Przejdź do zawartości

Kongregacja ds. Obrzędów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Święta Kongregacja do spraw Świętych Obrzędów, łac. Congregatio pro Sacri Ritibus, została powołana 22 stycznia 1588 przez papieża Sykstusa V, początkowo pod nazwą Kongregacji ds. Świętych Obrzędów i Ceremonii.

Kongregacja ta stała na straży porządku w liturgii i sakramentach. Do jej obowiązków należały też sprawy beatyfikacyjne i kanonizacyjne. W początkowym okresie do jej zadań należało też pilnowanie przestrzegania zasad ceremoniału na dworze papieskim, jednak w 1627 papież Urban VIII utworzył w tym celu odrębną Kongregację ds. Ceremoniału. Z kolei po roku 1904 Kongregacja ds. Obrzędów przejęła kompetencje dotychczasowej Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii.

W skład Kongregacji ds. Obrzędów wchodziło zazwyczaj po ok. 20–30 kardynałów, kilku prałatów niższych rangą, sekretarz, mistrzowie papieskich ceremonii oraz konsultorzy w sprawach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych.

8 maja 1969 została zlikwidowana przez papieża Pawła VI, który podzielił ją na Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.

Lista prefektów Kongregacji

[edytuj | edytuj kod]

W ciągu pierwszego stulecia działalności prefektem tej Kongregacji był prawie zawsze jej kardynał dziekan, tj. najwyższy rangą kardynał będący jej członkiem, a w przypadku jego absencji, jego obowiązki przejmował automatycznie kardynał najwyższy rangą spośród obecnych, chyba że papież wyraźnie wyznaczył na prefekta kogoś innego[1][2]. Dopiero w 1675 ówczesny papież Klemens X zadecydował, że objęcie funkcji prefekta nie następuje automatycznie, lecz konieczna jest formalna nominacja ze strony papieża[1]. Jednakże aż do pierwszej połowy XVIII wieku nominacje te otrzymywali najczęściej dziekani lub wicedziekani Kongregacji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Miguel Gotor: Chiesa e santità nell'Italia moderna. Gius.Laterza & Figli Spa, 2004. ISBN 978-88-581-0050-9.
  2. Weber, s. 198-199, 241; por. Moroni, vol. XVI, s. 138.
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az Giovanni Sicaro, Enzo Parrino: I Cardinali della Sacra Congregazione dei Riti (1588-1969). 2012, seria: Quaderno di Araldica Ecclesiastica.
  4. cf. Weber, s. 275, 295.
  5. Weber, s. 317, 346, 369.
  6. Weber, s. 514.
  7. Weber, s. 538, 561, 586, 610, 636, 671.
  8. Weber, s. 700, 736, 775.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991. ISBN 978-3451216534.
  • Gaetano Moroni, Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica. Vol. XVI, Wenecja 1842, s. 264 i nast.
  • Andreas Kraus, Die päpstliche Staatssekretariat unter Urban VIII. (1623-1644), Forschungen zur Geschichte des päpstlichen Staatssekretariats, Tom 1, Rzym 1964