Osiągi
Prędkość	48 km/h
Zasięg pojazdu	400 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,4 m
Rowy (szer.)	2,7 m
Ściany (wys.)	0,73 m
Kąt podjazdu	30°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata przeciwpancerna D-49 kalibru 122 mm z zapasem amunicji 35 pocisków 2 karabiny maszynowe KPWT kalibru 14,5 mm (sprzężony z armatą i przeciwlotniczy) z zapasem amunicji 600 naboi
Użytkownicy
ZSRR

SU-122-54 (obiekt 600) – działo pancerne (niszczyciel czołgów) konstrukcji radzieckiej z okresu po II wojnie światowej.

Historia

Po wprowadzeniu na uzbrojenie Armii Radzieckiej czołgu średniego (podstawowego) T-54, rozpoczęto konstruowanie działa pancernego zbudowanego w oparciu o jego podwozie. Prace te rozpoczęto w 1949 roku. Nowy pojazd miał być uzbrojony w armatę o większym kalibrze niż czołg. Wybór padł na armatę D-49 kalibru 122 mm. Była to wersja armaty D-25T wz. 1943 wypróbowanej w uzbrojeniu czołgów ciężkich IS-2, IS-3, a także IS-4. Działo zostało przyjęte do uzbrojenia w roku 1954. Produkcja odbywała się w latach 1955–1956. Brak danych na temat ilości zbudowanych pojazdów. Wiadomo tylko, że w roku 1955 wyprodukowano 65 armat D-49, a w 1956 - 30.

Działa pancerne SU-122-54 początkowo w pełni odpowiadały potrzebom pola walki. Szybko jednak ich uzbrojenie stało się niewystarczające. Miał na to wpływ rozwój czołgów potencjalnych przeciwników, a także wprowadzenie na uzbrojenie przeciwpancernych kierowanych pocisków rakietowych. Nie mogło tego zmienić nawet wprowadzenie nowych typów pocisków przeciwpancernych kalibru 122 mm. Ostatecznie pojazdy zostały wycofane z uzbrojenia w połowie lat 60 XX w. Zostały one przebudowane na ciągniki ewakuacyjne i wozy pomocy technicznej MTP-3

Konstrukcja

Działo pancerne SU-122-54 miało klasyczną konstrukcję. Armata została umieszczona w przedniej części stałej nadbudówki. Po prawej stronie nadbudówki znajdowała się wieżyczka dowódcy wyposażona w dalmierz TKD-09. Nad włazem ładowniczego umieszczono przeciwlotniczy karabin maszynowy KPWT kal. 14,5 mm. Amunicja do działa była rozdzielnego ładowania tzn. oddzielnie ładowano pocisk i łuskę z ładunkiem miotającym. Dla ułatwienia pracy ładowniczych, działo było wyposażone w elektryczny dosyłacz. Armata była wyposażona w przedmuchiwacz lufy. Osiągała szybkostrzelność 5-6 strzałów na minutę. Pole ostrzału wynosiło 16° w obie strony. Kąt podniesienia lufy wynosił 16°. Armatę można było opuścić maksymalnie o 4°.