Przejdź do zawartości

An-2

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
An-2
Ilustracja
An-2 w Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR
 Polska

Producent

Zakład Lotniczy Aviant, w Polsce: zakłady lotnicze PZLMielec

Konstruktor

biuro konstrukcyjne Antonowa

Typ

samolot wielozadaniowy

Konstrukcja

duralowa, półskorupowa

Załoga

2

Historia
Data oblotu

31 sierpnia 1947

Lata produkcji

19491996

Wycofanie ze służby

Siły Powietrzne RP – 14 grudnia 2012 (ostatni lot)

Dane techniczne
Napęd

Silnik tłokowy gwiazdowy PZL ASz-62IR (w wersji polskiej)

Moc

745 kW (1000 KM)

Wymiary
Rozpiętość

18,18 m

Długość

12,74 m

Wysokość

4,0 m

Powierzchnia nośna

71,60 m²

Masa
Własna

3450 kg

Użyteczna

2050 kg

Startowa

5500 kg

Zapas paliwa

1200 l

Osiągi
Prędkość maks.

258 km/h

Prędkość przelotowa

185 km/h

Prędkość minimalna

90 km/h[a]

Prędkość dopuszczalna

300 km/h

Prędkość wznoszenia

3,5 m/s

Pułap

4400 m

Zasięg

900 km

Rozbieg

170 m[b]

Dobieg

215 m

Dane operacyjne
Liczba miejsc
12 (An-2P)
Przestrzeń ładunkowa
1500 kg (An-2T)
Wyposażenie dodatkowe
1300 kg środków chemicznych (An-2R)
Użytkownicy

Aktualni – kolor czerwony

Byli – kolor ciemnoczerwony

Rzuty
Rzuty samolotu

An-2 (ros. Ан-2, oznaczenie NATO „Colt”) – samolot wielozadaniowy zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Olega Antonowa.

An-2 (przez polskich pilotów nazywany często Antek) jest największym produkowanym seryjnie jednosilnikowym dwupłatowcem na świecie. Przez długi czas dzierżył także tytuł najdłużej produkowanego samolotu świata (obecnie rekord ten należy do samolotu Lockheed C-130 Hercules). Ze względu na niezawodność, prostą konstrukcję i obsługę, łatwość pilotażu i konstrukcję dwupłatowca był porównywany do słynnego kukuruźnika – samolotu Po-2 z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy prototyp został oblatany 31 sierpnia 1947 roku. Produkcję seryjną rozpoczęto w 1949. Od 1957 produkowany na licencji w Chinach jako Y-5, a od 1960 również w Polsce w wytwórni w Mielcu, gdzie zbudowano większość maszyn tego typu. Samoloty An-2 znalazły zastosowanie w lotnictwie rolniczym, sportowym, wojskowym i pasażerskim w ZSRR, Afganistan, Bułgaria, Czechosłowacja, Chiny, NRD, Egipt, Grecja, Indie, Jugosławia, Kuba, KRLD, Mongolia, Mali, Nepal, Polska, Rumunia, Sudan, Węgry, Wietnam, Tunezja, Turcja i USA.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
An-2 na terenie PZL Mielec, Dni Otwarte, 17 sierpnia 2013

An-2 dzięki zaletom znalazł bardzo szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach życia. Wykorzystywano go do przewozu ludzi, na lokalnych liniach pasażerskich, poczty, różnych ładunków, jako sanitarny, do prac agrolotniczych, do badań meteorologicznych i geofizycznych, w poszukiwaniu ławic ryb, do gaszenia pożarów leśnych, szkolenia skoczków spadochronowych i wielu innych zadań. Samolot mógł przewozić wszystko, co można było załadować przez drzwi bagażowe i nie przekraczało masy 1500 kg.

Spora liczba samolotów An-2 została wykorzystana w Aerofłocie do komunikacji pasażerskiej na krótkich liniach lokalnych. Do roku 1982 przewiozły one 25 milionów pasażerów, a w kwietniu 1987 roku sprzedano 100-milionowy bilet na ten samolot. Docierał on do małych miast, pozbawionych stałych lotnisk. Można go było wykorzystywać z niewielkiej powierzchni równego terenu, w różnych warunkach klimatycznych, gdyż samolot może być wyposażony zarówno w podwozie kołowe, jak i narty. Zamiana podwozia z jednej wersji na drugą może być wykonana w krótkim czasie w warunkach polowych.

