Przejdź do zawartości

Aleksander Osiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Osiński
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1870
Pilica, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1956
Warszawa, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1889–1935

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca
• Wojska Polskiego na Ukrainie
DOK IV,
Generalny Inspektor Piechoty WP,
dowódca
17 Dywizji Piechoty
1 Armii
DOK V,
p.o. M.S.Wojsk.,
Inspektor Armii

Główne wojny i bitwy

rosyjska interwencja w Chinach
wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

senator II RP (IV i V kadencji),
prezes PCK

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych Odznaka ZHP „Wdzięczności”
Aleksander Osiński
Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1870
Pilica

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1956
Warszawa

Kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych
Okres

od 28 maja 1923
do 13 czerwca 1923

Poprzednik

Kazimierz Sosnkowski

Następca

Stanisław Szeptycki

Grobowiec rodzinny Aleksandra Osińskiego

Aleksander Osiński herbu Wąż (ur. 27 lutego 1870 w Pilicy, zm. 10 lutego 1956 w Warszawie)[1] – senator w II RP i prezes Polskiego Czerwonego Krzyża, generał major Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał dywizji Wojska Polskiego II RP, odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Antoniego i Katarzyny z Przesmyckich. W 1889 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu, zostając oficerem zawodowym w armii carskiej. Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w rosyjskiej interwencji w Chinach w latach 1900–1901. Podpułkownik z 1904. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 walczył na froncie mandżurskim. Pułkownik z 1913 i dowódca pułku. Podczas I wojny światowej brał udział w działaniach na froncie austriackim. Generał major z 1915 na stanowisku dowódcy brygady piechoty. W 1917 dowódca dywizji piechoty. Ranny na froncie i kilkakrotnie kontuzjowany. W lipcu 1917 był członkiem Komisji Wojskowej Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego[2]. Po rewolucji październikowej włączył się aktywnie w formowanie Wojska Polskiego, powstającego z rozpadającej się armii carskiej, i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym. Organizator oddziałów polskich w Rosji, a następnie na Ukrainie. W kwietniu 1918 został nominowany przez Radę Regencyjną w Warszawie naczelnym dowódcą Wojska Polskiego na Ukrainie, co spowodowało, że znalazł się w konflikcie z gen. Eugeniuszem de Henning-Michaelisem.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w randze generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Łódź”. Od sierpnia 1919 do lipca 1920 pełnił funkcję Generalnego Inspektora Piechoty przy Wodzu Naczelnym. Później, do stycznia 1921, był kolejno dowódcą: 17 Dywizji Piechoty, Grupy Operacyjnej, 1 Armii oraz przejściowo 3 Armii. 22 stycznia 1921 roku został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”, a po jego przeformowaniu – Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[3]. Obowiązki dowódcy okręgu objął 10 lutego 1921 roku[4].

Był członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadł w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego. 1 maja 1921 otrzymał awans na stopień generała porucznika, a w następnym roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Od lipca 1922 do lutego 1924 był szefem Administracji Armii, pełniąc jednocześnie (maj–czerwiec 1923) obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie, do czerwca 1926 sprawował funkcję Inspektora Szkół Wojskowych, zaś do października 1935 – Inspektora Armii. 4 października 1935 został przeniesiony w stan spoczynku.

Będąc na emeryturze, rozpoczął działalność polityczną. W 1935 został senatorem IV kadencji z m.st. Warszawy[5]. 5 września 1936 prezydent Ignacy Mościcki powołał go do składu Kapituły Orderu Odrodzenia Polski, w ramach której został sekretarzem[6]. W 1937 został szefem okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego, a w 1938 – senatorem V kadencji z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej (w wyborach parlamentarnych poniósł porażkę). W 1938 objął stanowisko prezesa Polskiego Czerwonego Krzyża.

Od sierpnia 1939 przebywał w Stanach Zjednoczonych. Po agresji Niemiec i Rosji na Polskę wyjechał z USA do Wielkiej Brytanii, a tam współkierował działaniami PCK jako Przewodniczący Rady Głównej (zarządzeniem z 12 listopada 1939 Ministra Spraw Wojskowych rządu RP na uchodźstwie, gen. Władysław Sikorskiego, został przewodniczącym zarządu PCK w czasie wojny[7]). Organizował nadsyłanie paczek dla polskich jeńców osadzonych w Oflagu VII A Murnau[8].

W lipcu 1947 powrócił do Polski. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 10 lutego 1956. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 15-2-1/2)[9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marią Osińską (1874–1942)[9]. Jego wnukiem był grafik Andrzej Heidrich[10]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. sejm-wielki.pl – Aleksander Osiński h. Wąż (pol.) [dostęp 2011-12-22].
  2. Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 124.
  3. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 215.
  4. Rozkazy DOGen. Kraków ↓, Nr 19 z 10 lutego 1921 roku.
  5. Scriptor: Sejm i Senat 1935–1940 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936.
  6. Nowa Kapituła Orderu „Odrodzenia Polski”. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 221 z 26 września 1936. 
  7. Dział urzędowy. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych z dnia 12 listopada 1939 w sprawie działalności stowarzyszenia Polski Czerwony Krzyż w czasie wojny. „Monitor Polski”, s. 1, 268–270 z 1 grudnia 1939. 
  8. Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 39.
  9. a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-06-04].
  10. Torańska T. i in.,Andrzej Heidrich. Projektant banknotów polskich, Warszawa 2011, s. 21.
  11. a b c d e f g h i j Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 540.
  12. Dekret Wodza Naczelnego L. 2763 z 15 marca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 409).
  13. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za wybitne zasługi na polu pracy społecznej”.
  14. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 229, 11 listopada 1934. 
  15. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  16. Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1932, s. 331.
  17. M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1936 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 35, poz. 1763).
  19. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2027 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1854, s. 1533).
  20. „W zamian za otrzymane wstążeczki biało-amarantowe b. armii gen. Hallera”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2097 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1666).
  21. M.P. z 1925 r. nr 46, poz. 183 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc w chwili wybuchu w cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r.”.
  22. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  23. Wiesław Jan Wysocki, Andrzej Czesław Żak: Biskup Władysław Bandurski. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1997, s. 110. ISBN 83-87103-21-7.
  24. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 13/1934, s. 230, 231.
  25. Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 249).
  26. Aleksander Osiński. ipsb.pl. [dostęp 2014-09-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]