Przejdź do zawartości

Janusz Burakiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Burakiewicz
Ilustracja
Janusz Burakiewicz i Horst Sölle w Lipsku, 1969.
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1916
Petersburg

Data śmierci

28 listopada 1989

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego
Okres

od 1958
do 1964

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister Żeglugi
Okres

od 1964
do 1969

Poprzednik

Stanisław Darski

Następca

Jerzy Szopa

Minister Handlu Zagranicznego
Okres

od 1969
do 1971

Poprzednik

Witold Trąmpczyński

Następca

Kazimierz Olszewski

Ambasador PRL w Jugosławii
Okres

od 1971
do 1978

Prezes Polskiej Izby Handlu Zagranicznego
Okres

od 1978
do 1982

Poprzednik

Włodzimierz Wiśniewski

Następca

Ryszard Karski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Janusz Burakiewicz (ur. 20 listopada 1916 w Petersburgu, zm. 28 listopada 1989) – polski ekonomista i polityk. Minister żeglugi w latach 1964–1969 oraz minister handlu zagranicznego w latach 1969–1971.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie nauczycielskiej[1] jako syn Wincentego i Janiny. W 1937 ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1935 był praktykantem i urzędnikiem w oddziale Banku Polskiego w Suwałkach. Odbył także służbę w Wojsku Polskim. Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej przebywał na terenie Warszawy, gdzie podejmował się prac dorywczych. Walczył w konspiracji, następnie aresztowany przez Niemców. W latach 1941–1945 był osadzony na Pawiaku, w obozie koncentracyjnym w Auschwitz i Sachsenhausen[2].

15 lipca 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej[2]. Został inspektorem w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w Łodzi, potem do 1947 dyrektor działu kadr w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach. W latach 1947–1949 wicedyrektor departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a do 1950 dyrektor departamentu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. W latach 1950–1952 radca handlowy Ambasady PRL w Budapeszcie, 1952–1953 dyrektor gabinetu ministra handlu zagranicznego, a do 1955 dyrektor biura działu handlu w Urzędzie Rady Ministrów. Od 1955 do 1958 ponownie radca handlowy, tym razem Ambasady PRL w Berlinie.

Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1958 do 1964 podsekretarz stanu w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, a w latach 1969–1971 minister, w okresie 1964–1969 minister żeglugi. Od 1971 do 1978 ambasador PRL w Jugosławii, po czym do 1982 był prezesem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego. W latach 1969–1974 był także wiceprezesem Zarządu Głównego ZBoWiD[3].

Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Wandą Pauliną z domu Ślusarczyk (1919-2002). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera 3A tuje-1-43)[4].

Odznaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991, PWN Warszawa 1991
  2. a b Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-04-04].
  3. Nowe włdze ZBoWiD [w:] Głos Słupski, nr 251, 22 września 1969, s. 1-2.
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  5. M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1452
  6. M.P. z 1946 r. nr 90, poz. 170
  7. Nadzwyczajna sesja Sejmu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.