Przejdź do zawartości

Federica Mogherini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Federica Mogherini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1973
Rzym

Wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
Okres

od 1 listopada 2014
do 30 listopada 2019

Przynależność polityczna

PES

Poprzednik

Catherine Ashton

Następca

Josep Borrell

Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres

od 22 lutego 2014
do 31 października 2014

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Emma Bonino

Następca

Paolo Gentiloni

podpis
Odznaczenia
Złoty Order za Zasługi na polu międzynarodowo dyplomatycznym (Słowenia)

Federica Mogherini (ur. 16 czerwca 1973 w Rzymie[1]) – włoska polityk, działaczka partyjna i politolog, parlamentarzystka, w 2014 minister spraw zagranicznych w rządzie Mattea Renziego, w latach 2014–2019 wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rektor Kolegium Europejskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1988 należała do młodzieżówki partii komunistycznej. Ukończyła studia z zakresu politologii na Uniwersytecie Rzymskim – La Sapienza i Université d’Aix-Marseille II. W 1994 uzyskała magisterium na podstawie pracy poświęconej islamowi[2]. Była stypendystką German Marshall Fund[3].

Od 2001 była etatową działaczką partyjną Demokratów Lewicy i następnie współtworzonej przez to ugrupowanie Partii Demokratycznej. Od 2003 w departamencie spraw zagranicznych swojego ugrupowania odpowiadała za kwestie związane z Irakiem, Afganistanem i Bliskim Wschodem[4]. W 2007 dołączyła do kierowniczych gremiów Partii Demokratycznej[3].

Do Izby Deputowanych po raz pierwszy została wybrana w wyniku wyborów w 2008. W parlamencie zajmowała się polityką unijną i zagraniczną[3]. W 2009 została sekretarzem PD odpowiedzialnym za równouprawnienie[4]. W 2013 uzyskała poselską reelekcję na XVII kadencję[1].

21 lutego 2014 kandydat na premiera Matteo Renzi ogłosił jej nominację na urząd ministra spraw zagranicznych[5]. 30 sierpnia tego samego roku uzyskała nominację na wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa[3]. Rozpoczęła urzędowanie 1 listopada 2014, odchodząc dzień wcześniej z włoskiego rządu. W KE zasiadała w końca kadencji w 2019.

W 2020 objęła stanowisko rektora Kolegium Europejskiego[6].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej ojcem był filmowiec Flavio Mogherini. Federica Mogherini jest mężatką, ma dwie córki. Mówi biegle w językach angielskim i francuskim[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Federica Mogherini na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
  2. Mogherini: Italy's young rising star. afp.com, 30 sierpnia 2014. [dostęp 2017-11-13]. (ang.).
  3. a b c d e Tomasz Bielecki: Nie taka Mogherini straszna, jak ją malują. wyborcza.pl, 2 września 2014. [dostęp 2014-09-02].
  4. a b Federica Mogherini. corriere.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-21]. (wł.).
  5. Monica Rubino: Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-21]. (wł.).
  6. Zoe Didili: Former top diplomat Mogherini appointed as College of Europe rector. neweurope.eu, 27 maja 2020. [dostęp 2021-02-06]. (ang.).
  7. Odlikovanja. predsednica-slo.si. [dostęp 2024-04-25]. (słoweń.).
  8. Predsednik Pahor na otvoritvi 12. Strateškega foruma Bled 2017 (BSF): Z dialogom do uveljavitve arbitražne razsodbe. gov.si, 4 września 2017. [dostęp 2024-04-25]. (słoweń.).