Stefan Ignar

Stefan Ignar

Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1908 Bałdrzychów
Data i miejsce śmierci	23 stycznia 1992 Warszawa
Zastępca przewodniczącego Rady Państwa
Okres	od 20 listopada 1952 do 13 listopada 1956
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Członek Rady Państwa
Okres	od 20 listopada 1952 do 13 listopada 1956 i ponownie od 27 czerwca 1969 do 28 marca 1972
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 24 października 1956 do 28 czerwca 1969
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 19 października 1956 do 28 maja 1962
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Władysław Kowalski
Następca	Czesław Wycech
Prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego
Okres	od 8 maja 1981 do 6 listopada 1981
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Stanisław Gucwa
Następca	Roman Malinowski
Odznaczenia

Stefan Ignar, ps. „Kurek”, „Sylwester” (ur. 17 lutego 1908 w Bałdrzychowie, zm. 23 stycznia 1992 w Warszawie) – polski polityk komunistyczny, działacz ruchu ludowego, żołnierz Batalionów Chłopskich, profesor zwyczajny nauk ekonomicznych, prezes Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego od 1956 do 1962 i w 1981, przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1955–1957. Poseł na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji, wiceprezes Rady Ministrów (1956–1969), zastępca przewodniczącego Rady Państwa w latach 1952–1956, jej członek także w okresie 1969–1972. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Macieja i Jadwigi. W 1927 ukończył prywatne 8-klasowe Gimnazjum Humanistyczne Bogumiła Brauna w Łodzi, a w 1931 uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Poznańskim.

W latach 1933–1935 wykładał na Uniwersytecie Ludowym w Gaci. Stąd przeprowadził się do Łodzi, gdzie w latach 1935–1937 był redaktorem i wydawcą dwutygodnika „Chłopskie Życie”, a w latach 1938–1939 redaktorem tygodnika „Wici” (mieszkał w tym czasie w centrum miasta, przy ówczesnej ul. Przejazd – ob. ul. J. Tuwima 48).

Od 1931 był członkiem Stronnictwa Ludowego. Po nastaniu okupacji zaangażował się w konspiracyjną działalność. W latach 1940–1944 był przewodniczącym Wojewódzkiego Kierownictwa Ruchu Ludowego i członkiem Komendy Okręgu V BCh. Został redaktorem konspiracyjnego pisma „Drogi ruchu ludowego”, wykładał też na tajnych kompletach. W marcu 1945 jako zwolennik nawiązania porozumienia z PPR przeciwstawił się polityce Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego i wystąpił ze Stronnictwa Ludowego „Roch”.

Po II wojnie światowej, w latach 1945–1949 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, a od 1949 do 1978 Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Tu w 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1964 profesora zwyczajnego nauk ekonomicznych.

Działał w ruchu młodzieży wiejskiej. W 1945 i w latach 1946–1947 był wiceprezesem, a w latach 1947–1948 prezesem Zarządu Głównego Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W latach 1948–1950 przewodniczył Radzie Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1948–1950 był także prezesem Zarządu Głównego Związku „Samopomocy Chłopskiej”. W 1947 przystąpił do prokomunistycznego SL, które w 1949 współtworzyło Zjednoczone Stronnictwo Ludowe. Zasiadał w organach kierowniczych stronnictw ludowych: w latach 1935–1939 w Radzie Naczelnej SL, w latach 1948–1949 w Prezydium Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL, w latach 1949–1984 w Naczelnym Komitecie Wykonawczym (w późniejszym okresie zrezygnowano z członu „Wykonawczy”), w latach 1949–1980 i w 1981 w Prezydium NKW (NK) ZSL. W latach 1949–1956 był wiceprezesem i przewodniczącym Sekretariatu NKW (NK) ZSL, w 1956 wiceprzewodniczącym Sekretariatu NK ZSL. W latach 1956–1962 i od maja do listopada 1981 był prezesem NK ZSL.

Pełnił wysokie funkcje państwowe – w 1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w latach 1952–1956 zastępcą przewodniczącego Rady Państwa, w latach 1956–1969 wicepremierem, a w latach 1969–1972 członkiem Rady Państwa. W latach 1970–1978 był dyrektorem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Polityki Agrarnej SGGW.

W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina.

W latach 1952–1976 był posłem na Sejm PRL I, III, IV, V i VI kadencji; w latach 1952–1956 członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a w latach 1958–1983 – Frontu Jedności Narodu. W latach 1983–1989 był członkiem Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (któremu przewodniczył od 1955 do 1957). W 1981 wszedł w skład Komitetu dla wydania dzieł wybranych Józefa Chałasińskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1978)
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (13 września 1946)
• Krzyż Partyzancki
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)
• Odznaczenie im. Ignacego Solarza (1988)
• Tytuł „Zasłużony Działacz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej” (1984)
• Złota odznaka „Za zasługi dla województwa warszawskiego” (1962)
• Medal Grunwaldzki nadany przez Ogólnopolski Komitet Frontu Jedności Narodu dla upamiętnienia 550. rocznicy zwycięstwa odniesionego nad zaborczym Zakonem Krzyżackim (1960)
• Nagroda Ludowej Spółdzielni Wydawniczej w dziale literatury społeczno-politycznej za studium „Rodzina chłopska i gospodarstwo rolne” (1987)

Bibliografia

• Janusz Gmitruk: Zjednoczone Stronnictwo Ludowe, 1949–1989, 2004, s. 123–125.
• Kto jest kim w Polsce, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, s. 307.