Przejdź do zawartości

Marc Girardelli

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marc Girardelli
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1963
Lustenau

Klub

Skiklub Rheintal

Wzrost

178 cm

Debiut w PŚ

1977

Pierwsze punkty w PŚ

26.02 1980, Waterville Valley (13. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

25.01 1981, Wengen
(2. miejsce – slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Luksemburg
Igrzyska olimpijskie
srebro Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(supergigant)
srebro Albertville 1992 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
złoto Crans-Montana 1987 kombinacja
złoto Vail 1989 kombinacja
złoto Saalbach 1991 slalom
złoto Sierra Nevada 1996 kombinacja
srebro Bormio 1985 slalom
srebro Crans-Montana 1987 supergigant
srebro Crans-Montana 1987 slalom gigant
srebro Morioka 1993 slalom
brąz Bormio 1985 slalom gigant
brąz Vail 1989 slalom
brąz Morioka 1993 kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1984/1985
Kryształowa Kula
1985/1986
Kryształowa Kula
1988/1989
Kryształowa Kula
1990/1991
Kryształowa Kula
1992/1993
2. miejsce
1986/1987
2. miejsce
1993/1994
3. miejsce
1983/1984
3. miejsce
1991/1992
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1983/1984
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
Mała Kryształowa Kula
1990/1991
3. miejsce
1988/1989
Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula
1984/1985
3. miejsce
1981/1982
3. miejsce
1990/1991
3. miejsce
1992/1993
Puchar Świata (Supergigant)
2. miejsce
1986/1987
2. miejsce
1991/1992
2. miejsce
1993/1994
3. miejsce
1985/1986
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
Mała Kryształowa Kula
1990/1991
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1985/1986
2. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1982/1983

Marc Girardelli (ur. 18 lipca 1963 w Lustenau) – austriacki narciarz alpejski reprezentujący także Luksemburg, dwukrotny wicemistrz olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny zdobywca Pucharu Świata. Wygrywał zawody Pucharu Świata we wszystkich pięciu konkurencjach: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Naukę jazdy na nartach rozpoczął w wieku 5 lat, trzy lata później zdobył mistrzostwo Vorarlbergu w slalomie, a w wieku 12 lat zdobył swój pierwszy młodzieżowy tytuł[1]. Jego pierwszym i jedynym trenerem był jego ojciec, Helmut Girardelli[2]. Już wtedy był skłócony z działaczami Austriackiego Związku Narciarskiego (ÖSV), gdyż pozostali juniorzy uczęszczali do gimnazjum sportowego, a on trenował z ojcem. Postawiono mu ultimatum: albo przeniesie się do specjalnej szkoły dla młodych talentów, albo nie zostanie powołany do kadry. Podczas zawodów w Szwajcarii jego ojciec spotkał przedstawiciela Narciarskiego Związku Luksemburga i spytał o możliwość startów syna w ich reprezentacji. Odpowiedź była pozytywna i w wieku lat trzynastu Marc Girardelli otrzymał luksemburską licencję. Dopóki nie zaczął zarabiać na kontraktach sponsorskich karierę finansowali wyłącznie rodzice. Nie otrzymywał też pomocy od związku lub klubu[3]. W 1977 roku Marc, jako czternastolatek zwyciężył w zawodach Trofeo Topolino, w których startują dzieci poniżej 16 roku życia[4]. Jeszcze w sezonie 1977/1978 wziął udział w swoich pierwszych zawodach Pucharu Świata[1].

Pierwsze punkty w zawodach pucharowych wywalczył 26 lutego 1980 roku w Waterville Valley, gdzie był trzynasty w gigancie. Były to jego jedyne punkty w sezonie 1979/1980, który ukończył na 84. pozycji. W kolejnym sezonie punktował już siedmiokrotnie, w tym 25 stycznia 1981 roku w Wengen po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w slalomie. W zawodach tych rozdzielił Bojana Križaja z Jugosławii i Ingemara Stenmarka ze Szwecji. Było to pierwsze w historii podium wywalczone przez alpejczyka reprezentującego Luksemburg. Poza tym jeszcze dwa razy znalazł się w najlepszej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce. Przełom w jego karierze nastąpił rok później, kiedy Girardelli aż dwanaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, w tym czterokrotnie stając na podium: 9 stycznia w Morzine, 9 lutego w Kirchbergu i 19 marca w Kranjskiej Gorze był trzeci w gigancie, a 24 marca 1982 roku w San Sicario zajął drugie miejsce w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej był szósty, a w klasyfikacji giganta zajął trzecie miejsce, ulegając tylko Philowi Mahre z USA i Ingemarowi Stenmarkowi.

