La Tourneuse de Pages (2006)

Inderdaad een erg sterke film. Het wordt allemaal erg klein en subtiel gehouden, maar net daarin schuilt wat mij betreft de kracht.

Regisseur Dercourt rekent volledig op het talent van zijn cast om het (toch wat voorspelbare) verhaal voldoende aan te dikken. Ze doen dat echt voortreffelijk (met speciale pluimen voor Déborah François) en tillen de film naar een hoger niveau.

Nog even over het plot. Want eigenlijk wil ik het liever toch niet voorspelbaar noemen. De richting van het verhaal wordt weliswaar vrij snel duidelijk (de trailer zeker niet kijken!), maar de twists en wendingen in de loop van het verhaal zijn wel erg verrassend. Op een scène na (die met de cello) houdt Dercourt zijn film ook erg homogeen van toon, en bouwt rustig op, om zonder shocks of opgeklopte spanningsmomenten toch bij een verschroeiende finale te eindigen.

Van dit soort strak vertelde verhalen kan ik geen genoeg krijgen.

Dikke 4 sterren.

Prachtige film!

De Fransen zijn erg goed in psychologisch drama. Une Affaire de Goût, Harry, un Ami Qui Vous Veut du Bien, Lemming, Ozon films etc.

Dit is weer zo'n pareltje. Zeer ingetogen, zeer stijlvast, en erg goed geacteerd. Steeds met subtiele middelen wordt de onderhuidse spanning goed opgebouwd.

Déborah François is ZO enorm goed. Wat een uitstraling ook. Een actrice waar we nog veel van gaan horen in de toekomst.

Catherine Frot speelt meestal in lichtere films, maar ze kan ook deze rol van instabiele pianiste goed aan.

De muziek is ook erg mooi.

4,5 sterren

Uitstekende film. Uitstekend gebalanceerd (in elke scène voel je dat er iets op knappen staat), ingetogen en met pijnlijke precisie wordt naar 'het hoogtepunt' toegewerkt. Dat er dan hier en daar wat haken en ogen aanzitten mag de pret niet drukken.

Dik 4*.

Alleraardigste onderhuidse thriller die echter hier en daar de verkeerde pianosnaar raakt.

De grootste troef is de prima uitgewerkte tegenstelling tussen de twee hoofdactrices. De jonge Déborah François met een emotieloos gelaat versus de oudere Catherine Frot met een gelaat waar de emoties vanaf druipen. Het wraak-thema wordt verrassend uitgewerkt m.b.v. een liefdesverhouding tussen de twee dames.

Andere grote troef is de muziek, die de dreigende sfeer onderstreept. Het camerawerk daarentegen is zo kil, dat het zelden mooie plaatjes oplevert, visueel dus weinig spannend. Hoogstwaarschijnlijk was dat ook de bedoeling, maar ik vind het wel een gemis.

Daarnaast zijn er nog een aantal compleet overbodige scenes die het thriller-aspect goedkoop wilden uitbuiten. Belangrijkste voorbeeld was het moment dat Mélanie Tristan onder water houdt. Het hoorde niet thuis in het verhaal als je het mij vraagt.

Desalniettemin een film die gezien mag worden, de opbouw is zeer goed met een paar missers. Een keurige 3,5* van mij.

Vond dit een mooi ingetogen film met werkelijk een indrukwekkend

mooie actrice, echt heerlijk hoe zij speelt.

Helaas had ik niet helemaal in de gaten waarom zij op een missie was, die link met de jury en de moeder heb ik gemist maar had wel vermoedens en uiteindelijk begreep ik het wel. In 1e instantie dacht vermoedde ik dat het om zieke jaloezie ging, maar het bleek dus wraak te zijn, al maakt dat mijn "kijk instelling" er weinig toedoen want ik heb er prima van genoten.

Meestal zijn film over muziek nogal voorspelbaar, was ook benieuwd

wat dit voor een film zou worden want muziek films hebben meestal een fijne sfeer, door de muziek uiteraard.

Dit verhaaltje is misschien ietsjes ongeloofwaardig maar dat hoeft de pret niet te drukken. Hij hield me iig. constant aan het lijntje,als dat lukt, is een film geslaagd.

Verder vond ik het design en lichtinval lekker fris overkomen, lekkere vrolijke setting de gehele film.

Wel vond ik dat de film te kort was, had van mij nog wel 20 minuten mogen doorgaan, maar dat kan je ook positief opvatten.

Nogal droog en ongeloofwaardig. Erg recht toe recht aan, en vooral in het begin wordt erg snel voorbij gegaan aan de feiten. Visueel heeft het ook erg weinig om het lijf.

