Komiser Nevzat hikayeleri muhtesem. Ama AGATHAN'ın anahtarının içindeki hikayelerden birinde (sevgilim tiner)Komiser Nevzat'ın karısı ve oğunun öldürüldüğü yazılmış oysa ki diğer kitaplarda karısı ve kızı olarak geçiyor. Bilginiz olsun istedim.

Kitap güzel ancak seslendirme çok kötü. Tek düze okumuş, ses tonu bir süre sonra sıkıyor maalesef.

Ahmet Ümit’in önce son kitaplarını okuyup sonra buralara giderseniz çok basit geliyor. Fakat yazarın kaleminin, kurgusunun ve içeriğinin ne kadar geliştiğini ve zenginleştiğini de çok rahat görebiliyorsunuz.

Komiser nevzatın oğlu şeklinde bahsediliyor halbuki diğer kitaplarda kızı denmektedir.

Siz de benim gibi, Ahmet Ümit külliyatına ortadan başlayıp sonradan başa dönenlerdenseniz, beklentiyi çok yükseltmeyin derim. Zira bu kitaptaki hikayeler size de biraz kekremsi gelebilir. Anlaşılan kitap, seslendireni pek sarmamış. Çünkü o kadar tek düze bir tonla okuyor ki, kitabın sonunu getirmek de zorlanıyor insan. Özetle kitabı beğenemedim, okumayı ise hiç beğenmedim.

Beğenmedim...seslendirme çok kötü.

Tek bir hikaye yok, kisa kisa anlatilmis cinayet hikayeleri var. Hikayeler kisalinca kurgu basitlesmis ve cok merak uyandirmadan sonuca gidiliyor. Yolculukta dinlenebilir.

Seslendirme başarısız, çok ruhsuz.

Seslendirme çok yavan geldi. Komiser Nevzat’ın romanlarından sonra hikayeleri basit ve tahmin edilebilir kaçıyor. Ahmet Ümit’in ustalık eserlerinden geriye gidince ufak bir hayal kırıklığı yaşadım. Son romanlar gibi tatmin edici değil. Ayrıca bu ilk hikayelerde oğlunun patlamada öldüğünü söylüyor. Aslında son romanlarında kızı ve eşinin öldüğünü yazar. Güzide ve Aysun. Yazar bu çelişkiye nasıl düştü anlamadım. Yine de Ahmet Ümit’in kalemini beğeniyorum.

Bizde bu türde yazılmış en iyi örneklerden biri.