2S1 Goździk: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ); zmiany kosmetyczne |
|||
Linia 37: | Linia 37: | ||
|commons = Category:2S1 Gvozdika |
|commons = Category:2S1 Gvozdika |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:2S1 Goździk MWL Bydgoszcz 01.jpg| |
[[Plik:2S1 Goździk MWL Bydgoszcz 01.jpg|mały|240px|Goździk eksponowany w [[Muzeum Wojsk Lądowych]] w [[Bydgoszcz]]y.]] |
||
'''2S1 Goździk''' ([[język rosyjski|ros.]] – ''2C1 Гвоздикa'', 2S1 Gwozdika; oznaczenie [[NATO]] – ''M1974'') – [[samobieżne działo polowe|samobieżna haubica]] kalibru 122 mm, konstrukcji [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiej]], z okresu po II wojnie światowej. |
'''2S1 Goździk''' ([[język rosyjski|ros.]] – ''2C1 Гвоздикa'', 2S1 Gwozdika; oznaczenie [[NATO]] – ''M1974'') – [[samobieżne działo polowe|samobieżna haubica]] kalibru 122 mm, konstrukcji [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckiej]], z okresu po II wojnie światowej. |
||
Linia 86: | Linia 86: | ||
* [[Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie]] - wystawa plenerowa przed siedzibą główną. Pojazd przekazany do muzeum w [[1996]] roku przez [[Huta Stalowa Wola|Hutę Stalowa Wola]] |
* [[Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie]] - wystawa plenerowa przed siedzibą główną. Pojazd przekazany do muzeum w [[1996]] roku przez [[Huta Stalowa Wola|Hutę Stalowa Wola]] |
||
* [[Muzeum Broni i Militariów - Witoszów]]<ref> 31 lipca 2012 - "Goździk" w muzeum - to trzeba zobaczyć http://www.muzeum-broni.pl/ </ref> |
* [[Muzeum Broni i Militariów - Witoszów]]<ref> 31 lipca 2012 - "Goździk" w muzeum - to trzeba zobaczyć http://www.muzeum-broni.pl/ </ref> |
||
* [[Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej]]<ref> |
* [[Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej]]<ref>[http://www.mtmiu.pl/ Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej w Bytomiu<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->]</ref> |
||
* Militarne Borne w Bornem Sulinowie - pojazd znajduje w ciągłym użytkowaniu<ref>[http://www.militarne-borne.pl Militarne Borne]</ref>. |
* Militarne Borne w Bornem Sulinowie - pojazd znajduje w ciągłym użytkowaniu<ref>[http://www.militarne-borne.pl Militarne Borne]</ref>. |
||
Wersja z 00:30, 14 lis 2017
Samobieżna haubica 2S1 Goździk, Wojskowo-historyczne muzeum artylerii, wojsk inżynieryjnych i łączności w Petersburgu | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent |
Charkowska Fabryka Traktorów, Huta Stalowa Wola |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
4 lub 5 |
Historia | |
Prototypy |
1967 |
Produkcja |
1971–1994 |
Egzemplarze |
ponad 10 000[2] |
Dane techniczne | |
Silnik |
1 silnik wysokoprężny JAMZ-238W o mocy 240 KM (177 kW) lub SW-680T o mocy 300 KM (220 kW) |
Transmisja |
mechaniczna |
Poj. zb. paliwa |
550 l |
Pancerz |
15-20 mm |
Długość |
7,265 m |
Szerokość |
2,85 m |
Wysokość |
2,74 m |
Prześwit |
0,40 m |
Masa |
15 700 kg (bojowa) |
Moc jedn. |
14,01 kW/t (SW-680T) |
Nacisk jedn. |
0,49 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość |
60 km/h (po drodze) |
Zasięg pojazdu |
500 km (po drodze) |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) |
pływający |
Rowy (szer.) |
3,00 m |
Ściany (wys.) |
0,70 m |
Kąt podjazdu |
60° |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 haubica 2A31 kal. 122 mm | |
Użytkownicy | |
Algieria, Angola, Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Bułgaria, Chorwacja, Kuba, Czechy, Etiopia, Finlandia (wersja 122 Psh 74), Węgry, Iran, Irak, Kazachstan, Libia, Polska, Rumunia, ZSRR/Rosja, Słowacja, Syria, Ukraina, Uzbekistan, Jemen, Jugosławia |
2S1 Goździk (ros. – 2C1 Гвоздикa, 2S1 Gwozdika; oznaczenie NATO – M1974) – samobieżna haubica kalibru 122 mm, konstrukcji radzieckiej, z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku rozpoczęto prace konstrukcyjne nad działem samobieżnym, zdolnym do pływania. Jego budowę oparto na konstrukcji czołgu pływającego PT-76 oraz przedłużonym podwoziu transportera opancerzonego MTLB.
Prototyp samobieżnej haubicy został zbudowany w 1967 roku, a od 1971 roku rozpoczęto jego produkcję seryjną. Oprócz ZSRR, gdzie produkowane były do 1991 roku, działo to produkowane było na licencji także w Polsce w zakładach Huta Stalowa Wola w latach 1984–1994 oraz w Bułgarii.
