Rak przełyku: Różnice pomiędzy wersjami

Rak przełyku
	carcinoma oesophagi
	; Endoskopowy i ultrasonograficzny obraz (EUS) raka przełyku
	Klasyfikacje
ICD-10	C15

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 23:51, 1 kwi 2024

Rak przełyku (łac. carcinoma oesophagi) – nowotwór złośliwy przełyku, wywodzący się z nabłonka płaskiego – rak płaskonabłonkowy (carcinoma planoepitheliale), lub gruczołowego – rak gruczołowy (adenocarcinoma). Jego najczęstszym objawem jest dysfagia. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania wycinków pobranych podczas endoskopii. Leczenie opiera się głównie na chirurgii (w przypadku zaawansowanych nowotworów również chemioterapii i radioterapii). Rokowanie jest złe.

Epidemiologia

Zapadalność: 3,4/100000/rok. Rocznie rozpoznaje się w Polsce około 1300 przypadków raka przełyku. Częściej chorują mężczyźni, prawie wyłącznie po 40. roku życia. Dynamizm wzrostu zachorowalności na gruczolakoraka przełyku jest największy spośród wszystkich rodzajów raka u ludzi (związane jest to ze wzrastającą częstością występowania przełyku Barreta).

Etiopatogeneza

Rozwój raka przełyku jest spowodowany zaburzeniami kontroli proliferacji i różnicowania oraz apoptozy komórkowej. Dochodzi do mutacji w obrębie genów supresorowych, takich jak: p53, p21, p14, p16, a także onkogenów – Bcl-1.

Czynniki ryzyka

Czynniki etiologiczne:

palenie papierosów oraz fajki wodnej
alkohol
gorące napoje
otyłość zwiększa ryzyko gruczolakoraka 4-krotnie^[1]
niski status socjoekonomiczny^[2]
refluks żołądkowo-przełykowy
rak głowy i szyi w wywiadzie
stan po radioterapii śródpiersia
nitrozoaminy
aflatoksyna
orzeszki betelu
wirusy brodawczaka ludzkiego (HPV-16^[3])

Stany przedrakowe:

Największym czynnikiem ryzyka gruczolakoraka przełyku jest przełyk Barretta.

Postaci

Rak płaskonabłonkowy – najczęstszy (85%)
Gruczolakorak – zachorowalność wzrasta
Rak śluzowonaskórkowy
Rak torbielowatogruczołowy

Dwa ostatnie spotykane są bardzo rzadko.

Rzadkie są także inne typy histologiczne raka przełyku: rak płaskonabłonkowy bazaloidny, rak wrzecionowatokomórkowy, rak płaskonabłonkowy brodawkowaty^[4].

Objawy

Najczęściej:

dysfagia
zmniejszenie masy ciała
odynofagia

Rzadziej:

duszność
kaszel
chrypka
ból zamostkowy promieniujący do pleców
czkawka

Powiększenie nadobojczykowych i szyjnych węzłów chłonnych świadczy o znacznym zaawansowaniu procesu chorobowego.

Umiejscowienie

Najczęściej w obrębie 3 fizjologicznych przewężeń:

przy wejściu do przełyku w miejscu zespolenia z gardłem – 15%
w miejscu rozwidlenia tchawicy – 50%
przy przejściu przez rozwór przepony – 35%

Powikłania

Przetoka przełykowo-tchawicza
Objawy:

Rozpoznanie

Na podstawie badania endoskopowego i oceny histopatologicznej pobranego wycinka.

W celu ustalenia stopnia zaawansowania choroby należy wykonać następujące badania:

bronchoskopię – ustalenie stopnia ucisku na tchawicę lub oskrzela
PET – ocena miejscowego zaawansowania i przerzutów.

