Przejdź do zawartości

Ulysses Grant: Różnice pomiędzy wersjami

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
szablon
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
426 700 edycji
m Różne zmiany redakcyjne – linki, apostrofy, cudzysłowy itp.
Linia 8: Linia 8:
|miejsce śmierci = [[Mount McGregor]] ([[hrabstwo Saratoga]])
|miejsce śmierci = [[Mount McGregor]] ([[hrabstwo Saratoga]])
|funkcja = [[Prezydenci Stanów Zjednoczonych|18.]] [[Prezydent Stanów Zjednoczonych|prezydent Stanów Zjednoczonych]]
|funkcja = [[Prezydenci Stanów Zjednoczonych|18.]] [[Prezydent Stanów Zjednoczonych|prezydent Stanów Zjednoczonych]]
|partia = [[Partia Republikańska (USA)|Partia Republikańska]]
|partia = [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Partia Republikańska]]
|od = 4 marca 1869
|od = 4 marca 1869
|do = 4 marca 1877
|do = 4 marca 1877
Linia 70: Linia 70:
Przez kilka lat zajmował się rolą i wchodził w nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem{{r|Pastusiak371}}. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci{{r|Pastusiak371}}. Pomimo, że był demokratą, wsparł [[Abraham Lincoln|Lincolna]] po jego zwycięstwie i postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej, wobec apelu prezydenta{{r|Pastusiak371}}. Dzięki wstawiennictwu kongresmana [[Elihu B. Washburne|Elihu Washburne’a]] u gubernatora Illinois [[Richard Yates (gubernator)|Richarda Yatesa]], Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w [[Missouri]]{{r|Pastusiak372}}. W lecie 1861 został jednogłośnie mianowany [[Generał brygady|generałem brygady]]{{r|Pastusiak372}}. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły [[Bitwa o Fort Henry|Fort Henry]], a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji [[Bitwa o Fort Donelson|Fort Donelson]], wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]{{r|Hankinson10}}. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. ''Unconditional Surrender'', zbieżny z jego inicjałami U.S.){{r|Hankinson10}}. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora{{r|Pastusiak372}}. [[Bitwa pod Shiloh]] w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny{{r|Hankinson12}}. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji{{r|Hankinson12}}. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: ''Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy''{{r|Hankinson12}}. Latem 1863 Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson{{r|Pastusiak372}}. Na jesieni, przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii [[III bitwa pod Chattanoogą|pod Chattanoogą]] i wyparcia [[Skonfederowane Stany Ameryki|Konfederatów]] z [[Tennessee]], a Grantowi – przyznanie [[Złoty Medal Kongresu|Złotego Medalu Kongresu]] i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863){{r|Pastusiak373}}. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta{{r|Pastusiak373}}. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant{{r|Pastusiak373}}. Generał wygrał także bitwy pod [[Oblężenie Petersburga|Petersburgiem]] i Richmond, a w [[Bitwa pod Appomattox Court House|Appomattox]] przyjął kapitulację generała [[Robert E. Lee|Roberta Lee]]{{r|Pastusiak373}}. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów{{r|Pastusiak374}}.
Przez kilka lat zajmował się rolą i wchodził w nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem{{r|Pastusiak371}}. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci{{r|Pastusiak371}}. Pomimo, że był demokratą, wsparł [[Abraham Lincoln|Lincolna]] po jego zwycięstwie i postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej, wobec apelu prezydenta{{r|Pastusiak371}}. Dzięki wstawiennictwu kongresmana [[Elihu B. Washburne|Elihu Washburne’a]] u gubernatora Illinois [[Richard Yates (gubernator)|Richarda Yatesa]], Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w [[Missouri]]{{r|Pastusiak372}}. W lecie 1861 został jednogłośnie mianowany [[Generał brygady|generałem brygady]]{{r|Pastusiak372}}. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły [[Bitwa o Fort Henry|Fort Henry]], a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji [[Bitwa o Fort Donelson|Fort Donelson]], wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]{{r|Hankinson10}}. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. ''Unconditional Surrender'', zbieżny z jego inicjałami U.S.){{r|Hankinson10}}. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora{{r|Pastusiak372}}. [[Bitwa pod Shiloh]] w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny{{r|Hankinson12}}. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji{{r|Hankinson12}}. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: ''Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy''{{r|Hankinson12}}. Latem 1863 Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson{{r|Pastusiak372}}. Na jesieni, przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii [[III bitwa pod Chattanoogą|pod Chattanoogą]] i wyparcia [[Skonfederowane Stany Ameryki|Konfederatów]] z [[Tennessee]], a Grantowi – przyznanie [[Złoty Medal Kongresu|Złotego Medalu Kongresu]] i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863){{r|Pastusiak373}}. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta{{r|Pastusiak373}}. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant{{r|Pastusiak373}}. Generał wygrał także bitwy pod [[Oblężenie Petersburga|Petersburgiem]] i Richmond, a w [[Bitwa pod Appomattox Court House|Appomattox]] przyjął kapitulację generała [[Robert E. Lee|Roberta Lee]]{{r|Pastusiak373}}. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów{{r|Pastusiak374}}.