Eigenlijk was nog de mooiste scene die met de Cello, voor de rest zal er niks blijven hangen.

2*

Vrij slappe hap... Enige wat echt indruk maakte en zal bijblijven is het decolete van Déborah François.

Nogal ongeloofwaardig allemaal dat dat meiske zo ver gaat omdat ze en keertje is afgewezen tijdens een voorronde van de sjieke variant van Idols. Geloofde van het hele verhaal met al z'n toevalligheden geen ene snars en snap ook niet wat nu precies het punt is van de hele wraak-exercitie. Als je wraak neemt met zoveel zorg en planning en dan ook nog eens in een film dan kan het toch zeker wat uitbundiger dan een jongetje spierpijn bezorgen en manlief die een nogal "onschuldig" briefje onder ogen krijgt. Over anti-climax gesproken zeg... Behoorlijk matig en saai uitgewerkt allemaal, niet in de laatste plaats audio-visueel. Het is tamheid troef. Acteerwerk was overigens best wel redelijk verzorgd

Sowieso is het nogal overbodig dat die kerel nu teleurgesteld of boos moet zijn op z'n vrouw... Hij had gewoon lekker gaan moeten rollebollen samen met Melanie en Ariane. Dat was pas een echte goede remedie geweest voor haar faalangst. Maar misschien ben ik nu zelf iets te opportunistisch aan het fantaseren geslagen

Omdat ik toch wel wilde weten hoe het afloopt en omdat het gelukkig niet eindeloos gerekt wordt. 2*

Krappe 3* voor deze film. het verhaal sprak me wel aan en het begon veelbelovend. maar naar verloop van tijd krijgt het plot wel rare trekjes (beetje erg toevallig dat die vrouw op haar viel of niet ) en werd daarmee wel heel erg vergezocht.
Kan me wat dat betreft wel deels aansluiten bij Madecineman hierboven.
Aan de andere kant was het wel een fijn schouwspel, niet alleen de actrice maar ook de muziek en het elitaire sfeertje waren aardig neergezet.

Een aardige film. Het verhaal wordt erg puur verteld en laat zien dat minder meer kan zijn, kunnen Amerikanen eens iets van opsteken. Het begin van de film is erg mooi maar dan springt het verhaal wel erg van de hak op de tak, opeens is Mélanie 10 jaar ouder, de eerste gemiste kans; Het was stukken leuker geweest als de film meer over het kleine meisje liet zien dan zo opeens over te springen erg zonde. Toch loopt het verhaal ondanks deze rare wending vrij goed en er ligt een aparte sfeer in, dan komt het volgende minpunt: De scene met de cello, die absoluut niet nodig was geweest en alleen maar de subtiele mystieke sfeer verpest die er daarvoor juist goed inzit. Toch hersteld de film zich daarna weer eventjes door de sfeer te herstellen. Het einde was absoluut een afknapper en ik blijf het zonde vinden dat de eerste scenes van de film niet meer uitgewerkt zijn.

Zoals ik al zei aardige film met een aparte sfeer met niet teveel poespas, alleen jammer van het eerste stuk, de scene met de cello en het einde. Wel erg goed acteerwerk, dat ook niet te overdreven is, maar gewoon realistisch.

Schitterend acteerwerk dat de genadeloze onderhuidse spanning tussen de twee vrouwen in de hoofdrol weergeeft. Genadeloos hard verhaal over het niet kunnen en willen accepteren van verlies en het spelen met gevoelens om de ander te kwetsen. Met de sobere filmstijl worden de gevoelens van de personages nog meer benadrukt en invoelbaar gemaakt.

The day after.......Ik heb mijn mening 100% herzien!! Ik was boos toen ik keek en nog bozer toen ik het voorgaande schreef. Dat had ik niet in de gaten.......

Dit was wel een heel goede film. Ja, dit is de manier waarop mensen wraak nemen, heel subtiel, schijnbaar subtiel, een ander kapot maken door in feite hun eigen falen en feilen niet onder ogen te kunnen of willen zien.

Mooi gespeeld, ook al zo subtiel. Nu geef ik de film 4 sterren en ga nooit meer zo vlak na een film een mening geven. Iets wat ik nooit deed eigenlijk. Altijd zei: "Vraag het me morgen maar.....".

Ik viel toch met deze film in slaap en werd er mee wakker en hij staat nog op mijn retina. Helder en duidelijk.

Ik verheug me op de "Franse Film Zomer" . Vanavond "Les Amants" da's lang geleden. "Belle De Jour" kan ik nu wel dromen maar wie weet.....