Nie tylko w byłym ZSRR używano go do lokalnej komunikacji pasażerskiej, ale w wielu innych krajach. W latach 1958–1962 na regularnych liniach wewnętrznych Deutsche Lufthansa w byłej NRD, latały samoloty An-2 odpowiednio przystosowane do tego celu.

Jednak największą liczbę samolotów wykorzystywano w rolnictwie do nawożenia, ochrony upraw i defoliacji. W szczytowym okresie samoloty An-2 wykonywały rocznie prace agrolotnicze na obszarze 110 milionów hektarów. Używany na kilku kontynentach, doskonale spisywał się w różnych warunkach klimatycznych.

Znaczna liczba An-2 TD w wersji transportowo-desantowej znalazła się na wyposażeniu jednostek wojsk lotniczych ZSRR. Wykorzystywano go do przewożenia ładunków i ludzi w niedostępne tereny, jako samolot dyspozycyjny, a przede wszystkim do szkolenia wojsk powietrznodesantowych. Były one przystosowane do prowadzenia rozpoznania fotograficznego. W tym celu można było zamontować na nim dwa lotnicze aparaty fotograficzne AFA-33/50 lub jeden AFA –33/75 i jeden 18//21.

W 2020 roku podczas konfliktu wojennego w Górskim Karabachu siły azerskie przystosowały około 55 samolotów An-2 do misji typu SEAD w celu zniszczenia wyrzutni rakietowych S-300P przy pomocy dronów IAI Harop produkcji izraelskiej[1][2].

Wersje

[edytuj | edytuj kod]

Produkowane w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
  • An-2T – wersja transportowa to pierwszy wariant jaki był wyprodukowany całkowicie w Polsce. Oblatany 22 marca 1961 roku.
  • An-2 R – Przeznaczona jest do prac agrolotniczych. Na samolocie można zainstalować różną aparaturę do prac agrolotniczych w zależności od potrzeby. Może to być aparatura: opylająca, dla sypkich środków chemicznych, lub opryskująca, dla płynnych środków chemicznych. Pierwszy lot tej wersji odbył się 1 sierpnia 1961 roku.
  • An-2M (W) – Samolot An-2M na podwoziu pływakowym przeznaczony jest do eksploatacji na rzekach, jeziorach oraz przybrzeżnych rejonach morskich. Mały rozbieg i dobieg oraz łatwa obsługa przy załadowaniu ładunków pozwalają na eksploatację samolotu na niewielkich zbiornikach wodnych, bez wyposażonych baz. An-2M budowany jest na bazie samolotu transportowego. Oblot 29 sierpnia 1962.
  • An-2 TP Transportowo-pasażerska opracowana dla Aerofłotu otrzymała bardziej komfortowe wyposażenie kabiny pasażerskiej. Oblatany w Mielcu 15 grudnia 1962. Jest zmodyfikowaną wersją samolotu An-2T.
  • An-2 TD Transportowo-desantowa, opracowana na podstawie An-2T przeznaczona do transportu 12 skoczków, w kabinie transportowej zainstalowano liny desantowe, oraz sygnalizację dla skoczków. Jest to najpopularniejsza wersja samolotu w polskich Aeroklubach.
  • An-2 P – wersja wyłącznie pasażerska z 12 fotelami dla pasażerów i 2 krzesełkami dla dzieci. Wersja ta stworzyła pasażerom naprawdę wygodne warunki podróży w dźwiękoszczelnej i estetycznie wykończonej kabinie o przyjemnej tapicerce oraz niezłej wentylacji. Fotele umieszczone po 3 w 4 rzędach, zgodnie z kierunkiem lotu. Dodatkowo w dwu pierwszych rzędach (w przejściu) podwieszono dwa składane siedzenia dla dzieci. Pierwszy lot 30 grudnia 1968.
  • An-2 PD6 (lub An-2P Lux) – salonka sześcioosobowa ma podwyższony komfort, wyposażona w 6 foteli, rozkładany stolik i barek na produkty żywnościowe. Z tyłu toaleta. Oblot w 1970.
  • An-2 PD5 – dyspozycyjna salonka 5 osobowa, różni się wyposażeniem kabiny. Usunięto jeden fotel umieszczając w to miejsce stolik z lampą. Oblot w 1972. Powstał tylko jeden egzemplarz, latał w 42 Eskadrze Łącznikowej, jako salonka dla VIP.
  • An-2 R – Wewnątrz kadłuba zabudowany jest laminatowy zbiornik, do którego można załadować 1350 litrów lub 1600 kg środków chemicznych. Napełnianie zbiornika sproszkowanymi środkami odbywa się przez wziernik na górnym pokryciu kadłuba. W dolnej części kadłuba, w podłodze kabiny ładunkowej, znajduje się wziernik do wyprowadzania gardzieli zbiornika, do której, w zależności od potrzeb, podłącza się urządzenie pompujące – opryskiwacze lub rozpylacz tunelowy z gardzielą dozującą. Najnowsze wersje An-2R wyposażone są w instalację klimatyzacyjną, zapewniającą załodze lepsze warunki pracy w klimacie tropikalnym oraz w okresie upałów w klimacie umiarkowanym. Oblot w 1972.
  • An-2 PK – samolot przystosowany do lotów polarnych na nartach ze specjalnym piecykiem. Oblot 11 sierpnia 1970 roku.
  • An-2 G – Wersja geofizyczna opracowana na zamówienie Państwowego Przedsiębiorstwa Poszukiwań Geofizycznych wyposażona w aparaturę do dokonywania pomiarów magnetoelektrycznych i radiometrycznych. Kilka samolotów przystosowano do pracy w klimacie tropikalnym i długich lotów trwających 5-6 godzin. Pierwszy lot 24 marca 1974 roku.
  • An-2 PF – Wersja aerofotogrametryczna opracowana na zamówienie P.P. Kartografii w Warszawie oraz węgierskiego Instytutu Kartografii. Trzy samoloty tego typu o znakach rejestracyjnych: SP-TBA, SP-TBC i SP-TBD, użytkowało Przedsiębiorstwo Usług Lotniczych w Warszawie. Wersji tej używało również lotnictwo wojskowe. Oblot 21 października 1974.
  • An-2P RTV – Samolot wyposażony w urządzenia do przeprowadzania transmisji TV. Zamówiony przez Telewizję Polską. An-2 ze znakami SP-TVN był unikalną stacją retransmisyjną. Oblatany 8 lutego 1975, został przekazany do użytku 11 kwietnia 1975 roku.

