Inkontynencja

Nietrzymanie moczu, nieokreślone
	{{{nazwa naukowa}}}
Synonimy	{{{synonimy}}}
Specjalizacja	{{{specjalizacja}}}
Objawy	{{{objawy}}}
Powikłania	{{{powikłania}}}
Początek	{{{początek}}}
Czas trwania	{{{czas trwania}}}
Typy	{{{typy}}}
Przyczyny	{{{przyczyny}}}
Czynniki ryzyka	{{{czynniki ryzyka}}}
Rozpoznanie	{{{rozpoznanie}}}
Różnicowanie	{{{różnicowanie}}}
Zapobieganie	{{{zapobieganie}}}
Leczenie	{{{leczenie}}}
Leki	{{{leki}}}
Rokowanie	{{{rokowanie}}}
Zapadalność	{{{zapadalność}}}
Śmiertelność	{{{śmiertelność}}}
	Klasyfikacje
ICD-11	{{{ICD11}}}; {{{ICD11 nazwa}}}
ICD-10	R32
DSM-5	{{{DSM-5}}}; {{{DSM-5 nazwa}}}
DSM-IV	{{{DSM-IV}}}; {{{DSM-IV nazwa}}}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 12 sie 2011, była oparta na tej wersji.

Inkontynencja, nietrzymanie moczu(łac. incontinens- "nie trzymając przy sobie"^{[potrzebny przypis]}) – objaw polegający na niekontrolowanym wydalaniu moczu. Terminu Inkontynencja używa się również w odniesieniu do nietrzymania kału, czyli niekontrolowanej defekacji^[1].

Podział

Najogólniej inkontynencję możemy podzielić na dwa rodzaje:

Najbardziej powszechny podział inkontynencji, ze względu na jej formę, opracowany i przyjęty został przez Komitet Standaryzacji International Continence Society.

inkontynencja parcia (urge incontinence)
inkontynencja stresowa lub wysiłkowe nietrzymanie moczu (stress incontinence)
inkontynencja mieszana (mixed incontinence)
inkontynencja z przepełnienia (overflow incontinence)
inkontynencja neurogenna (reflex incontinence)
inkontynencja przetokowa (extraurethral incontinence)

Szczególny rodzaj inkontynencji poza powyższym podziałem:

inkontynencja pomikcyjna (ang. PMD)

Czynniki ryzyka powstania inkontynencji

Inkontynencja nie jest chorobą samą w sobie lecz skutkiem choroby. Poniżej wymienione są choroby i główne czynniki ryzyka powstania inkontynencji.

Zmiana położenia macicy
Obciążenia dla mięśni miednicy (ciąża, poród, nadwaga)
Przerost gruczołu prostaty (u mężczyzn)
Menopauza (u kobiet)
Urazy rdzenia kręgowego
Stwardnienie rozsiane
Chroniczne zatwardzenie
Zapalenia pęcherza moczowego
Leki diuretyczne, lub działania niepożądane leków
Kamica nerkowa
Guzy systemu urogenitalnego
Ostre zapalenia
Problemy psychiczne
Zaburzenia lękowe
Choroba Parkinsona
Choroba Alzheimera
Wady wrodzone
Zabiegi chirurgiczne
Udar mózgu

Leczenie

Leczenie nietrzymania moczu u dorosłych, powstałego w wyniku nadpobudliwości wypieracza moczu, polega zarówno na metodach farmakologicznych jak i tradycyjnych, takich jak ćwiczenia zwieracza cewki moczowej i trenowanie pęcherza.

Leki cholinolityczne zmniejszają potrzebę częstego oddawania moczu i zwiększają objętość pęcherza, przez rozluźnianie mięśnia wypieracza moczu. Stosuje się następujące leki: oksybutyninę, tolteridynę, flawoksat oraz nowsze: daryfenacynę, fezoterodynę, propiwerynę, solifenacynę i trospium.

Oksybutynina wykazuje najwięcej działań niepożądanych, którym można częściowo zapobiec stosując mniejszą dawkę lub tabletki o spowolnionym uwalnianiu. Skuteczność i częstość występowania działań niepożądnaych tolteridyny jest zbliżona do oksybutoniny w postaci tabletek o spowolnionym uwalanianiu. Flawoksat powoduje mniej działań niepożądanych ale jest też mniej skuteczny.

Leczenie lekami chilinolitycznymi powinno się monitorować co 4-6 tygodni dopóki nie uzyska się stabilnej kontroli nad objawami. Następnie należy kontrolować leczenie co 6-12 miesięcy

Inkontynencję stresową leczy się na ogół niefarmakologicznie, choć skuteczność wykazuje też duloksetyna, lek z grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, szczególnie w połączeniu z ćwiczeniami zwieracza. W terapii używa się niekiedy propanteliny i trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych. Ich stosowanie jest jednak ograniczone stosunkowo częstymi działaniami niepożądanymi.