Vakkundig gemaakte wraakfilm die helaas niet ontkomt aan wat ongeloofwaardige sprongen in het plot. Het acteerwerk van Catherine Frot en Deborah Prancois vergoedt echter veel. Geen meesterwerk maar wel een vermakelijk tussendoortjes.

3,5*

Aparte ervaring.

De film begon heel, heel goed. Een klassiek voorbeeld hoe je een veelvoorkomend uitgangspunt (een indringer in een leven wil wraak nemen) zo kan gebruiken dat het weer haast nieuw wordt. La Tourneuse de Pages bouwt een hele flinke spanning op en dat ligt naast de acteurs vooral ook aan de regie. Geen scene te veel, stiltes en een geweldig gevoel voor timing. Het optreden voor de radio is bloedspannend, puur door de opbouw van de film, aan de losse scene zou je bijna niets daarvan terugzien.

Maar vanaf het moment dat de cellist Melanie wil verleiden en hij "het ongeluk" krijgt gaat het een beetje mis. Dat sowieso al misplaatste moment geeft zo'n schrikeffect dat de film de opgebouwde zinderende spanning, die door de minimale middelen erg fragiel was, kwijtraakt. Het einde vond ik ook tegenvallend de sprong van afhankelijk zijn van, en verliefd worden op was me te groot en het feit dat Melanie wegloopt bij het optreden voor de Amerikaan, daar wordt ook net iets te makkelijk overheen gewandeld. Het laatste half uur was echt jammer.

Neem het eerste uur, laat het "ongeluk" van de cellist weg en laat het eindigen bij het concert voor de Amerikaan en het moment dat Melanie weg is en ik had de film zo vier sterren gegeven.

3.0*

Het begon leuk en mysterieus deze film, maar in de loop van de film wordt het toch een beetje vervelend dat er maar niks gebeurd.
Ik had die meid nog wel aangezien om iemand te vermoorden en dacht dat het bijna gebeurde toen ze het oppasjongetje onder water duwde in het zwembad.
Mysterieuze film en was teleurgesteld toen de film afgelopen was, want het begon erg goed alleen toen ging het niet verder.
Het bleef redelijk eentonig en er gebeurde weinig.
De jonge knappe meid had slechts de hand vastgehouden en een kusje op de wang gegeven van de pianiste, en daardoor was het leven van de pianiste drastisch verandert? Beetje apart.
Dat ze dit zegt heeft natuurlijk ook wel met andere factoren te maken, maar ik had het toch wel beter (en leuker ) gevonden als zij twee gevreeën hadden of iets in die buurt.
Er zat meer in deze film, dat er uitgehaald kon worden op het eind van de film, maar dit was niet gedaan, beetje jammer, maar toch een interessante film.
En deze 3* zijn ook voor een groot gedeelte te danken aan de zeer aantrekkelijke jonge actrice.

Prachtigee film, bijzonder strak geregisseerd door Denis Dercourt. In wezen is dit gewoon een wraakfilm, maar deze keer zonder fysiek geweld. De wraak is juist uiterst subtiel. Zo laat Deborah Francois o.a. haar affectie blijken naar Catherine Frot, waardoor zij onzeker wordt.

Mooi, bijpassend en ingetogen spel van de twee vrouwelijke hoofdrolspelers. De camera blijft soms extra lang op Deborah Francois gericht, zodat de kijker zich kan afvragen wat er in haar omgaat en wat haar intenties zijn.

Een heel subtiele wraakfilm... en ja, het plot is wel wat ongeloofwaardig, maar dat hoort misschien wel een beetje bij het genre. Ik snap die langetermijnwraak in ieder geval nooit zo goed - waar halen ze de energie vandaan, vraag ik me dan af.

Maar deze film heeft als bijzonder sterk punt wel de sfeer die echt zorgvuldig opgebouwd wordt, met veel lange shots waarin weinig lijkt te gebeuren. Vooral Déborah François is op die manier vaak in beeld - en wat een prachtig ijskonijn speelt ze hier.

Als tegenwicht voor al die langzaam opgebouwde spanning en dreiging dan weer de grappige scene met de cello. Leuk gedaan.

Geraffineerde wraak zonder echte opwinding. Een beetje sloom en mat geacteerd. Ik had hier meer van verwacht.

Mooie film, zeer beklemmend door de muziek. Prachtig ingehouden acteerwerk. Het mooie was dat er veel lijntjes werden uitgezet naar mogelijke wraakwijzes, maar de uiteindelijke manier toch heel subtiel en geweldloos was. Alleen zoals eerder gezegd jammer dat ze niet te weten krijgt waarom ze wraak heeft genomen (wellicht heeft ze het nooit doorgekregen). 3,5*

Revenge is a bitch.

