Przejdź do zawartości

Bob Bryan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bob Bryan
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Robert Charles Bryan

Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1978
Camarillo

Wzrost

193 cm

Gra

leworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1998

Zakończenie kariery

2020

Trener

David Macpherson, Dave Marshall

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

116 (13 listopada 2000)

Australian Open

3Q (2000)

Roland Garros

1Q (2000)

Wimbledon

2R (2001)

US Open

2R (1998)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

119

Najwyżej w rankingu

1 (8 września 2003)

Australian Open

W (2006, 2007, 2009–2011, 2013)

Roland Garros

W (2003, 2013)

Wimbledon

W (2006, 2011, 2013)

US Open

W (2005, 2008, 2010, 2012, 2014)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Londyn 2012 tenis ziemny
(gra podwójna)
brąz Pekin 2008 tenis ziemny
(gra podwójna)
Igrzyska panamerykańskie
brąz Winnipeg 1999 gra podwójna
Strona internetowa

Robert Charles Bryan (ur. 29 kwietnia 1978 w Camarillo, Kalifornia) – amerykański tenisista, mistrz szesnastu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej (Karierowy Wielki Szlem i Niekalendarzowy Wielki Szlem) i siedmiu w grze mieszanej, czterokrotny triumfator ATP World Tour Finals w grze podwójnej, lider rankingu ATP w grze podwójnej, złoty medalista igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) oraz brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Pekinu (2008) w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa 2007 wraz z drużyną Stanów Zjednoczonych. Brat bliźniak Mike’a Bryana, z którym współtworzył parę deblową.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Robert Bryan jest synem Wayne’a i Kathy Bryanów, nauczycieli tenisa. Jego brat bliźniak, Mike Bryan, jest od niego starszy o dwie minuty. Ojciec Wayne jest prawnikiem, muzykiem, narodowym trenerem tenisowym, komentatorem i trzykrotnie został wybrany Trenerem Roku przez WTT. Angażował się w wiele działań organizacji ATP, między innymi Dni Dziecka organizowane podczas różnych turniejów. Matka Kathy, z domu Blake, to była tenisistka, która czterokrotnie występowała w wielkoszlemowym Wimbledonie i doszła do ćwierćfinału gry mieszanej w 1965 roku.

Bob Bryan lubi grać w koszykówkę. Razem z bratem założył zespół muzyczny, w którym gra na keyboardzie, a Mike na bębnach i gitarze. Organizują koncerty podczas imprez tenisowych i spotkań charytatywnych na całym świecie. Podczas US Open 2009 wydali własny album, zatytułowany Let it rip.

Dnia 13 grudnia 2010 roku poślubił w Miami prawniczkę Michelle Alvarez. 31 stycznia 2012 roku na Florydzie urodziła się ich córka, Micaela Brooke Bryan. Dziewczynka otrzymała imię na cześć swojej prababci Micaeli oraz na cześć mamy Michelle i wuja Michaela.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Robert Bryan, znany na światowych arenach jako Bob Bryan, rozpoczął treningi tenisowe już w wieku dwóch lat. Był tenisistą leworęcznym z jednoręcznym backhandem. Od sierpnia 1994 roku występował w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W 1996 roku razem z bratem Mikiem zwyciężył w wielkoszlemowym US Open w grze podwójnej chłopców. W klasyfikacjach do lat osiemnastu zajmował najwyżej 31. miejsce w singlu i 12. w deblu, miało to miejsce na zakończenie sezonu 1996.

W sierpniu 1995 roku bracia Bryanowie po raz pierwszy zagrali w seniorskim turnieju wielkoszlemowym w grze podwójnej. W pierwszej rundzie US Open ulegli 0:6, 4:6 Grantowi Connellowi i Patrickowi Galbraithowi. Pierwszy profesjonalny mecz wygrali w Atlancie, w kwietniu 1996 roku, pokonując Marka Keila i Dave’a Randalla 7:6, 7:6. W lipcu 1997 roku Amerykanin zadebiutował w zawodach ATP World Tour w grze pojedynczej. W pojedynku otwarcia w Los Angeles musiał uznać jednak wyższość rodaka Glenna Weinera i odpadł z wynikiem 4:6, 3:6. W roku 1998 otrzymał status profesjonalnego tenisisty.

W sierpniu wygrał swój pierwszy mecz w drabince głównej turnieju ATP. Stało się to w Indianapolis, a pokonał 6:1, 0:6, 6:1 rodaka Steve’a Campbella (przegrał potem z Marcelo Riosem). Odnosił sukcesy w mniejszych zawodach, challengerach i futuresach, głównie na terenie Stanów Zjednoczonych. W marcu 1999 roku Bryanowie dotarli do ćwierćfinałów dwóch ważnych turniejów, w Indian Wells i Miami, co zapewniło im awans do grona stu najlepszych deblistów świata. Pokonali tam m.in. Jonasa Bjorkmana, Patricka Raftera i Fabrice’a Santoro. Miesiąc później po raz pierwszy zagrali w finale w Orlando, pokonani przez Jima Couriera i Todda Woodbridge’a.

W czerwcu 2000 Bob Bryan osiągnął swój najlepszy indywidualny rezultat, awansując do ćwierćfinału w Queen’s Club w Londynie. Pokonał po drodze m.in. Tima Henmana, a potem Maksa Mirnego, przegrał z Pete’em Samprasem. Liczne sukcesy w challengerach zapewniły mu 113. miejsce na światowej liście singlowej ATP, według notowań z dnia 13 listopada. Nigdy potem nie był klasyfikowany wyżej w tym rankingu. We wrześniu 2000 awansował wspólnie ze swoim bratem po raz pierwszy do wielkoszlemowego ćwierćfinału, podczas US Open, pokonani przez Ricka Leacha i Ellisa Ferreirę. W lutym 2001 w Memphis Bryanowie po raz pierwszy zakończyli zawody jako niepokonani. Zapewniło im to awans do czołowej pięćdziesiątki deblowej klasyfikacji ATP. Latem wygrali również w Queen’s Clubie i znaleźli się w półfinale Wimbledonu, pokonując w trzecim meczu Björkmana i Woodbridge’a. W tym sezonie zdobyli jeszcze mistrzostwa w Newport i Los Angeles, doszli ponadto do finału w Waszyngtonie. Zostali siódmym deblem świata na koniec sezonu i pierwszym rodzeństwem, które wspólnie wygrało cztery turnieje w jednym roku (dotychczasowymi rekordzistami byli bracia Gullicksonowie, którzy w latach 1978 i 1982 wygrywali po trzy imprezy).

