Pređi na sadržaj

Kamilo Benso di Kavur

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ukoliko ste tražili drugo značenje reči Kavur, pogledajte članak Kavur (višeznačna odrednica).
Kamilo Benso di Kavur
Kamilo Benso di Kavur
Lični podaci
Datum rođenja(1810-10-10)10. oktobar 1810.
Mesto rođenjaTorino, Francusko carstvo
Datum smrti6. jun 1861.(1861-06-06) (50 god.)
Mesto smrtiTorino, Kraljevina Italija
UniverzitetKraljevska akademija u Torinu
Politička karijera
Politička
stranka		Italijanska liberalna partija
Kamilo Kavur

Grof Kamilo Benso di Kavur (ital. Camillo Benso Conte di Cavour, odnosno Kamilo Paolo Filipo Đulio Benso, grof od Kavura, Čelarenđa i Izolabele ital. Camillo Paolo Filippo Giulio Benso, conte di Cavour, di Cellarengo e di Isolabella; Torino, 10. oktobar 1810 — Torino, 6. jun 1861) je bio italijanski političar i državnik.[1][2][3]

Školovao se na Vojnoj akademiji u Torinu, no 1831. godine istupa iz vojske i proučava političko-ekonomske probleme. Pod uticajem engleske i francuske konstitucionalne monarhije razvija svoj politički cilj, a to je ujedinjenje Italije na čelu s Pijemontom. Osnovao je 1847. godine, s Čezareom Balbom, list "Il risorđimento" (preporod), zalažući se za ustavne reforme i oslobođenje Italije od austrijske dominacije. Kao predstavnik umereno liberalne aritokratsko-buržoaske kombinacije suprotstavlja se reakcionarnom klerikalizmu, ali i revolucionarnom jakobinizmu. U sukobu s Austrijom nalazi saveznika u Napoleonu III te Pijemont nakon rata dobija Lombardiju. Godine 1861. doživeo je trijumf svog života, proglasivši ujedinjenu Italiju i postavši prvim premijerom.[4]

Engleski istoričar Denis Mak Smit je izjavio da je Kavur bio najuspešniji parlamentarac u istoriji Italije, ali da nije bio naročito demokratski nastrojen. Kavur je često bio diktatorskog nastrojstva, ignorisao je svoje ministarske kolege i parlament i mešao se u parlamentarne izbore. Takođe je praktikovao trasformizam i druge politike koje su prenete u Italiju posle Rizorđimenta.[5][6]

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Mladost

[uredi | uredi izvor]

Kavur je rođen u Torinu za vreme Napoleonove vladavine, u porodici koja je stekla imanje tokom francuske okupacije. Bio je drugi od dva sina Mičela Đuzepa Frančeska Antonija Bensa, 4. markiza od Kavura i grofa od Izolabele i Lerija, gospodara Korvelje, Duzina, Mondonija, Otilja i Pontičelija, suvladara Kastanjola, Čelarenga i Menabija, Čerealjia, Kjerija San Salvatore Monferata, Santene i Valfenere, prvog barona Francuske imperije (1781–1850) i njegova supruga (1805) Adelaida (Adel) Suzan, markize od Selona (1780–1846), i same francuskog porekla. Kumovi su mu bili Napoleonova sestra Polina, a njen muž, princ Kamilo Borgeze, po kome je Kamilo i dobio ime.[7]

Kamilo i njegov stariji brat Gustavo su se u početku školovali kod kuće. Sa samo deset godina poslat je na Vojnu akademiju u Torinu. U julu 1824. imenovan je pažom Čarlsa Alberta, kralja Pijemonta (1831–1849). Kavur se često sukobljavao sa autoritetima na akademiji, jer je bio previše tvrdoglav da bi se nosio sa krutom vojnom disciplinom. Jednom je bio primoran da živi tri dana na hlebu i vodi, jer su ga uhvatili sa knjigama koje je akademija zabranila. Utvrđeno je da je sposoban za matematičke discipline, te je zato upisan u Inžinjerski korpus u Pijemont-sardinijskoj armiji 1827. Dok je bio u vojsci, učio je engleski jezik kao i radove Džeremija Bentama i Bendžamina Konstanta, razvijajući liberalne tendencije zbog kojih je tada bio pod prismotrom policijskih snaga.[8] On je podneo ostavku na vojnu službu u novembru 1831,[7] kako zbog dosade vojnim životom, tako i zbog nesklonosti reakcionarnoj politici kralja Čarlsa Alberta. Upravljao je porodičnim imanjem u Grinzaneu, četrdesetak kilometara izvan glavnog grada, gde je bio gradonačelnik od 1832. do revolucionarnog prevrata 1848.

Grb grofa od Kavura: „Srebro na glavnoj crvenoj tri školjke morskij češljeva.”