Frans vermakelijk filmpje. Irriteerde me de eerste 3 kwartier aan Melanie, ze zat nog niet echt lekker in haar rol en haar gebrek aan communicatie begon aardig te knagen. Gelukkig kon ik haar, wanneer ze eenmaal op gang was wel waarderen. Audiovisueel nergens bijzonder, zelfs niet voor een muziek film. Wanneer er eindelijk wordt gespeeld, doet Denis er dood leuk nog een soundtrack onder, alsof het einde niet al dramatisch genoeg is. Misschien handig om te weten dat de film een thriller achtige sfeer heeft, voor de mensen die hem nog gaan zien. Acteerwerk is dragelijk, behalve dan Melanie, wat enigszins jammer is.

Vermakelijk, maar heeft geen pit. 3 sterren

Hele stille film en slim gespeeld, dat merk je pas later.

Ze heeft heel aangepakt en gedaan die Mélanie.

Trouwens Mélanie is ook nog eens een mooie meid om naar te kijken.

3 sterren

'k wou deze film al een tijdje zien en hij is me zeker niet tegengevallen. Heel aangenaam verrast door Déborah François (bekend van l' Enfant) die haar rol als wreekster heel overtuigend speelt
Onder wraak moet je nu ook geen wapens of zo verwachten, maar eerder subtiele wraak.
Voor de rest mooie pianomuziek en goed geacteerd.
Het einde mocht van mij gerust nog wat erger gemogen, maar desondanks zeker aan te raden.

Geweldige actrice die Déborah François. Na L'enfant wou ik deze toch nog eens bekijken. Regisseur Denis Dercourt (waar ik verder nog niets van gezien heb) kan een sterke sfeer opbouwen. Je kan je vragen stellen bij het nemen van wraak 10 jaar nadat een 10-jarig meisje zakt door een piano examen omdat ze afgeleid is. Ik zou eerder kwaad worden op die fan die voor een handtekening kwam dan op de pianiste.

Maar het sterke is zoals gezegd de sfeer. Je voelt gewoon de wraakgevoelens van Mélanie die hier blijkbaar al 10 jaar mee zit en al sluipend wil toeslaan. Eerst door haar vertrouwen te winnen en alsmaar dichter te komen bij Ariane om dan toe te slaan. Magnifiek. Ook al is het een geheel andere film en verhaal, qua spanningsveld moest ik denken aan Swimming Pool.

Een goeie film en de verschijning van Déborah François is sowieso adembenemend. Een Belgische actrice met een groot sexappeal. Maar naast 'mooi zijn' kan ze zoals blijkt ook heel goed acteren. Belgisch talent, ook al kent geen kat haar waarschijnlijk in Vlaanderen.

Gruwelijke wraakfilm. Goed acteerwerk. Heel onderkoeld.

Was keuzefilm van Joop v.d.Ende (die deepdown misschien ook wel eens bang is dat iemand hem

uit wraak te pakken wil nemen)

De personages zijn meer dan wat ze lijken. De cellist lijkt een keurige heer, de pianiste lijkt een zelfverzekerde carrièrevrouw, Mélanie Prouvost (Déborah François) lijkt de vleesgeworden onschuld. Wat onder de oppervlakte schuilgaat, de gelaatsuitdrukkingen en de onuitgesproken conflicten tussen de personages zorgen voor een subtiel opgebouwde spanningsboog.

Mélanie zit met een jarenlang opgekropte frustratie. Als kind droomde ze ervan zelf concertpianiste te worden, zoals Ariane (Catherine Frot). De vrouw die ze bewonderde, is haar haatobject geworden.

Het milieu van de klassieke muziek is goed weergegeven. We zien geen wonderkinderen die alles vanzelf kunnen; wel veel studeren, repeteren, tendinitis, plankenkoorts, de spanning van het spelen voor een jury, faalangst, de wetenschap dat elke foute noot, elke slordigheid afgestraft wordt. Het is erg dat jong talent zo op de rooster gelegd wordt in plaats van aangemoedigd. Als ze dan stopt, zeggen diezelfde mensen dat ze het spijtig vinden.

Mélanie is een antiheldin die laag zou scoren op vlak van emotionele intelligentie. Haar reactie op problemen is fout, maar heimelijk kun je wel met haar meeleven.

De film is een stuk subtieler dan ik verwachtte en dat is ergens ook mooi. Interessante schets van de wereld van de klassieke muziek met een geweldige Francois. Ze speelt ingetogen, beweegt voorzichtig, haast wat stijfjes maar van binnen zit ze vol temperament. De spanning die eigenlijk de hele film aanhoudt, wordt door haar en de regisseur knap in toom gehouden.