Rok 2002 Bryanowie rozpoczęli od finału w Adelaide i ćwierćfinału Australian Open. Tydzień po tygodniu zwyciężali w Acapulco i Scottsdale, eliminując między innymi najlepszych wówczas na świecie Donalda Johnsona i Jareda Palmera. Latem triumfowali w Newport, a potem w zawodach z serii Masters Series w Toronto po finale z najwyżej rozstawionymi Markiem Knowlesem i Danielem Nestorem. Zagrali w półfinale Wimbledonu i US Open, wieńcząc sezon triumfem w Bazylei. Zostali sklasyfikowani w gronie dziesięciu najlepszych deblistów globu. Bob Bryan wystąpił też w finale gry mieszanej US Open (pierwszy wielkoszlemowy finał w karierze) w parze z Katariną Srebotnik. Pokonali ich Mike Bryan i jego partnerka Lisa Raymond.

W kwietniu 2003 roku bliźniacy wywalczyli kolejny tytuł, w Barcelonie. W czerwcu po raz pierwszy został wielkoszlemowym mistrzem w grze podwójnej, a puchar przywiózł z paryskiego French Open. W finale Amerykanie w dwóch setach pokonali Paula Haarhuisa i Jewgienija Kafelnikowa. Dzięki temu sukcesowi Bryan awansował na trzecie miejsce w deblowym rankingu ATP. Finał US Open przegrał w deblu z Bjorkmanem i Woodbridge’em, natomiast u boku Katariny Srebotnik zdobył swoje pierwsze mistrzostwo mikstowe. Wynik z Nowego Jorku sprawił, że Bryanowie zostali nowymi liderami klasyfikacji ATP w grze podwójnej, według notowań z 8 września 2003 roku. Zastąpili na tym miejscu Maksa Mirnego, ale po sześciu tygodniach ponownie musieli oddać prowadzenie Białorusinowi.

W styczniu 2004 jako najwyżej rozstawieni Bryanowie awansowali do finału Australian Open, pokonani przez Michaela Llodrę i Fabrice’a Santoro. Od 2 lutego do 6 czerwca byli najlepszymi deblistami świata według rankingów, stracili tę pozycję po French Open na rzecz Jonasa Björkmana. W listopadzie wygrali Masters Cup, rozgrywane w Houston. W finale ich przeciwnikami byli Wayne Black i Kevin Ullyett. Amerykanin dodatkowo obronił mikstowy tytuł na US Open, tym razem jego partnerką była Wiera Zwonariowa.

W roku 2005 Bryanowie wygrali po raz trzeci z rzędu przynajmniej pięć trofeów w jednym sezonie. Zdobyli swoje drugie mistrzostwo w wielkoszlemowym US Open, ale zagrali w finałach wszystkich czterech takich turniejów (jako drugi debel w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, wcześniej w 1999 dokonali tego Mahesh Bhupathi i Leander Paes). Powrócili na pierwsze miejsce w światowych notowaniach. W Waszyngtonie odnieśli swój trzysetny wspólnie wygrany mecz. Ponadto zagrali w półfinałach Masters Cup, do których zakwalifikowali się po raz trzeci z rzędu. Jednocześnie Bob Bryan zrezygnował z profesjonalnych występów w grze pojedynczej na rzecz kariery deblowej. W 2006 bracia zdobyli Karierowego Wielkiego Szlema, triumfując po raz pierwszy na kortach Wimbledonu po finale z Fabrice’em Santoro i Nenadem Zimonjiciem. W swoim trzecim z rzędu finale Australian Open zdobyli pierwszy tytuł w Melbourne. Jako trzecia para w historii ery open wystąpili w siedmiu finałach wielkoszlemowych z rzędu (poprzednio tego dokonali Todd Woodbridge i Mark Woodforde). Bryan zwyciężył w grze mieszanej w US Open. Partnerowała mu Martina Navratilova i był to ostatni mecz w jej wieloletniej karierze. Ponadto został mikstowym wicemistrzem Wimbledonu u boku Venus Williams.

W 2007 Amerykanie obronili tytuł z Australian Open i przegrali finał Wimbledonu. Zakończyli sezon na pierwszym miejscu po raz czwarty w ciągu pięciu lat (nikt wcześniej nie osiągnął takiego rezultatu). Wywalczyli prawo gry w Masters Cup, jednak zrezygnowali z występu z powodu kontuzji łokcia Mike’a. W listopadzie weszli w skład amerykańskiej drużyny, która zdobyła Puchar Davisa. W roku 2008 bliźniacy zostali wyprzedzeni w klasyfikacji rankingowej przez Daniela Nestora i Nenada Zimonjicia. Przegrali z nimi finałowy mecz Masters Cup, którego zwycięzcy mieli zostać liderami rankingu na koniec sezonu. Ponadto wywalczyli brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Pekinie; przegrali z późniejszymi mistrzami olimpijskimi, Rogerem Federerem i Stanislasem Wawrinką. Zdobyli szósty tytuł wielkoszlemowy, triumfując w US Open. Bracia spotkali się również w mikstowym finale Wimbledonu, gdzie Bob w parze z Samanthą Stosur okazali się lepsi od Mike’a i Katariny Srebotnik. Bryan wygrał też Roland Garros razem z Wiktoryją Azaranką.

