Przejdź do zawartości

Rak przełyku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Rybulo7 (dyskusja | edycje) o 15:55, 19 sty 2015. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 19 sty 2015, była oparta na tej wersji.
Rak przełyku
{{{nazwa naukowa}}}
Synonimy

{{{synonimy}}}

Specjalizacja

{{{specjalizacja}}}

Objawy

{{{objawy}}}

Powikłania

{{{powikłania}}}

Początek

{{{początek}}}

Czas trwania

{{{czas trwania}}}

Typy

{{{typy}}}

Przyczyny

{{{przyczyny}}}

Czynniki ryzyka

{{{czynniki ryzyka}}}

Rozpoznanie

{{{rozpoznanie}}}

Różnicowanie

{{{różnicowanie}}}

Zapobieganie

{{{zapobieganie}}}

Leczenie

{{{leczenie}}}

Leki

{{{leki}}}

Rokowanie

{{{rokowanie}}}

Zapadalność

{{{zapadalność}}}

Śmiertelność

{{{śmiertelność}}}

Klasyfikacje
ICD-11

{{{ICD11}}}
{{{ICD11 nazwa}}}

ICD-10

C15

DSM-5

{{{DSM-5}}}
{{{DSM-5 nazwa}}}

DSM-IV

{{{DSM-IV}}}
{{{DSM-IV nazwa}}}

[[commons:{{{commons}}}|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Rak przełyku (łac. carcinoma oesophagi) – nowotwór złośliwy przełyku, wywodzący się z nabłonka płaskiego – rak płaskonabłonkowy (carcinoma planoepitheliale), lub gruczołowego – rak gruczołowy (adenocarcinoma). Jego najczęstszym objawem jest dysfagia. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania wycinków pobranych podczas endoskopii. Leczenie opiera się głównie na chirurgii (w przypadku zaawansowanych nowotworów również chemioterapii i radioterapii). Rokowanie jest złe.

Epidemiologia

Zapadalność: 3,4/100000/rok. Rocznie rozpoznaje się w Polsce około 1300 przypadków raka przełyku.
Częściej chorują mężczyźni, prawie wyłącznie po 40. roku życia.
Dynamizm wzrostu zachorowalności na gruczolakoraka przełyku jest największy spośród wszystkich raków u ludzi (związane jest to ze wzrastającą częstością występowania przełyku Barreta).

Etiopatogeneza

Rozwój raka przełyku jest spowodowany zaburzeniami kontroli proliferacji i różnicowania oraz apoptozy komórkowej. Dochodzi do mutacji w obrębie genów supresorowych, takich jak: p53, p21, p14, p16, a także onkogenów – Bcl-1.

Czynniki ryzyka

Czynniki etiologiczne:

Stany przedrakowe:

Endoskopowy obraz przełyku Barretta

Największym czynnikiem ryzyka gruczolakoraka przełyku jest przełyk Barretta.

Postacie

  • Rak płaskonabłonkowy
  • Gruczolakorak – najczęściej spotykana postać z tendencja wzrostową.
  • Rak śluzowonaskórkowy.
  • Rak torbielowatogruczołowy.

Dwa ostatnie spotykane są bardzo rzadko.

Objawy

Najczęściej:

Rzadziej:

Powiększenie nadobojczykowych i szyjnych węzłów chłonnych świadczy o znacznym zaawansowaniu procesu chorobowego.

Umiejscowienie

Najczęściej w obrębie 3 fizjologicznych przewężeń:

  • przy wejściu do przełyku w miejscu zespolenia z gardłem – 15%
  • w miejscu rozwidlenia tchawicy – 50%
  • przy przejściu przez rozwór przepony – 35%

Powikłania

Przetoka przełykowo-tchawicza
Objawy:

Rozpoznanie

Endoskopowy obraz gruczolakoraka przełyku

Na podstawie badania endoskopowego i oceny histopatologicznej pobranego wycinka.
W celu ustalenia stopnia zaawansowania choroby należy wykonać następujące badania:

