Przejdź do zawartości

Triple H

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Triple H
Ilustracja
Triple H w listopadzie 2017
Imię i nazwisko

Paul Michael Levesque[1]

Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1969
Nashua, New Hampshire

Współmałżonek

Stephanie McMahon (od 2003)

Dzieci

3

Rodzina

Rodzina McMahonów

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Hunter Hearst Helmsley
Jean-Paul Lévesque
Terra Ryzing[2]
Terror Risin'
Triple H

Wzrost

1,93 m[3]

Masa ciała

116 kg[3]

Zapowiadany z

Boston, Massachusetts
(jako Terror Risin'/Terra Ryzing)
Sainte-Mère-Église, Francja
(jako Jean-Paul Lévesque)
Greenwich, Connecticut
(jako Hunter Hearst Helmsley/Triple H)[3]

Trenerzy

Killer Kowalski[3]

Debiut

24 marca 1992

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Paul Michael Levesque[1] (ur. 27 lipca 1969 w Nashua w New Hampshire) – amerykański wrestler znany pod pseudonimem ringowym Triple H (skrót poprzedniego, Hunter Hearst Helmsley). Jest on również obecnym Chief Content Officerem i szefem WWE creative, a także założycielem i akcjonariuszem WWE NXT. Jest członkiem rodziny McMahon, do której należy główna część majątku WWE[4]. Oprócz korporacyjnych ról, Levesque występuje regularnie w programach WWE jako autorytet i wrestler.

Levesque wziął udział w wielu konkursach kulturystycznych po ukończeniu liceum w 1987. Rozpoczął swoją karierę profesjonalnego wrestlera w International Wrestling Federation w 1992, pod pseudonimem Terra Ryzing. Dołączył do World Championship Wrestling (WCW) w 1994, gdzie został przemianowany na Jean-Paul Lévesque, arystokratę z Quebecu. W 1995, Levesque przeniósł się do World Wrestling Federation (teraźniejsze WWE), gdzie stał się Hunter Hearst Helmsleyem, zaś później, Triple H’em. W 1997, Triple H współutworzył D-Generation X, wrestlingowe ugrupowanie, które było ważnym elementem „Attitude Ery” w WWF. W 1999, po storyline'owym poślubieniu Stephanie McMahon, Triple H stał się regularnym main eventerem federacji. Przez kolejne ponad półtorej dekady, Helmsley zdobył światowe tytuły 14 razy, a także prowadził stajnie takie jak The McMahon-Helmsley Faction i Evolution[3]. W 2003, Levesque poślubił Stephanie McMahon w prawdziwym życiu.

W 2010 stał się tzw. part-timerem i występuje w ringu okazjonalnie, częściej zajmując się swoją pozycją na zapleczu WWE.

W ciągu kariery stał się mistrzem 25 razy; w tym dziewięciokrotnie zdobył WWF Championship/WWE Championship/WWE World Heavyweight Championship i pięciokrotnie World Heavyweight Championship. Zwyciężył w turnieju King of the Ring 1997, Royal Rumble z lat 2002 i 2016, a także brał udział w walkach wieczoru siedmiu WrestleManii.

Poza wrestlingiem, Levesque pojawił się wielokrotnie w filmach i telewizji. Zagrał główną postać w produkcji filmowej WWE Studios The Chaperone.

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Levesque urodził się w Nashua[5], New Hampshire[6] jako syn Patricii Levesque i Paula Levesque Sr.[7]. Miał 5 lat, gdy po raz pierwszy obejrzał walkę wrestlerską; brał w niej udział Chief Jay Strongbow[8]. Wychowywał się z siostrą Lynn. Uczęszczał do Nashua South High School, gdzie grał w baseball i koszykówkę. W wieku 14 lat, Levesque zaczął interesować się kulturystyką, ponieważ chciał wyglądać jak inni profesjonalni wrestlerzy[8]. Po ukończeniu liceum w 1987, Levesque brał udział w wielu konkursach kulturystycznych. W 1988 został ukoronowany mianem Teen Mr. New Hampshire[8][9]. Pracując jako kierownik siłowni w Nashua, został przedstawiony mistrzowi świata trójboista siłowy Tedowi Arcidiemu, który był wówczas zatrudniony przez WWE. Po wielu próbach Levesque przekonał Arcidiego, by przedstawił go byłemu zapaśnikowi, Władysławowi Kowalskiemu, który prowadził profesjonalną szkołę zapaśniczą w Malden w stanie Massachusetts.

Kariera profesjonalnego wrestlera

[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera (1992–1994)

[edytuj | edytuj kod]

Levesque był trenowany przez Killera Kowalskiego w jego szkółce wrestlingu w Malden, Massachusetts[8]. Jego kolegami z klasy byli między innymi przyszli wrestlerzy WWF – Chyna i Perry Saturn. Zadebiutował 24 marca 1992 w promocji Kowalskiego, International Wrestling Federation, pod pseudonimem ringowym „Terra Ryzing”. W lipcu 1992 zdobył IWF Heavyweight Championship[2].

Levesque występował w różnych federacjach niezależnych na Wschodnim Wybrzeżu do 1994. Przez ten czas, jego menadżerem był John Rodeo[10].

World Championship Wrestling (1994-1995)

[edytuj | edytuj kod]

Na początku 1994, Levesque podpisał roczny kontrakt z World Championship Wrestling (WCW)[8]. Zadebiutował jako heel pod pseudonimem Terra Ryzing, w pierwszej walce pokonał Keitha Cole’a. Jego pseudonim ringowy został później zmieniony na Jean-Paul Lévesque[8]. Jego gimmick nawiązywał do francuskich korzeni Levesque’a; podczas odgrywania postaci używał francuskiego akcentu, gdyż nie potrafił mówić po francusku[8]. W tym czasie zaczął używać finishera Pedigree.

Levesque krótko rywalizował z Alexem Wrightem. Przegrał z Wrightem na gali Starrcade 1994[11]. Utworzył tag team z Lordem Stevenem Regalem, którego gimmick brytyjskiego snoba był podobny do wizerunku Levesque’a[8]. Levesque opuścił federację na rzecz World Wrestling Federation (WWF) w styczniu 1995.

World Wrestling Federation/Entertainment/WWE

[edytuj | edytuj kod]

The Connecticut Blueblood (1995-1997)

[edytuj | edytuj kod]
Helmsley noszący żakiet i tradycyjne perfumy dla uwydatnienia wizerunku snoba

Levesque zaczął swoją karierę w WWF jako Hunter Hearst Helmsley – „Szlachcic z Connecticut” (ang. Connecticut Blueblood). Kilka miesięcy później zaczął się pojawiać w winietach, w których mówił o prawidłowym wykorzystaniu dobrych manier. Zadebiutował 30 kwietnia 1995 na odcinku WWF Wrestling Challenge[1]. Jego debiut pay-per-view odbył się na SummerSlam; pokonał Boba Holly’ego[12]. Pod koniec 1995, Levesque zaczął feud z farmerem Henrym O. Godwinnem. Ich ostatnią walką był niesławny „Hog Pen match” na In Your House 5: Seasons Beatings, z którego Levesque wyszedł zwycięsko[13].

Pomimo bycia mocno promowanym przez pierwsze miesiące po debiucie, w 1996 kariera Levesque’a utknęła w martwym punkcie. Zaczął feud z Droesem i przegrał z nim na Royal Rumble 1996[1]. Krótko po Royal Rumble, Helmsley zaczął pojawiać się w ringu z różnymi menadżerkami. Na WrestleManii XII przegrał z The Ultimate Warriorem[14] i rozładował złość na swojej menadżerce Sable. Debiutujący Marc Mero uratował Sable z rąk Helmsleya[15], co rozpoczęło rywalizację pomiędzy dwójką wrestlerów.

Levesque był członkiem The Kliq – ugrupowania wrestlerów, które znane było z wpływania na decyzje Vince’a McMahona i bookerów WWF. Helmsley miał wygrać turniej King of the Ring 1996, lecz ostatecznie decyzję zmieniono, głównie z powodu incydentu w Madison Square Garden[8]. Nash i Hall opuszczali federację na rzecz WCW; po ich ostatniej walce do ringu wkroczyło całe The Kliq by pożegnać wrestlerów, łamiąc przy tym kayfabe[8][16]. Jedynie Levesque został ukarany[8].

21 października 1996, Helmsley zdobył WWF Intercontinental Championship, pokonując Marca Mero[17]. 13 lutego 1997 stracił pas na rzecz Rocky’ego Maivii[17]. Po utracie tytułu Interkontynentalnego, rozpoczął nowy feud z Goldustem i pokonał go na WrestleManii 13[18]. Podczas trwania tej rywalizacji zadebiutowała Chyna, nowa ochroniarka Helmsleya[19].

D-Generation X (1997-1999)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: D-Generation X.
Triple H i Chyna w kwietniu 1999

Helmsley wygrał turniej King of the Ring 1997, pokonując Mankinda w finale[20]. Później tego roku, Shawn Michaels, Helmsley, Chyna i Rick Rude uformowali D-Generation X (DX)[21]. Stajnia była znana z przekraczania standardów w WWF; Michaels i Helsmley wygłaszali kontrowersyjne proma, używając catchphrase'a „Suck It” i gestów seksualnych (m.in. crotch chop, czyli skrzyżowanie rąk koło krocza w literę „X”). Helsmley całkowicie porzucił gimmick „Connecticut Blueblooda”, zaczął pojawiać się w t-shirtach i skórzanych kurtkach. W międzyczasie, jego pseudonim ringowy został skrócony do prostego Triple H (był to skrót od wcześniejszego pseudonimu)[22]. 11 grudnia 1997 zdobył European Championship[22]. Po zakończeniu rywalizacji pomiędzy DX i Hart Foundation, Helmsley kontynuował feud z Owenem Hartem. Ich rywalizacja została zakończona wygraną przez Triple H’a walką na WrestleManii XIV[23].

