4 Dywizja Kawalerii (II RP)
Wygląd
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1924 |
Rozformowanie |
1930 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. bryg. Eugeniusz Ślaski |
Ostatni |
gen. bryg. Janusz Głuchowski |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk |
4 Dywizja Kawalerii (4 DK) – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego II RP.
Historia Dywizji
[edytuj | edytuj kod]4 Dywizja Kawalerii została sformowana w czerwcu 1924 roku, w wyniku wprowadzenia nowej pokojowej organizacji kawalerii. Dowództwo 4 DK powstało z przemianowania Inspektoratu Jazdy przy Inspektoracie Armii Nr V we Lwowie[1].
Na przełomie lat 1929–1930 dokonano poważnej reorganizacji kawalerii. W jej ostatnim etapie, 28 marca 1930 rozwiązano 4 Dywizję Kawalerii i XVI Brygadę Kawalerii. Samodzielność uzyskała X Brygada Kawalerii, której podporządkowano 10 dak oraz XVII Brygada Kawalerii[2].
Organizacja pokojowa
[edytuj | edytuj kod]- Dowództwo 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie
- X Brygada Kawalerii w Przemyślu
- XVI Brygada Kawalerii we Lwowie
- XVII Brygada Kawalerii w Hrubieszowie
- 10 dywizjon artylerii konnej w Jarosławiu
- 13 dywizjon artylerii konnej we Lwowie (od 1929 roku w Kamionce Strumiłowej)
- szwadron pionierów 4 DK we Lwowie
- Szkoła Podchorążych Rezerwy Kawalerii Nr 4 przy 14 puł we Lwowie (1924–1925) i w Zaleszczykach (1925–1926)[3]
Obsada personalna Dowództwa 4 DK
[edytuj | edytuj kod]- Dowódcy dywizji
- gen. bryg. Eugeniusz Ślaski (1 VI 1924 - 15 X 1925)
- gen. bryg. Janusz Głuchowski (p.o. do I 1927 i dowódca do 18 VI 1930)
- Szefowie sztabu
- mjr SG Tadeusz Śmigielski (do XI 1924[4])
- rtm. / mjr SG Józef Smoleński (XI 1924[4] – IV 1928[5])
- mjr dypl. kaw. Jerzy Jan Jastrzębski (31 X 1928[6] – I 1930[7])
- II oficer sztabu
- rtm. Kazimierz Mikołajewski (IV 1928 – III 1930)
- Obsada dowództwa w 1924 roku[8]
- dowódca dywizji – gen. bryg. Eugeniusz Ślaski
- szef sztabu – rtm. SG Józef Smoleński
- I oficer sztabu – rtm. Witold Czaykowski
- II oficer sztabu – por. kaw. Władysław Wojakowski
- dowódca artylerii konnej dywizji – płk art. Antoni Heinrich (od 1 VI 1924[9])
- adiutant dowódcy artylerii konnej dywizji – por. art. Wincenty II Rutkowski
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Giętkowski 2001 ↓, s. 70.
- ↑ Giętkowski 2001 ↓, s. 75.
- ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 10.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 120 z 12 listopada 1924 roku, s. 671.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 158.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 81.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924 roku, s. 307-312.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Mirosław Giętkowski: Artyleria konna Wojska Polskiego 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-823-X.
- Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926–1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.