15 kwietnia 1865, kiedy dokonano [[Zamach na Abrahama Lincolna|zamachu na Lincolna]], Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony, odmówił{{r|Pastusiak374}}. Następny prezydent [[Andrew Johnson]], traktował Granta, jako potencjalnego rywala w [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1868 roku|wyborach prezydenckich w 1868 roku]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki [[Sekretarz wojny Stanów Zjednoczonych|sekretarza wojny]], w miejsce odwołanego [[Edwin M. Stanton|Edwina Stantona]], ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres{{r|Pastusiak375}}. Przed wyborami, Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od [[Partia Demokratyczna (USA)|Demokratów]], jak i od [[Partia Republikańska (USA)|Republikanów]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z [[Schuyler Colfax|Schuylerem Colfaxem]]{{r|Pastusiak375}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]], gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów, [[Horatio Seymour]]a{{r|Pastusiak376}}.
15 kwietnia 1865, kiedy dokonano [[Zamach na Abrahama Lincolna|zamachu na Lincolna]], Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony, odmówił{{r|Pastusiak374}}. Następny prezydent [[Andrew Johnson]], traktował Granta, jako potencjalnego rywala w [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1868 roku|wyborach prezydenckich w 1868 roku]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki [[Sekretarz wojny Stanów Zjednoczonych|sekretarza wojny]], w miejsce odwołanego [[Edwin M. Stanton|Edwina Stantona]], ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres{{r|Pastusiak375}}. Przed wyborami, Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Demokratów]], jak i od [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Republikanów]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z [[Schuyler Colfax|Schuylerem Colfaxem]]{{r|Pastusiak375}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]], gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów, [[Horatio Seymour]]a{{r|Pastusiak376}}.


== Prezydentura ==
== Prezydentura ==

Wersja z 13:11, 24 mar 2017

Ulysses Simpson Grant
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1822
Point Pleasant (hrabstwo Clermont)

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1885
Mount McGregor (hrabstwo Saratoga)

18. prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres

od 4 marca 1869
do 4 marca 1877

Przynależność polityczna

Partia Republikańska

Pierwsza dama

Julia Boggs Dent

Wiceprezydent

Schuyler Colfax, Henry Wilson

Poprzednik

Andrew Johnson

Następca

Rutherford Hayes

Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Ulysses Grant
Hiram Ulysses Grant
Unconditional Surrender
Ilustracja
General General
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1822
Point Pleasant↗

Data śmierci

23 lipca 1885

Przebieg służby
Lata służby

1839-1856, 1861-1869

Siły zbrojne

Armia USA

Jednostki

21. Regiment ochotniczej piechoty z Illinois
Armia Tennessee
Armia Stanów Zjednoczonych

Główne wojny i bitwy

Wojna amerykańsko-meksykańska

Wojna secesyjna

podpis

Ulysses Simpson Grant (ur. 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant (hrabstwo Clermont), zm. 23 lipca 1885 w Mount McGregor (hrabstwo Saratoga)) – amerykański generał, osiemnasty prezydent USA (1869-1877).

Młodość i edukacja

Ulysses Grant urodził się 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant, jako syn Jesse Granta i jego żony Hannah Simpson[1]. Przy narodzinach nadano mu imiona Hiram Ulysses Grant, jednak on sam zamienił sobie w dzieciństwie kolejność imion, by uniknąć akronimu HUG (ang. hug – ściskać, przytulać)[1]. Grant był najstarszy z sześciorga rodzeństwa[1]. Kiedy miał niespełna rok jego rodzina przeniosła się do Georgetown[2].