Po WrestleManii, Michaels został zmuszony do zaprzestania wystąpień w ringu – dwa miesiące wcześniej doznał poważnej kontuzji pleców. Triple H przejął pozycję lidera w DX i połączył siły z X-Pacem oraz New Age Outlaws[24]. D-Generation X zyskało popularność wśród fanów, przez co stajnia przeszła face turn. W międzyczasie, Levesque zaadaptował nową wejściówkę, w której pytał publikę „Are you ready? I said, are you ready?” (pol. „Jesteście gotowi? Powiedziałem, jesteście gotowi?”) i parodiował konferansjera WCW Michaela Buffera, przekształcając słynne „Let's get ready to rumble” na „Let's get ready to suck it”[25].

Helmsley zaczął rywalizować o Intercontinental Championship z liderem Nation of Domination – The Rockiem. Triple H odebrał Rockowi mistrzostwo w Ladder matchu na SummerSlam w 1998[26]. Niedługo później odniósł kontuzję kolana. Rywalizacja pomiędzy Triple H’em a Rockiem była kontynuowana, kiedy DX walczyło ze stajnią The Corporation. 25 stycznia 1999, Triple H zawalczył z The Rockiem o WWF Championship w „I Quit” matchu. Wypowiedział słowa „I quit”, kiedy Kane miał wymierzyć jego przyjaciółce Chynie Chokeslam. Triple H poddał walkę, by ratować wrestlerkę[27].

Na WrestleManii XV, Triple H przegrał z Kanem po tym jak w walkę zainterweniowała Chyna, powracając do DX[28]. Tej samej nocy, Triple H i Chyna zdradzili członka DX, X-Paca, pomagając Shane'owi McMahonowi obronić European Championship[28]. Triple H i Chyna dołączyli razem do The Corporation, stając się heelami. Po wielu nieudanych próbach zdobycia WWF Championship[29], Triple H zawalczył z Mankindem i Stone Cold Stevem Austinem w Triple Threat matchu na SummerSlam; walkę wygrał Mankind[30]. Następnej nocy na Raw, Triple H pokonał Mankinda, zdobywając WWF Championship po raz pierwszy[29].

16 września 1999 na SmackDown!, Triple H stracił tytuł na rzecz Vince’a McMahona[31]. Tytuł mistrzowski odzyskał na gali Unforgiven, w Six-Pack Challenge'u[32]. Pokonał Stone Cold Steve’a Austina na No Mercy[33], po czym stracił tytuł w walce z Big Showem na Survivor Series[34]. Triple H kontynuował feud z Vince’em; poślubił jego córkę, Stephanie McMahon[35]. Na gali Armageddon pokonał McMahona w No Holds Barred matchu[36]. Stephanie później przeszła na stronę Triple H’a; razem zaczęli zarządzać WWF[8].

McMahon–Helmsley Era (2000–2001)

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2000, Triple H zaczął nazywać samego siebie „The Game”, zaś od Jima Rossa otrzymał przydomek „The Cerebral Assassin”. Początkowo to Owen Hart miał dostać przydomek „The Game”[37]. 3 stycznia 2000 na Raw is War, Triple H pokonał Big Showa zdobywając WWF Championship po raz trzeci[38].

Na początku 2000 roku rywalizował z Mickiem Foleyem. Zawalczyli ze sobą na Royal Rumble w Street Fight matchu o WWF Championship, z którego Triple H wyszedł zwycięsko po wykonaniu dwóch Pedigree na rywalu[39]. Rywalizacja zakończyła się na No Way Out w Hell in a Cell matchu; Triple H ponownie obronił tytuł, a Foley zmuszony był odejść z federacji[40]. Triple H obronił pas na WrestleManii 2000 w walce z The Rockiem[41], lecz miesiąc później stracił mistrzostwo na rzecz Rocka. Na Judgment Day odzyskał tytuł, tym razem w godzinnym Iron Man matchu[42], po czym ponownie go stracił na rzecz Rocka na King of the Ring[43].

Krótko rywalizował z Chrisem Jericho, a następnie rozpoczął feud z Kurtem Anglem. W rywalizację pomiędzy Triple H’em a Anglem zamieszana była także Stephanie McMahon; razem tworzyli trójkąt miłosny[44]. Na SummerSlam, The Rock pokonał Triple H’a i Angle'a w Triple Threat matchu, broniąc pasa WWF Championship[45]. Feud Triple H’a z Anglem zakończył się wygraną przez Triple H’a walką na Unforgiven[46].

Triple H rozpoczął rywalizację ze Stevem Austinem, gdy okazało się, że Triple H zapłacił Rikishi'emu za przejechanie Austina autem na gali Survivor Series w 1999[47]. Triple H i Austin zawalczyli na Survivor Series; Triple H ponownie próbował przejechać Austina, lecz nie udało mu się tego dokonać – Austin wsiadł do wózka widłowego, podniósł auto Triple H’a i zrzucił je z wysokości 3 metrów[48]. Feud został zakończony Three Stages of Hell matchem na gali No Way Out 2001, w którym Helmsley pokonał Austina[49]. W 2001 rywalizował też z The Undertakerem; Undertaker pokonał go na WrestleManii X-Seven[50]. Noc po WrestleManii, Triple H pomógł Austinowi wygrać Steel Cage match z The Rockiem[51]. Triple H i Austin utworzyli tag-team The Two-Man Power Trip. 5 kwietnia Triple H zdobył Intercontinental Championship po raz trzeci[17]. Niedługo później stracił mistrzostwo[17], lecz odzyskał je w walce z Jeffem Hardym[52]. Na gali Blacklash Triple H i Austin pokonali Kane’a i The Undertakera, zdobywając WWF Tag Team Championship[53].

21 maja 2001, Triple H zerwał mięsień czworogłowy uda (lewego) podczas obrony Tag Team Championship przeciwko Chrisowi Jericho i Chrisowi Benoit. Dokończył walkę, pomimo niezdolności utrzymania ciężaru na kontuzjowanej nodze. Kontuzja wymagała operacji, a rygorystyczna rehabilitacja wymusiła na Triple H’u przerwę od wystąpień w ringu na ponad osiem miesięcy[8].

Evolution (2002-2005)

[edytuj | edytuj kod]
Triple H po zdobyciu Undisputed WWF Championship na WrestleManii X8

7 stycznia 2002 Triple H powrócił na Raw jako face[54]. Kilka tygodni później wygrał Royal Rumble match i otrzymał szansę na walkę o Undisputed WWF Championship na WrestleManii X8[55]. Na WrestleManii, Triple H pokonał Chrisa Jericho w walce o mistrzostwo[56]. Stracił pas na gali Backlash, na rzecz Hulka Hogana[57]. Po rozdzieleniu rosteru WWE na dwa brandy, został przedraftowany do SmackDown!. Kontynuował feud z Jericho; na gali Judgment Day wygrał z nim w Hell in a Cell matchu[58]. Na King of the Ring zawalczył o Undisputed WWF Championship przeciwko The Undertakerowi, lecz nie zdołał odzyskać tytułu[59].

McMahon-Helmsley Faction było powoli wycofywane z telewizji, głównie ze względu na face turn Triple H’a. Stephanie McMahon i Triple H przechodzili kryzys w związku; Stephanie sfałszowała ciążę, aby Helmsley wrócił do niej[60]. Ten jednak dowiedział się, że ciąża była kłamstwem i rzucił Stephanie na Raw, tuż przed odnowieniem przysięgi małżeńskiej[60]. Stephanie stała się menadżerką Jericho[60], lecz wkrótce później musiała opuścić WWF[61]. Storyline został zakończony podpisaniem papierów rozwodowych przez Triple H’a i Stephanie na gali Vengeance[62].

W międzyczasie, Shawn Michaels powrócił do WWE i dołączył do New World Order (nWo)[63]. Michaels i Kevin Nash próbowali namówić Triple H’a do przejścia na Raw i dołączenia do grupy[63]. Ostatecznie, grupa została rozwiązana[63], a Triple H został sprowadzony do Raw przez Erica Bischoffa. Triple H i Michaels mieli ponownie połączyć się w D-Generation X, lecz Triple H odwrócił się od Michaelsa, przechodząc heel turn[64]. Michaels wygrał „Unsanctioned Street Fight” z Triple H’em na gali SummerSlam[65].

Po SummerSlam, Undisputed Champion Brock Lesnar przeszedł do brandu SmackDown, pozostawiając Raw bez żadnego mistrzostwa. Generalny Menadżer Raw Eric Bischoff wprowadził World Heavyweight Championship i podarował pas Triple H’owi[66]. Triple H obronił tytuł w walce z Robem Van Damem na Unforgiven[67]. W październiku rozpoczął niesławny feud z mistrzem interkontynentalnym – Kanem. Storyline z Katie Vick został bardzo źle przyjęty przez fanów i porzucony tuż przed walką na No Mercy[68]. Na gali, Triple H pokonał Kane’a i zunifikował tytuły[69]. Triple H stracił World Heavyweight Championship na rzecz Shawna Michaelsa w pierwszym Elimination Chamber matchu na Survivor Series[70]. Odzyskał tytuł na gali Armageddon, pokonując Michaelsa w Three Stages of Hell matchu[71].

Triple H w kwietniu 2005

Na przełomie 2002 i 2003 roku[72], Triple H uformował grupę Evolution wraz z Rikiem Flairem, Randym Ortonem i Batistą. Triple H i Ric Flair przegrali walkę o World Tag Team Championship z Kanem i Robem Van Damem[73]. Grupa dominowała na Raw; w grudniu 2003 każdy z członków Evolution posiadał pas mistrzowski[74]. Triple H bronił World Heavyweight Championship przez większość 2003, m.in. w walce z Bookerem T na WrestleManii XIX[75]. We wrześniu stracił tytuł na rzecz Billa Goldberga[76]. Odzyskał pas mistrzowski w Triple Threat matchu przeciwko Goldbergowi i Kane'owi na gali Armageddon[74]. Na Royal Rumble 2004 obronił tytuł w Last Man Standing matchu przeciwko Shawnowi Michaelsowi; walka zakończyła się remisem, przez co pas nie zmienił właściciela[77]. Stracił tytuł na rzecz Chrisa Benoit na WrestleManii XX[78].