Nie wystąpił jednak na rozgrywanych w lutym 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, bowiem startując w barwach Luksemburga wciąż posiadał austriackie obywatelstwo. Z tego samego powodu nie uczestniczył również w rozgrywanych dwa lata później igrzyskach olimpijskich w Sarajewie. W międzyczasie osiągał sukcesy w Pucharze Świata. W drugiej połowie sezonu 1982/1983, 27 lutego 1983 roku w Gällivare odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając slalom. Pokonał wtedy Stenmarka oraz jego rodaka, Stiga Stranda. Ponadto jeszcze trzy razy znalazł się w najlepszej trójce, dwa razy w kombinacji i raz w gigancie, lecz nie wygrywał. Nie startował w końcówce sezonu po tym, jako podczas zjazdu w Lake Louise doznał kontuzji, zrywając więzadła w lewym kolanie[3]. Ostatecznie był czwarty w klasyfikacji generalnej, siódmy w gigancie, szósty w slalomie, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce. Doszedł do zdrowia po kontuzji i przygotował się do startów w sezonie 1983/1984. Rywalizację zaczął od slalomu 22 grudnia w Kranjskiej Gorze, którego jednak nie ukończył. Następnie zajął dopiero 58. miejsce w zjeździe w Val d’Isère. W kolejnych startach osiągał coraz lepsze wyniki, ostatecznie dziesięć razy stając na podium. Odniósł przy tym pięć zwycięstw: 16 stycznia w Parpan, 22 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Borowcu, 18 marca w Åre i sześć dni później w Oslo był najlepszy w slalomie. Wyniki te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Szwajcarem Pirminem Zurbriggenem i Stenmarkiem. Był też piąty w kombinacji, czwarty w zjeździe, a w klasyfikacji slalomu zdobył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę.

Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 1984/1985. Czternaście razy stawał na podium, w tym aż jedenaście razy zwyciężał: 2 grudnia w Sestriere, 4 stycznia w Bad Wiessee, 13 stycznia w Kitzbühel, 21 stycznia w Wengen, 16 lutego w Kranjskiej Gorze, 20 marca w Park City i 23 marca 1985 roku w Heavenly Valley był najlepszy w slalomie, 11 grudnia w Sestriere i 10 marca w Aspen wygrywał giganta, a 17 grudnia w Madonna di Campiglio i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był pierwszy w supergigancie. W efekcie zwyciężył w klasyfikacji generalnej, zdobywając Kryształową Kulę. Najlepszy był również w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w klasyfikacji zjazdu był siedemnasty. Wtedy też wystąpił na swojej pierwszej dużej, międzynarodowej imprezie, mistrzostwach świata w Bormio. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym był trzeci za Markusem Wasmeierem z RFN i Pirminem Zurbriggenem. Był to pierwszy w historii medal dla Luksemburga w narciarstwie alpejskim. Trzy dni później Girardelli zajął drugie miejsce w slalomie, rozdzielając na podium Szweda Jonasa Nilssona i Austriaka Roberta Zollera. Do zwycięstwa w tych zawodach zabrakło mu zaledwie 0,06 sekundy. Drugą z rzędu Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1985/1986. Tym razem na podium stanął osiem razy, wygrywając trzykrotnie: 15 grudnia w Alta Badia i 7 lutego w Sankt Anton był najlepszy w kombinacji, a 5 lutego 1986 roku w Crans-Montana zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji giganta był piąty, zjazdu czwarty, w supergigancie był trzeci, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Zurbriggenem.

Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku okazały się najbardziej udaną imprezą w jego karierze. W swoim pierwszym starcie, biegu zjazdowym zajął siódme miejsce. Dzień później zwyciężył w kombinacji, uzyskując najlepszy czas zjazdu i siódmy w slalomie. Następnie zajął drugie miejsce w gigancie i supergigancie, w obu przypadkach przegrywając tylko z Zurbriggenem. Bliżej zwycięstwa był w gigancie, w którym do zwycięzcy stracił tylko 0,07 sekundy. Wystąpił tam także w slalomie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał z Arminem Bittnerem o 0,08 sekundy. W zawodach pucharowych sześć razy stanął na podium, zwyciężając w supergigancie 1 marca w Furano i 15 marca w Calgary oraz w gigancie 22 marca 1987 roku w Sarajewie. W klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacji supergiganta był drugi, ulegając tylko Zurbriggenowi. Rok później osiągał nieco słabsze wyniki, nie odnosząc żadnego zwycięstwa. Na podium plasował się sześciokrotnie, trzy razy w zjeździe, dwa razy w supergigancie oraz jeden raz w gigancie. Ostatecznie był między innymi piąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w zjeździe oraz czwarty w klasyfikacji supergiganta. W lutym 1988 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Calgary, jednak nie zdobył medalu. Był tam jedynym członkiem reprezentacji Luksemburga[5]. Jego najlepszym wynikiem było tam dziewiąte miejsce w biegu zjazdowym.

Kolejne sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie zdobył dwa medale. Już w swoim pierwszym starcie, kombinacji, zdobył złoty medal. Uzyskał drugi czas w zjeździe i trzeci w slalomie, co wystarczyło do zwycięstwa z przewagą 11,5 pkt nad Szwajcarem Paulem Accolą i ponad 26 pkt nad Austriakiem Güntherem Maderem. Następnie był czternasty w supergigancie i czwarty w gigancie, w którym walkę o podium przegrał z Zurbriggenem. Mistrzostwa te zakończył zdobywając brązowy medal w slalomie, o 0,80 sekundy za Rudolfem Nierlichem i o 0,36 sekundy za Arminem Bittnerem. W Pucharze Świata trzynaście razy stawał na podium, przy czym dziewięciokrotnie zwyciężał: w slalomie 6 grudnia w Sestriere i 17 grudnia w Kranjskiej Gorze, zjeździe 13 stycznia w Kitzbühel oraz 20 i 21 stycznia w Wengen, kombinacji 15 stycznia w Kitzbühel i tydzień później w Wengen, gigancie 17 stycznia w Adelboden oraz supergigancie 26 lutego 1989 roku w Whistler. Ostatecznie w sezonie 1988/1989 był najlepszy w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach zjazdu i giganta, wśród slalomistów był trzeci a w supergigancie zajął piąte miejsce. Na początku sezonu 1989/1990 w pięciu startach dwukrotnie stawał na podium, zajmując trzecie miejsce w slalomach Waterville Valley i Mont-Sainte-Anne. Jednak 12 grudnia 1989 roku w Sestriere odniósł kolejną poważną kontuzję, kiedy przy prędkości 90 km/h wypadł z trasy supergiganta, przebił dwa rzędy siatek i zatrzymał się na niepokrytymi śniegiem kamieniach[6]. Girardelli uszkodził kręgosłup i groził mu paraliż prawej strony ciała. Pozwał Międzynarodową Federację Narciarską (FIS) o odszkodowanie i wygrał, stracił jednak resztę sezonu[3]. Ostatecznie został sklasyfikowany na 25. pozycji.

Do rywalizacji powrócił w sezonie 1990/1991. Już w czwartym starcie cyklu, 16 grudnia 1990 roku w Alta Badia, zajął trzecie miejsce w slalomie. W kolejnych startach na podium plasował się ośmiokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa: 13 stycznia w Kitzbühel w slalomie i kombinacji oraz dwa dni później w Adelboden, gdzie był najlepszy w gigancie. Równe starty i wiele miejsc w najlepszej dziesiątce dały mu czwartą w karierze Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Był również najlepszy w klasyfikacjach slalomu i kombinacji, a w gigancie zajął trzecie miejsce za Włochem Alberto Tombą i Rudolfem Nierlichem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zdobywając złoty medal w slalomie. W zawodach tych wyprzedził Austriaka Thomasa Stangassingera oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W pozostałych startach plasował się poza podium, najlepszy wynik uzyskując w gigancie, który ukończył na piątej pozycji. Do brązowego medalisty, Szweda Johana Wallnera stracił 0,99 sekundy.