Badania pomocnicze

  • badanie radiologiczne przełyku po podaniu kontrastu – może wykazać owrzodzenia lub zwężenia przełyku
  • endoskopia – umożliwia wykrycie zmiany płaskiej w ścianie przełyku, owrzodzenia, guza wpuklającego się do światła przełyku, usztywnienia ściany spowodowanego naciekiem lub zwężenia przełyku.
  • tomografia komputerowa – diagnostyka przerzutów odległych i określenie stopnia zaawansowania choroby
  • endosonografia (EUS) – ocena głębokości penetracji raka w obrębie przełyku i sąsiadujących struktur, a także zajęcie regionalnych węzłów chłonnych. Umożliwia także wykonanie celowanej biopsji cienkoigłowej węzła chłonnego.
  • markery nowotworowe (CEA, CA 19-9, CA 125) – mała czułość i swoistość. Mogą być przydatne w monitorowaniu nawrotów.

Różnicowanie

Inne przyczyny dysfagii.
Patrz odpowiedni rozdział.

Klasyfikacja TNM

T – guz pierwotny
Tis carcinoma in situ
T1 guz nacieka błonę podśluzową, ale jej nie przekracza
T2 guz nacieka błonę mięśniową, ale jej nie przekracza
T3 rak nacieka przydankę przełyku
T4 rak nacieka otaczające tkanki
N – okoliczne węzły chłonne
N0 regionalne węzły chłonne bez przerzutów nowotworu
N1 zajęty okoliczny węzeł chłonny
M – przerzuty odległe
M0 nie stwierdza się przerzutów odległych
M1a stwierdza się przerzuty do węzłów chłonnych szyjnych w raku górnej połowy przełyku lub do węzłów chłonnych pnia trzewnego w raku dolnej połowy przełyku
M1b inne odległe przerzuty

Stopień zaawansowania

Stopień 0 Tis N0 M0
Stopień I T1 N0 M0
Stopień IIA T2-3 N0 M0
Stopień IIB T1-2 N1 M0
Stopień III T3 N1 M0
T4 każde N M0
Stopień IVA każde T każde N M1a
Stopień IVB każde T każde N M1b

Leczenie

Leczenie radykalne

Kwalifikują się do niego tylko chorzy bez przerzutów. Wybór metody zależy od stopnia zaawansowania choroby:

Podstawową metodą operacyjną w leczeniu raka przełyku jest jego całkowite lub subtotalne wycięcie wraz z okolicznymi węzłami chłonnymi. Ciągłość przewodu pokarmowego odtwarza się przez przemieszczenie żołądka do klatki piersiowej lub wytworzenia wstawki z jelita.

Leczenie paliatywne

Samorozprężalny metalowy stent zastosowany w paliatywnym leczeniu raka przełyku – obraz endoskopowy

Metody:

Leczenie ma na celu zminimalizowanie objawów i poprawę jakości życia pacjentów z nieoperacyjnym rakiem przełyku.

Rokowanie

Stopień 5-letnie przeżycie
0 >95% %
I 50-80%
IIA 30-40%
IIB 10-30%
III 10-15%
IVA <5%
IVB <1%

W większości przypadków rozpoznanie raka przełyku następuje w stadium zaawansowanym, dlatego średni odsetek przeżyć wynosi 5-10%.

Profilaktyka

Przede wszystkim opiera się na modyfikacji stylu życia:

  • leczenie otyłości
  • zaprzestanie palenia tytoniu
  • spożywanie świeżych owoców i warzyw

Regularne badania endoskopowe chorych ze zwiększonym ryzykiem zachorowania.

  1. ↑ AH. Merry, LJ. Schouten, RA. Goldbohm, PA. van den Brandt. Body mass index, height and risk of adenocarcinoma of the oesophagus and gastric cardia: a prospective cohort study.. „Gut”. 56 (11), s. 1503-11, Nov 2007. DOI: 10.1136/gut.2006.116665. PMID: 17337464. 
  2. ↑ KJ. Syrjänen. HPV infections and oesophageal cancer.. „J Clin Pathol”. 55 (10), s. 721-8, Oct 2002. PMID: 12354793. 

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rak_przełyku&oldid=41558596”