Édouard Balladur: Różnice pomiędzy wersjami

Édouard Balladur
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1929 ; Izmir
	163. Premier Republiki Francuskiej
Okres	od 29 marca 1993; do 10 maja 1995
Przynależność polityczna	RPR
Poprzednik	Pierre Bérégovoy
Następca	Alain Juppé

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 20:34, 26 mar 2011

Edouard Balladur (ur. 2 maja 1929 w Izmirze, Turcja) – francuski prawnik i polityk pochodzenia ormiańskiego, były minister i premier, kawaler Legii Honorowej.

Życiorys

Absolwent Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu i École nationale d'administration.

Działalność publiczną rozpoczął w latach 60. Był doradcą premiera Georges'a Pompidou. Po jego elekcji na urząd prezydenta, był m.in. podsekretarzem stanu w jego kancelarii^[1].

Do polityki powrócił w latach 80. Jako kandydat gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki w 1986 po raz pierwszy został posłem do Zgromadzenia Narodowego. Zrezygnował z mandatu, obejmując stanowisko ministra stanu oraz ministra gospodarki, finansów i prywatyzacji w drugim rządzie Jacques'a Chiraca. Funkcje te pełnił przez dwa lata. W 1988 i 1993 ponownie był wybierany do niższej izby francuskiego parlamentu. W 1989 został też radnym Paryża, w radzie francuskiej stolicy zasiadał do 2008.

29 marca 1993, po wygraniu przez koalicję Zgromadzenia na rzecz Republiki i Unii na rzecz Demokracji Francuskiej wyborów parlamentarnych, został mianowany premierem nowego rządu, funkcjonującego w ramach koabitacji (przy socjalistycznym prezydencie, François Mitterrandzie.

Édouard Balladur zdecydował się wystartować w wyborach prezydenckich w 1995, mimo że jego partia wysunęła kandydaturę mera Paryża, Jacques'a Chiraca. Urzędujący premier uzyskał poparcie mniejszości gaullistów (jak minister Nicolas Sarkozy, Patrick Devedjian, Charles Pasqua) i większości UDF (przy sprzeciwie Valéry'ego Giscarda d'Estaing). W pierwszej turze Édouard Balladur zajął trzecie miejsce z wynikiem 18,58% głosów^[2]. Po zwycięstwie Jacques'a Chiraca, w dniu 10 maja 1995 zakończył urzędowanie jako premier.

W 1995 powrócił do pracy w parlamencie, skutecznie ubiegał się o reelekcję w 1997. Rok później krótko był radnym Ile-de-France. W 2002 zaangażował się w tworzenie Unii na rzecz Większości Prezydenckiej, a po jej sukcesie w wyborach parlamentarnych (w których ponownie zdobył mandat) wstąpił do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2007 zrezygnował z ubiegania się o kolejną kadencję, rezygnując z aktywności politycznej.

Skład rządu Édouarda Balladura

Édouard Balladur – premier
Alain Juppé – minister spraw zagranicznych
François Léotard – minister obrony
Charles Pasqua – minister spraw zagranicznych i planowania regionalnego
Edmond Alphandéry – minister gospodarki
Nicolas Sarkozy – minister budżetu, rzecznik prasowy rządu
Gérard Longuet – minister przemysłu, handlu zagranicznego, poczty i telekomunikacji, 17 października 1994 stanowisko to objął José Rossi
Michel Giraud – minister pracy, zatrudnienia i szkoleń zawodowych
Pierre Méhaignerie – minister sprawiedliwości
François Bayrou – minister edukacji narodowej
Philippe Mestre – minister weteranów i ofiar wojen
Jacques Toubon – minister kultury i frankofonii
Jean Puech – minister rolnictwa i rybołówstwa
Michèle Alliot-Marie – minister młodzieży i sportu
Dominique Perben – minister terytoriów i departamentów zamorskich
Bernard Bosson – minister transportu, turystyki i zaopatrzenia
Simone Veil – minister stosunków społecznych, zdrowia i polityki miejskiej
Michel Roussin – minister kooperacji, 12 listopada 1994 stanowisko to objął Bernard Debré
Hervé de Charette – minister mieszkalnictwa
Alain Carignon – minister komunikacji, do 19 lipca 1994
André Rossinot – minister służby publicznej
Alain Madelin – minister przedsiębiorczości i rozwoju gospodarczego
François Fillon – minister szkolnictwa wyższego i badań naukowych

↑ Julian Nundy: Gaullist patrician the man most likely to succeed: Balladur is hot tip for PM. independent.co.uk, 27 marca 1993. (ang.).
↑ Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. (fr.).

Źródła

Édouard Balladur na stronie Zgromadzenia Narodowego XII kadencji (fr.)

Szablon:Drugi rząd Jacques'a Chiraca

[1] Julian Nundy: Gaullist patrician the man most likely to succeed: Balladur is hot tip for PM. independent.co.uk, 27 marca 1993. (ang.).

[2] Élection présidentielle 1995. france-politique.fr. (fr.).