W sezonie 2009 Bryanowie odnieśli mistrzostwo Australian Open, finał Wimbledonu i półfinał French Open. Zostali najlepszym deblem w historii amerykańskich rozgrywek o Puchar Davisa, zapisując na swoim koncie najwięcej zwycięstw w historii. Powrócili na pierwsze miejsce rankingu deblowego na koniec sezonu dzięki triumfowi w World Tour Finals. Po raz piąty w karierze okazali się najlepszymi graczami w grze podwójnej na koniec roku, czym wyrównali rekord Woodbridge’a i Woodforde’a, a rok później zostali samodzielnymi liderami w tej statystyce. W 2010 zwyciężyli we wszystkich finałach, w jakich wystąpili, w tym w Australian Open (czwarty triumf w Melbourne). W lutym zostali pierwszą drużyną w erze open, która wygrała sześćset profesjonalnych meczów. We wrześniu po raz trzeci zostali mistrzami US Open. Amerykanin dodatkowo wywalczył tytuł w Nowym Jorku w grze mieszanej razem z Liezel Huber i jako pierwszy mężczyzna od czasów Kevina Currena (1982) wygrał dwie konkurencje na Flushing Meadows.

W styczniu 2011 roku wywalczyli dziesiąte mistrzostwo wielkoszlemowe, w Australian Open i jedenaste w Wimbledonie. Pod koniec roku wyprzedzili Johna McEnroe’a na pozycji lidera klasyfikacji ilości tygodni spędzonych na pierwszym miejscu światowych list deblowych – ich rodak był numerem jeden przez 269 tygodni.

W sezonie 2012 Bryanowie zostali finalistami turnieju Australian Open, w finale którego przegrali z Leanderem Paesem oraz Radkiem Štěpánkiem. Podczas French Open również doszli do finału, w którym przegrali z Maksem Mirnym i Danielem Nestorem. Na Wimbledonie dotarli do półfinału, w którym przegrali z triumfatorami, Jonathanem Marrayem i Frederikiem Nielsenem. W turnieju rangi ATP World Tour 250 w Londynie także osiągnęli finał, w którym przegrali z Mirnym i Nestorem. Razem z bratem zdobyli złoty medal igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) w grze podwójnej. W meczu finałowym pokonali debel Michaël Llodra-Jo-Wilfried Tsonga wynikiem 6:4, 7:6(2). Oprócz tego zwyciężyli jeszcze w Sydney, Monte Carlo, Nicei i Toronto. We wrześniu Bob Bryan wywalczył dwunasty tytuł wielkoszlemowy, na US Open, po zwycięstwie w finale 6:3, 6:4 nad Leanderem Paesem i Radkiem Štěpánkiem.

Rok 2013 Amerykanin zaczął, wspólnie z bratem, od zwycięstwa w Sydney, w ramach przygotowań do Australian Open. W Melbourne bliźniacy wygrali po raz trzynasty w imprezie wielkoszlemowej, wyprzedzając w ilości tytułów w zawodach tej rangi Australijczyków Johna Newcombe’a i Tony’ego Roche’a, którzy triumfowali w zmaganiach wielkoszlemowych dwanaście razy. W połowie marca Amerykanin, wraz ze swoim bratem, odniósł sukces wygrywając po raz pierwszy w karierze zawody w Indian Wells. W finale para z USA pokonała Treata Hueya i Jerzego Janowicza. W Monte Carlo, kolejnym turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000, bracia osiągnęli finał, ulegając w nim parze Julien BenneteauNenad Zimonjić. Kolejne dwa tytuły o randze ATP World Tour Masters 1000 Bryanowie wywalczyli w Madrycie i Rzymie. Na początku czerwca, po dziesięciu latach, bliźniacy odnieśli zwycięstwo w Rolandzie Garrosie. Do finału awansowali bez straty seta, a w spotkaniu o tytuł pokonali 6:4, 4:6, 7:6(4) Michaëla Llodrę i Nicolasa Mahuta. Dziewięćdziesiąty tytuł w karierze Bob Bryan wywalczył w Londynie (Queen’s). Wspólnie ze swoim bratem wygrał w decydującym pojedynku z Alexanderem Peyą i Bruno Soaresem. Następnie po raz trzeci w karierze triumfowali na kortach Wimbledonu, pokonując w meczu mistrzowskim parę Ivan DodigMarcelo Melo wynikiem 3:6, 6:3, 6:4, 6:4. Podczas US Open Series bracia Bryanowie byli najlepsi w Cincinnati. Na początku listopada bliźniacy odnieśli zwycięstwo w halowym turnieju w Paryżu.

Pierwszy finał braci w sezonie 2014 nastąpił podczas zawodów w Memphis, gdzie przegrali z Erikiem Butoracem i Ravenem Klaasenem 4:6, 4:6. Następnie triumfowali w Delray Beach 6:2, 6:3 z Františkiem Čermákiem i Michaiłem Jełginem. Od początku marca przez kolejne sześć tygodni Amerykanie odnosili same zwycięstwa w turniejach ATP World Tour. W Indian Wells wygrali w finale 6:4, 6:3 z Alexandrem Peyą i Bruno Soaresem. W Miami pokonali 7:6(8), 6:4 Juana Sebastiána Cabala i Roberta Faraha w meczu mistrzowskim. W Houston w spotkaniu finałowym okazali się lepsi od Davida Marrero i Fernando Verdasco, z którymi zwyciężyli 4:6, 6:4, 11–9. W zawodach na korcie ziemnym w Monte Carlo wygrali w finale z Ivanem Dodigiem i Marcelo Melo 6:3, 3:6, 10–8. W Madrycie bracia osiągnęli finał, w którym przegrali z Danielem Nestorem i Nenadem Zimonjiciem 4:6, 2:6. Na Wimbledonie Amerykanie przegrali w finale 7:6(5), 6:7(3), 6:4, 3:6, 7:5 z parą Vasek PospisilJack Sock. Zrewanżowali się w Cincinnati, pokonując przeciwników 6:3, 6:2. Kolejny triumf osiągnęli w US Open, triumfując 6:3, 6:4 nad Marcelem Granollersem Markiem Lópezem. W Szanghaju bracia wygrali 6:3, 7:6(3) z Julienem Benneteau i Édouardem Rogerem-Vasselinem, natomiast w Paryżu pokonali 7:6(5), 5:7, 10-6 Marcina Matkowskiego i Jürgena Melzera. Pod koniec sezonu wygrali turniej ATP World Tour Finals w Londynie, w meczu mistrzowskim pokonując Ivana Dodiga i Marcelo Melo 6:7(5), 6:2, 10-7.