Produkowane poza Polską

[edytuj | edytuj kod]
  • An-2P – wersja ogólnoużytkowa, o niższym standardzie niż polski odpowiednik, z 14 miejscami dla skoczków lub 10 fotelami pasażerskimi
  • An-2F – prototyp przeznaczony do kierowania ogniem artylerii i bezpośredniego wsparcia na polu walki z podwójnym usterzeniem, przeszkloną dolną częścią kadłuba, uzbrojony w działko kal. 23 mm i karabin kal. 12,7 mm
  • An-2L – wodnosamolot do gaszenia pożarów leśnych, później oznaczany jako An-P
  • An-2M – wersja o powiększonym usterzeniu z 1964 roku
  • An-2SCh – wersja rolnicza ze zbiornikiem na 1400 kg chemikaliów
  • An-2NAK – rozwinięcie An-2F, przeznaczony do nocnej obserwacji pola walki i korygowania ognia artyleryjskiego
  • An-4 – wielozadaniowy wodnosamolot, odpowiednik An-2W
  • An-2ZA – latające laboratorium meteorologiczne, wyposażone w silnik ASz-62IR ze sprężarką TK-19 co pozwoliło osiągnąć pułap 9500 m przy mocy 626 kW (850 KM) na tej wysokości
  • An-6 Meteo – rozwinięcie An-2ZA z 1950, który osiągnął pułap 11 248 m
  • An-2PP – morski wodnopłat gaśniczy ze zbiornikiem na 630 l
  • An-3SCh – wersja An-2SCh z silnikiem turbośmigłowym
  • An-3T – wersja An-2T z silnikiem turbośmigłowym TWD-10 o mocy 701 kW lub TWD-20 o mocy 1081 kW
  • An-2Eekranoplan powstały na bazie An-2
  • An-2 – modernizacja An-2 przeprowadzona przez biuro konstrukcyjne Suchoja. Odróżnia się od protoplasty konfiguracją aerodynamiczną – nadal jest to dwupłat, lecz zamiast rozpórek zabudowano winglety, które łączą się z górnym płatem. W konstrukcji skrzydeł zastosowano pokrycie, żebra i podłużnice wykonane z kompozytów zbrojonych włóknem węglowym. Zrezygnowano też z cięgien usztywniających komory między płatami. Ma to zapewnić zwiększenie prędkości przelotowej i maksymalnej o 50%. Według producenta prędkość minimalna samolotu jest bliska zerowej. Napęd stanowi prawdopodobnie silnik turbinowy Honeywell TPE331, poruszający pięciołopatowe śmigło.
  • Y-5 – wersje produkowane w Chinach.
  • Y-5BG – wersja z silnikiem turbośmigłowym Honeywell TPE-331-12UAN o mocy 1360 KM, zaprezentowana w 2022 roku[3].