Triple H zakończył feud z Michaelsem, pokonując go w najdłuższym w historii Hell in a Cell matchu na Bad Blood[79]. Po kolejnej nieudanej próbie odzyskania mistrzostwa na Vengeance[80], skupił się na Eugene'ie, pokonał go na gali SummerSlam[81]. Na Unforgiven, Triple H zdobył World Heavyweight Championship w walce z byłym członkiem Evolution – Randym Ortonem[82]. Mistrzostwo zostało zwakowane po wygranym przez Triple H’a Triple Threat matchu z Chrisem Benoit i Edge’em[83]. Na New Year's Revolution, Triple H wygrał Elimination Chamber match i stał się mistrzem świata po raz dziesiąty[84]. Na WrestleManii 21, Triple H stracił World Heavyweight Championship na rzecz Batisty[85], po czym przegrał dwie walki rewanżowe: na Backlash[86] i Vengeance[87]. Po Vengeance, Triple H wziął przerwę od występów w WWE z powodu problemów z karkiem[88].

Po trzech miesiącach przerwy Triple H powrócił na Raw i wraz z byłym członkiem Evolution Rikiem Flairem pokonali Chrisa Mastersa i Carlito[89]. Po walce odwrócił się od Flaira, uderzając go młotem i rozpoczynając z nim rywalizację[90]. Flair pokonał Triple H’a w Steel Cage matchu o Intercontinental Championship na gali Taboo Tuesday[91]. Rywalizacja zakończyła się wygranym przez Triple H’a Last Man Standing matchu na Survivor Series 2005[92].

Zjednoczenie D-Generation X (2006-2007)

[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym 2006, Triple H wygrał turniej Road to WrestleMania Tournament, dzięki czemu mógł zawalczyć z Johnem Ceną o WWE Championship na WrestleManii 22[93]. Walka stała się main eventem WrestleManii; Triple H przegrał starcie[94]. Na Backlash, zawalczył o mistrzostwo z Edgem i Ceną w Triple Threat matchu, lecz ponownie przegrał. Po walce zaatakował rywali młotkiem i wykonał kilka crotch chopów (gestów używanych niegdyś przez DX)[95]. Triple H zmierzył się z Ceną jeszcze kilka razy; przegrał wszystkie starcia[96], za co obwinił Vince’a McMahona. Doprowadziło to do rozpoczęcia rywalizacji między Triple H’em a Shane’em i Vince’em McMahonami.

Triple H i Shawn Michaels wykonujący swoje znane pozy z D-Generation X

Shawn Michaels powrócił na Raw 12 czerwca i wraz z Triple H’em odnowili D-Generation X[97]. DX pokonało Spirit Squad na gali Vengeance w 5-on-2 Handicap matchu[98]. Na SummerSlam pokonali Vince’a i Shane’a, pomimo interwencji innych wrestlerów pracujących dla Vince’a[99]. Na Unforgiven, D-Generation X pokonało McMahonów i ECW World Championa Big Showa w 3-on-2 Handicap Hell in a Cell matchu[100].

DX rozpoczęło rywalizację z Rated-RKO (Edge i Randy Orton). Na gali Cyber Sunday, sędzia specjalny starcia między Rated-RKO a DX – Eric Bischoff – pozwolił Rated-RKO użyć broni, przez co DX przegrało walkę[101]. Na Survivor Series, drużyna DX pokonała drużynę Edge’a i Ortona w 5-on-5 Traditional Survivor Series Elimination matchu[102]. W styczniu 2007, na gali New Year's Revolution, Triple H ponownie zerwał mięsień czworogłowy (tym razem było to prawe udo), przez co walka DX z Rated-RKO zakończyła się no-contestem[103][104].

WWE Champion (2007-2009)

[edytuj | edytuj kod]

Triple H powrócił na SummerSlam 2007 i pokonał Kinga Bookera[105]. Dwa miesiące później na No Mercy, Triple H wygrał walkę z Randym Ortonem, zostając sześciokrotnym WWE Championem[106]. Tej samej nocy obronił tytuł w zarządzonej przez Vince’a McMahona walce z Umagą[106]. Po udanej obronie, McMahon zdecydował przyznać Ortonowi rewanż jeszcze tej samej nocy. Triple H stracił tytuł w Last Man Standing matchu z Ortonem[107]. Panowanie Triple H’a na No Mercy było siódmym najkrótszym w historii WWE – trwało ono niecałą galę[108]. Po wygraniu Raw Elimination Chamber matchu na gali No Way Out, Triple H ponownie stał się pretendentem do WWE Championship[109]. Na WrestleManii XXIV[110] zmierzył się z Randym Ortonem i Johnem Ceną w Triple Threat matchu o mistrzostwo; stracie wygrał Orton. Miesiąc później na Backlash, Triple H wygrał tytuł w Fatal Four-Way Elimination matchu przeciwko Ortonowi, Cenie i Johnowi „Bradshaw” Layfieldowi[111]. Triple H dwukrotnie obronił pas w walkach przeciwko Ortonowi: na Judgment Day, w Steel Cage matchu[112], oraz na One Night Stand w Last Man Standing matchu[113].

Triple H jako WWE Champion w listopadzie 2008

23 czerwca 2008 Triple H został przeniesiony do brandu SmackDown[114]. Przez całe lato skutecznie bronił mistrzostwa m.in. w walkach przeciwko The Great KhAlemu na SummerSlam[115], oraz w Championship Scramble matchu na gali Unforgiven[116]. Tuż po Unforgiven rozpoczął rywalizację o pas z Jeffem Hardym.

Na Survivor Series, Triple H miał bronić mistrzostwa przeciwko Vladimirowi Kozlovowi i Hardy’emu. Hardy został zaatakowany przed walką, a jego miejsce w Triple Threat matchu zajął Edge. Jeff Hardy zainterweniował i przypadkowo uderzył Triple H’a stalowym krzesełkiem, przez co ten przegrał walkę i pas mistrzowski[117]. Triple H wziął udział w Royal Rumble matchu na gali Royal Rumble 2009; został wyeliminowany jako ostatni[118]. W lutym, na No Way Out, zdobył WWE Championship w SmackDown Elimination Chamber matchu[119].

16 lutego 2009 na Raw, Triple H przyszedł na pomoc Stephanie i Shane'owi McMahonom, kiedy ci zostali zaatakowani przez Randy’ego Ortona[120]. Podczas wywiadu z Jimem Rossem, Triple H złamał kayfabe, wyjawiając, że Vince McMahon jest jego teściem, Shane szwagrem, zaś Stephanie jego żoną[121]. Skonfrontował się z Ortonem i próbował go zaatakować, lecz przeszkodziło mu The Legacy (Ted DiBiase Jr. i Cody Rhodes)[122]. Na WrestleManii XXV, Triple H obronił WWE Championship w walce z Ortonem[123]. Triple H, Shane McMahon i Batista zawalczyli z Ortonem i Legacy w Six-Man Tag Team matchu o WWE Championship na Backlash; Orton przypiął Triple H’a, przez co stał się nowym mistrzem[124]. Triple H przegrał Three Stages of Hell match o tytuł z Ortonem na The Bash[125]. Nie zdołał też zdobyć tytułu na Night of Champions[126].

Ostatni powrót DX (2009–2010)

[edytuj | edytuj kod]
Triple H na Tribute to the Troops w grudniu 2010

10 sierpnia 2009 Triple H namówił Shawna Michaelsa do powrotu do WWE[127]. Tydzień później na Raw, Michaels i Triple H oficjalnie przywrócili DX; podczas wygłaszania proma w ringu zostali zaatakowani przez The Legacy[128]. Na SummerSlam zdołali pokonać Legacy[129], lecz na Breaking Point przegrali z nimi w pierwszym Submissions Count Anywhere matchu w historii WWE[130]. Na Hell in a Cell, DX pokonało Legacy w Hell in a Cell matchu, kończąc rywalizację[131]. Na Survivor Series, DX wyzwało Johna Cenę do walki o WWE Championship w Triple Threat matchu; Cena zdołał obronić tytuł[132]. 13 grudnia na TLC: Tables, Ladders & Chairs, DX pokonało Chrisa Jericho i Big Showa w Tables, Ladders and Chairs matchu, zdobywając Unified WWE Tag Team Championship[133].

W grudniu do DX dołączył Hornswoggle – stał się on maskotką drużyny. 8 lutego 2010 na Raw, DX straciło Unified Tag Team Championship na rzecz ShoMiz (The Miza i Big Showa)[134]. 1 marca na Raw, DX przegrało w rewanżu o tytuły[135]; była to ostatnia wspólna walka Michaelsa i Triple H’a – po WrestleManii XXVI Michaels zakończył karierę[136].

21 lutego, Triple H wyeliminował WWE Championa Sheamusa z Elimination Chamber matchu, lecz sam nie zdołał zdobyć tytułu[137]. Sheamus zaatakował go kilka tygodni później. Na WrestleManii XXVI Triple H pokonał Sheamusa[136], lecz przegrał z nim w walce rewanżowej na Extreme Rules[138].

Chief Operating Officer (2011–2013)

[edytuj | edytuj kod]

Triple H powrócił 21 lutego 2011 na Raw, przerywając wejście również powracającego The Undertakera[139]. Wyzwał go na No Holds Barred match na WrestleManii XXVII. Tydzień później wykonał Sheamusowi Pedigree na stołku komentatorskim w ramach zemsty za 10-miesięczną przerwę[140]. Na WrestleManii przegrał walkę z Undertakerem[141].