Badania pomocnicze

badanie radiologiczne przełyku po podaniu kontrastu – może wykazać owrzodzenia lub zwężenia przełyku
endoskopia – umożliwia wykrycie zmiany płaskiej w ścianie przełyku, owrzodzenia, guza wpuklającego się do światła przełyku, usztywnienia ściany spowodowanego naciekiem lub zwężenia przełyku.
tomografia komputerowa – diagnostyka przerzutów odległych i określenie stopnia zaawansowania choroby
endosonografia (EUS) – ocena głębokości penetracji raka w obrębie przełyku i sąsiadujących struktur, a także zajęcie regionalnych węzłów chłonnych. Umożliwia także wykonanie celowanej biopsji cienkoigłowej węzła chłonnego.
markery nowotworowe (CEA, CA 19-9, CA 125) – mała czułość i swoistość. Mogą być przydatne w monitorowaniu nawrotów.

Różnicowanie

Inne przyczyny dysfagii (patrz odpowiedni rozdział).

Klasyfikacja TNM

T – guz pierwotny
Tis	carcinoma in situ
T1	guz nacieka błonę podśluzową, ale jej nie przekracza
T2	guz nacieka błonę mięśniową, ale jej nie przekracza
T3	rak nacieka przydankę przełyku
T4	rak nacieka otaczające tkanki

N – okoliczne węzły chłonne
N0	regionalne węzły chłonne bez przerzutów nowotworu
N1	zajęty okoliczny węzeł chłonny

M – przerzuty odległe
M0	nie stwierdza się przerzutów odległych
M1a	stwierdza się przerzuty do węzłów chłonnych szyjnych w raku górnej połowy przełyku lub do węzłów chłonnych pnia trzewnego w raku dolnej połowy przełyku
M1b	inne odległe przerzuty

Stopień zaawansowania

Stopień 0	Tis	N0	M0
Stopień I	T1	N0	M0
Stopień IIA	T2-3	N0	M0
Stopień IIB	T1-2	N1	M0
Stopień III	T3	N1	M0
Stopień III	T4	każde N	M0
Stopień IVA	każde T	każde N	M1a
Stopień IVB	każde T	każde N	M1b

Leczenie

Leczenie radykalne

Kwalifikują się do niego tylko chorzy bez przerzutów. Wybór metody zależy od stopnia zaawansowania choroby:

T1 N0 M0 – wstępna operacja lub wstępna chemioterapia (stosuje się 5-fluorouracyl i cisplatynę)
T4 N1 M0 – nowotwór nieoperacyjny, wstępna chemioradioterapia
T2/3 N0 M0/1a – wstępna operacja + terapia adiuwantowa; wstępna chemioradioterapia; chemoradioterapia neoadiuwantowa z późniejszą operacją

Podstawową metodą operacyjną w leczeniu raka przełyku jest jego całkowite lub subtotalne wycięcie wraz z okolicznymi węzłami chłonnymi. Ciągłość przewodu pokarmowego odtwarza się przez przemieszczenie żołądka do klatki piersiowej lub wytworzenia wstawki z jelita.

Leczenie paliatywne

Metody:

radiochemioterapia
elektrokoagulacja
terapia laserowa
koagulacja argonowa
terapia fotodynamiczna – 72 h po podaniu substancji uczulającej na światło (np. hematoporfiryny) stosuje się napromienianie guza laserem. Wcześniejsze podanie fotouczulacza prowadzi do powstania wolnych rodników w guzie. Powodują one destrukcję błony komórkowej, śmierć komórki i martwicę guza.
protezowanie przełyku
gastrostomia

Leczenie ma na celu zminimalizowanie objawów i poprawę jakości życia pacjentów z nieoperacyjnym rakiem przełyku.

Rokowanie

Stopień	5-letnie przeżycie
0	>95%
I	50-80%
IIA	30-40%
IIB	10-30%
III	10-15%
IVA	<5%
IVB	<1%

W większości przypadków rozpoznanie raka przełyku następuje w stadium zaawansowanym, dlatego średni odsetek przeżyć wynosi 5-10%.

Profilaktyka

Przede wszystkim opiera się na modyfikacji stylu życia:

leczenie otyłości
zaprzestanie palenia tytoniu
spożywanie świeżych owoców i warzyw.