Pierwsze turniejowe zwycięstwo Bryanów w sezonie 2015 nastąpiło w Delray Beach, gdzie pokonali Ravena Klaasena oraz Leandera Paesa 6:3, 3:6, 10-6. Następnie obronili tytuł w Miami dzięki wygranej 6:3, 1:6, 10-8 z Vaskiem Pospisilem i Jackiem Sockiem. Kolejny wygrany finał zanotowali w Monte Carlo, pokonując w nim 7:6(3), 6:1 Włochów Simone Bolelliego i Fabia Fogniniego. Na French Open para awansowała do finału, w którym musiała uznać wyższość Dodiga i Melo – Amerykanie przegrali 7:6(5), 6:7(5), 5:7. Kolejne zwycięstwa Amerykanie osiągnęli w Stanach Zjednoczonych – w Atlancie pokonali Colina Fleminga i Gilles’a Müllera 4:6, 7:6(2), 10-4, zaś w Waszyngtonie wygrali 6:4, 6:2 z Ivanem Dodigiem oraz Marcelo Melo. Szóste zwycięstwo w tym sezonie zanotowali w Montrealu, gdzie pokonali parę Daniel Nestor–Édouard Roger-Vasselin 7:6(5), 3:6, 10–6.

W sezonie 2016 pierwszy wspólny finał braci Bryanów miał miejsce w drugiej połowie lutego podczas zawodów w Delray Beach, lecz ulegli Oliverowi Marachowi oraz Fabrice Martinowi, nie broniąc tytułu wywalczonego w poprzedniej edycji. Kolejne turnieje w Indian Wells i Miami zakończyli odpowiednio na ćwierćfinale i półfinale. W kwietniu duet ten wygrał dwa turnieje rozgrywane w Houston i Barcelonie, a w międzyczasie odpadli w 1/8 finału w Monako. Ostatni finał w sezonie osiągnęli podczas French Open ponosząc porażkę z Feliciano Lópezez i Markiem Lópezem.

W 2020 roku bracia Bryan ogłosili zakończenie kariery zawodowej[1].

Finały w turniejach ATP Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra mieszana (7–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 6 września 2002 US Open, Nowy Jork Twarda Słowenia Katarina Srebotnik Stany Zjednoczone Lisa Raymond
Stany Zjednoczone Mike Bryan
6:7(9), 6:7(1)
Zwycięzca 1. 7 września 2003 US Open, Nowy Jork Twarda Słowenia Katarina Srebotnik Rosja Lina Krasnorucka
Kanada Daniel Nestor
5:7, 7:5, 10–5
Zwycięzca 2. 11 września 2004 US Open, Nowy Jork Twarda Rosja Wiera Zwonariowa Australia Alicia Molik
Australia Todd Woodbridge
6:3, 6:4
Finalista 2. 9 lipca 2006 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Venus Williams Rosja Wiera Zwonariowa
Izrael Andy Ram
3:6, 2:6
Zwycięzca 3. 9 września 2006 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Martina Navrátilová Czechy Květa Peschke
Czechy Martin Damm
6:2, 6:3
Zwycięzca 4. 7 czerwca 2008 French Open, Paryż Ceglana Białoruś Wiktoryja Azaranka Słowenia Katarina Srebotnik
Serbia Nenad Zimonjić
6:2, 6:3
Zwycięzca 5. 6 lipca 2008 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Samantha Stosur Słowenia Katarina Srebotnik
Stany Zjednoczone Mike Bryan
7:5, 6:4
Zwycięzca 6. 7 czerwca 2009 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Liezel Huber Stany Zjednoczone Vania King
Brazylia Marcelo Melo
5:7, 7:6(4), 10–7
Zwycięzca 7. 11 września 2010 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Liezel Huber Czechy Květa Peschke
Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
6:4, 6:4