18 lipca 2011 na Raw, Triple H powrócił w imieniu Rady Zarządu WWE, by odciążyć Vince’a McMahona od jego obowiązków[142]. Ogłosił, że został dyrektorem operacyjnym (ang. Chief Operating Officer (COO)) WWE, ponieważ McMahon nie mógł poradzić sobie z CM Punkiem (Punk zdobył WWE Championship, a następnie odszedł z federacji, zabierając mistrzostwo ze sobą). Pomimo iż John Cena zdobył tytuł na Raw, Triple H podpisał kontrakt z CM Punkiem i ogłosił walkę Champion vs. Champion na SummerSlam pomiędzy Punkiem i Ceną, a sędzią specjalnym miał być on sam. Triple H odliczył przypięcie na rzecz Punka, lecz tuż po walce Punk został zaatakowany przez przyjaciela Triple H’a – Kevina Nasha[143]. Triple H „zwolnił” Nasha za niesubordynację[144] i ustalił No Disqualification match pomiędzy nim samym a CM Punkiem na Night of Champions; na szali pojedynku postawił posadę COO federacji[145]. Na gali zdołał pokonać rywala, pomimo interwencji Johna Laurinaitisa, Nasha, The Miza i R-Trutha[146]. Po tym, jak wrestlerzy WWE dali Triple H’owi wotum nieufności, na Raw powrócił Mr. McMahon. McMahon pozostawił Triple H’a przy funkcji COO i wyznaczył Laurinaitisa jako nowego Generalnego Menadżera Raw. Laurinaitis wyznaczył walkę pomiędzy Mizem i R-Truthem a Triple H’em i Punkiem na Vengeance[147]. Podczas walki na gali, Nash zaatakował Triple H’a, przez co ten musiał zostać przewieziony do szpitala[148]. Na gali TLC: Tables, Ladders, and Chairs, pokonał Nasha w Sledgehammer Ladder matchu[149].

Triple H stojący w ringu z The Undertakerem przed ich drugą walką na WrestleManii XXVII

Triple H powrócił 30 stycznia na Raw, aby ocenić dotychczasową pracę Laurinaitisa. Tuż przed podjęciem decyzji, Triple H’owi przerwał powracający Undertaker[150]. Choć początkowo nie godził się na rewanż, Triple H przyjął wyzwanie Undertakera[151]. Na WrestleManii XXVIII zmierzyli się w Hell in a Cell matchu; Triple H przegrał walkę, pomimo pomocy ze strony sędziego specjalnego pojedynku – Shawna Michaelsa[151].

Triple H powrócił 30 kwietnia na Raw i został zaatakowany przez Brocka Lesnara; Lesnar założył na nim Kimurę i złamał mu rękę[152]. Na No Way Out w czerwcu, Triple H wyzwał Lesnara na walkę na gali SummerSlam[153], jednak wyzwanie zostało odrzucone przez Paula Heymana noc później na Raw[154]. Na Raw 1000, Stephanie McMahon udało się sprowokować Heymana by przyjął wyzwanie[155]. Na SummerSlam, Lesnar pokonał Triple H’a, kolejny raz łamiąc mu rękę w Kimurze[156].

Triple H wrócił na Raw 25 lutego 2013; obronił Vince’a McMahona przed atakiem ze strony Lesnara[157]. Tydzień później wyzwał Lesnara na pojedynek na WrestleManii 29; Lesnar zaakceptował wyzwanie, pod warunkiem, że to on wybierze stypulację[158][159]. Lesnar i Heyman wybrali No Holds Barred match jako rodzaj walki, przy czym gdyby Triple H przegrał, musiałby przejść na emeryturę[160]. Triple H pokonał Lesnara na WrestleManii[161], lecz przegrał rewanżowy Steel Cage match na gali Extreme Rules[162].

The Authority (2013-2016)

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: The Authority.
Triple H i Stephanie McMahon jako The Authority

12 sierpnia na Raw, Triple H ogłosił się sędzią specjalnym walki o WWE Championship między Danielem Bryanem a Johnem Ceną. Na gali po tym, jak Bryan wygrał walkę i tytuł, Triple H wykonał na nim Pedigree, dzięki czemu Randy Orton mógł wykorzystać walizkę Money in the Bank i zdobyć tytuł[163]. Triple H wraz z żoną Stephanie utworzyli The Authority; The Shield stało się ich ochroniarzami, zaś Kane stał się Dyrektorem od Operacji.

W następnych tygodniach, Triple H i Stephanie wyznaczali kary wrestlerom, którym nie podobało się zarządzanie Authority; przykładowo, „zwolnili” Cody’ego Rhodesa za bezczelność[164]. 7 października na Raw, Triple H „zwolnił” Big Showa, po czym olbrzym znokautował go w ramach zemsty[165]. Na specjalnym Slammy Awards Raw, Triple H wykonał Pedigree na Ortonie[166].

Triple H podczas wejścia na ring na WrestleManii XXX

Na WrestleManii XXX, Triple H przegrał walkę z Bryanem, dzięki czemu ten mógł dołączyć do walki wieczoru pomiędzy Batistą a mistrzem Randym Ortonem o WWE World Heavyweight Championship[167]. Po pierwszej walce, Triple H zaatakował Bryana[167], a w main evencie, nakazał sędziemu Scottowi Armstrongowi utrudnić zwycięstwo Bryanowi. Ostatecznie, Bryan wygrał walkę[168]. W celu zakończenia panowania Bryana, Triple H zreaktywował Evolution z Ortonem i Batistą. W tym samym czasie The Shield odwróciło się od Authority. Evolution przegrało z The Shield w walkach na Extreme Rules[169] i Payback[170]. 2 czerwca na Raw, Batista opuścił Evolution[171]. Tej samej nocy, Triple H namówił Setha Rollinsa od odwrócenia się od The Shield i powrotu do Authority[171].

27 października na Raw, Triple H zaoferował Johnowi Cenie dołączenie do Authority. Cena odmówił, a w odpowiedzi Triple H wyznaczył Traditional Survivor Series Tag Team Elimination match pomiędzy drużyną reprezentującą Authority a drużyną prowadzoną przez Cenę[172]. W następnych tygodniach ogłoszono, że jeśli Team Authority przegra, to samo Authority zostanie rozwiązane[173], zaś jeżeli Team Cena przegra, to wszyscy członkowie tej drużyny, oprócz samego Ceny, zostaną zwolnieni[174]. Na Survivor Series zadebiutował Sting; zaatakował on sędziego Scotta Armstronga i oraz Triple H’a. Pozwoliło to na przypięcie Rollinsa przez Dolpha Zigglera i wygranie walki przez drużynę Johna Ceny[175].

Triple H wchodzący do ringu na WrestleManii 31 z wejściówką zainspirowaną filmem Terminator: Genisys

29 grudnia na Raw, Rollins zmusił Cenę do przywrócenia The Authority; Rollins groził atakiem na gościu specjalnym Raw – Edge'u[176]. 19 stycznia 2015, Cena pokonał Rollinsa, Kane’a i Big Showa w handicap matchu, ponownie dzięki pomocy Stinga[177]. Na gali Fastlane, Sting wyzwał Triple H’a do walki na WrestleManii 31[178]. Na WrestleManii, Triple H pokonał Stinga, a po walce podał mu rękę na znak szacunku[179]. Tej samej nocy, wraz ze Stephanie McMahon skonfrontował się z The Rockiem i Rondą Rousey[180].

Przez 2015, Triple H utrzymywał rolę lidera Authority. Po atym jak Rollins odniósł kontuzję kolana na live evencie, WWE World Heavyweight Championship zostało zwakowane, a WWE ogłosiło, iż odbędzie się turniej, mający wyłonić nowego mistrza[181]. Triple H zaoferował Romanowi Reignsowi ominięcie wszystkich szczebli turnieju prócz finału, jeśli tylko ten dołączy do Authority[182]. Reigns odmówił, a na Survivor Series, pokonał Deana Ambrose’a w finale turnieju, stając się nowym WWE World Heavyweight Championem. Po walce, Triple H wkroczył do ringu by pogratulować Reignsowi, lecz ten zaatakował go Spearem. Tuż po tym, Sheamus wykorzystał kontrakt Money in the Bank, zdobył mistrzostwo i dołączył do The Authority[183]. Po rewanżowej walce Reignsa i Sheamusa na gali TLC, wściekły z powodu przegranej Reigns brutalnie zaatakował Sheamusa i Triple H’a[184].

Triple H powrócił na Royal Rumble 2016 i wziął udział w Royal Rumble matchu o WWE World Heavyweight Championship. Dołączył do pojedynku z numerem 30 i wyeliminował broniącego mistrzostwa Romana Reignsa. Jako ostatniego wyeliminował Deana Ambrose’a, wygrywając Royal Rumble match i zdobywając WWE World Heavyweight Championship po raz dziewiąty[185]. Na gali Fastlane odbył się Triple Threat Match o miano pretendenckie do tytułu; walkę wygrał Roman Reigns[186]. Na Raw 22 lutego Triple H brutalnie zaatakował Reignsa podczas jego walki z Sheamusem[187], po czym rozpoczął krótką rywalizację z Deanem Ambrosem. Triple H i Ambrose zmierzyli się na gali Roadblock w walce o pas; Triple H zdołał obronić WWE World Heavyweight Championship[188]. Na WrestleManii 32 utracił tytuł mistrzowski na rzecz Romana Reignsa[189].

Po WrestleManii 32, The Authority zostało rozwiązane, zaś Triple H brał udział w galach typu house show po Wielkiej Brytanii przez końcówkę kwietnia. Triple H pojawił się podczas finału turnieju Cruiserweight Classic podczas którego przedstawił nowy tytuł WWE Cruiserweight Championship i podarował zwycięzcy turnieju T.J. Perkinsowi[190]. Na początku 2017 pojawił się również na turnieju o WWE United Kingdom Championship i również wręczył nowo-powstały tytuł inauguracyjnemu posiadaczowi, Tylerowi Bate'owi[191].

Sporadyczne występy (od 2016)

[edytuj | edytuj kod]

29 sierpnia na odcinku Raw, Triple H powrócił do telewizji po dłuższej absencji interweniując w walce wieczoru o zwakowany WWE Universal Championship atakując Reignsa poprzez wykonanie mu Pedigree, a także byłego podopiecznego Setha Rollinsa, dając zwycięstwo i miano nowego mistrza Kevinowi Owensowi[192]. Pojawił się również na wrześniowej gali Clash of Champions, gdzie eskortował jego żonę Stephanie McMahon z budynku po przegranej Rollinsa z Owensem o tytuł.

