Inkontynencja

Nietrzymanie moczu, nieokreślone

{{{nazwa naukowa}}}
Synonimy	{{{synonimy}}}
Specjalizacja	{{{specjalizacja}}}
Objawy	{{{objawy}}}
Powikłania	{{{powikłania}}}
Początek	{{{początek}}}
Czas trwania	{{{czas trwania}}}
Typy	{{{typy}}}
Przyczyny	{{{przyczyny}}}
Czynniki ryzyka	{{{czynniki ryzyka}}}
Rozpoznanie	{{{rozpoznanie}}}
Różnicowanie	{{{różnicowanie}}}
Zapobieganie	{{{zapobieganie}}}
Leczenie	{{{leczenie}}}
Leki	{{{leki}}}
Rokowanie	{{{rokowanie}}}
Zapadalność	{{{zapadalność}}}
Śmiertelność	{{{śmiertelność}}}
Klasyfikacje
ICD-11	{{{ICD11}}} {{{ICD11 nazwa}}}
ICD-10	R32
DSM-5	{{{DSM-5}}} {{{DSM-5 nazwa}}}
DSM-IV	{{{DSM-IV}}} {{{DSM-IV nazwa}}}

{{Choroba infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | zapadalność = | commons = | ICD11 nazwa = | DSM-5 = | DSM-5 nazwa = | typy = | specjalizacja = | czas trwania = | leki = | synonimy = | powikłania = | DSM-IV = | śmiertelność = | DSM-IV nazwa = | czynniki ryzyka = | leczenie = | zapobieganie = | objawy = | rozpoznanie = | początek = | nazwa naukowa = | ICD11 = | opis grafiki = | różnicowanie = | alt grafiki = | przyczyny = | rokowanie = Nieznane pola: "DSM nazwa łacińska", "MeshYear", "DSM", "nazwa łacińska", "DSM nazwa" oraz "podpis grafiki".

Inkontynencja, nietrzymanie moczu(łac. incontinens- "nie trzymając przy sobie") – objaw polegający na niekontrolowanym wydalaniu moczu. Terminu Inkontynencja używa się również w odniesieniu do nietrzymania kału, czyli niekontrolowanej defekacji.

Podział

Najogólniej inkontynencję możemy podzielić na dwa rodzaje:

• inkontynencja moczowa
• inkontynencja kałowa

Najbardziej powszechny podział inkontynencji, ze względu na jej formę, opracowany i przyjęty został przez Komitet Standaryzacji International Continence Society.

• inkontynencja parcia (urge incontinence)
• inkontynencja stresowa lub wysiłkowe nietrzymanie moczu (stress incontinence)
• inkontynencja mieszana (mixed incontinence)
• inkontynencja z przepełnienia (overflow incontinence)
• inkontynencja neurogenna (reflex incontinence)
• inkontynencja przetokowa (extraurethral incontinence)

Szczególny rodzaj inkontynencji poza powyższym podziałem:

• inkontynencja pomikcyjna (ang. PMD)

Czynniki ryzyka powstania inkontynencji

Inkontynencja nie jest chorobą samą w sobie lecz skutkiem choroby. Poniżej wymienione są choroby i główne czynniki ryzyka powstania inkontynencji.

• Zmiana położenia macicy
• Obciążenia dla mięśni miednicy (ciąża, poród, nadwaga)
• Przerost gruczołu prostaty (u mężczyzn)
• Menopauza (u kobiet)
• Urazy rdzenia kręgowego
• Stwardnienie rozsiane
• Chroniczne zatwardzenie
• Zapalenia pęcherza moczowego
• Leki diuretyczne, lub działania niepożądane leków
• Kamica nerkowa
• Guzy systemu urogenitalnego
• Ostre zapalenia
• Problemy psychiczne
• Zaburzenia lękowe
• Choroba Parkinsona
• Choroba Alzheimera
• Wady wrodzone
• Zabiegi chirurgiczne
• Udar mózgu

Leczenie

Leczenie nietrzymania moczu u dorosłych, powstałego w wyniku nadpobudliwości wypieracza moczu, polega zarówno na metodach farmakologicznych jak i tradycyjnych, takich jak ćwiczenia zwieracza cewki moczowej i trenowanie pęcherza.

Leki cholinolityczne zmniejszają potrzebę częstego oddawania moczu i zwiększają objętość pęcherza, przez rozluźnianie mięśnia wypieracza moczu. Stosuje się następujące leki: oksybutyninę, tolteridynę, flawoksat oraz nowsze: daryfenacynę, fezoterodynę, propiwerynę, solifenacynę i trospium.

Oksybutynina wykazuje najwięcej działań niepożądanych, którym można częściowo zapobiec stosując mniejszą dawkę lub tabletki o spowolnionym uwalnianiu. Skuteczność i częstość występowania działań niepożądnaych tolteridyny jest zbliżona do oksybutoniny w postaci tabletek o spowolnionym uwalanianiu. Flawoksat powoduje mniej działań niepożądanych ale jest też mniej skuteczny.

Leczenie lekami chilinolitycznymi powinno się monitorować co 4-6 tygodni dopóki nie uzyska się stabilnej kontroli nad objawami. Następnie należy kontrolować leczenie co 6-12 miesięcy

Inkontynencję stresową leczy się na ogół niefarmakologicznie, choć skuteczność wykazuje też duloksetyna, lek z grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny, szczególnie w połączeniu z ćwiczeniami zwieracza. W terapii używa się niekiedy propanteliny i trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych. Ich stosowanie jest jednak ograniczone stosunkowo częstymi działaniami niepożądanymi.

Zobacz też

• cewnik zewnętrzny

John red. Martin: British National Formulary Nr 61. Londyn: BJM Group/Pharmaceutical Press, 2011. ISBN 978-0-85369-962-0. Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Nietrzymanie moczu w serwisie nefrologia.mp.pl (serwis dla pacjentów Wydawnictwa Medycyna Praktyczna)

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.