[1]

[2]

@@ Linia 79: / Linia 79: @@
 [[et:Édouard Balladur]]
 [[en:Édouard Balladur]]
-[[es:Édouard Balladur]]
 [[fr:Édouard Balladur]]
 [[ko:에두아르 발라뒤르]]

Burbonowie	Périgord (1815) Plessis (1815–1818) Dessolles (1818–1819) Decazes (1819–1820) Plessis (1820–1821) Villèle (1821–1828) Martignac (1828–1829) Polignac (1829–1830) Mortemart (1830)
Monarchia lipcowa	Broglie (1830) Laffitte (1830–1831) Perier (1831–1832) Soult (1832–1834) Gérard (1834) Bassano (1834) Mortier (1834–1835) Broglie (1835–1836) Thiers (1836) Molé (1836–1839) Soult (1839–1840) Thiers (1840) Soult (1840–1847) Guizot (1847 23 lutego 1848) Molé (1848)
II Republika	Dupont de l’Eure (1848) Arago (1848) Cavaignac (1848) Barrot (1848–1849) d’Hautpoul (1849–1851) Faucher (1851)
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy	Ollivier (1870) Cousin-Montauban (1870) Trochu (1870–1871)
III Republika	Dufaure (1871–1873) Broglie (1873–1874) Cissey (1874–1875) Buffet (1875–1876) Dufaure (1876) Simon (1876–1877) Broglie (1877) Rochebouet (1877) Dufaure (1877–1879) Waddington (1879–1879) Freycinet (1879–1880) Ferry (1880–1881) Gambetta (1881–1882) Freycinet (1882) Duclerc (1882–1883) Fallieres (1883) Ferry (1883–1885) Brisson (1885) Freycinet (1886) Goblet (1886–1887) Rouvier (1887) Tirard (1887–1888) Floquet (1888–1889) Tirard (1889–1890) Freycinet (1890–1892) Loubet (1892) Ribot (1892–1893) Dupuy (1893) Casimir-Perier (1893–1894) Dupuy (1894–1895) Ribot (1895) Bourgeois (1895–1896) Méline (1896–1898) Brisson (1898) Dupuy (1898–1899) Waldeck-Rousseau (1899–1902) Combes (1902–1905) Rouvier (1905–1906) Sarrien (1906) Clemenceau (1906–1909) Briand (1909–1911) Monis (1911) Caillaux (1911–1912) Poincaré (1912–1913) Briand (1913) Barthou (1913) Doumergue (1913–1914) Ribot (1914) Viviani (1914–1915) Briand (1915–1917) Ribot (1917) Painlevé (1917) Clemenceau (1917–1920) Millerand (1920) Leygues (1920–1921) Briand (1921–1922) Poincaré (1922–1924) François-Marsal (1924) Herriot (1924–1925) Painlevé (1925) Briand (1925–1926) Herriot (1926) Poincaré (1926–1929) Briand (1929) Tardieu (1929–1930) Chautemps (1930) Tardieu (1930) Steeg (1930–1931) Laval (1931–1932) Tardieu (1932) Herriot (1932) Paul-Boncour (1932–1933) Daladier ( 1933) Sarraut (1933) Chautemps (1933–1934) Daladier (1934) Doumergue (1934) Flandin (1934–1935) Bouisson (1935) Laval (1935–1936) Sarraut (1936) Blum (1936–1937) Chautemps (1937–1938) Blum (1938) Daladier (1938–1940) Reynaud (1940) Pétain (1940)
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy	Pétain (1940) Laval (1940–1941) Flandin (1940–1941) Darlan (1941–1942) Laval (1942–1944) Gaulle (1944–1946) Gouin (1946) Bidault (1946) Blum (1946–1947)
IV Republika	Ramadier (1947) Schuman (1947–1948) Marie (1948) Schuman (1948) Queuille (1948–1949) Bidault (1949–1950) Queuille (1950) Pleven (1950–1951) Queuille (1951) Pleven (1951–1952) Faure (1952) Pinay (1952–1953) Mayer (1953) Laniel (1953–1954) France (1954–1955) Faure (1955–1956) Mollet (1956–1957) Bourgès-Maunoury (1957) Gaillard (1957–1958) Pflimlin (1958) Gaulle (1958–1959)
V Republika	Debré (1959–1962) Pompidou (1962–1968) Couve de Murville (1968–1969) Chaban-Delmas (1969–1972) Messmer (1972–1974) Chirac (1974–1976) Barre (1976–1981) Mauroy (1981–1984) Fabius (1984–1986) Chirac (1986–1988) Rocard (1988–1991) Cresson (1991–1992) Bérégovoy (1992–1993) Balladur (1993–1995) Juppé (1995–1997) Jospin (1997–2002) Raffarin (2002–2005) Villepin (2005–2007) Fillon (2007–2012) Ayrault (2012–2014) Valls (2014–2016) Cazeneuve (2016–2017) Philippe (2017–2020) Castex (2020–2022) Borne (2022–2024) Attal (2024) Barnier (od 2024)