23 stycznia 2017 na odcinku Raw, podczas walki Rollinsa z Samim Zaynem zabrzmiała muzyka wejściowa Triple H’a, lecz zawodnik nie pokazał się na arenie i dezorientacja spowodowała przegraną Rollinsa i utratę miejsca w Royal Rumble matchu[193]. 28 stycznia podczas gali NXT TakeOver: San Antonio, Rollins pojawił się w ringu i domagał się wyjścia do ringu Triple H’a, który zawsze był obecny na zapleczu gal NXT. Helmsley pojawił się, lecz wezwał ochronę, która wyrzuciła Rollinsa z budynku[194]. Dwa dni później, Triple H pojawił się na Raw, na którym wezwał Rollinsa do ringu, jednak zaatakował go debiutujący Samoa Joe[195]. Rollins odniósł kontuzję, przez którą prawie anulowano plany na potencjalną walkę z Triple H’em na WrestleManii 33[196]. Po podpisaniu kontraktu na non-sanctioned match[197], Triple H poniósł porażkę z Rollinsem[198]. 19 listopada na gali Survivor Series był częścią drużyny RAW (do której należeli też Braun Strowman, Finn Bálor, Kurt Angle i Samoa Joe), która pokonała drużynę SmackDown (Bobby Roode, John Cena, Randy Orton, Shane McMahon i Shinsuke Nakamura) w walce typu Elimination Tag Team match[1].

26 lutego 2018 na gali Elimination Chamber wraz ze Stephanie McMahon powitał w WWE Rondę Rousey. Zanim jednak była mistrzyni UFC podpisała kontrakt, została uprzedzona przez Kurta Angle, że Triple H i Stephanie McMahon manipulują nią i prawdopodobnie będą próbowali ją sobie podporządkować. Rousey sprawiała wrażenie niezadowolonej i po tym jak Triple H próbował ją upomnieć, podniosła go i rzuciła na drewniany stół, który się załamał. McMahon spoliczkowała Rousey, po czym uciekła z ringu[199]. 8 kwietnia na gali WrestleMania 34 Angle i Rousey pokonali Triple H-a i Stephanie McMahow w walce typu Mixed tag team match. 27 kwietnia Triple H przegrał pojedynek z Johnem Ceną na gali WWE Greatest Royal Rumble[1]. Szóstego października, na gali WWE Super Show Down, Triple H zmierzył się z Undertakerem. Ta walka była już zapowiadana parę miesięcy temu, jednakże mówiono o tym starciu parę tygodni przed walką. Dodatkowo pojawili się Shawn Michaels oraz Kane, którzy byli przy ringu towarzysząc rywalom. Shawn Michaels był z Triple H-em, natomiast Kane był przy stronie Undertakera. Zwycięsko ze starcia wyszedł Triple H.

Kariera biznesowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2010, rola Levesque jako starszy Doradca Wykonawczy została oficjalnie sformalizowana, gdzie otrzymał swoje własne biuro w głównej siedzibie WWE w Stamford, Connecticut[200]. Levesque został nazwany Wiceprezesem od spraw Talentów i Live Eventów w 2011. Dzięki tej roli nadzoruje relacje pomiędzy pracownikami i działy rozwoju talentów, szkoląc wykonawców i zarządców od światowej rekrutacji. Rola Levesque w zasięgu federacji była oceniana krytycznie od 2003, kiedy to fani i wrestlerzy widzieli, iż Levesque ma więcej wpływów na to co się dzieje na zapleczu, wykorzystując to i dając sobie więcej czasu antenowego w telewizji. Levesque wypowiedział się na ten temat i zaprzeczył temu. Dodatkowo, Levesque dobrowolnie przegrywał swoje ważne walki, pomagając wypromować młodszych zawodników takich jak John Cena, Randy Orton, Batista, Jeff Hardy, Brock Lesnar czy też Daniel Bryan[201][202][203][204][205][206].

Jako fundator NXT od czasu reformacji w 2012, Levesque jest chwalony za pomaganie tworzenia owej rozwojówki, rekrutując nowe i świeże talenty i dając im wskazówki, dzięki którym gale NXT są zazwyczaj wyprzedane, zaś kobiecy wrestling wzrasta na wyższy poziom[207][208][209].

W 2013, jego pozycja w federacji została podniesiona do Wiceprezesem od Talentów, Live Eventów i spraw kreatywnych, gdzie dokonywał wyborów co do kierunków w prowadzeniu storyline’ów w programach WWE[210]. W tym samym roku, Levesque łącznie uzyskał 1,5 miliona dolarów wynagrodzenia za pracę biurową na zapleczu oraz jako wrestler. Posiada również akcje WWE warte kolejnych 1,5 miliona dolarów[4].

Jego tytuł został awansowany na wiceprezesa wykonawczego ds. globalnej strategii i rozwoju talentów w 2020 roku. Na tym stanowisku nadzorował dział rozwoju talentów firmy i pełnił funkcję starszego doradcy dyrektora generalnego ds. strategii talentów[211].

22 lipca 2022 roku otrzymał tytuł wiceprezesa wykonawczego ds. relacji z talentami[212]. 25 lipca 2022 został mianowany szefem WWE creative po przejściu Vince’a McMahona na emeryturę[213]. 2 września Levesque awansował na stanowisko Chief Content Officera, jak ogłosiła federacja cztery dni później[214][215].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Levesque jest synem Paula i Patricii Levesque’ów[8]; ma siostrę o imieniu Lynn[216]. Choć początkowo związek Triple H’a ze Stephanie McMahon był jedynie storyline’em, Levesque i Stephanie zaczęli się ze sobą spotykać, a ostatecznie pobrali się 25 października 2003[217]. Para ma trzy córki: Aurorę Rose (ur. 2006), Murphy Claire (ur. 2008) i Vaughn Evelyn (ur. 2010)[218]. Zanim związał się ze Stephanie, Levesque spotykał się z byłą wrestlerką WWF, Chyną.

W późnym 2014, Levesque wydał książkę zatytułowaną Making the Game: Triple H’s Approach to a Better Body[219]. Książka zawiera rady dotyczące kulturystyki, jak również autobiograficzne informacje, wspomnienia i opinie.

Levesque jest fanem zespołu Motörhead (które wykonało dla niego trzy motywy muzyczne), a także był dobrym przyjacielem głównego wokalisty Lemmy'ego[220]. Triple H pojawił się na pogrzebie Lemmy'ego i był jedną z osób wygłaszających mowy.

W 2014, Levesque wraz ze Stephanie utworzyli fundację „Connor's Cure” na cześć Connora „The Crushera” Michalka, wielkiego fana WWE, który zmarł po przegranej walce z rakiem w wieku ośmiu lat[221].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Notka
1998 Pacific Blue Triple H
1998 The Drew Carey Show Zagrał samego siebie
2001 MADtv Zagrał samego siebie
2004 Blade: Trinity Jarko Grimwood
2005 The Bernie Mac Show Triple H[222]
2006 Relative Strangers Wrestler[223] Niewymieniony w czołówce
2009 Robot Chicken Zagrał samego siebie, Wilk Dubbing
2011 The Chaperone Raymond „Ray Ray” Bradstone
2011 Inside Out Arlo „AJ” Jayne
2014 Scooby-Doo! WrestleMania Mystery Triple H Dubbing
2014 WWE Power Series Zagrał samego siebie Film Fitnessowy

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Making the Game: Triple H’s Approach to a Better Body (2004)

Mistrzostwa i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Triple H jest pięciokrotnym World Heavyweight Championem
Triple H jest dziewięciokrotnym WWE Championem – łącznie 14-krotnym światowym mistrzem w WWE
  1. ↑ Pierwszych pięć panowań Triple H’a było jako WWF Champion, trzy kolejne jako WWE Champion, zaś dziewiąty jako WWE World Heavyweight Champion.

