Ed McMahon

Ed McMahon
	; Ed McMahon (2005)
Imię i nazwisko	Edward Leo Peter McMahon Jr.
Data i miejsce urodzenia	6 marca 1923 ; Detroit
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 2009 ; Los Angeles
Zawód	komik, aktor, muzyk
Współmałżonek	Alyce Ferrill; (1945-1974; rozwód); Victoria Valentine; (1976-1989; rozwód); Pam Hurn; (1992-2009; jego śmierć)
Lata aktywności	1957–2009
	Multimedia w Wikimedia Commons

Edward Leo Peter „Ed” McMahon Jr. (ur. 6 marca 1923 w Detroit, zm. 23 czerwca 2009 w Los Angeles) – amerykański komik, aktor, prezenter telewizyjny, w latach 1962–1992 pomocnik Johnny’ego Carsona w jego programie The Tonight Show^[1]^[2]. Po rozstaniu z programem Carsona występował także w telewizyjnym show Star Search^[3].

Życiorys

Urodził się w Detroit^[4], w Michigan jako syn Eleanor i Edwarda McMahonów^[5]. Jego ojciec był na pół etatu hydraulikiem i artystą, którego praca na obu polach sprawiała, że rodzina często przeprowadzała się. Uczęszczał do 15 szkół w Detroit, New Jersey, Nowym Jorku i Massachusetts^[6]. W wielu 15 lat McMahon po raz pierwszy pojawił się przed mikrofonem jako „rozmówca” na meczu bingo w Mexico w Maine. Potem przez trzy pracował na targach stanowych i karnawałach jako spiker i sprzedawał szatkownice do warzyw na promenadzie w Atlantic City w New Jersey. W latach 1940–1941 uczył się w Boston College w Bostonie w Massachusetts. Następnie pracował jako specjalista od wszystkiego w stacji radiowej Lowell w Massachusetts. Był instruktorem i pilotem testowym podczas II wojny światowej, w latach 1941–1966 brał udział w 85 misjach bojowych w czasie wojny koreańskiej^[5]. Pracował jako handlarz sprzedający drobne artykuły na targu lub na ulicy, by opłacić czesne na studiach na wydziale dramatu i mowy na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w północno-wschodniej części Waszyngtonu. W 1949 ukończył studia.

W 1950 zadebiutował w telewizji jako klaun w programie CBS The Big Top. W 1959 McMahon został zatrudniony jako spiker w programie ABC Who Do You Trust?, dziennym quizie prowadzonym przez Johnny’ego Carsona. Kiedy Carson zastąpił Jacka Paara w programie NBC Tonight Show, zabrał ze sobą McMahona; obaj pozostali z Tonight aż do przejścia na emeryturę Carsona w 1992^[7]. Sam MacMahon kontynuował występy komercyjne w wielu produkcjach telewizyjnych, w tym The Music Man. W 1966 zastąpił Alana Kinga i występował na Broadwayu jako dr Jack Kingsley w spektaklu The Impossible Years^[8]. Grał proste role drugoplanowe w takich filmach jak dramat sensacyjny Larry’ego Peerce’a Incydent (The Incident, 1967) z Martinem Sheenem czy blaxploitacyjny dramat kryminalny Slaughter’s Big Rip-Off (1973) z Jimem Brownem. W 1983 zdobył Złotą Malinę dla najgorszego drugoplanowego aktora za rolę Pana Gillespie w kontrowersyjnej ekranizacji powieści Jamesa M. Caina Motyl (Butterfly, 1982) u boku Pii Zadory, Stacy’ego Keacha i Orsona Wellesa. Był gospodarzem popularnego telewizyjnego konkursu talentów. W 2009 wziął udział w reklamie Cash4Gold Super Bowl obok MC Hammera.

Wybrana filmografia

1977: Dick i Jane (Fun with Dick and Jane) jako Charlie Blanchard
1977: Ostatni film o Legii Cudzoziemskiej (The Last Remake of Beau Geste) jako Arab Horseman
1989: Pełna chata (Full House) w roli samego siebie
1994: Prawo Burke’a (Burke’s Law) jako Big Hank Whittaker
1997: Krowa i Kurczak (Cow & Chicken) jako Eugene Oregon (głos)
1997: Bobry w akcji (The Angry Beavers) jako spiker (głos)
1998: Simpsonowie (Simpsons) w roli samego siebie (głos)
1998: Słoneczny patrol (Baywatch) jako Sean
1998: A teraz Susan w roli samego siebie
1999: Sabrina, nastoletnia czarownica w roli samego siebie
2000: Ja się zastrzelę w roli samego siebie
2001: Asy z klasy w roli samego siebie
2003: Kaczor Dodgers (Duck Dodgers) w roli samego siebie (głos)
2005: Czarownica (Bewitched) w roli samego siebie
2005: Prognoza na życie (The Weatherman) w roli samego siebie
2005: Hoży doktorzy w roli samego siebie

Przypisy

↑ Jason Zinoman: As a Teenager, I Hated Johnny Carson. Then Came the Pandemic.. „The New York Times”, 26 lipca 2020. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Ed McMahon Remembered. „The New York Times”, 6 marca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Dennis McLellan: Ed McMahon dead at 86. „Chicago Tribune”, 23 czerwca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Ed McMahon Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ ^a ^b Ed McMahon TV host. „TV Guide”. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Hal Erickson: Ed McMahon Biography. AllMovie. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Ed McMahon. TV.com. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).
↑ Ed McMahon. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

Bibliografia

Ed McMahon w bazie IMDb (ang.)
Ed McMahon w bazie Filmweb
Ed McMahon w bazie Notable Names Database (ang.)
Ed McMahon w bazie Discogs.com (ang.)

[1] Jason Zinoman: As a Teenager, I Hated Johnny Carson. Then Came the Pandemic.. „The New York Times”, 26 lipca 2020. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[2] Ed McMahon Remembered. „The New York Times”, 6 marca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[3] Dennis McLellan: Ed McMahon dead at 86. „Chicago Tribune”, 23 czerwca 2009. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[fanpix.famousfix-4] Ed McMahon Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[tvguide-5] Ed McMahon TV host. „TV Guide”. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[6] Hal Erickson: Ed McMahon Biography. AllMovie. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[7] Ed McMahon. TV.com. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[8] Ed McMahon. Internet Broadway Database. [dostęp 2021-01-02]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]