|
A música clásica é a corrente musical que comprende principalmente a música producida ou baseada nas tradiciones de la música occidental, tanto litúrxica como secular. Abrangue un periodo de tempo que vai aproximadamente dende o século XI á actualidade, e inclúe o período clásico e outros. As normas centrais desta tradición foron codificadas entre 1550 e 1900, período que é coñecido como o período da práctica común. As principais divisións temporais da música occidental son as seguintes: música antiga, que inclúe a música medieval (500-1400) e a música renacentista (1400-1600); o período da práctica común, que inclúe a música barroca (1600-1750), a música clásica (1750-1820), e a música romántica (1804-1910); e a música do século XX e música contemporánea.
A música clásica distínguese da música popular e de outras formas musicais non europeas pola súa característica notación musical simbólica, en uso dende aproximadamente o século XVI. Dita notación permite aos compositores prescribir de xeito detallado o tempo, a métrica, o ritmo, a altura e a execución precisa de cada peza musical. Isto limita o espazo para a improvisación ou a ornamentación ad libitum, que son frecuentes na música artística non europea e na música popular. Outra característica é que mentres a maioría dos estilos «populares» tenden a desenvolverse arredor do xénero da canción, a música clásica tense caracterizado polo desenvolvemento de formas e xéneros musicais altamente sofisticados, e polo uso dunha moi variada e complexa instrumentación.
O termo "música clásica" non apareceu ata principios do século XIX, nun intento de canonizar o período dende Johann Sebastian Bach ata Beethoven como a idade dourada. A primeira referencia que temos do termo "música clásica" aparece no Oxford English Dictionary, en torno a 1836.
|
Artigo destacado
editar
O Traité d’instrumentation et d’orchestration (traducible ao galego como Tratado de instrumentación e orquestración) é unha obra publicada por Hector Berlioz en 1844, que trata sobre a composición musical, considerada desde o punto de vista dos instrumentos e da orquestra. Unha segunda edición, corrixida e aumentada, apareceu en 1855 con Le Chef d'orchestre, théorie de son art, consagrado á dirección de orquestra.
Dedicado ao rei de Prusia Frederico Guillerme IV, ilustrado con numerosas citas de óperas e de obras sinfónicas dos grandes mestres clásicos a partir de Mozart, o Traité aborda a técnica das diferentes familias de instrumentos musicais, as súas tesituras, os seus modos de transposición, as súas dinámicas e a súa axilidade, pero tamén o carácter particular dos seus timbres e as posibilidades ofrecidas pola súa asociación. Berlioz dá a continuación un panorama das posibilidades de escritura e de organización para a orquestra tal e como se presentaba no século XIX.
Malia o seu carácter teórico, o autor integrou esta obra, traducida en vida do autor ao inglés, ao alemán, ao español e ao italiano, como «opus 10» no catálogo das súas obras.
Boa guía para o coñecemento e o emprego dos recursos da orquestra, segundo François-Joseph Fétis en 1868, convertida nunha verdadeira biblia para os aprendices de compositor, mesmo nos nosos días, segundo Henry Barraud en 1989, o Traité de Berlioz mantense como unha obra de referencia en musicografía e unha fonte de inspiración principal para os músicos de orquestra, pola súa aproximación novidosa da música, considerada como «materia sonora» que se expresa no espazo-tempo.
Imaxe destacada
Este mes
Categorías
editar
Queres atopar artigos relacionados coa música clásica? Proba buscando nas seguintes categorías:
Biografía destacada
editar
Johann Sebastian Bach (en alemán /joˈhan/ ou /ˈjoːhan zeˈbastjan ˈbax/), nado en Eisenach (actualmente en Turinxia, Alemaña; daquela pertencente ao Sacro Imperio Romano Xermánico) o 31 de marzo de 1685 e finado en Leipzig o 28 de xullo de 1750, foi un músico e compositor do período Barroco da música clásica. Considérase un dos compositores máis grandes e influíntes da historia da música. Moitas das súas obras reflicten unha gran profundidade intelectual, expresión emocional e, sobre todo, altísimo dominio técnico. Bach considerábase a si mesmo un artesán consciente de que realizaba unha tarefa o mellor que a súa capacidade lle permitía, para a satisfacción dos seus superiores, para pracer e edificación dos seus semellantes, e para a gloria de Deus.
Bach encabezou unha gran familia numerosa. Tivo 7 fillos do seu primeiro matrimonio e 13 do segundo. Tres dos fillos que tivo coa súa segunda esposa convertéronse en compositores respectados por dereito propio. Entre eles cóntanse Wilhelm Friedemann Bach (1710-1784), Carl Philipp Emanuel Bach (1714-1788, de quen Mozart tiña unha moi boa opinión) e Johann Christian Bach (1735-1782). Porén, a confianza que Bach puxo nun dos seus fillos maiores tivo tristes consecuencias despois do seu falecemento. O fillo perdeu para sempre varias Paixóns compostas polo seu pai (que quizais agora serían tan apreciadas como a Matthäus-Passion e a Johannes-Passion). Se non fose polo coidado que tivo Carl Philipp Emanuel en conservar os manuscritos do seu pai, poderían terse perdido unha boa parte das obras mestras de Bach.
Na época da súa vellez, cando a xente se refería a Bach facíao pensando no seu famoso fillo Carl Philipp. Nas xeracións que seguiron a Bach, soamente os compositores e músicos coñecían a súa obra. Así, por exemplo, Haydn, Mozart e Beethoven tiveron un grande aprecio pola obra de Bach.
Cita destacada
editar
| A música transmite unha mensaxe profética, revelando unha forma de vida superior cara a cal a humanidade evoluciona.
|
Son destacado
Sabías que...
Proxectos relacionados
Artigos de calidade e bos
editar
 Artigos de calidade (53)
 Artigos bos (10)
Portais relacionados
Proxectos irmáns
|
.jpg)
