Przejdź do zawartości

John Morton (kardynał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Morton
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Anglia

Data i miejsce urodzenia

ok. 1420
Milborne St Andrew/Bere Regis

Data i miejsce śmierci

15 września 1500
Knole

Miejsce pochówku

Katedra w Canterbury

Arcybiskup Canterbury
Okres sprawowania

1486–1500

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

31 stycznia 1479

Kreacja kardynalska

20 września 1493
Aleksander VI

Kościół tytularny

Sant’Anastasia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

31 stycznia 1479

Konsekrator

Thomas Bourchier

John Morton (ur. ok. 1420 w Dorset, zm. 15 września 1500 w Kent) – angielski kardynał i Lord Kanclerz.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się około 1420 roku w Milborne St Andrew albo w Bere Regis. Studiował między innymi na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie uzyskał doktorat z prawa cywilnego. Po studiach został prawnikiem kościelnym, żarliwie popierającym Lancasterów. Pełnił posługę w kilku parafiach, będąc m.in. archidiakonem w Norwich i kanclerzem Księstwa Lancaster. Wziął udział w bitwie pod Towton, jednak zbiegł z powodu masakry. Następnie udał się, wraz z Małgorzatą Andegaweńską i jej synem Edwardem, do Flandrii, skąd wspierał rojalistów[1].

Wziął udział w ekspedycji i krótkotrwałym odbiciu Londynu, jednak po odzyskaniu miasta przez Yorków ponownie musiał uciekać i zapewnić bezpieczeństwo królowej. Edward IV oskarżył Mortoma, a po bitwie pod Tewkesbury duchowny postanowił przyłączyć się do Yorkistów, aby uniknąć represji. Uzyskał dzięki temu beneficja kościelne i powierzono mu misję udania się do ambasadorów króla Węgier i cesarza, by utworzyć koalicję przeciwko Ludwikowi XI. Plan zakończył się niepowodzeniem, wobec czego król Anglii, udał się z Mortonem i Thomasem Bourchierem do Calais, gdzie wynegocjował traktat z Picquigny[1].

30 października 1478 roku, Morton został wybrany biskupem Ely, a 31 stycznia następnego roku przyjął sakrę[2]. W czasie panowania Ryszarda III, biskup był dwukrotnie uwięziony i ostatecznie zdecydował się uciec do Flandrii, skąd wspomagał Lancasterów i organizował powstanie Henryka Stafforda[1].

Morton odnowił kontakty z Małgorzatą Andegaweńską i usiłował nawiązać stosunki z dworem Ryszarda III, skąd dowiedział się o planowanym zamachu na Henryka VII. Dzięki biskupowi, Henryk zawczasu uciekł do Francji, gdzie zawarł sojusz z Karolem VIII i w 1485 roku najechał Anglię. Po zwycięstwie, Tudor mianował się nowym królem i powołał Mortona do Tajnej Rady Anglii, a także uczynił go kanclerzem Księstwa Kornwalii[1]. W 1486 roku został mianowany arcybiskupem Canterbury[2]. Rok później król powołał go na urząd Lorda Kanclerza[1].

20 września 1493 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Anastasia[2]. W 1495 roku przebywał w Rzymie, gdzie spotkał się z Karolem VIII. Po powrocie do ojczyzny, został kanclerzem Uniwersytetu Oksfordzkiego, a w następnym roku przygotował umowę handlową Intercursus Magnus, pomiędzy Flandrią a Anglią. Zmarł 15 września 1500 roku w Knole[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f John Morton. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
  2. a b c John Morton. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).