Gra podwójna (119–59)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 25 kwietnia 1999 Orlando Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Jim Courier
Australia Todd Woodbridge
6:7(4), 4:6
Zwycięzca 1. 25 lutego 2001 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Alex O’Brien
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 2. 17 czerwca 2001 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Filipiny Eric Taino
Stany Zjednoczone David Wheaton
6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca 3. 15 lipca 2001 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Brazylia André Sá
Stany Zjednoczone Glenn Weiner
6:3, 7:5
Zwycięzca 4. 29 lipca 2001 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill
Stany Zjednoczone Andy Roddick
7:5, 7:6(6)
Finalista 2. 19 sierpnia 2001 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Martin Damm
Niemcy David Prinosil
6:7(5), 3:6
Finalista 3. 6 stycznia 2002 Adelaide Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
5:7, 2:6
Finalista 4. 24 lutego 2002 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Brian MacPhie
Nenad Zimonjić
3:6, 6:3, 4–10
Zwycięzca 5. 3 marca 2002 Acapulco Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Martin Damm
Czechy David Rikl
6:1, 3:6, 10–2
Zwycięzca 6. 10 marca 2002 Scottsdale Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:5, 7:6(6)
Zwycięzca 7. 14 lipca 2002 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Jürgen Melzer
Niemcy Alexander Popp
7:5, 6:3
Zwycięzca 8. 4 sierpnia 2002 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
4:6, 7:6(1), 6:3
Finalista 5. 18 sierpnia 2002 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca 9. 27 października 2002 Bazylea Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:6(1), 7:5
Finalista 6. 23 lutego 2003 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
2:6, 6:7(3)
Finalista 7. 16 marca 2003 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Południowa Afryka Wayne Ferreira
Rosja Jewgienij Kafielnikow
6:3, 5:7, 4:6
Zwycięzca 10. 27 kwietnia 2003 Barcelona Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Południowa Afryka Chris Haggard
Południowa Afryka Robbie Koenig
6:4, 6:3
Zwycięzca 11. 7 czerwca 2003 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Holandia Paul Haarhuis
Rosja Jewgienij Kafielnikow
7:6(3), 6:3
Zwycięzca 12. 22 czerwca 2003 Nottingham Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Joshua Eagle
Stany Zjednoczone Jared Palmer
7:6(3), 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca 13. 17 sierpnia 2003 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Wayne Arthurs
Australia Paul Hanley
7:5, 7:6(5)
Finalista 8. 7 września 2003 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Australia Todd Woodbridge
7:5, 0:6, 5:7
Zwycięzca 14. 16 listopada 2003 Houston Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Francja Fabrice Santoro
6:7(6), 6:3, 3:6, 7:6(3), 6:4
Zwycięzca 15. 11 stycznia 2004 Adelaide Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Arnaud Clément
Francja Michaël Llodra
7:5, 6:3
Finalista 9. 18 stycznia 2004 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Australia Todd Woodbridge
6:7(3), 5:7
Finalista 10. 31 stycznia 2004 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Francja Fabrice Santoro
6:7(4), 3:6
Zwycięzca 16. 22 lutego 2004 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Południowa Afryka Jeff Coetzee
Południowa Afryka Chris Haggard
6:3, 6:4
Zwycięzca 17. 7 marca 2004 Acapulco Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Argentyna Juan Ignacio Chela
Chile Nicolás Massú
6:2, 6:3
Finalista 11. 16 maja 2004 Hamburg Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
4:6, 2:6
Zwycięzca 18. 13 czerwca 2004 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
6:4, 6:4
Zwycięzca 19. 19 lipca 2004 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Wayne Arthurs
Australia Paul Hanley
6:3, 7:6(6)
Finalista 12. 24 października 2004 Madryt Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
3:6, 4:6
Zwycięzca 20. 31 października 2004 Bazylea Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Argentyna Lucas Arnold Ker
Argentyna Mariano Hood
7:6(9), 6:2
Zwycięzca 21. 14 listopada 2004 Houston Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
4:6, 7:5, 6:4, 6:2
Finalista 13. 29 stycznia 2005 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
4:6, 4:6
Finalista 14. 20 lutego 2005 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Simon Aspelin
Australia Todd Perry
4:6, 4:6
Zwycięzca 22. 27 lutego 2005 Scottsdale Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Wayne Arthurs
Australia Paul Hanley
7:5, 6:4
Finalista 15. 17 kwietnia 2005 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Leander Paes
Serbia i Czarnogóra Nenad Zimonjić
walkower
Finalista 16. 8 maja 2005 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Francja Fabrice Santoro
4:6, 2:6
Finalista 17. 5 czerwca 2005 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca 23. 12 czerwca 2005 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
7:6(9), 7:6(4)
Finalista 18. 2 lipca 2005 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Stephen Huss
Południowa Afryka Wesley Moodie
6:7(4), 3:6, 7:6(2), 3:6
Zwycięzca 24. 7 sierpnia 2005 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:4, 6:2
Zwycięzca 25. 11 września 2005 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Zimbabwe Wayne Black
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:1, 6:4
Zwycięzca 26. 6 listopada 2005 Paryż Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
6:4, 6:7(3), 6:4
Zwycięzca 27. 29 stycznia 2006 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Martin Damm
Indie Leander Paes
4:6, 6:3, 6:4
Zwycięzca 28. 5 marca 2006 Las Vegas Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Jaroslav Levinský
Szwecja Robert Lindstedt
6:3, 6:2
Finalista 19. 19 marca 2006 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
4:6, 4:6
Finalista 20. 2 kwietnia 2006 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
4:6, 4:6
Finalista 21. 11 czerwca 2006 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
7:6(5), 4:6, 5:7
Zwycięzca 29. 9 lipca 2006 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Fabrice Santoro
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 4:6, 6:4, 6:2
Zwycięzca 30. 30 lipca 2006 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Eric Butorac
Wielka Brytania Jamie Murray
6:2, 6:4
Zwycięzca 31. 6 sierpnia 2006 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Paul Hanley
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:3, 5:7, 10–3
Zwycięzca 32. 13 sierpnia 2006 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Paul Hanley
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:3, 7:5
Finalista 22. 20 sierpnia 2006 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
6:3, 3:6, 7–10
Zwycięzca 33. 22 października 2006 Madryt Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:5, 6:4
Zwycięzca 34. 28 stycznia 2007 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Jonas Björkman
Białoruś Maks Mirny
7:5, 7:5
Zwycięzca 35. 4 marca 2007 Las Vegas Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
7:6(2), 6:2
Zwycięzca 36. 1 kwietnia 2007 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Martin Damm
Indie Leander Paes
6:7(7), 6:3, 10–7
Zwycięzca 37. 15 kwietnia 2007 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:6(3), 6:4
Zwycięzca 38. 22 kwietnia 2007 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Julien Benneteau
Francja Richard Gasquet
6:2, 6:1
Finalista 23. 13 maja 2007 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Fabrice Santoro
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 7:6(4), 7–10
Zwycięzca 39. 20 maja 2007 Hamburg Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Paul Hanley