Służba
Samobieżna haubica 2S1 Goździk od 1971 roku była wprowadzana do jednostek artylerii państw Układu Warszawskiego. W późniejszym okresie haubice takie zostały sprzedane do niektórych krajów arabskich i afrykańskich.
Haubica ta jest współcześnie podstawowym rodzajem samobieżnych haubic w jednostkach artylerii samobieżnej m.in. w Polsce i w Rosji.
Bojowo została użyta w wojnie w Czeczenii, w latach 1999–2000, oraz w Iraku.
Opis konstrukcji
Samobieżna haubica 2S1 Goździk ma klasyczny układ konstrukcyjny i stosunkowo niską sylwetkę (zbudowano ją na wydłużonym podwoziu MTLB ). Kadłub spawany z płyt pancernych zawiera w przedniej części zespoły układu napędowego i przedział kierowania, w środkowej – silnik, a w tylnej – przedział bojowy i amunicyjny.
W umieszczonej z tyłu kadłuba wieży zamontowano haubicę 2A31 (zmodernizowana wersja haubicy ciągnionej D-30 kal. 122 mm). Haubicę 2A31 wyposażono w: przedmuchiwacz przewodu lufy, dwukomorowy hamulec wylotowy i zamek klinowy o pionowym ruchu klina. W wieży znajdują się: zmechanizowany układ zasilania amunicją, który zapewnia prowadzenie ognia z szybkostrzelnością od 5 do 7 strz./min. i stanowiska dla trzech żołnierzy. Przy czym obsługa haubicy składa się z 4 członków załogi w czasie pokoju, tj. dowódcy, celowniczego, ładowniczego i kierowcy, zaś w czasie wojny dodatkowo obecny jest amunicyjny. Stanowisko czwartego członka załogi (mechanik-kierowca) znajduje się z przodu kadłuba po lewej stronie.
Do strzelania stosuje się naboje rozdzielnego ładowania, przede wszystkim z pociskiem: odłamkowo-burzącym (o maksymalnej donośności 15 300 m i masie 21,76 kg), dymnym i kumulacyjnym (o masie 18,2 kg) stabilizowanym brzechwowo. Ponadto dostępne są naboje z pociskami:
- z dodatkowym napędem rakietowym (o zasięgu do 21 900 m)
- agitacyjne
- kasetowe
- oświetlające
- pocisk chemiczny – wycofano z uzbrojenia
Pojazd przewozi 40 sztuk amunicji, jednak podczas przygotowania działa do pływania liczbę nabojów należy ograniczyć do 30.
Napęd samobieżnej haubicy stanowi silnik wysokoprężny, chłodzony cieczą, 8-cylindrowy JAMZ-238N lub SW-680T (późniejsze egzemplarze). Gąsienicowy układ bieżny, z przednimi kołami napędowymi i siedmioma kołami nośnymi po każdej stronie. Zawieszenie indywidualne na wałkach skrętnych.
Wersje produkcyjne i pojazdy pochodne
- 2S1 IW12 (MT – Lbus) – wóz dowodzenia i rozpoznawczy
- 2S1 IW13 ( M1974-1) – wóz dowódcy baterii (wysunięte stanowisko dowodzenia)
- 2S1 IW14 (M1974-2A) – wóz dowódcy baterii
- 2S1 IW15 (M1974-2B) – wóz dowódcy dywizjonu
- 2S1 IW16 (M1974-3) – wóz dowódcy dywizjonu (wysunięte stanowisko dowodzenia)
- 2S1 IW21 – wóz dowodzenia obrony przeciwlotniczej
- 2S1 ? (M1979) – wóz saperski
- RChM – wóz rozpoznania chemicznego
- Da1 – wóz rozpoznania chemiczno-jądrowego
- Zoopark 1 – wóz z systemem radarów do kierowania ogniem artylerii
W muzeach
- Muzeum Militariów ATENA w Skwierzynie (na terenie firmy Pomoc Drogowa Gorzów Wlkp.) - sprawny
- Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy - nr taktyczny 0606
- Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu
- Muzeum Artylerii w Toruniu
- Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie - wystawa plenerowa przed siedzibą główną. Pojazd przekazany do muzeum w 1996 roku przez Hutę Stalowa Wola
- Muzeum Broni i Militariów - Witoszów[3]
- Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej[4]
- Militarne Borne w Bornem Sulinowie - pojazd znajduje w ciągłym użytkowaniu[5].
- ↑ R. Jackson, "Czołgi i pojazdy bojowe", s.361
- ↑ Самоходная гаубица Гвоздика 2С1 122-мм. Государственный Военно-технический музей. [dostęp 2014-04-27]. (ros.).
- ↑ 31 lipca 2012 - "Goździk" w muzeum - to trzeba zobaczyć http://www.muzeum-broni.pl/
- ↑ Muzeum Techniki Militarnej i Użytkowej w Bytomiu
- ↑ Militarne Borne
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 83. ISBN 83-86028-01-7.