La Tourneuse de Pages (2006)

Goede film,

de afloop is wrang - het idee dat het meisje iets goeds heeft gedaan (een huwelijk doel bewust stuk te maken en erger etc,) en de kijker met haar trots moet zijn daarop,

vraagtekens... i love it - te eindigen met ???

'k wou deze film al een tijdje zien en hij is me zeker niet tegengevallen. Heel aangenaam verrast door Déborah François (bekend van l' Enfant) die haar rol als wreekster heel overtuigend speelt
Onder wraak moet je nu ook geen wapens of zo verwachten, maar eerder subtiele wraak.
Voor de rest mooie pianomuziek en goed geacteerd.
Het einde mocht van mij gerust nog wat erger gemogen, maar desondanks zeker aan te raden.

Geweldige actrice die Déborah François. Na L'enfant wou ik deze toch nog eens bekijken. Regisseur Denis Dercourt (waar ik verder nog niets van gezien heb) kan een sterke sfeer opbouwen. Je kan je vragen stellen bij het nemen van wraak 10 jaar nadat een 10-jarig meisje zakt door een piano examen omdat ze afgeleid is. Ik zou eerder kwaad worden op die fan die voor een handtekening kwam dan op de pianiste.

Maar het sterke is zoals gezegd de sfeer. Je voelt gewoon de wraakgevoelens van Mélanie die hier blijkbaar al 10 jaar mee zit en al sluipend wil toeslaan. Eerst door haar vertrouwen te winnen en alsmaar dichter te komen bij Ariane om dan toe te slaan. Magnifiek. Ook al is het een geheel andere film en verhaal, qua spanningsveld moest ik denken aan Swimming Pool.

Een goeie film en de verschijning van Déborah François is sowieso adembenemend. Een Belgische actrice met een groot sexappeal. Maar naast 'mooi zijn' kan ze zoals blijkt ook heel goed acteren. Belgisch talent, ook al kent geen kat haar waarschijnlijk in Vlaanderen.

Gruwelijke wraakfilm. Goed acteerwerk. Heel onderkoeld.

Was keuzefilm van Joop v.d.Ende (die deepdown misschien ook wel eens bang is dat iemand hem

uit wraak te pakken wil nemen)

Misschien niet de meest flitsende film, maar wel een geraffineerd verhaal.

Alles draait hem om wraak en dat wordt op een zo'n perfecte manier uitgevoerd dat je er de rillingen van krijgt.

Puike vertolkingen ook, maar dat moet wel wil je dit verhaal doen slagen.

De film is kort, 1 uur en 20 minuten, maar wel krachtig !!

Heb er elke seconde van genoten, en ook van de muziek.

Geraffineerde en subtiele wraaktocht van een uitstekend acterende Déborah François. En hoewel er in het plot wat gaten te slaan zijn doet dit weinig af aan de sterkte van het verhaal.

Zeer matige film. Er gebeurd te weinig en de wraak is compleet onterecht en ongeloofwaardelijk. Niemand neemt toch wraak op deze wijze als je een keer zakt voor iets?

De personages zijn meer dan wat ze lijken. De cellist lijkt een keurige heer, de pianiste lijkt een zelfverzekerde carrièrevrouw, Mélanie Prouvost (Déborah François) lijkt de vleesgeworden onschuld. Wat onder de oppervlakte schuilgaat, de gelaatsuitdrukkingen en de onuitgesproken conflicten tussen de personages zorgen voor een subtiel opgebouwde spanningsboog.

Mélanie zit met een jarenlang opgekropte frustratie. Als kind droomde ze ervan zelf concertpianiste te worden, zoals Ariane (Catherine Frot). De vrouw die ze bewonderde, is haar haatobject geworden.

Het milieu van de klassieke muziek is goed weergegeven. We zien geen wonderkinderen die alles vanzelf kunnen; wel veel studeren, repeteren, tendinitis, plankenkoorts, de spanning van het spelen voor een jury, faalangst, de wetenschap dat elke foute noot, elke slordigheid afgestraft wordt. Het is erg dat jong talent zo op de rooster gelegd wordt in plaats van aangemoedigd. Als ze dan stopt, zeggen diezelfde mensen dat ze het spijtig vinden.

Mélanie is een antiheldin die laag zou scoren op vlak van emotionele intelligentie. Haar reactie op problemen is fout, maar heimelijk kun je wel met haar meeleven.

Mooie film, sfeervol, maar er zitten toch een aantal gaten in het plot waarmee de film voor mij ongeloofwaardig wordt soms. Deborah Francois is adembenemend - kwam er pas op imdb achter dat zij een paar jaar later een grote bijrol had in het klein maar fijne My Queen Karo.

3,5*

Dat begin alleen al. Een handtekening weigeren voor 't binnengaan van de ruimte, maar er wel vrolijk de tijd voor nemen als mevrouw ongegeneerd de ruimte binnengaat terwijl Melanie aan 't spelen is.
Dat sloeg echt helemaal nergens op.

De film is een stuk subtieler dan ik verwachtte en dat is ergens ook mooi. Interessante schets van de wereld van de klassieke muziek met een geweldige Francois. Ze speelt ingetogen, beweegt voorzichtig, haast wat stijfjes maar van binnen zit ze vol temperament. De spanning die eigenlijk de hele film aanhoudt, wordt door haar en de regisseur knap in toom gehouden.

De film begon voor mij pas interessant te worden bij de cello-scene, die door velen hier echter als overbodig beschouwd wordt. Maar hoe actueel wil je het hebben....Sexuelele intimidatie? Geen gemier en geklaag achteraf, maar meteen erop inhakken. Zo doen we dat dames. Heel goed dit.
Voor de rest maakte Mélanie/Déborah François geen enkele indruk op mij. Ze had iets van een robot met haar fraaie, gladde gelaat waarachter ik me geen enkele emotie kon indenken. 'Stille waters, diepe grond (maar) onder draai die duiwel rond' zingt de Zuid-Afrikaanse zangeres Laurika Rauch. Zoiets moet hier ook aan de hand zijn, maar ik zag het er niet aan af. Net zo min als bij die steriele twee uit 'Portrait de la jeune fille en feu'.
Het verhaal muntte ook al niet uit in geloofwaardigheid, want om dat akkefietje aan het begin nou als een 'major life event' te beschouwen, gaat mij echt veel te ver; dan heeft het leven nog wel wat andere, ingrijpender teleurstellingen in petto.
Nee, dan Catherine Frot. Voor haar kwam ik natuurlijk ook bij deze film, gewoon om te zien hoe zij het er, tien jaar na 'Un Air de famille', nu en in deze serieuze rol, vanaf zou brengen. Ook zij had in 1996 nog een engelachtig gezichtje en wat een emotie was daar toen toch vanaf te lezen. Maar ook nu, verouderd, en in een heel andere setting stelt ze niet teleur: ze blijft mijn favoriete actrice.