Zimbabwe Kevin Ullyett
6:3, 6:4
Finalista 24. 17 czerwca 2007 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
6:7(4), 5:7
Finalista 25. 7 lipca 2007 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Arnaud Clément
Francja Michaël Llodra
7:6(5), 3:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca 40. 22 lipca 2007 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Scott Lipsky
Stany Zjednoczone David Martin
7:6(5), 6:2
Zwycięzca 41. 5 sierpnia 2007 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
7:6(5), 3:6, 10–7
Finalista 26. 19 sierpnia 2007 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
6:4, 3:6, 11–13
Zwycięzca 42. 21 października 2007 Madryt Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Polska Mariusz Fyrstenberg
Polska Marcin Matkowski
6:3, 7:6(4)
Zwycięzca 43. 28 października 2007 Bazylea Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone James Blake
Bahamy Mark Knowles
6:1, 6:1
Zwycięzca 44. 4 listopada 2007 Paryż Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 7:6(4)
Finalista 27. 13 stycznia 2008 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Richard Gasquet
Francja Jo-Wilfried Tsonga
6:4, 4:6, 9–11
Finalista 28. 17 lutego 2008 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Wielka Brytania Jamie Murray
4:6, 6:3, 6–10
Finalista 29. 24 lutego 2008 San Jose Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Scott Lipsky
Stany Zjednoczone David Martin
6:7(4), 5:7
Finalista 30. 9 marca 2008 Las Vegas Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Julien Benneteau
Francja Michaël Llodra
4:6, 6:4, 8–10
Zwycięzca 45. 6 kwietnia 2008 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Bahamy Mark Knowles
6:2, 6:2
Zwycięzca 46. 4 maja 2008 Barcelona Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Polska Mariusz Fyrstenberg
Polska Marcin Matkowski
6:3, 6:2
Zwycięzca 47. 11 maja 2008 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
3:6, 6:4, 10–8
Finalista 31. 18 maja 2008 Hamburg Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 7:5, 8–10
Finalista 32. 27 lipca 2008 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
2:6, 6:4, 6–10
Zwycięzca 48. 3 sierpnia 2008 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Izrael Jonatan Erlich
Izrael Andy Ram
4:6, 7:6(2), 10–7
Zwycięzca 49. 7 września 2008 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Lukáš Dlouhý
Indie Leander Paes
7:6(5), 7:6(10)
Finalista 33. 16 listopada 2008 Szanghaj Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:7(3), 2:6
Zwycięzca 50. 18 stycznia 2009 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:1, 7:6(3)
Zwycięzca 51. 31 stycznia 2009 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Bahamy Mark Knowles
2:6, 7:5, 6:0
Zwycięzca 52. 1 marca 2009 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Brazylia Marcelo Melo
Brazylia André Sá
6:4, 6:4
Zwycięzca 53. 12 kwietnia 2009 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Jesse Levine
Stany Zjednoczone Ryan Sweeting
6:1, 6:2
Finalista 34. 19 kwietnia 2009 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 1:6
Finalista 35. 3 maja 2009 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:7(5), 3:6
Finalista 36. 5 lipca 2009 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:7(7), 7:6(3), 6:7(3), 3:6
Zwycięzca 54. 2 sierpnia 2009 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Niemcy Benjamin Becker
Niemcy Frank Moser
6:4, 7:6(2)
Finalista 37. 23 sierpnia 2009 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 6:7(2), 13–15
Zwycięzca 55. 11 października 2009 Pekin Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Bahamy Mark Knowles
Stany Zjednoczone Andy Roddick
6:4, 6:2
Finalista 38. 8 listopada 2009 Bazylea Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
2:6, 3:6
Zwycięzca 56. 29 listopada 2009 Londyn Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Izrael Andy Ram
7:6(5), 6:3
Zwycięzca 57. 31 stycznia 2010 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 6:7(5), 6:3
Zwycięzca 58. 28 lutego 2010 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Niemcy Philipp Marx
Słowacja Igor Zelenay
6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 59. 11 kwietnia 2010 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Stephen Huss
Południowa Afryka Wesley Moodie
6:3, 7:5
Zwycięzca 60. 2 maja 2010 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone John Isner
Stany Zjednoczone Sam Querrey
6:2, 6:3
Zwycięzca 61. 16 maja 2010 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 6:4
Zwycięzca 62. 1 sierpnia 2010 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Eric Butorac
Antyle Holenderskie Jean-Julien Rojer
6:7(6), 6:2, 10–7
Zwycięzca 63. 15 sierpnia 2010 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Julien Benneteau
Francja Michaël Llodra
7:5, 6:3
Zwycięzca 64. 22 sierpnia 2010 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Białoruś Maks Mirny
6:3, 6:4
Zwycięzca 65. 11 września 2010 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Rohan Bopanna
Pakistan Aisam-ul-Haq Qureshi
7:6(5), 7:6(4)
Zwycięzca 66. 10 października 2010 Pekin Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Polska Mariusz Fyrstenberg
Polska Marcin Matkowski
6:1, 7:6(5)
Zwycięzca 67. 7 listopada 2010 Bazylea Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 3:6, 10–3
Finalista 39. 15 stycznia 2011 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy Lukáš Dlouhý
Australia Paul Hanley
7:6(6), 3:6, 5–10
Zwycięzca 68. 30 stycznia 2011 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Indie Leander Paes
6:3, 6:4
Zwycięzca 69. 10 kwietnia 2011 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone John Isner
Stany Zjednoczone Sam Querrey
6:7(4), 6:2, 10–5
Zwycięzca 70. 17 kwietnia 2011 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Argentyna Juan Ignacio Chela
Brazylia Bruno Soares
6:3, 6:2
Finalista 40. 24 kwietnia 2011 Barcelona Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Meksyk Santiago González
Stany Zjednoczone Scott Lipsky
7:5, 2:6, 10–12
Zwycięzca 71. 8 maja 2011 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Serbia Nenad Zimonjić
6:3, 6:3
Zwycięzca 72. 12 czerwca 2011 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Indie Leander Paes
6:7(2), 7:6(4), 10–6
Zwycięzca 73. 2 lipca 2011 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Szwecja Robert Lindstedt
Rumunia Horia Tecău
6:3, 6:4, 7:6(2)
Finalista 41. 14 sierpnia 2011 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 7:6(5), 5–10
Zwycięzca 74. 30 października 2011 Wiedeń Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Kanada Daniel Nestor
7:6(10), 6:3
Zwycięzca 75. 6 listopada 2011 Walencja Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Eric Butorac
Jean-Julien Rojer
6:4, 7:6(9)
Zwycięzca 76. 14 stycznia 2012 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Australia Matthew Ebden
Finlandia Jarkko Nieminen
6:1, 6:4
Finalista 42. 29 stycznia 2012 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Leander Paes
Czechy Radek Štěpánek
6:7(1), 2:6
Zwycięzca 77. 22 kwietnia 2012 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Kanada Daniel Nestor
6:2, 6:3
Zwycięzca 78. 26 maja 2012 Nicea Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Oliver Marach
Słowacja Filip Polášek
7:6(5), 6:3
Finalista 43. 9 czerwca 2012 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Kanada Daniel Nestor
4:6, 4:6
Finalista 44. 17 czerwca 2012 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Kanada Daniel Nestor
3:6, 4:6
Zwycięzca 79. 4 sierpnia 2012 Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Francja Jo-Wilfried Tsonga
6:4, 7:6(2)
Zwycięzca 80. 12 sierpnia 2012 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania Marcel Granollers
Hiszpania Marc López
6:1, 4:6, 12–10