Na igrzyska olimpijskie w Albertville w 1992 roku pojechał jako jeden z faworytów[7]. Rywalizację zaczął od zjazdu, którego jednak nie ukończył. W kombinacji, w której był już dwukrotnym mistrzem świata oraz zdobył dwie Małe Kryształowe Kule, także nie dotarł do mety, wypadając z trasy zjazdu. Następnie wystąpił w supergigancie, zajmując drugie miejsce, 0,73 sekundy za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a o 0,06 sekundy przed jego rodakiem Janem Einarem Thorsenem. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Luksemburga oraz pierwszy medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla tego kraju. Był to także pierwszy od 40 lat medal olimpijski wywalczony przez luksemburskiego sportowca, od czasu gdy na letnich igrzyskach olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku Josy Barthel zwyciężył w biegu na 1500 m[8]. Wynik ten powtórzył dwa dni później kiedy w gigancie rozdzielił na podium Alberto Tombę i Kjetila André Aamodta. W zawodach tych do zwycięzcy stracił 0,32 sekundy. Wystartował także w slalomie, jednak już w pierwszym przejeździe ominął jedną bramkę i został zdyskwalifikowany[9]. W zawodach pucharowych osiągał nieco słabsze wyniki niż rok wcześniej. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak na podium stanął tylko cztery razy, odnosząc jedno zwycięstwo: 8 grudnia 1991 roku w Val d’Isère wygrał supergiganta. W klasyfikacji generalnej sezonu 1991/1992 był trzeci za Paulem Accolą i Alberto Tombą. Był też między innymi drugi w supergigancie oraz siódmy w klasyfikacji giganta.

Piątą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1992/1993. Na podium stawał tylko czterokrotnie, trzy razy zwyciężając: 13 grudnia w Alta Badia i tydzień później w Kranjskiej Gorze był najlepszy w slalomie gigancie, a 12 stycznia 1993 roku w Sankt Anton wygrał supergiganta. Ostatecznie drugiego w klasyfikacji generalnej Kjetila André Aamodta (6 zwycięstw w sezonie[10]) wyprzedził o zaledwie 32 punkty. W sezonie tym zdobył też trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji, był trzeci w gigancie, piąty w supergigancie i szósty w zjeździe. W lutym 1993 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Morioce, jednak zrezygnował ze startów w konkurencjach szybkościowych. Zaczął od zdobycia brązowego medalu w kombinacji, uzyskując jedenasty czas zjazdu i szósty w slalomie. Na podium wyprzedzili go dwaj Norwegowie: Lasse Kjus, który był lepszy o 2,05 pkt i Kjetil André Aamodt, który wyprzedził go o zaledwie 0,18 pkt. Następnie zajął osiemnaste miejsce w gigancie, jednak trzy dni później wywalczył srebrny medal w slalomie. Uplasował się tam tylko 0,04 sekundy za Aamodtem i o 0,07 sekundy przed Stangassingerem. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Lillehammer wystartował we wszystkich konkurencjach, lecz nie zdobył żadnego medalu. Najlepszy wynik osiągnął w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o medal przegrał tam z Aamodtem o 0,14 sekundy. Był też między innymi siódmy w zjeździe oraz dziewiąty w kombinacji. W Pucharze Świata na podium stawał siedmiokrotnie, przy czym 23 stycznia 1994 roku w wygrał supergiganta w Wengen. Sezon 1993/1994 ukończy na drugim miejscu za Aamodtem, w klasyfikacji zjazdu zdobył Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Thorsenem.

