Przejdź do zawartości

Dino Grandi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dino Grandi
Ilustracja
1925
Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1895
Mordano, Królestwo Włoch

Data i miejsce śmierci

21 maja 1988
Bolonia, Włochy

Minister Spraw Zagranicznych Królestwa Włoch
Okres

od 12 września 1929
do 20 lipca 1932

Poprzednik

Benito Mussolini

Następca

Benito Mussolini

Odznaczenia
Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Krzyż Zasługi Wojennej (Królestwo Włoch) Medal Pamiątkowy Wojny Włosko-Austriackiej 1915-1918 za 4-letnią kampanię (Królestwo Włoch) Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy, 1833–1946) Brązowy Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy, 1833–1946) Medal Zwycięstwa (Królestwo Włoch) Medal Pamiątkowy Zjednoczenia Włoch (Królestwo Włoch) Krzyż Wielki Orderu Piusa IX Kawaler/Dama Wielkiego Krzyża Łaski Magistralnej – Zakon Maltański (SMOM) Order Orła Białego (1921–1990)

Dino Grandi (ur. 4 czerwca 1895 w Mordano, zm. 21 maja 1988 w Bolonii) – włoski polityk i dyplomata, hrabia Mordano. Ukończył prawo w Mediolanie. Bliski współpracownik Benita Mussoliniego, minister spraw zagranicznych, a następnie ambasador Włoch w Wielkiej Brytanii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Od 1919 roku działał w ruchu faszystowskim. Dwa lata później dostał się do parlamentu. Był jedną z głównych postaci w Narodowej Partii Faszystowskiej. W 1925 roku został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Między 1929 a 1932 rokiem był ministrem spraw zagranicznych. Następnie do 1939 roku pełnił funkcję ambasadora w Wielkiej Brytanii. W tym czasie coraz krytyczniej oceniał zbliżenie Włoch z III Rzeszą. Od 1939 do 1943 roku był ministrem sprawiedliwości i stał na czele Izby Deputowanych[1].

Zwłaszcza w czasie drugiej fazy II wojny światowej należał do umiarkowanej frakcji Narodowej Partii Faszystowskiej. Jako przewodniczący Wielkiej Rady Faszystowskiej doprowadził 25 lipca 1943 roku do głosowania, po którym Mussolini stracił władzę i po zdymisjonowaniu z funkcji premiera przez króla Wiktora Emanuela III został aresztowany.

W sierpniu 1943 Grandi wyjechał do neutralnej Hiszpanii rządzonej przez Francisca Franco dla nawiązania kontaktu z aliantami. 8 września 1943 roku rząd marszałka Pietra Badoglio podpisał zawieszenie broni z Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, wycofując Włochy z wojny. Po interwencji militarnej III Rzeszy we Włoszech i przywróceniu przez Niemców do władzy Mussoliniego jako szefa marionetkowej Włoskiej Republiki Socjalnej, Grandi został w styczniu 1944 roku w procesie pokazowym w Weronie, na którym sądzono przeciwników Mussoliniego, skazany zaocznie na śmierć. Z Hiszpanii udał się do Portugalii, gdzie mieszkał w latach 1943-1948. Później wyemigrował do Argentyny, a następnie zamieszkał w São Paulo w Brazylii, wreszcie na początku lat 60. XX wieku powrócił do Włoch, gdzie zmarł.

W 1930 gościł w Polsce, gdzie został odznaczony Orderem Orła Białego[2].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 153.
  2. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 302.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]