Zwycięzca 81. 7 września 2012 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Leander Paes
Czechy Radek Štěpánek
6:3, 6:4
Zwycięzca 82. 7 października 2012 Pekin Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Argentyna Carlos Berlocq
Uzbekistan Denis Istomin
6:3, 6:2
Zwycięzca 83. 12 stycznia 2013 Sydney Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Białoruś Maks Mirny
Rumunia Horia Tecău
6:4, 6:4
Zwycięzca 84. 26 stycznia 2013 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Holandia Robin Haase
Holandia Igor Sijsling
6:3, 6:4
Zwycięzca 85. 24 lutego 2013 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone James Blake
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:1, 6:2
Zwycięzca 86. 17 marca 2013 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Filipiny Treat Huey
Polska Jerzy Janowicz
6:3, 3:6, 10–6
Finalista 45. 14 kwietnia 2013 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Jamie Murray
Australia John Peers
6:1, 6:7(3), 10–12
Finalista 46. 21 kwietnia 2013 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Julien Benneteau
Serbia Nenad Zimonjić
6:4, 6:7(4), 12–14
Zwycięzca 87. 12 maja 2013 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Alexander Peya
Brazylia Bruno Soares
6:2, 6:3
Zwycięzca 88. 19 maja 2013 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Mahesh Bhupathi
Indie Rohan Bopanna
6:2, 6:3
Zwycięzca 89. 9 czerwca 2013 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Michaël Llodra
Francja Nicolas Mahut
6:4, 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca 90. 16 czerwca 2013 Londyn (Queen’s) Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Alexander Peya
Brazylia Bruno Soares
4:6, 7:5, 10–3
Zwycięzca 91. 6 lipca 2013 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Ivan Dodig
Brazylia Marcelo Melo
3:6, 6:3, 6:4, 6:4
Zwycięzca 92. 18 sierpnia 2013 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania Marcel Granollers
Hiszpania Marc López
6:4, 4:6, 10–4
Finalista 47. 27 października 2013 Walencja Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Alexander Peya
Brazylia Bruno Soares
6:7(3), 7:6(1), 11–13
Zwycięzca 93. 3 listopada 2013 Paryż Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Alexander Peya
Brazylia Bruno Soares
6:3, 6:3
Finalista 48. 11 listopada 2013 Londyn Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania David Marrero
Hiszpania Fernando Verdasco
5:7, 7:6(3), 7–10
Finalista 49. 16 lutego 2014 Memphis Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone Eric Butorac
Południowa Afryka Raven Klaasen
4:6, 4:6
Zwycięzca 94. 23 lutego 2014 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Czechy František Čermák
Rosja Michaił Jełgin
6:2, 6:3
Zwycięzca 95. 16 marca 2014 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Alexander Peya
Brazylia Bruno Soares
6:4, 6:3
Zwycięzca 96. 30 marca 2014 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kolumbia Juan Sebastián Cabal
Kolumbia Robert Farah
7:6(8), 6:4
Zwycięzca 97. 13 kwietnia 2014 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania David Marrero
Hiszpania Fernando Verdasco
4:6, 6:4, 11–9
Zwycięzca 98. 20 kwietnia 2014 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Ivan Dodig
Brazylia Marcelo Melo
6:3, 3:6, 10–8
Finalista 50. 11 maja 2014 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Serbia Nenad Zimonjić
4:6, 2:6
Finalista 51. 5 lipca 2014 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Vasek Pospisil
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:7(5), 7:6(3), 4:6, 6:3, 5:7
Zwycięzca 99. 17 sierpnia 2014 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Vasek Pospisil
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:3, 6:2
Zwycięzca 100. 7 września 2014 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania Marcel Granollers
Hiszpania Marc López
6:3, 6:4
Zwycięzca 101. 12 października 2014 Szanghaj Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Francja Julien Benneteau
Francja Édouard Roger-Vasselin
6:3, 7:6(3)
Zwycięzca 102. 2 listopada 2014 Paryż Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Polska Marcin Matkowski
Austria Jürgen Melzer
7:6(5), 5:7, 10–6
Zwycięzca 103. 16 listopada 2014 Londyn Twarda (hala) Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Ivan Dodig
Brazylia Marcelo Melo
6:7(5), 6:2, 10–7
Zwycięzca 104. 22 lutego 2015 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Południowa Afryka Raven Klaasen
Indie Leander Paes
6:3, 3:6, 10–6
Zwycięzca 105. 5 kwietnia 2015 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Vasek Pospisil
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:3, 1:6, 10–8
Zwycięzca 106. 19 kwietnia 2015 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Włochy Simone Bolelli
Włochy Fabio Fognini
7:6(3), 6:1
Finalista 52. 6 czerwca 2015 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Ivan Dodig
Brazylia Marcelo Melo
7:6(5), 6:7(5), 5:7
Zwycięzca 107. 2 sierpnia 2015 Atlanta Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Colin Fleming
Luksemburg Gilles Müller
4:6, 7:6(2), 10–4
Zwycięzca 108. 9 sierpnia 2015 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Ivan Dodig
Brazylia Marcelo Melo
6:4, 6:2
Zwycięzca 109. 16 sierpnia 2015 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Daniel Nestor
Francja Édouard Roger-Vasselin
7:6(5), 3:6, 10–6
Finalista 53. 21 lutego 2016 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Oliver Marach
Francja Fabrice Martin
6:3, 6:7(7), 11–13
Zwycięzca 110. 10 kwietnia 2016 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Dominikana Víctor Estrella
Meksyk Santiago González
4:6, 6:3, 10–8
Zwycięzca 111. 24 kwietnia 2016 Barcelona Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Urugwaj Pablo Cuevas
Hiszpania Marcel Granollers
7:5, 7:5
Zwycięzca 112. 15 maja 2016 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Kanada Vasek Pospisil
Stany Zjednoczone Jack Sock
2:6, 6:3, 10–7
Finalista 54. 4 czerwca 2016 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Hiszpania Feliciano López
Hiszpania Marc López
4:6, 7:6(6), 3:6
Finalista 55. 28 stycznia 2017 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Finlandia Henri Kontinen
Australia John Peers
5:7, 5:7
Zwycięzca 113. 1 lipca 2017 Eastbourne Trawiasta Stany Zjednoczone Mike Bryan Indie Rohan Bopanna
Brazylia André Sá
6:7(4), 6:4, 10–3
Zwycięzca 114. 30 lipca 2017 Atlanta Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Holandia Wesley Koolhof
Nowa Zelandia Artem Sitak
6:3, 6:4
Finalista 56. 3 marca 2018 Acapulco Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Jamie Murray
Brazylia Bruno Soares
6:7(4), 5:7
Finalista 57. 17 marca 2018 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Stany Zjednoczone John Isner
Stany Zjednoczone Jack Sock
6:7(4), 6:7(2)
Zwycięzca 115. 31 marca 2018 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Rosja Karen Chaczanow
Rosja Andriej Rublow
4:6, 7:6(5), 10–4
Zwycięzca 116. 22 kwietnia 2018 Monte Carlo Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Austria Oliver Marach
Chorwacja Mate Pavić
7:6(5), 6:3
Finalista 58. 13 maja 2018 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Mike Bryan Chorwacja Nikola Mektić
Austria Alexander Peya
3:5 krecz
Zwycięzca 117. 24 lutego 2019 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Ken Skupski
Wielka Brytania Neal Skupski
7:6(5), 6:4
Zwycięzca 118. 30 marca 2019 Miami Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Holandia Wesley Koolhof
Grecja Stefanos Tsitsipas
7:5, 7:6(8)
Finalista 59. 28 lipca 2019 Atlanta Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Dominic Inglot
Stany Zjednoczone Austin Krajicek
4:6, 7:6(5), 9–11
Zwycięzca 119. 23 lutego 2020 Delray Beach Twarda Stany Zjednoczone Mike Bryan Wielka Brytania Luke Bambridge
Japonia Ben McLachlan
3:6, 7:5, 10–5