Bilans Luchas de Apuestas

[edytuj | edytuj kod]
Zwycięzca Przegrany Lokacja Gala Data Notka
Triple H (mistrzostwo) Cactus Jack (kariera) Hartford, Connecticut No Way Out 2000-02-27 27 lutego 2000(dts) Był to Hell in a Cell match.
Triple H (mistrzostwo) Kane (maska) San Antonio, Texas Raw 2003-06-23 23 czerwca 2003(dts)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Triple H Bio. Online World of Wrestling. [dostęp 2011-08-30].
  2. ↑ a b Triple H, Robert Caprio: Triple H Making the Game: Triple H’s Approach to a Better Body. Simon and Schuster, 2010-05-11. ISBN 978-1-4391-2175-7.
  3. ↑ a b c d e f Triple H Bio. WWE.com. [dostęp 2016-03-25].
  4. ↑ a b HHH salary and job title. 411 Mania. [dostęp 2014-03-23].
  5. ↑ Triple H. FamousFix. [dostęp 2020-01-25]. (ang.).
  6. ↑ Famous People From New Hampshire. NH Tour Guide. [dostęp 2011-10-03].
  7. ↑ CB (2019-04-05): Potrójna historia z dzieciństwa plus niepublikowana biografia. ChildhoodBiography. [dostęp 2020-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-25)]. (pol.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n WWE: Triple H – Thy Kingdom Come, DVD, 2013.
  9. ↑ Bridget Hoes, Triple H: No Mercy, str. 8, The Rosen Publishing Group, 2011, ISBN 978-1-4488-5539-1.
  10. ↑ John Rodeo Interview. [w:] JohnRodeo.com [on-line]. 2001-09-16. [dostęp 2014-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-18)].
  11. ↑ Starrcade 1994 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2009-07-13].
  12. ↑ SummerSlam 1995 results. WWE. [dostęp 2015-03-21].
  13. ↑ In Your House 5 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2015-03-21].
  14. ↑ WrestleMania XII results. WWE. [dostęp 2012-05-04].
  15. ↑ Sable [online], wwe.com [dostęp 2016-03-25].
  16. ↑ Alex Besong, Members of The Kliq Talk Infamous “Curtain Call” Incident [online], WrestlingRumors.net [dostęp 2016-03-25] (ang.).
  17. ↑ a b c d Philip Kreikenbohm. Posiadacze WWE Intercontinental Championship. „www.cagematch.net”. [dostęp 2016-03-25]. 
  18. ↑ Full WrestleMania 13 Results. „www.wwe.com”. [dostęp 2016-03-25]. 
  19. ↑ WWE: Chyna attacks Marlena from the crowd. youtube.com, 2013-09-29. [dostęp 2016-03-25].
  20. ↑ King of the Ring 1997 Results. PWWEW.net. [dostęp 2007-08-10].
  21. ↑ Shawn Michaels officially names D-Generation X: Raw, October 13, 1997. „www.wwe.com”. [dostęp 2016-03-26]. 
  22. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Walki stoczone w 1997 [online], cagematch.net [dostęp 2016-03-26].
  23. ↑ Full WrestleMania XIV results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  24. ↑ The Evolution of D-Generation X [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  25. ↑ D-Generation X promo 5/18/1998 [online], youtube.com, 27 lutego 2016 [dostęp 2016-03-26].
  26. ↑ Full Event Results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  27. ↑ The Rock vs. Triple H – WWE Championship „I Quit” Match: Raw, January 25, 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  28. ↑ a b Random Network Reviews: WrestleMania XV [online], Random Network Reviews: WrestleMania XV [dostęp 2016-03-26].
  29. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Walki stoczone w 1999 [online], cagematch.net [dostęp 2016-03-26].
  30. ↑ Full Event Results – SummerSlam 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  31. ↑ WWF Smackdown--September 16, 1999 [online], pwwew.net [dostęp 2016-03-26].
  32. ↑ Full Event Results – Unforgiven 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  33. ↑ Full Event Results – No Mercy 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  34. ↑ Full Event Results – Survivor Series 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  35. ↑ Triple H interrupts Stephanie McMahon and Test's wedding: Raw, November 29, 1999 [online], pl.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  36. ↑ Results – Armageddon 1999 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  37. ↑ Owen Hart. IMDb. [dostęp 2014-12-16].
  38. ↑ Philip Kreikenbohm: Posiadacze WWE World Heavyweight Championship. [w:] wwe.cagematch.com [on-line]. CageMatch. [dostęp 2016-03-26].
  39. ↑ Full Event Results – Royal Rumble 2000 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  40. ↑ Dark Pegasus Video Review: No Way Out 2000, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-26].
  41. ↑ Full WrestleMania 2000 results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  42. ↑ Full Event Results – Judgment Day 2000 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  43. ↑ The SmarK Retro Repost – King Of The Ring 2000, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-26].
  44. ↑ Erik Beaston, Classic of Week: HHH vs. Kurt Angle from Unforgiven 2000 [online], Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  45. ↑ Full Event Results – SummerSlam 2000 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  46. ↑ Full Event Results – Unforgiven [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  47. ↑ Travis Wakeman, WWE Missed Opportunities: Steve Austin's Mystery Attacker [online], Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  48. ↑ Matthew Maloney, Flashback: Survivor Series 2000 [online], Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  49. ↑ Full Event Results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  50. ↑ Full WrestleMania X-Seven results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  51. ↑ Raw results – 2001. The History of the WWE. [dostęp 2009-09-24].
  52. ↑ The History of SmackDown! – 2001 [online] [dostęp 2016-03-26].
  53. ↑ Full Event Results – Backlash 2001 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  54. ↑ 411MANIA | The SmarK RAW Rant – January 7 / 2002 [online], The SmarK RAW Rant – January 7 / 2002 [dostęp 2016-03-27].
  55. ↑ Full Event Results – Royal Rumble 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  56. ↑ Full WrestleMania X8 results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  57. ↑ Full Event Results – Backlash 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  58. ↑ Results – Judgment Day 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  59. ↑ Dark Pegasus Video Review: King of the Ring 2002, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  60. ↑ a b c HALL „OWW” SHAME: I'M PREGNANT!. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  61. ↑ Raw Results: March 25, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  62. ↑ Vengeance 2002 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  63. ↑ a b c On this date in WWE history: Shawn Michaels returns to WWE on Raw and joins the nWo [online], Cageside Seats [dostęp 2016-03-27].
  64. ↑ Ryan Dilbert, Power Ranking All of Triple H’s Heel Turns [online], Bleacher Report [dostęp 2016-03-27].
  65. ↑ Full Event Results – SummerSlam 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  66. ↑ Eric Bischoff awards Triple H with the World Heavyweight Championship: Raw, September 2, 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  67. ↑ Full Event Results – Unforgiven 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  68. ↑ Hall of Shame – Online World of Wrestling [online], onlineworldofwrestling.com [dostęp 2016-03-27].
  69. ↑ Full Event Results – No Mercy 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  70. ↑ Full Event Results – Survivor Series 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  71. ↑ Results – Armageddon 2002 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  72. ↑ The theory of Evolution: photos [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  73. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H’a w 2003, „CageMatch”, cagematch.net [dostęp 2016-03-27].
  74. ↑ a b Results – Armageddon 2003 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  75. ↑ Full WrestleMania XIX results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  76. ↑ Philip Kreikenbohm: Posiadacze World Heavyweight Championship. [w:] www.cagematch.net [on-line]. CageMatch. [dostęp 2016-03-27].
  77. ↑ Full Event Results – Royal Rumble 2004 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  78. ↑ Full WrestleMania XX Results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  79. ↑ Dark Pegasus Video Review: Bad Blood 2004, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  80. ↑ Full Event Results – Vengeance 2004 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  81. ↑ Full Event Results – SummerSlam 2004 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  82. ↑ Full Event Results – Unforgiven 2004 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  83. ↑ Raw – November 29, 2004 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  84. ↑ Ring Crew Reviews: WWE New Year’s Revolution 2005, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  85. ↑ Full WrestleMania 21 Results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  86. ↑ Full Event Results – Backlash 2005 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  87. ↑ Full Event Results – Vengeance 2005 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  88. ↑ Triple H: The King of Kings, 2008.
  89. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H’a w 2005, „CageMatch”, cagematch.net [dostęp 2016-03-27].
  90. ↑ Raw – October 3, 2005 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  91. ↑ Full Event Results – Taboo Tuesday 2005 [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  92. ↑ Triple H def. Ric Flair (Last Man Standing Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  93. ↑ Philip Kreikenbohm, Road To WrestleMania Tournament [online], cagematch.net [dostęp 2016-03-29].
  94. ↑ Full WrestleMania 22 results [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  95. ↑ WWE Champion John Cena def. Triple H and Edge (Triple Threat Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  96. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H’a w 2006 (str. 1) [online], cagematch.net [dostęp 2016-03-29].
  97. ↑ Raw – June 12, 2006 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  98. ↑ D-Generation X def. Spirit Squad (5-on-2 Handicap Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  99. ↑ D-Generation X def. The McMahons [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  100. ↑ D-Generation X def. The McMahons & Big Show (Hell in a Cell Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  101. ↑ Edge & Randy Orton def. D-Generation X [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  102. ↑ DX, CM Punk, Matt & Jeff Hardy def. Rated-RKO), Johnny Nitro, Gregory Helms & Mike Knox (Traditional Survivor Series Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  103. ↑ The New Year’s Revolution 2007 Breakdown, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-29].