Produkcja w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
Produkcja samolotów An-2 w PZL-Mielec w latach 1960-1991
Lp. Oznaczenie Wersja Ogółem ZSRR Inni odb.
1. R rolnicza 7786 7075 711
2. TP transportowo-pasażerska 1586 1537 49
3. TD transportowo-desantowa 1405 1028 377
4. P pasażerska 837 821 16
5. M morska 148 122 26
6. T transportowa 69 0 69
7. RTD rolniczo-transportowo-desantowa 19 0 19
8. F fotogrametryczna 5 0 5
9. inne 26 0 26
razem 11881 10583 1298
Odbiorcy samolotów An-2 z PZL-Mielec
Lp. Państwo Liczba
1.  ZSRR 10583
2.  Polska 460
3.  Bułgaria 222
4.  Rumunia 132
5.  Węgry 119
6.  Korea Północna 115
7.  Jugosławia 63
8.  Czechosłowacja 49
9.  Mongolia 47
10.  NRD 20
11.  Turcja 15
12.  Wietnam 14
13.  Irak 13
14.  Anglia 10
15.  Wenezuela 9
16.  Kuba 4
17.  Nikaragua 2
18.  Kolumbia 2
19.  Francja 1
20.  Holandia 1

Wytwórnia w Mielcu produkowała główne elementy płatowca i wykonywała montaż ostateczny. Śmigła W-509A-D9 i AW-2, usterzenie poziome i pionowe, narty, pływaki i aparaturę agrolotniczą wytwarzała WSK Okęcie. Silniki produkowały dwa zakłady: WSK Kalisz i WSK Rzeszów.

Roczna produkcja w Mielcu w początkowym okresie wahała się w granicach 400 samolotów, w roku 1965 przekroczyła 500, a w 1973 – 600 sztuk. 19 sierpnia 1981 został odebrany przez Przedstawicielstwo Wojskowe 8-tysięczny samolot. Ogólna liczba wyprodukowanych w Mielcu samolotów An-2 oceniana jest na ponad 12 tys.

Eksport samolotów An-2 z PZL-Mielec

[edytuj | edytuj kod]

Głównym odbiorcą produkowanych w Polsce An-2 był Związek Radziecki, ale eksportowano go również do innych krajów. Na liście odbiorców (łącznie z Polską) figuruje 20 państw.

Tylko do ZSRR przekazano do 1968 roku 3000 samolotów, do 1973 – 5000. 11 maja 1984 z WSK w Kaliszu przekazano 20-tysięczny silnik do samolotu An-2, a 25 września 1984 wysłano 10-tysięczny samolot odbiorcy radzieckiemu.

Konstrukcje pochodne

[edytuj | edytuj kod]

Projekt „Lala-1”

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lala-1.

W 1970 roku w Instytucie Lotnictwa w Warszawie, dokonano przeróbki seryjnego samolotu An-2R (rolniczego), numer seryjny 1G12832, na latające laboratorium „Lala-1”. Oprócz silnika tłokowego ASz-62 w samolocie umieszczono silnik turboodrzutowy AI-25 o ciągu statycznym 14,7 kN z silnikiem rozruchowym AI-9. Samolot „LALA-1” służył do badania możliwości wykorzystania silnika turboodrzutowego do napędu samolotu rolniczego. Odcięto tylną część kadłuba, który zastąpiono konstrukcją kratownicową Zastosowano podwójne usterzenie pionowe i nowe tylne podwozie. Samolot oblatano z silnikiem tłokowym 10 lutego 1972 i 26 kwietnia 1972 z obydwoma pracującymi silnikami. Wyniki prób posłużyły następnie do projektowania i budowy samolotu PZL M-15 (Belphegor).

Zakłady PZL-Mielec przygotowywały się do uruchomienia produkcji An-3 (An-2 z silnikiem TWD-20). W marcu 1987 roku podpisano wstępną umowę na produkcję tego samolotu. Na podstawie dostarczonych dokumentów wykonano w Mielcu makietę An-3 w skali 1:1, poczyniono wstępne przygotowania, jednak do produkcji seryjnej nie doszło.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze samolotu An-2

Konstrukcja półskorupowa, wykonana z duraluminium. Konfiguracja dwupłatowca. Skrzydła i stery w początkowym okresie produkcji kryte płótnem, w egzemplarzach późniejszych płócienne poszycie posiadał jedynie płat dolny. Zbiorniki paliwa w skrzydłach, podwozie stałe, z kółkiem ogonowym z możliwością wymiany na narty lub w wersji wodnej z pływakami.