Regularne badania endoskopowe chorych ze zwiększonym ryzykiem zachorowania.

Klasyfikacja ICD10

kod ICD10	nazwa choroby
ICD-10: C15	Rak przełyku
ICD-10: C15.0	Szyjna część przełyku
ICD-10: C15.1	Piersiowa część przełyku
ICD-10: C15.2	Brzuszna część przełyku
ICD-10: C15.3	Górna trzecia część przełyku
ICD-10: C15.4	Środkowa trzecia część przełyku
ICD-10: C15.5	Dolna trzecia część przełyku
ICD-10: C15.9	Przełyk, nieokreślony

Przypisy

↑ AH. Merry, LJ. Schouten, RA. Goldbohm, PA. van den Brandt. Body mass index, height and risk of adenocarcinoma of the oesophagus and gastric cardia: a prospective cohort study.. „Gut”. 56 (11), s. 1503-11, Nov 2007. DOI: 10.1136/gut.2006.116665. PMID: 17337464.
↑ FarinF. Kamangar FarinF. i inni, Environmental Causes of Esophageal Cancer, „Gastroenterology clinics of North America”, 1, 2009, 27–vii, DOI: 10.1016/j.gtc.2009.01.004, ISSN 0889-8553, PMID: 19327566, PMCID: PMC2685172 [dostęp 2016-06-01] .
↑ KJ. Syrjänen. HPV infections and oesophageal cancer.. „J Clin Pathol”. 55 (10), s. 721-8, Oct 2002. PMID: 12354793.
↑ VinayV. Kumar VinayV., Abul K.A.K. Abbas Abul K.A.K., Jon C.J.C. Aster Jon C.J.C., Robbins PATOLOGIA, wyd. II polskie, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2017, s. 619, ISBN 978-1-4377-1781-5 .

Bibliografia

"Choroby wewnętrzne" pod red. prof. dr hab. Andrzeja Szczeklika, tom 1, str. 761–763 ISBN 83-7430-031-0
"Interna" pod red. prof. dr hab. Franciszka Kokota, tom 1, str. 444–445 ISBN 83-200-2871-X
"Medycyna wewnętrzna" Gerd Herold i współautorzy, str. 506–508 ISBN 83-200-3322-5
"Chirurgia" Bruce E. Jarrel, R. Anthony Carabasi, III, str. 212–213 ISBN 83-85842-56-X
Zastosowanie terapii fotodynamicznej w paliatywnym leczeniu raka przełyku i wpustu
Leczenie skojarzone nowotworów przewodu pokarmowego
Postępy w chirurgii przełyku w 2004 roku

Linki zewnętrzne

Zakład Brachyterapii COI w Warszawie – sposoby leczenia raka przełyku.. brachyterapia.coi.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-31)].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Merry-2007-1] AH. Merry, LJ. Schouten, RA. Goldbohm, PA. van den Brandt. Body mass index, height and risk of adenocarcinoma of the oesophagus and gastric cardia: a prospective cohort study.. „Gut”. 56 (11), s. 1503-11, Nov 2007. DOI: 10.1136/gut.2006.116665. PMID: 17337464.

[2] FarinF. Kamangar FarinF. i inni, Environmental Causes of Esophageal Cancer, „Gastroenterology clinics of North America”, 1, 2009, 27–vii, DOI: 10.1016/j.gtc.2009.01.004, ISSN 0889-8553, PMID: 19327566, PMCID: PMC2685172 [dostęp 2016-06-01] .

[Syrjänen-2002-3] KJ. Syrjänen. HPV infections and oesophageal cancer.. „J Clin Pathol”. 55 (10), s. 721-8, Oct 2002. PMID: 12354793.

[4] VinayV. Kumar VinayV., Abul K.A.K. Abbas Abul K.A.K., Jon C.J.C. Aster Jon C.J.C., Robbins PATOLOGIA, wyd. II polskie, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2017, s. 619, ISBN 978-1-4377-1781-5 .

[1]

[2]

[3]

[4]