  104. ↑ DX vs. World Tag Team Champions Rated-RKO (No Contest) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  105. ↑ Triple H def. King Booker [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  106. ↑ a b WWE Champion Triple H def. Umaga. WWE, 2007-10-07. [dostęp 2012-05-04].
  107. ↑ Randy Orton def. Triple H (Last Man Standing Match; Orton wins WWE Championship) [online], wwe.com [dostęp 2016-03-31].
  108. ↑ Top 10 Shortest WWE Championship Reigns in History [online], TheRichest [dostęp 2016-03-31].
  109. ↑ Triple H wins Raw Elimination Chamber. WWE, 2008-02-17. [dostęp 2012-05-04].
  110. ↑ Triple Threat Match: Randy Orton def. John Cena and Triple H (Orton retains WWE Title). WWE, 2008-02-30. [dostęp 2012-05-04].
  111. ↑ WWE World Heavyweight Championship [online], wwe.com [dostęp 2016-03-31].
  112. ↑ WWE Champion Triple H def. Randy Orton (Steel Cage Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  113. ↑ WWE Champion Triple H def. Randy Orton (Last Man Standing Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  114. ↑ Gem Jefferson, WWE Draft 2008: SmackDown! No Longer The Second Rate Show [online], Bleacher Report [dostęp 2016-04-01].
  115. ↑ WWE Champion Triple H def. The Great Khali [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  116. ↑ Complete WWE Unforgiven 2008 Results – Wrestle Newz [online], Wrestle Newz [dostęp 2016-04-01] (ang.).
  117. ↑ Edge def. WWE Champion Triple H & Vladimir Kozlov (Triple Threat Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  118. ↑ Randy Orton wins Royal Rumble Match [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  119. ↑ Triple H wins WWE Championship Elimination Chamber Match [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  120. ↑ WWE RAW 2009 02 16 – OWW [online], Online World of Wrestling [dostęp 2016-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-07] (ang.).
  121. ↑ Ring Posts: Triple H reveals wrestling’s worst-kept secret on Smackdown – WWE Raw, Smackdown and TNA pro wrestling news, analysis from Kevin Eck – baltimoresun.com [online], weblogs.baltimoresun.com [dostęp 2016-04-01].
  122. ↑ Exclusive WWE RAW Results – February 23, 2009 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-01] (ang.).
  123. ↑ Full WrestleMania XXV results [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  124. ↑ Randy Orton & The Legacy def. Triple H, Batista & Shane McMahon (Randy Orton new WWE Champion) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  125. ↑ WWE Champion Randy Orton def. Triple H (Three Stages of Hell Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  126. ↑ WWE Champion Randy Orton def. Triple H & John Cena [online], wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  127. ↑ WWE RAW Results – August 10, 2009 – Page 5 of 6 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-02] (ang.).
  128. ↑ WWE RAW Results – August 17, 2009 – Page 2 of 5 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-02] (ang.).
  129. ↑ D-Generation X def. The Legacy. WWE, 2009-08-23. [dostęp 2012-05-04].
  130. ↑ Cody Rhodes & Ted DiBiase def. D-Generation X (Submissions Count Anywhere Match). World Wrestling Entertainment, 2009-09-13. [dostęp 2012-05-04].
  131. ↑ D-Generation X def. The Legacy (Hell in a Cell Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-02].
  132. ↑ All-time results [online], wwe.com [dostęp 2016-04-02].
  133. ↑ D-Generation X def. Chris Jericho & Big Show in a Tables, Ladders & Chairs Match (New Unified Tag Team Champions) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-02].
  134. ↑ WWE Raw Results – February 8th, 2010 – Page 4 of 8 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-02] (ang.).
  135. ↑ WWE Raw Results – March 1st, 2010 – Page 7 of 7 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-02] (ang.).
  136. ↑ a b WrestleMania XXVI results [online], wwe.com [dostęp 2016-04-02].
  137. ↑ WWE Elimination Chamber Results – February 21, 2010 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-02] (ang.).
  138. ↑ Sheamus def. Triple H (Street Fight) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-02].
  139. ↑ Raw Results – 2/21/11 – Wrestleview.com – Wrestling News and Results, WWE News, TNA News, ROH News, „Wrestleview.com”, wrestleview.com [dostęp 2016-04-03] (ang.).
  140. ↑ Raw Results – 2/28/11 – Wrestleview.com – Wrestling News and Results, WWE News, TNA News, ROH News, „Wrestleview.com”, wrestleview.com [dostęp 2016-04-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-19] (ang.).
  141. ↑ Ring Posts: Live blog from WrestleMania XXVII: Triple H vs. The Undertaker – WWE Raw, Smackdown and TNA pro wrestling news, analysis from Kevin Eck – baltimoresun.com. [dostęp 2014-09-14].
  142. ↑ Craig Tello: „Game” changer for McMahon. WWE. [dostęp 2016-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-22)].
  143. ↑ John Cena vs. CM Punk – Undisputed WWE Championship Match. WWE. [dostęp 2011-08-01].
  144. ↑ Update: Is Kevin Nash Really Fired From WWE? – WrestlingInc.com [online], WrestlingInc.com [dostęp 2016-04-03].
  145. ↑ Kevin Nash released. [w:] WWE.com [on-line]. 2011-09-07. [dostęp 2011-09-07].
  146. ↑ Craig Tello: WWE COO Triple H def. CM Punk (No Disqualification Match). WWE. [dostęp 2011-12-05].
  147. ↑ WWE Raw SuperShow results: The „Laurinaitis Era” begins. WWE.com. [dostęp 2011-10-12].
  148. ↑ Triple H & CM Punk vs. The Miz & R-Truth. WWE. [dostęp 2011-10-12].
  149. ↑ Triple H def. Kevin Nash (Sledgehammer Ladder Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-03].
  150. ↑ Mitch Passero: The Undertaker returned with his sights set on Triple H. WWE, 2012-01-30. [dostęp 2012-01-30].
  151. ↑ a b Ryan Murphy: End of an era. WWE, 2012-02-04. [dostęp 2012-04-02].
  152. ↑ James Caldwell: Caldwell's WWE Raw Results 4/30: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw Starring Brock Lesnar – PPV fall-out, Triple H returns. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2012-czerwiec-12].
  153. ↑ James Caldwell: CALDWELL'S WWE NO WAY OUT PPV REPORT 6/17. Pro Wrestling Torch, 2012-czerwiec-17. [dostęp 2012-czerwiec-17].
  154. ↑ James Caldwell: CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 6/18: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw #994 – PPV fall-out, Johnny says good-bye, Hunter-Heyman. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2012-10-10].
  155. ↑ James Caldwell: CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 7/23: Complete „virtual-time” coverage of live Raw #999 – WWE recognizes 1,000 episodes, WWE Title match, Lesnar, Rock, DX, wedding. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2012-07-28].
  156. ↑ Adam Martin: WWE: Triple H suffers „broken arm” at Summerslam. [w:] Wrestleview [on-line]. [dostęp 2012-10-11].
  157. ↑ Anthony Benigno: Paul Heyman’s fight against Mr. McMahon degenerated into a brawl between Brock Lesnar and Triple H. [w:] WWE [on-line]. 2013-02-25. [dostęp 2013-02-26].
  158. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/4: Complete „virtual-time” coverage of live „Old-School Raw” – Taker returns, Rock-Cena in-ring confrontation, WM29 hype, more.
  159. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/11: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – WWE recognizes Bearer by incorporating him into Taker-Punk, Lesnar challenges Hunter, no Cena, more.
  160. ↑ CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/18: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – Hunter signs WM29 contract, IC Title match, more WM29 developments.
  161. ↑ Triple H def. Brock Lesnar (No Holds Barred Match; If Lesnar won, Triple H would have had to retire) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-03].
  162. ↑ Brock Lesnar def. Triple H [online], wwe.com [dostęp 2016-04-03].
  163. ↑ Daniel Bryan def. WWE Champion John Cena; Randy Orton cashed in his Money in the Bank contract on Bryan to become WWE Champion [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  164. ↑ Top 15 Times Wrestlers Were Fired On Air (And Whether They Were Real!) [online], TheSportster [dostęp 2016-04-15].
  165. ↑ After being fired, Big Show returns to KO Triple H to end WWE Raw [online], tribunedigital-baltimoresun [dostęp 2016-04-15].
  166. ↑ WWE RAW 9/12/2013 (Slammy Awards 2013) – Wyniki [online] [dostęp 2016-04-15].
  167. ↑ a b Daniel Bryan def. Triple H [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  168. ↑ Daniel Bryan def. Randy Orton and Batista to become the new WWE World Heavyweight Champion [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  169. ↑ The Shield def. Evolution [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  170. ↑ The Shield def. Evolution (No Holds Barred Elimination Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  171. ↑ a b Raw: June 2, 2014 [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  172. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 10/27/14 (John Cena vs. Seth Rollins). wrestleview.com. [dostęp 2014-10-28].
  173. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 11/3/14 (Randy Orton vs. Seth Rollins). wrestleview.com. [dostęp 2014-11-04].
  174. ↑ Mike Tedesco: WWE Smackdown Results – 11/21/14 (Survivor Series hype). wrestleview.com. [dostęp 2014-11-22].
  175. ↑ Team Cena def. Team Authority (Traditional Survivor Series Elimination Tag Team Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  176. ↑ Wade Keller: Keller's WWE Raw report 12/29: Lesnar and Heyman show up, Ziggler vs. Rusev in a champion vs. champion match, Edge & Christian host, Bryan’s big announcement. PWTorch.com. [dostęp 2014-12-31].
  177. ↑ Raw: Jan. 19, 2015 [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  178. ↑ WWE Fastlane Results (2/22) – Sting/HHH Face Off, Wyatt Calls Out Undertaker, Bryan vs Reigns! – Page 3 of 5 – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-15] (ang.).
  179. ↑ Triple H def. Sting [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  180. ↑ Video: Ronda Rousey Comes To The Rock's Aid At WWE WrestleMania 31 – WrestlingInc.com [online], WrestlingInc.com [dostęp 2016-04-15].
  181. ↑ Seth Rollins suffers knee injury, new WWE World Heavyweight Champion to be crowned at Survivor Series. WWE, 2015-11-05. [dostęp 2015-11-05].
  182. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 11/9/15 (WWE Title Tournament starts). wrestleview.com, 2015-11-09. [dostęp 2015-11-11].
  183. ↑ Sheamus' Stunning Cash-In Leads to New World Champion [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  184. ↑ WWE World Heavyweight Champion Sheamus def. Roman Reigns (Tables, Ladders & Chairs Match) [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  185. ↑ The King of Kings is crowned the WWE World Heavyweight Champion [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  186. ↑ Triple H’s WrestleMania opponent decided in wild Triple Threat Match [online], wwe.com [dostęp 2016-04-15].