We wnętrzu montowano, w zależności od wersji:

  • 12 foteli
  • 12 składanych krzesełek wzdłuż ścian
  • miejsce na 6 noszy,
  • ładownia na 1500 kg towaru
  • zbiornik na 1300 kg lub 1400 kg substancji chemicznych
  • miejsce na aparaty fotograficzne

Dane techniczne samolotu

[edytuj | edytuj kod]
WYMIARY ZASADNICZE An-2T An-2W(M) An-2M
Rozpiętość górnego płata mm 18 176 + 36
Rozpiętość dolnego płata mm 14 236 + 28
Długość samolotu w linii lotu mm 12 735 + 25 13 201 + 35 13 100
Długość samolotu na postoju mm 12 400 + 25 12 950
Wysokość w linii lotu mm 6097 + 25 6507 5950
Wysokość na ziemi mm 4013 4200
Rozpiętość usterzenia poziomego mm 7200 + 25 8000 +25
Rozpiętość centropłatu mm 2600 2680
Rozstaw kół głównych mm 3454 + 20 3360
Baza podwozia mm 8190 8360
Odległość osi samolotu od ziemi mm 2490
Kąt postoju samolotu stopni 11°50′
Wymiary kół podwozia głównego mm 800 × 260 860 × 260
Wymiary kółka ogonowego mm 470 × 210 470 × 210
Średnica śmigła mm 3600
Prześwit śmigła (od ziemi) mm 690
KADŁUB
Długość kadłuba mm 10 120
Maksymalna szerokość mm 1800
Maksymalna wysokość w linii lotu mm 2336
Długość kabiny ładunkowej mm 4100
Szerokość kabiny ładunkowej mm 1600
Wysokość kabiny ładunkowej mm 1800
Wysokość drzwi ładunkowych mm 1530 1670
Szerokość drzwi ładunkowych mm 1460 1650
Wymiary drzwi pasażerskich mm 1420 × 810
Średnica okien mm 320
SKRZYDŁO GÓRNE
Długość mm 8425
Cięciwa z lotką i zamkniętym slotem mm 2450
Cięciwa z klapą i zamkniętym slotem mm 2400
Profil skrzydła RPS – 14%
Wznios stopni 3° + 15′
Kąt ustawienia stopni + 3°
Powierzchnia z częścią kadłubową 43,546
SKRZYDŁO DOLNE
Długość mm 5795
Cięciwa z klapą mm 2000
Profil RIIS – 14%
Wznios stopni 4°19′
Kąt ustawienia stopni + 1°
Powierzchnia z częścią kadłubową 27,96 27,98
USTERZENIE
Rozpiętość statecznika poz. mm 7200 8000
Cięciwa usterzenia poziomego mm 1800
Cięciwa statecznika poz. mm 1050
Kąt ustawienia stopni –1°
Rozpiętość steru wysokości mm 6946
Cięciwa steru wysokości mm 740
Wymiary klapki wyważającej steru wys. mm 1778 × 160
Powierzchnia usterzenia poziomego 12,28 14,8
Powierzchnia usterzenia pionowego 5,85 5,04
Powierzchnia statecznika poziomego 7,5 8,13
Powierzchnia steru wysokości 4,72 6,67
Powierzchnia steru kierunku 2,65 2,34
Powierzchnia klapki wyważającej steru kier. 0,116 0,119
LOTKI
Długość lotki mm 4692
Cięciwa lotki mm 650
Powierzchnia 5,9
Powierzchnia klapki wyważającej 0,141
KLAPY SKRZYDŁA GÓRNEGO
Długość (jednej) mm 3,415
Cięciwa mm 600
Powierzchnia 4,09
KLAPY SKRZYDŁA DOLNEGO
Długość klapy wewnętrznej mm 3160
Długość klapy zewnętrznej mm 2452
Cięciwa mm 500
Powierzenia 5,498
SLOTY
Długość jednego mm 3850
Cięciwa mm 360
Powierzchnia 4,39
MASY
Masa pustego samolotu kg 3445 3690 + 1%
Normalna masa w locie kg 5250
Maksymalna masa w locie kg 5250 5500
Masa maks. do lądowania kg 5250
Obciążenie powierzchni kg/m² 76,9
Obciążenie mocy kg/KM 5,5
POJEMNOŚĆ ZBIORNIKÓW
Pojemność zbiorników paliwa litrów 1200
Pojemność zbiornika oleju litrów 125
OSIĄGI PRZY MASIE W LOCIE 5250 kg
śmigło AW-2 W-514-D9 AW-2
Prędkość maksymalna przy ziem km/h 230 220
Prędkość maks. na wys. oblicz. km/h 253 229 250
Prędkość przelotowa na wys. 800 m km/h 190 180
Prędkość przyziemienia km/h 90 92 85-90
Prędkość wznoszenia przy ziemi m/s 3,6 2,67
Czas wznoszenia na h = 500 m min 2,4 3,1
Czas wznoszenia na h = 1000 m min 4,5 6,1
Czas wznoszenia na h = 2000 m min 9,3 12,5
Pułap praktyczny m 4160 3660 4100
Długość rozbiegu m 180-220 205-250 200
Długość dobiegu m 210-225 180
Długość startu na przeszkodę 15 m na betonie m 475
Długość startu na przeszkodę 15 m na trawie m 495
Długość lądowania z wys. 15 m na betonie m 427
Długość lądowania z wys. 15 m na trawie m 432
Zasięg km 1390
DANE REGULACYJNE
Wychylenie lotek do góry stopni 30° – 1,5°
Wychylenie lotek do dołu stopni 14° – 1,5°
Opuszczenie lotek przy wychyl, klapach 39,5° stopni 16°-1,5°
Wychylenie lotek przy wychylonych klapach 39,5° do góry stopni 12°-1,5°
Wychylenie lotek przy wychylonych klapach 39,5° do dołu stopni 30° –1,5°
Wychylenie trymeru lotki do góry stopni 52° – 3°
Wychylenie trymeru lotki do dołu stopni 52° – 3°
Wychylenie steru wysokości do góry stopni 42° + 3°
Wychylenie steru wysokości do dołu stopni 22,5° – 1°
Wychylenie trymera steru wysokości stopni 14° –1°
Wychylenie steru kierunkowego po stopni 28° – 2°
Wychylenie trymera steru kierunkowego stopni 14° – 1°