Dzięki wstawiennictwu ojca u kongresmana Thomasa Lyona Hamera z Ohio, Ulyssesowi umożliwiono podjęcie nauki w Akademii Wojskowej West Point[2]. Hamer, wypełniając podanie o przyjęcie kadeta, wpisał w danych osobowych imiona Ulysses Simpson, co Grant pozostawił sobie do końca życia[2]. Pomimo, że przyszły prezydent nie przepadał za musztrą i dyscypliną wojskową, począwszy od 1 lipca 1839 spędził równe cztery lata w akademii[2]. W 1842 roku otrzymał stopień sierżanta[3].

Kariera wojskowa

Po ukończeniu West Point, Grant został przydzielony do oddziału w Saint Louis, w stopniu podporucznika[3]. Następnie służył w Nowym Orleanie i Teksasie, a potem pod rozkazami generała Zachary’ego Taylora, brał udział w wojnie z Meksykiem[3]. Uczestniczył m.in. w bitwach o Monterey, Chapultepec i Mexico City, po czym awansował na porucznika[4]. W 1852 roku Grant został przeniesiony do Kalifornii, a rok później otrzymał stopień kapitana[4]. Będąc daleko od rodziny, zaczął spożywać nadmierne ilości alkoholu, co zostało wykorzystane przez, skonfliktowanego z nim, pułkownika Roberta Buchanana[4]. Zagroził on Grantowi, że albo poda się do dymisji, albo zostanie postawiony przed sąd wojskowy[5]. Grant, który nie przepadał za armią, odszedł ze służby i na wiosnę 1855 zaczął prowadzić życie rolnika[5]

Przez kilka lat zajmował się rolą i wchodził w nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem[5]. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci[5]. Pomimo, że był demokratą, wsparł Lincolna po jego zwycięstwie i postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej, wobec apelu prezydenta[5]. Dzięki wstawiennictwu kongresmana Elihu Washburne’a u gubernatora Illinois Richarda Yatesa, Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w Missouri[6]. W lecie 1861 został jednogłośnie mianowany generałem brygady[6]. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły Fort Henry, a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji Fort Donelson, wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców Unii[7]. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. Unconditional Surrender, zbieżny z jego inicjałami U.S.)[7]. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora[6]. Bitwa pod Shiloh w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny[8]. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji[8]. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy[8]. Latem 1863 Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson[6]. Na jesieni, przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii pod Chattanoogą i wyparcia Konfederatów z Tennessee, a Grantowi – przyznanie Złotego Medalu Kongresu i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863)[9]. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta[9]. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant[9]. Generał wygrał także bitwy pod Petersburgiem i Richmond, a w Appomattox przyjął kapitulację generała Roberta Lee[9]. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów[10].

15 kwietnia 1865, kiedy dokonano zamachu na Lincolna, Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony, odmówił[10]. Następny prezydent Andrew Johnson, traktował Granta, jako potencjalnego rywala w wyborach prezydenckich w 1868 roku[11]. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki sekretarza wojny, w miejsce odwołanego Edwina Stantona, ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres[11]. Przed wyborami, Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od Demokratów, jak i od Republikanów[11]. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z Schuylerem Colfaxem[11]. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w Kolegium Elektorów, gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów, Horatio Seymoura[12].