  187. ↑ Raw results, Feb. 22, 2016: Shane McMahon is back! [online], wwe.com [dostęp 2016-03-01].
  188. ↑ WWE Roadblock Results – Triple H Defends, Brock Lesnar Handicap Match, NXT Tag Title Match, More – WrestlingInc.com [online], WrestlingInc.com [dostęp 2016-03-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-13].
  189. ↑ Roman Reigns def. WWE World Heavyweight Champion Triple H. [dostęp 2016-04-04].
  190. ↑ 9/14 Powell’s WWE Cruiserweight Classic Live Review: The finale featuring Kota Ibushi, Gran Metalik, Zack Sabre Jr., and TJ Perkins (ang.).
  191. ↑ Jason Powell: 1/15 WWE UK Title Tournament Day Two live review: The first WWE UK Champion crowned. [w:] ProWrestling.net [on-line]. [dostęp 2017-02-06].
  192. ↑ KELLER’S WWE RAW REVIEW 8/29: Ongoing coverage of fatal four way for the WWE Universal Title. (ang.).
  193. ↑ Jeff Hamlin: WWE RAW LIVE RESULTS: ROYAL RUMBLE GO-HOME SHOW. [w:] Wrestling Observer [on-line]. January 23, 2017. [dostęp 2017-02-06].
  194. ↑ Corey January: Seth Rollins Calls Out Triple H At Tonight’s NXT Takeover: San Antonio. Wrestling News, January 28, 2017. [dostęp 2017-02-06].
  195. ↑ Jeff Hamlin: WWE RAW LIVE RESULTS: ROYAL RUMBLE FALLOUT. [w:] Wrestling Observer [on-line]. January 30, 2017. [dostęp 2017-02-06].
  196. ↑ Joseph Currier: SETH ROLLINS SUFFERS AN INJURY DURING HIS BRAWL WITH SAMOA JOE ON RAW. [w:] Wrestling Observer [on-line]. February 1, 2017. [dostęp 2017-02-06].
  197. ↑ Anthony Benigno: Seth Rollins vs. Triple H (Non-Sanctioned Match). [w:] WWE [on-line]. March 27, 2017. [dostęp 2017-03-27].
  198. ↑ Anthony Benigno: Seth Rollins def. Triple H (Non-Sanctioned Match). [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  199. ↑ Jack Jorgensen, Ronda Rousey slams Triple H through table at WWE Elimination Chamber [online], CBS News, 26 lutego 2018 [dostęp 2018-06-30] (ang.).
  200. ↑ Adam Martin: More details on Triple H’s new title with WWE. [w:] WrestleView [on-line]. 2010-09-08. [dostęp 2010-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-17)].
  201. ↑ John Cena vs. Triple H – WrestleMania 22 – WWE Championship Match. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-04-27].
  202. ↑ Triple H vs. Randy Orton – No Mercy 2007. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-01-19].
  203. ↑ Batista vs. Triple H for the World Heavyweight Championship – WrestleMania 21. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-01-19].
  204. ↑ Jeff Hardy vs. Triple H – Armageddon 2007. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-01-19].
  205. ↑ WWE Extreme Rules 2013 Results – Brock Lesnar Beats Triple H. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-01-19].
  206. ↑ Triple H Talks Putting Daniel Bryan Over at WrestleMania 30. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2016-01-19].
  207. ↑ Kenny McIntosh: 5 Things We Learned From Triple H’s WWE NXT: Takeover London Conference Call. [w:] WhatCulture [on-line]. 2015-12-11. [dostęp 2016-01-17].
  208. ↑ Marc Middleton: More WWE NXT Events Sell Out, Triple H Comments. [w:] WrestlingInc [on-line]. 2015-12-18. [dostęp 2016-01-17].
  209. ↑ Jeremy Thomas: Triple H Thanks UK Fans, Styles Praises NXT Women. [w:] DenofGeek [on-line]. 2015-12-28. [dostęp 2016-01-17].
  210. ↑ Executive Officers – WWE Corporate
  211. ↑ Carlos Toro: Triple H Named WWE Executive Vice President, Global Talent Strategy & Development. Fightful. [dostęp 2020-10-05].
  212. ↑ Paul "Triple H" Levesque is back [online], wwe.com.
  213. ↑ Triple H To Assume All WWE Creative Responsibilities, Nick Khan And Stephanie McMahon Named Co-CEOs [online], Fightful.
  214. ↑ Triple H Named WWE’s Chief Content Officer, Gets Salary Bump Along With Three Other Top Execs in Wake of Vince McMahon Exit [online], Variety.
  215. ↑ WWE elevates Paul "Triple H" Levesque to Chief Content Officer [online], wWE.
  216. ↑ The Real Reason Triple H Missed RAW Monday Inside – Wrestlezone [online], Wrestlezone [dostęp 2016-04-15] (ang.).
  217. ↑ Miscellaneous Wrestler Profiles. [w:] Online World of Wrestling [on-line]. [dostęp 2014-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-30)].
  218. ↑ Triple H Net Worth [online], TheRichest [dostęp 2016-04-15].
  219. ↑ Chris Jericho: Triple H Making the Game: Triple H’s Approach to a Better Body (Wwe) (9780743478885): Triple H, Robert Caprio, James Rosenthal: Books. Amazon.com. [dostęp 2011-09-11].
  220. ↑ Triple H and Motorhead. MTV. [dostęp 2015-07-07].
  221. ↑ Connor's Cure. Children's Hospital of Pittsburgh. [dostęp 2015-07-07].
  222. ↑ The Futon Critic Staff (TFC): Triple H Brings His Game to 'The Bernie Mac Show' Friday, March 11, on Fox. The Futon Critic, 2005-02-03. [dostęp 2011-czerwiec-04].
  223. ↑ Paul Levesque. IMDb. [dostęp 2011-09-08].
  224. ↑ Triple H Headed Into The Hall Of Fame | Pwinsider.Com [online], pwinsider.com [dostęp 2017-11-27].
  225. ↑ John Milner, Jason Clevett, Richard Kamchen, Hunter Hearst Helmsley, [w:] Canoe.ca, Canadian Online Explorer, 5 grudnia 2004 [dostęp 2007-07-11] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-18].
  226. ↑ a b Pro Wrestling Illustrated Award Winners Feud of the Year. Wrestling Information Archive. [dostęp 2008-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-16)].
  227. ↑ The PWI Awards. „Pro Wrestling Illustrated”. 34 (2), s. 34–35, 2014. 
  228. ↑ Pro Wrestling Illustrated Award Winners Match of the Year. Wrestling Information Archive. [dostęp 2008-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-16)].
  229. ↑ Pro Wrestling Illustrated Award Winners Most Hated Wrestler of the Year. Wrestling Information Archive. [dostęp 2008-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-16)].
  230. ↑ The PWI Awards. „Pro Wrestling Illustrated”. 34 (2), s. 38–39, 2014. 
  231. ↑ The PWI Awards. „Pro Wrestling Illustrated”. 36 (2), s. 26–27, 2015. 
  232. ↑ 2007 PWI 500 edition of Pro Wrestling Illustrated – cover. Pro Wrestling Illustrated. [dostęp 2007-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-05)].
  233. ↑ Kevin Eck, The PWI 500, [w:] The Baltimore Sun [online], sierpień 2009 [dostęp 2009-09-04].
  234. ↑ Pro Wrestling Illustrated Top 500 – PWI Years. Wrestling Information Archive. [dostęp 2010-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-07)].
  235. ↑ Title History: WWE Championship. WWE.com. [dostęp 2007-10-14].
  236. ↑ Title History: World Heavyweight Championship. WWE.com. [dostęp 2007-10-14].
  237. ↑ Title History: European. WWE.com. [dostęp 2007-10-14].
  238. ↑ Title History: Intercontinental. WWE.com. [dostęp 2007-10-14].
  239. ↑ Title History: WWE Tag Team: D-Generation X. WWE.com. [dostęp 2007-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-06)].
  240. ↑ Title History: World Tag Team: Stone Cold & Triple H. WWE.com. [dostęp 2007-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (października 11, 2007)].
  241. ↑ Title History: World Tag Team: D-Generation X. WWE.com. [dostęp 2007-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-15)].
  242. ↑ Dave Meltzer. January 25, 2016 Wrestling Observer Newsletter: 2015 Observer Awards Issue. „Wrestling Observer Newsletter”, s. 45, 2016-01-25. Campbell, California. ISSN 1083-9593. 
  243. ↑ a b c d e f g h i j Dave Meltzer. Biggest issue of the year: The 2011 Wrestling Observer Newsletter Awards Issue. „Wrestling Observer Newsletter”, s. 1–40, 2011-01-26. Campbell, CA. ISSN 1083-9593. 
  244. ↑ Dave Meltzer. Jan 30 Wrestling Observer Newsletter: Gigantic year-end awards issue, best and worst in all categories plus UFC on FX 1, death of Savannah Jack, ratings, tons and tons of news. „Wrestling Observer Newsletter”, 2012-01-30. Campbell, CA. ISSN 1083-9593. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Personel WWE
Raw
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
SmackDown
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
Niewyłączni
Zawodnicy
Zawodniczki
NXT
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
  • Adrian Butler
  • Chip Danning
  • Dallas Irvin
  • Derek Sanders
  • Felix Fernandez
  • Jeremy Marcus
  • Joey Gonzalez
  • Victoria D'Errico
Performance Center
Zawodnicy
  • Anthony Luke
  • BJ Ray
  • Cam Gagnon
  • Chase Kline
  • Coy Wanner
  • Cutler James
  • Drake Morreaux
  • Drake Stewart
  • Elijah Holyfield
  • Harlem Lewis
  • Hayden Pittman
  • Hunter Smallback
  • Jasper Troy
  • Josh Black
  • Kale Dixon
  • Keanu Carver
  • Kyle Klink
  • Niko Vance
  • Saquon Shugars
  • Shiloh Hill
  • Trill Williams
  • Troy Yearwood
  • Uriah Connors
Zawodniczki
  • Ajiea Lee Hargrave
  • Bayley Humphrey
  • Dani Raye
  • Darci Khan
  • Derrian Gobourne
  • Hayley Montoya
  • Kali Armstrong
  • Karyn Best
  • Lainey Reid
  • Layla Diggs
  • Leigh Laurel
  • Penina Tuilaepa
  • Sirena Linton
  • Tatyanna Dumas
  • Tyra Mae Steele
  • Zena Sterling
Zespół
Osobistości telewizyjne
Ambasadorzy
Scenarzyści
  • Alex Williams
  • Andrea Concepcion
  • Brian Parise
  • Christian Scovell
  • Christine Lubrano
  • Drake Maverick
  • Ed Koskey
  • Eric Watts
  • Gabe Sapolsky
  • George Carroll
  • Jeremy Borash
  • Jim Smallman
  • John Swikata
  • Johnny Russo
  • Jonathan Baeckstrom
  • Patrick Scott
  • Ryan Ward
Producenci
Personel wykonawczy
Posiadacze Grand Slam i Triple Crown Championship
Grand Slam
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
TNA
ROH
NJPW
Stardom
IR
FCW
Triple Crown
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
tag teamy
NXT
NXT UK
AEW
WCW
TNA
mężczyźni
kobiety
ROH
NJPW
AAA
NWA
mężczyźni
kobiety
ECW
OVW
CZW
FIP
AAW
AAW
CW
EPW
IR
ICW
LU
MCW
Progress
RevPro
Oz
Sendai
TJPW
wXw
Posiadacze WWE Championship
1963–1970
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze World Heavyweight Championship (2002–2013)
2002–2009
2010–2013
Posiadacze WWE Intercontinental Championship
1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze World Tag Team Championship
2002–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze World Tag Team Championship (1971–2010)
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010
Posiadacze WWE European Championship
1997–1999
2000–2002
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble
Zwycięzcy King of the Ring
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
WWE Hall of Fame
Lata 1990–1999
1993
1994
1995
1996
Lata 2000–2009
2004
2005
2006
2007
2008
2009
Lata 2010–2019
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
Lata 2020–2029
2020
2021
D-Generation X
Członkowie
The Authority
Obecni członkowie
Byli członkowie
Powiązane grupy
Zobacz też
Rodzina McMahonów
Spokrewnieni
Spoinowaceni
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Triple_H&oldid=73591359”