Egzemplarze muzealne

[edytuj | edytuj kod]
Pokazowy przelot samolotu An-2 podczas Poznań Air Show 2018

Samoloty An-2 są eksponowane w następujących polskich muzeach:

AN-2TD "Wiedeńczyk"

[edytuj | edytuj kod]
AN-2 TD Wiedeńczyk na festynie lotniczym w Łososinie Dolnej

1 kwietnia 1982 roku, podczas stanu wojennego, załoga wojskowego samolotu transportowego An-2 stacjonująca w Balicach dokonała ucieczki z kraju do Austrii przez Czechosłowację. Po wykonaniu międzylądowania na podkrakowskiej łące i zabraniu rodzin lotników, samolot wykonał lot na małej wysokości i doleciał do Austrii, lądując na lotnisku w Wiedniu Schwechat. Samolot ten powrócił do Polski i od tamtej pory nazwany został ”Wiedeńczykiem”. W 2012 po wycofaniu ze służby przekazany został do Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Egzemplarz ten o numerze fabrycznym 1G7447, został wyprodukowany w 1966 przez zakłady lotnicze WSK PZL w Mielcu. Wiedeńczyk jako latający eksponat muzealny nadal lata pod znakiem rejestracyjnym SP-MLP.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Modyfikacje An-2

  1. Prędkość przeciągnięcia wynosi około 50 km/h (26 węzłów).
  2. Długość potrzebnego pasa istotnie zależy od obciążenia samolotu; samolot bez obciążenia potrzebować może w dogodnych warunkach tylko 20 metrów na oderwanie się od ziemi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Azerbaijan Destroyed Six S-300 Systems of Armenia: President Ilham Aliyev [online], www.defenseworld.net [dostęp 2021-03-03].
  2. Azerbaijan Reportedly Converting Ancient AN-2 Biplanes into Drones [online], Overt Defense, 5 października 2020 [dostęp 2021-03-03] (ang.).
  3. Tomasz Szulc. Zhuhai Airshow China 2022 – sprzęt lotniczy. „Wojsko i Technika”. Nr 1/2023, s. 67, styczeń 2023. Warszawa. 
  4. Strona LZN [1].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]