Kolejne zwycięstwo odniósł 15 stycznia 1995 roku w Kitzbühel, gdzie był najlepszy w kombinacji. W tej samej konkurencji wygrał także tydzień później w Wengen, a 8 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był drugi w slalomie. Nie stawał więcej na podium, jednak dziesięciokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995, zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji i dziewiąte miejsce w slalomie. Ostatnie podium w karierze wywalczył 21 stycznia 1996 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w kombinacji. Było to także jego jedyne podium w sezonie 1995/1996, który ukończył na 22. pozycji. Był też między innymi drugi w klasyfikacji kombinacji, za Güntherem Maderem, a przed Włochem Alessandro Fattorim. W lutym 1996 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył ostatni w karierze medal. W kombinacji wywalczył po raz trzeci złoty medal, osiągając czwarty czas zjazdu i drugi wynik w slalomie. Łączny czas dał mu zwycięstwo, o 0,25 sekundy przed Lasse Kjusem i o 0,98 sekundy przed Güntherem Maderem. Na tych samych mistrzostwach był też osiemnasty w supergigancie i zjeździe, giganta nie ukończył, a w slalomie nie wystartował.

Startował także w sezonie 1996/1997, jednak zajmował odległe pozycje. Punktował tylko trzy razy, najlepszy wynik osiągając 27 października 1996 roku w Sölden, gdzie zajął 25. miejsce w gigancie. W drugiej połowie sezonu już nie startował po tym, jak 21 grudnia w Val Gardena odniósł kontuzję kolana. Uraz był na tyle poważny, iż Girardelli mógł do końca życia poruszać się o kulach[11]. W lutym 1997 roku zdecydował się zakończyć karierę.

Po zakończeniu kariery otworzył hotel w Dornbirn, który jednak spłonął w 2001 roku[12]. Zainicjował także budowę krytego stoku narciarskiego w Bottrop, którego był dyrektorem do 2004 roku, kiedy sprzedał swoje udziały[13]. W tym samym roku wypuścił pierwszą kolekcję ubrań sportowych dla dzieci[1]. Ponadto zatrudniony jest jako konsultant kadry niemieckiej i Bułgarskiego Związku Narciarskiego. Prowadzi także kampanię promocyjną ośrodka narciarskiego w bułgarskim Bansku, oraz jest konsultantem firm Head oraz Roxa, produkujących sprzęt narciarski[3].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
9. 15 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:59,63 +2,96 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
DNF 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 - Francja Franck Piccard
20. 25 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,37 +5,42 Włochy Alberto Tomba
DNF 9 lutego 1992 Francja Albertville Zjazd 1:50,37 - Austria Patrick Ortlieb
DNF 11 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 14,58 pkt - Włochy Josef Polig
2. 16 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:13,04 +0,73 Norwegia Kjetil André Aamodt
2. 18 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:06,98 +0,32 Włochy Alberto Tomba
DNF 22 lutego 1992 Francja Albertville Slalom 1:44,39 Norwegia Finn Christian Jagge
5. 13 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:45,75 +0,34 Stany Zjednoczone Tommy Moe
9. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:17,53 +2,94 Norwegia Lasse Kjus
4. 17 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:32,53 +0,54 Niemcy Markus Wasmeier
DNF 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:52,46 - Niemcy Markus Wasmeier
DSQ 27 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 2:02,02 - Austria Thomas Stangassinger
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
3. 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 +0,32 Markus Wasmeier
2. 10 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:38,82 +0,06 Szwecja Jonas Nilsson
7. 31 stycznia 1987 Szwajcaria Crans-Montana Zjazd 2:07,80 +1,31 Szwajcaria Peter Müller
1. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt - -
2. 2 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +0,87 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
2. 4 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:32,38 +0,07 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
4. 8 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Slalom 1:54,63 +0,48 Frank Wörndl
1. 3 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 4,72 pkt - -
21.[14] 6 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 2:10,39 +2,38 Hansjörg Tauscher
14. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:38,81 +1,60 Szwajcaria Martin Hangl
4. 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 +1,91 Austria Rudolf Nierlich
3. 12 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Slalom 2:02,85 +0,80 Austria Rudolf Nierlich
1. 22 stycznia 1991 Austria Saalbach Slalom 1:55,38 - -
16.[15] 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 +3,22 Austria Stephan Eberharter
9. 27 stycznia 1991 Austria Saalbach Zjazd 1:54,91 +1,55 Szwajcaria Franz Heinzer
DSQ[16] 30 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 16,28 pkt - Austria Stephan Eberharter
5. 3 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:29,94 +1,78 Austria Rudolf Nierlich
3. 8 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 34,22 pkt +2,05 pkt Norwegia Lasse Kjus
18. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:15,36 +2,83 Norwegia Kjetil André Aamodt
2. 13 lutego 1993 Japonia Morioka Slalom 1:40,33 +0,04 Norwegia Kjetil André Aamodt
18. 13 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,80 +1,40 Norwegia Atle Skårdal
18. 17 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Zjazd 2:00,17 +1,40 Austria Patrick Ortlieb
1. 21 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Kombinacja 3:31,95 - -
DNF1 23 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 1:58,63 - Włochy Alberto Tomba
DNS1 25 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Slalom 1:42,26 - Włochy Alberto Tomba

