Leczenie neoadiuwantowe
Leczenie neoadiuwantowe, terapia neoadiuwantowa – ogólnoustrojowe leczenie nowotworów poprzedzające zasadnicze leczenie, zwykle chirurgiczne[1].
Najczęściej leczenie neodiuwantowe polega na przedoperacyjnej chemioterapii, hormonoterapii lub rzadziej radioterapii. Głównym celem tego postępowania jest eliminacja mikroprzerzutów, które znacząco pogarszają rokowanie. Dodatkowo natychmiastowe poddanie guza pierwotnego – oraz ewentualnych przerzutów – skutecznemu leczeniu redukuje opóźnienie rozpoczęcia leczenia ogólnoustrojowego w związku z koniecznością wykonania procedury chirurgicznej i odczekania okresu rekonwalescencji po zabiegu. Terapia neoadiuwantowa, poprzez redukcję wielkości guza i naciekania przez niego krytycznych struktur, może zmniejszyć kwalifikację zaawansowania choroby w klasyfikacji TNM (tzw. restaging), uczynić zabieg chirurgiczny technicznie wykonalnym lub pozwolić na jego przeprowadzenie w mniej rozległy sposób, umożliwiając w ten sposób zachowanie funkcji dotkniętego narządu (na przykład głosu przy raku krtani, zwierania mięśni odbytu przy raku jelita grubego)[2][3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ DeVita, Lawrence i Rosenberg 2008 ↓, s. 338.
- ↑ DeVita, Lawrence i Rosenberg 2008 ↓, s. 339.
- ↑ Perry 2008 ↓, s. 33-34.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Vincent T. DeVita, Theodore S. Lawrence, Steven A. Rosenberg: Devita, Hellman & Rosenberg's Cancer: Principles & Practice of Oncology. Wyd. 8. Lippincott Williams & Wilkins, 2008. ISBN 978-0-7817-7207-5.
- Michael J. Perry: The Chemotherapy source book. Philadelphia: Wolters Kluwer Health/Lippincott Williams & Wilkins, 2008.