Prezydentura

Obejmując urząd prezydenta, Grant podkreślił, że chce jak najszybciej wprowadzić XV poprawkę do Konstytucji, umożliwiającą głosowanie czarnoskórym mieszkańcom[12]. Chciał także szybkiego odbudowania Południa i spłacenia długu wojennego, wynoszącego 400 milionów dolarów[12]. Historycy amerykańscy zgodnie uważają gabinet Granta za jeden z najbardziej skorumpowanych i niekompetentnych w historii[13]. Ludzie, których powołał, nie mieli odpowiednich kwalifikacji i otrzymali stanowiska dzięki znajomości i kontaktom z Grantem[14]. Sekretarzem stanu został na początku kongresman, który pomógł Grantowi dostać się do West Point – Elihu Washburne[14]. Krótko potem został zastąpiony przez Hamiltona Fisha[14]. Sekretarzem wojny został generał John Schotfield, którego zastąpił przyjaciel Granta, generał John Rawlins[14]. Stanowisko sekretarza skarbu natomiast objął Alexander Stewart, zastąpiony z czasem przez George’a Boutwella[14]. Zdaniem historyków skład rządu Granta został powołany na skutek podziału łupów politycznych i korupcji[14]. Wymienia się m.in. nazwiska Jamesa Fiska i Jay Goulda, którzy lobbowali u prezydenta o nieingerowanie w interesy spekulantów złota[15]. Ponadto ich współpracownikami byli szwagier prezydenta Able Corbinem oraz skarbnik Nowego Jorku, powołany przez Granta, generał Daniel Butterfield[15]. Dzięki takim koneksjom, Fisk i Gould znali zamiary rządu i dorobili się fortuny[15]. Gdy cała sprawa została upubliczniona przez nowojorskiego dziennikarza, prezydent zalecił szwagrowi, by nie kontaktował się więcej z biznesmenami, a sam nakazał wypuścić na rynek część rezerw kapitałowych złota, co znacznie obniżyło jego wartość[15].

Głównym problemem pierwszej kadencji prezydenta była odbudowa Południa[15]. Postawa prezydenta, zmierzająca do przyznania czarnoskórym mieszkańcom praw wyborczych i swobód obywatelskich, spowodowała ostre protesty i bunty, a także rozpoczęcie działalności Ku Klux Klanu[15]. Wobec takiej sytuacji, Grant, za zgodą Senatu, wprowadził stan wojenny, wszędzie tam, gdzie wymagała tego sytuacja[15].

W zakresie polityki międzynarodowej, Grant usilnie zabiegał o zakup bądź aneksję Santo Domingo[13]. W lipcu 1869 roku wysłał tam generała Orville’a Babcocka, który nie mając odpowiednich uprawnień, zawarł porozumienie, mówiące o aneksji Santo Domingo, w zamian za pokrycie długów w wysokości 1,5 miliona dolarów i zakup zatoki Samaná za 2 miliony[13]. Ponieważ generał nie miał oficjalnych upoważnień – Hamilton Fish nakazał renegocjację układu[13]. Tym razem Dominikana miała się stać nowym stanem USA (na co jej mieszkańcy wyrazili zgodę w referendum), a zatoka Samaná miała zostać wydzierżawiona na 99 lat[13]. Porozumienie w imieniu Babcocka, podpisał pracownik konsulatu amerykańskiego 29 listopada 1869[13]. W celu ratyfikacji przez Senat, prezydent spotykał się osobiście z wieloma senatorami, a 10 stycznia przedłożył stosowny projekt[14]. Mimo licznych zabiegów, 30 czerwca Izba Wyższa odrzuciła propozycję aneksji Dominikany, a nad kwestią dzierżawy zatoki wcale nie głosowała[14].

Pod koniec pierwszej kadencji Granta, na Kubie wybuchła wojna dziesięcioletnia przeciw Hiszpanii (w 1868)[16]. Amerykańska opinia publiczna solidaryzowała się z ruchem wyzwoleńczym i domagała się wsparcia militarnego od rządu[16]. Sekretarz stanu proponował mediację, jednak prezydent postanowił ogłosić neutralność Stanów Zjednoczonych, co miało być odwetem za podobne działanie Hiszpanii wobec Konfederacji, w czasie wojny secesyjnej[17]. Hamilton Fish odmówił ogłoszenia takiego stanowiska, a wkrótce potem zmarł sekretarz wojny, główny zwolennik neutralności USA wobec sytuacji na Kubie[17]. Z tego powodu prezydent złagodził swoje stanowisko, co było krytykowane przez społeczeństwo amerykańskie[17]. Mimo to, projekt rezolucji trafił do Kongresu na początku 1870 roku[17]. Hamilton Fish, obawiając się wojny z Hiszpanią, nakłonił prezydenta, by wystąpił z orędziem sprzeciwiającym się takiej uchwale[17]. Grant wygłosił przemówienie, dzięki czemu 16 czerwca Kongres odrzucił rezolucję[17]. W 1873 stosunki amerykańsko-hiszpańskie uległy znacznemu pogorszeniu, kiedy okręt amerykański, wspierający ruch niepodległościowy, został zatrzymany przez Hiszpanów (tzw. (incydent Virginius). 50 członków załogi zostało rozstrzelanych, a reszta aresztowana[17]. Dzięki negocjacjom sekretarza stanu, udało się uniknąć zerwania stosunków dyplomatycznych i konfliktu zbrojnego, a Hiszpania zapłaciła 80 tys. dolarów odszkodowania i zwróciła statek[18].