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwecja Gällivare27 lutego 1983 (slalom)
  2. Szwajcaria Parpan16 stycznia 1984 (slalom)
  3. Austria Kitzbühel22 stycznia 1984 (slalom)
  4. Bułgaria Borowec2 lutego 1984 (slalom)
  5. Szwecja Åre18 marca 1984 (slalom)
  6. Norwegia Oslo24 marca 1984 (slalom)
  7. Włochy Sestriere2 grudnia 1984 (slalom)
  8. Włochy Sestriere11 grudnia 1984 (gigant)
  9. Włochy Madonna di Campiglio17 grudnia 1984 (supergigant)
  10. Bad Wiessee4 stycznia 1985 (slalom)
  11. Austria Kitzbühel13 stycznia 1985 (slalom)
  12. Szwajcaria Wengen21 stycznia 1985 (slalom)
  13. Garmisch-Partenkirchen27 stycznia 1985 (supergigant)
  14. Kranjska Gora16 lutego 1985 (slalom)
  15. Stany Zjednoczone Aspen10 marca 1985 (gigant)
  16. Stany Zjednoczone Park City20 marca 1985 (slalom)
  17. Stany Zjednoczone Heavenly Valley23 marca 1985 (slalom)
  18. Włochy Alta Badia15 grudnia 1985 (kombinacja)
  19. Szwajcaria Crans-Montana5 lutego 1986 (supergigant)
  20. Austria Sankt Anton7 lutego 1986 (kombinacja)
  21. Japonia Furano1 marca 1987 (supergigant)
  22. Kanada Calgary15 marca 1987 (supergigant)
  23. Sarajewo22 marca 1987 (gigant)
  24. Włochy Sestriere6 grudnia 1988 (slalom)
  25. Kranjska Gora17 grudnia 1988 (slalom)
  26. Austria Kitzbühel13 stycznia 1989 (zjazd)
  27. Austria Kitzbühel15 stycznia 1989 (kombinacja)
  28. Szwajcaria Adelboden17 stycznia 1989 (gigant)
  29. Szwajcaria Wengen20 stycznia 1989 (zjazd)
  30. Szwajcaria Wengen21 stycznia 1989 (zjazd)
  31. Szwajcaria Wengen22 stycznia 1989 (kombinacja)
  32. Kanada Whistler26 lutego 1989 (supergigant)
  33. Austria Kitzbühel13 stycznia 1991 (slalom)
  34. Austria Kitzbühel13 stycznia 1991 (kombinacja)
  35. Szwajcaria Adelboden15 stycznia 1991 (gigant)
  36. Francja Val d’Isère8 grudnia 1991 (supergigant)
  37. Włochy Alta Badia13 grudnia 1992 (gigant)
  38. Słowenia Kranjska Gora20 grudnia 1992 (gigant)
  39. Niemcy Garmisch-Partenkirchen10 stycznia 1993 (kombinacja)
  40. Austria Sankt Anton12 stycznia 1993 (supergigant)
  41. Austria Sankt Anton17 stycznia 1993 (kombinacja)
  42. Szwajcaria Veysonnaz24 stycznia 1993 (kombinacja)
  43. Szwajcaria Wengen23 stycznia 1994 (supergigant)
  44. Austria Kitzbühel15 stycznia 1995 (kombinacja)
  45. Szwajcaria Wengen22 stycznia 1995 (kombinacja)
  46. Szwajcaria Veysonnaz21 stycznia 1996 (kombinacja)
  • 46 wygranych (16 slalomów, 9 supergigantów, 11 kombinacji, 7 gigantów i 3 zjazdy)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwajcaria Wengen25 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  2. Francja Morzine9 stycznia 1982 (gigant) – 3. miejsce
  3. Austria Kirchberg9 lutego 1982 (gigant) – 3. miejsce
  4. Kranjska Gora19 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
  5. Włochy San Sicario24 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
  6. Austria Kitzbühel23 stycznia 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
  7. Francja Markstein11 lutego 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
  8. Stany Zjednoczone Aspen7 marca 1983 (gigant) – 2. miejsce
  9. Szwajcaria Parpan17 stycznia 1984 (slalom) – 2. miejsce
  10. Austria Kirchberg23 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