Kavur je tada živeo jedno vreme u Švajcarskoj, sa rođacima u Ženevi. Potom je otputovao u Pariz gde je bio impresioniran parlamentarnim debatama, posebno debatama Fransoa Gizoa i Adolfa Tjera, potvrđujući njegovu privrženost političkoj karijeri. Zatim je otišao u London, gde je bio mnogo više razočaran britanskom politikom, i obišao je zemlju, posetivši Oksford, Liverpul, Birmingem, Čester, Notingem i Mančester. Brza turneja kroz Holandiju, Nemačku i Švajcarsku (nemački deo i oblast Ženevskog jezera) ga je na kraju vratila u Torino.

Kavur je verovao da ekonomski napredak mora da prethodi političkim promenama i naglasio je prednosti izgradnje železnice na poluostrvu.[7] On je bio veliki pristalica transporta parnom mašinom, sponzorišući izgradnju mnogih pruga i kanala. Između 1838. i 1842, Kavur je pokrenuo nekoliko inicijativa u pokušajima da reši ekonomske probleme u svojoj oblasti. On je eksperimentisao sa različitim poljoprivrednim tehnikama na svom imanju, kao što je uzgoj šećerne repe, i bio je jedan od prvih italijanskih zemljoposednika koji je koristio hemijska đubriva.[9] Osnovao je i Pijemontsko poljoprivredno društvo. U slobodno vreme ponovo je mnogo putovao, uglavnom po Francuskoj i Ujedinjenom Kraljevstvu.

Vidi još

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ „Camillo Benso, count di Cavour Piedmontese statesman”. Britannica. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  2. ^ „Count Camillo Benso Cavour”. The British Museum. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  3. ^ Camillo Benso, Conte di Cavour (Italian statesman). biography.yourdictionary.com
  4. ^ „Camillo Benso di Cavour”. Fandom. Pristupljeno 18. 1. 2021. (jezik: engleski)
  5. ^ Denis Mack Smith (1957). „Cavour and Parliament”. Cambridge Historical Journal. 13 (1): 37—57. 
  6. ^ Denis Mack Smith, (1985). Cavour. .
  7. ^ a b v Coppa, Frank J. (1998). „Cavour, Count Camillo Benso di (1810–1861)”. Encyclopedia of 1848 Revolutions. , Ohio University
  8. ^ Beales and Biagini, The Risorgimento and the Unification of Italy, p. 106.
  9. ^ Beales & Biagini, The Risorgimento and the Unification of Italy, p. 108.

Literatura

[uredi | uredi izvor]
  • Alexander, J. The hunchback's tailor: Giovanni Giolitti and liberal Italy from the challenge of mass politics to the rise of fascism, 1882-1922 (Greenwood, 2001).
  • Bosworth, Richard J. B. (2005). Mussolini's Italy. 
  • Burgwyn, H. James (1997). Italian foreign policy in the interwar period, 1918-1940. Greenwood. ,
  • Cannistraro, Philip V. ed (1982). Historical Dictionary of Fascist Italy. 
  • Chabod, Federico (2014). Italian Foreign Policy: The Statecraft of the Founders, 1870-1896. Princeton UP. .
  • Clark, Martin. Modern Italy: 1871–1982 (1984, 3rd edn 2008)
  • Clodfelter, M. (2017). Warfare and Armed Conflicts: A Statistical Encyclopedia of Casualty and Other Figures, 1492-2015 (4th izd.). Jefferson, North Carolina: McFarland. ISBN 978-0786474707. 
  • De Grand, Alexander (2001). Giovanni Giolitti and Liberal Italy from the Challenge of Mass Politics to the Rise of Fascism, 1882–1922. 
  • De Grand, Alexander (1989). Italian Fascism: Its Origins and Development. 
  • Encyclopædia Britannica (12th ed. 1922) comprises the 11th edition plus three new volumes 30-31-32 that cover events 1911–1922 with very thorough coverage of the war as well as every country and colony. Included also in 13th edition (1926) partly online
  • Gilmour, David.The Pursuit of Italy: A History of a Land, Its Regions, and Their Peoples (2011). excerpt
  • Ginsborg, Paul (2003). A History of Contemporary Italy, 1943–1988. ISBN 1403961530. . excerpt and text search
  • Lyttelton, Adrian. Liberal and Fascist Italy: 1900–1945. ISBN 0198731981.  (Short Oxford History of Italy) (2002) excerpt and text search
  • McCarthy, Patrick ed (2000). Italy since 1945. .
  • Overy, Richard (1999). The road to war (4th izd.). str. 191—244. ISBN 978-0-14-028530-7. , covers 1930s;.
  • Smith, D. Mack (1997). Modern Italy: A Political History. Ann Arbor: The University of Michigan Press. ISBN 0-472-10895-6. 
  • Toniolo, Gianni (1990). An Economic History of Liberal Italy, 1850–1918. 
  • Toniolo, Gianni, ed (2013). The Oxford Handbook of the Italian Economy since Unification. Oxford University Press.  785 pp. online review; another online review
  • Williams, Isobel (2013). Allies and Italians under Occupation: Sicily and Southern Italy, 1943–45. Palgrave Macmillan. . xiv + 308 pp. online review
  • Zamagni, Vera (1993). The Economic History of Italy, 1860–1990. ISBN 0-19-828773-9.  413 pp.  .


Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Камило_Бенсо_ди_Кавур&oldid=28927055”