W 1872 roku, Grant ubiegał się o reelekcję[19]. Pomimo że opinia publiczna i władze Partii Republikańskiej zdawali sobie sprawę z korupcji i alkoholizmu prezydenta, otrzymał on nominację już w pierwszym głosowaniu[19]. Tuż przed wyborami, ujawniono kolejny skandal korupcyjny – kongresman Oakes Ames rozdawał akcje spółek kolejowych Union Pacific Railroad oraz Credit Mobilier, w obawie przed upublicznieniem przez Kongres malwersacji finansowych w obu towarzystwach[20]. Beneficjentami tych prezentów byli m.in. prezydent Ulysses Grant, wiceprezydenci Schuyler Colfax i Henry Wilson, członkowie rządu, a także James Garfield[20]. Mimo to Grant, w kampanii wyborczej został przedstawiony jako mąż stanu, który przywrócił jedność kraju[19]. Część działaczy, która nie zgadzała się z tą nominacją utworzyła Liberalną Partię Republikańską i na konwencji w Cincinnati wysunęła kandydaturę dziennikarza i działacza społecznego, Horace'a Greeleya[19]. Greeley otrzymał także nominację Partii Demokratycznej[19]. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i uzyskał 286 głosów w Kolegium Elektorów (ok. 81%)[19]. Ponieważ Greeley zmarł trzy tygodnie po wyborach, 66 elektorów, którzy zamierzali na niego zagłosować, oddało głosy na innych kandydatów[19].

Grant podjął także kroki, zmierzające do aneksji Hawajów[18]. Wznowił negocjacje, które w jego imieniu prowadził Hamilton Fish, któremu udało się podpisać układ handlowy, z klauzulą zapewniającą, że wyspy nie zostaną przekazane żadnego innemu mocarstwu[18]. Na bazie tego układu, w 1873 roku, Grant wysłał na Hawaje generała Schofielda, by ten znalazł odpowiednie miejsce na bazę marynarki wojennej[21]. Generał zalecił prezydentowi wybór Pearl Harbor[21].

Kiedy w Europie wybuchła wojna francusko-pruska, w społeczeństwie amerykańskim, jak i Izbie Reprezentantów dominowały nastroje propruskie[22]. Otto von Bismarck liczył na wsparcie Stanów Zjednoczonych, lecz Hamilton Fish zapewniał o neutralności wobec obu stron walczących[22]. Napoleon III miał podstawy wątpić w te deklaracje, ponieważ oficjalne ogłoszenie neutralności nastąpiło dopiero 22 sierpnia 1870 roku, czyli ponad miesiąc od początku konfliktu[22]. Prezydent Grant wyraził jednak zdanie, że Francja nie powinna być zdziwiona nastrojami amerykańskiej opinii publicznej, która pamiętała wrogie działania francuskie podczas wojny secesyjnej i wojny amerykańsko-meksykańskiej[22]. Pomimo neutralności, prawo amerykańskie zezwalało na handel bronią prywatnym firmom, dzięki czemu znacznie się one wzbogaciły[23]. Po zwycięstwie Prus, Grant szybko uznał system republikański wprowadzony we Francji[23]. Pomimo licznych próśb ze strony Francji, prezydent odmawiał stanowiska mediatora z Prusami[24].

W 1875 na jaw wyszedł skandal zwany „Whiskey Ring”[20]. Producenci alkoholu i urzędnicy Departamentu Skarbu otrzymywali nielegalne zyski z nieopodatkowanego alkoholu, które następnie częściowo zatrzymywali, a resztę przekazywali na fundusze Partii Republikańskiej[16]. Grant był informowany o sytuacji, jednak nie podjął żadnych kroków[16]. Sprawę ujawnił sekretarz skarbu Benjamin Bristow, który oświadczył, że szef grupy Whiskey Ring, John McDonald wręczył łapówkę sekretarzowi prezydenta Oriville’owi Babcockowi, aby wstrzymać dochodzenie[16]. Pomimo że Babcock został oskarżony i skazany, Grant nadal utrzymywał, że jest on niewinny[16]. O łapownictwo był też oskarżony przez Izbę Reprezentantów, sekretarz wojny William W. Belknap, którego jednak uniewinniono przed Senatem, gdzie Republikanie mieli większość[16].

