پرش به محتوا

پروکاربازین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پروکاربازین
داده‌های بالینی
نام‌های تجاریMatulane
AHFS/Drugs.commonograph
مدلاین پلاسa682094
رده‌بندی داروهای
بارداری
  • AU: D
روش مصرف داروOral (Gel Capsule), تزریق داخل وریدی
کد ATC
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی
  • (Prescription only)
داده‌های فارماکوکینتیک
زیست فراهمی?
متابولیسمکبد, کلیه
نیمه‌عمر حذف10 minutes
دفعکلیه
شناسه‌ها
  • N-isopropyl-4-[(2-methylhydrazino)methyl]benzamide
شمارهٔ سی‌ای‌اس
پاب‌کم CID
دراگ‌بنک
کم‌اسپایدر
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
CompTox Dashboard (EPA)
ECHA InfoCard100.010.531 ویرایش در ویکی‌داده
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC12H19N3O۱
جرم مولی۲۲۱٫۲۹۹ گرم/مول g·mol−1
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • O=C(c1ccc(cc1)CNNC)NC(C)C
  • InChI=1S/C12H19N3O/c1-9(2)15-12(16)11-6-4-10(5-7-11)8-14-13-3/h4-7,9,13-14H,8H2,1-3H3,(H,۱۵٬۱۶) ✔Y
  • Key:CPTBDICYNRMXFX-UHFFFAOYSA-N ✔Y
 N✔Y (این چیست؟)  (صحت‌سنجی)

پروکاربازین (به انگلیسی: Procarbazine)

رده درمانی: داروهای درمان سرطان

اشکال دارویی: کپسول

موارد مصرف

[ویرایش]

پروکاربازین در درمان برخی انواع سرطان به خصوص بیماری هوچکین استفاده می‌شود. این دارو در درمان لنفوم هوچکین (در رژیم MOPP)، لنفوم غیر هوچکین، تومورهای مغزی (مانند گلیوم بدخیم)، برخی تومورهای ریه، میلوم مالتیپل و انواع دیگری از سرطان‌ها بکار می‌رود. اصولاً پروکاربازین تقسیم و تکثیر سلول‌های بدخیم را در بدن مهار می‌کند.

مکانیسم اثر

[ویرایش]

پروکاربازین ماده‌ای است که به عنوان عامل اختصاصی برچرخه سلولی روی فازهای تقسیم سلولی اثر می‌کند و سنتز DNA، RNA، پروتئین را مهار می‌کند. هرچند مکانیسم اثر آن دقیقاً ناشناخته است ولی محل‌های اثر متعددی دارد.

عوارض جانبی

[ویرایش]

پروکاربازین معمولاً سبب ایجاد عوارض ناخواسته می‌شود مانند اختلال در قاعدگی طبیعی زنان و بروز عقیمی در هر دو جنس، سر درد، سرگیجه، درد عضلانی یا ماهیچه‌ای، ضعف، خستگی، تهوع، استفراغ، خشکی دهان، تب خال دهانی، مشکل در بلع، کاهش اشتها، ناراحتی معده، اسهال و یبوست، گیجی، بثورات پوستی، علایم عفونت همچون تب، گلو درد، سرفه و خلط؛ خون‌ریزی یا کبود شدگی غیرمعمول (از جمله خون‌ریزی از بینی) و حالت گزگز شدن در دست‌ها یا پاها.

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