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra podwójna)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open 1R 1R QF 3R F F W W QF W W W F W 3R 3R 3R F SF QF 3R 6 / 21 77–15
French Open 2R 2R 2R QF W SF F F QF QF SF 2R SF F W QF F F 2R 3R 2 / 20 68–18
Wimbledon 3R 1R SF SF QF 3R F W F SF F QF W SF W F QF QF 2R 3R NH 3 / 20 72–17
US Open 1R 1R 1R 1R 1R QF 2R SF F 3R W 3R QF W SF W 1R W SF W 1R QF SF 3R 5 / 24 67–19
Bilans spotkań 0–1 0–1 0–1 0–1 3–3 4–4 6–4 14–4 14–3 13–4 21–3 18–2 17–3 16–3 19–3 16–2 16–2 20–3 22–1 16–3 10–4 13–4 11–4 4–1 9–4 2–1 N/A 284–69
ATP Finals
ATP Finals RR W W SF RR F W SF SF RR F W SF SF RR 4 / 15 38–24
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells QF 1R 1R QF F 2R SF F 1R QF SF 1R 2R QF W W QF QF 1R F 2R NH 2 / 21 42–18
Miami QF 3R QF 3R SF SF 1R F W W SF QF 2R SF 1R W W SF SF W W NH 6 / 21 63–15
Monte Carlo 1R QF F W QF F QF W W F W W 2R W NH 6 / 14 34–7
Stuttgart/Madryt 2R SF 1R F 1R W W QF 2R W W 2R W F 2R QF QF F 1R NH 5 / 19 34–14
Rzym QF 1R 2R SF F QF F W F W QF QF W SF 2R W SF QF 4 / 18 36–14
Montreal/Toronto 2R W SF 2R SF W SF F SF W F W QF 2R W QF QF QF NH 5 / 18 39–13
Cincinnati 1R 1R 1R QF QF W 2R 2R F F W F W SF SF W W QF SF QF 2R 5 / 21 40–16
Szanghaj Nie ATP Tour Masters 1000 QF SF QF 2R SF W 2R SF NH 1 / 8 12–7
Paryż 1R 2R 1R 1R W SF W 2R QF SF 2R 2R W W QF QF QF 4 / 17 22–13
Hamburg 2R 1R SF F QF SF W F Nie ATP Tour Masters 1000 1 / 8 16–7
Bilans spotkań 0–0 0–0 0–1 0–0 5–3 2–3 8–8 12–8 15–8 12–8 14–7 23–6 29–4 23–6 17–9 23–5 16–7 16–6 26–4 30–3 17–6 15–8 8–7 16–2 11–5 0–0 N/A 338–124
Ranking na koniec sezonu
1197 663 650 161 58 63 22 8 2 4 1 1 1 3 1 1 1 2 1 1 4 5 11 14 27 31 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bryan Brothers Announce Retirement, Ending Legendary Doubles Partnership. Association of Tennis Professionals, 2020-08-27. [dostęp 2022-06-28]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]