Pod koniec kadencji, pojawiły się głosy, by Grant ubiegał się o trzecią kadencję[25]. Prezydent początkowo był przychylny tej propozycji, jednak Izba Niższa Kongresu stosunkiem głosów 234:18 uznała, że taki precedens byłby zagrożeniem dla wolnych instytucji[25]. Na konwencji Partii Republikańskiej w Chicago otrzymał największą ilość głosów w pierwszym głosowaniu, jednak niewystarczającą do uzyskania nominacji[26]. Ostatecznie w 36. głosowaniu nominację uzyskał James Garfield[26].

Emerytura i śmierć

Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego w 1877 roku, Grant udał się w dwuletnią podróż dookoła świata[26]. Po powrocie, w 1880 roku ponownie chciano nakłonić go do kandydowania w wyborach prezydenckich[26].

Dwa lata później Grant dowiedział się, że choruje na raka gardła[26]. 2 kwietnia 1885 przyjął chrzest w obrządku metodystycznym[26]. Zmarł 23 lipca tego samego roku w Mount McGregor[27].

Życie prywatne

Grant poznał swoją przyszłą żonę, Julię Dent, córkę żołnierza i plantatora, w 1843 roku[4]. Ich ślub odbył się 22 sierpnia 1848 w Saint Louis, a zaraz potem oboje zamieszkali w Detroit[4]. Para miała trzech synów i córkę[4].

Przypisy

Szablon:Przypisy-lista

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Republikańscy kandydaci na urząd prezydenta USA

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l przegrany w wyborach
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l zwycięzca w wyborach
  3. ↑ a b c d zwycięzca później przegrany w wyborach
  4. ↑ zwycięzca później przegrany a następnie ponownie wygrany w wyborach
Prezydenci Stanów Zjednoczonych

Pieczęć prezydentów USA

Gabinet Ulyssesa Granta (1869–1877)

Prezydent
Wiceprezydent
Szefowie departamentów

Pieczęć prezydenta USA

  1. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak367
    BŁĄD PRZYPISÓW
  2. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak368
    BŁĄD PRZYPISÓW
  3. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak369
    BŁĄD PRZYPISÓW
  4. ↑ a b c d e f Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak370
    BŁĄD PRZYPISÓW
  5. ↑ a b c d e Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak371
    BŁĄD PRZYPISÓW
  6. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak372
    BŁĄD PRZYPISÓW
  7. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Hankinson10
    BŁĄD PRZYPISÓW
  8. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Hankinson12
    BŁĄD PRZYPISÓW
  9. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak373
    BŁĄD PRZYPISÓW
  10. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak374
    BŁĄD PRZYPISÓW
  11. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak375
    BŁĄD PRZYPISÓW
  12. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak376
    BŁĄD PRZYPISÓW
  13. ↑ a b c d e f Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak377
    BŁĄD PRZYPISÓW
  14. ↑ a b c d e f g h Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak378
    BŁĄD PRZYPISÓW
  15. ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak379
    BŁĄD PRZYPISÓW
  16. ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak382
    BŁĄD PRZYPISÓW
  17. ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak383
    BŁĄD PRZYPISÓW
  18. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak384
    BŁĄD PRZYPISÓW
  19. ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak380
    BŁĄD PRZYPISÓW
  20. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak381
    BŁĄD PRZYPISÓW
  21. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak385
    BŁĄD PRZYPISÓW
  22. ↑ a b c d Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak386
    BŁĄD PRZYPISÓW
  23. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak387
    BŁĄD PRZYPISÓW
  24. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak389
    BŁĄD PRZYPISÓW
  25. ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak391
    BŁĄD PRZYPISÓW
  26. ↑ a b c d e f Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak392
    BŁĄD PRZYPISÓW
  27. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Pastusiak393
    BŁĄD PRZYPISÓW
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulysses_Grant&oldid=48886557”