  11. Bułgaria Borowec4 lutego 1984 (gigant) – 2. miejsce
  12. Stany Zjednoczone Aspen5 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
  13. Norwegia Oppdal20 marca 1984 (supergigant) – 2. miejsce
  14. Francja Puy-Saint-Vincent7 grudnia 1984 (supergigant) – 2. miejsce
  15. Austria Schladming8 stycznia 1985 (gigant) – 2. miejsce
  16. Kranjska Gora15 lutego 1985 (gigant) – 3. miejsce
  17. Francja Val d’Isère7 grudnia 1985 (zjazd) – 2. miejsce
  18. Francja Morzine9 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  19. Szwecja Åre21 lutego 1986 (zjazd) – 3. miejsce
  20. Szwecja Åre22 lutego 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Norwegia Lillehammer25 lutego 1986 (slalom) – 3. miejsce
  22. Francja Val d’Isère6 grudnia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
  23. Szwajcaria Adelboden13 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
  24. Todtnau15 lutego 1987 (gigant) – 2. miejsce
  25. Japonia Furano28 lutego 1987 (zjazd) – 2. miejsce
  26. Francja Val d’Isère9 stycznia 1988 (zjazd) – 3. miejsce
  27. Stany Zjednoczone Beaver Creek11 marca 1988 (zjazd) – 3. miejsce
  28. Stany Zjednoczone Beaver Creek12 marca 1988 (zjazd) – 3. miejsce
  29. Stany Zjednoczone Beaver Creek13 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce
  30. Austria Saalbach-Hinterglemm24 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce
  31. Austria Saalbach-Hinterglemm25 marca 1988 (gigant) – 2. miejsce
  32. Włochy Madonna di Campiglio11 grudnia 1988 (slalom) – 2. miejsce
  33. Austria Kitzbühel14 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
  34. Stany Zjednoczone Aspen17 lutego 1989 (zjazd) – 2. miejsce
  35. Stany Zjednoczone Aspen19 lutego 1989 (gigant) – 2. miejsce
  36. Stany Zjednoczone Waterville Valley29 listopada 1989 (slalom) – 3. miejsce
  37. Kanada Mont-Sainte-Anne3 grudnia 1989 (slalom) – 3. miejsce
  38. Włochy Alta Badia16 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
  39. Włochy Madonna di Campiglio18 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
  40. Kranjska Gora21 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
  41. Niemcy Garmisch-Partenkirchen6 stycznia 1991 (supergigant) – 3. miejsce
  42. Norwegia Oppdal26 lutego 1991 (slalom) – 3. miejsce
  43. Stany Zjednoczone Aspen9 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
  44. Austria Kitzbühel19 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
  45. Szwajcaria Adelboden22 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
  46. Kanada Panorama8 marca 1992 (supergigant) – 3. miejsce
  47. Szwecja Åre27 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce
  48. Włochy Val Gardena17 grudnia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
  49. Włochy Bormio29 grudnia 1993 (zjazd) – 2. miejsce
  50. Austria Kitzbühel15 stycznia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  51. Szwajcaria Wengen22 stycznia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  52. Stany Zjednoczone Aspen4 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  53. Kanada Whistler13 marca 1994 (supergigant) – 2. miejsce
  54. Niemcy Garmisch-Partenkirchen8 stycznia 1995 (slalom) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]