Ulysses Grant: Różnice pomiędzy wersjami

Ulysses Grant
Hiram Ulysses Grant
*Unconditional Surrender*
	General of the Army
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1822 ; Point Pleasant↗
Data śmierci	23 lipca 1885
	Przebieg służby
Lata służby	1839–1856, 1861–1869
Siły zbrojne	US Army
Jednostki	21. Regiment ochotniczej piechoty z Illinois; Armia Tennessee; Armia Stanów Zjednoczonych
Główne wojny i bitwy	wojna amerykańsko-meksykańska: bitwa pod Resaca de la Palma; bitwa pod Palo Alto; bitwa pod Monterrey; oblężenie Veracruz; bitwa pod Molino del Rey; bitwa pod Chapultepec; wojna secesyjna: bitwa o Fort Donelson; bitwa pod Shiloh; oblężenie Vicksburga; kampania pod Chattanoogą; lądowa Kampania Granta; oblężenie Petersburga; kampania w Appomattox;

Ulysses S. Grant
	; Prezydent Ulysses Grant w latach 70. XIX wieku
Pełne imię i nazwisko	Hiram Ulysses Grant
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1822 ; Point Pleasant (hrabstwo Clermont)
Data i miejsce śmierci	23 lipca 1885 ; Mount McGregor (hrabstwo Saratoga)
	18. prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 4 marca 1869; do 4 marca 1877
Przynależność polityczna	Partia Republikańska
Pierwsza dama	Julia Boggs Dent
Wiceprezydent	Schuyler Colfax, Henry Wilson
Poprzednik	Andrew Johnson
Następca	Rutherford Hayes
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Aktualna wersja na dzień 21:26, 21 paź 2024

Ulysses S. Grant (ur. 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant, zm. 23 lipca 1885 w Mount McGregor) – amerykański generał, osiemnasty prezydent Stanów Zjednoczonych (1869–1877).

Młodość i edukacja

Ulysses Grant urodził się 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant, jako syn Jesse Granta i jego żony Hannah Simpson^[1]. Przy narodzinach nadano mu imiona Hiram Ulysses Grant, jednak on sam zamienił sobie w dzieciństwie kolejność imion, by uniknąć akronimu HUG (ang. hug – ściskać, przytulać)^[1]. Grant był najstarszy z sześciorga rodzeństwa^[1]. Kiedy miał niespełna rok jego rodzina przeniosła się do Georgetown^[2].

Dzięki wstawiennictwu ojca u kongresmena Thomasa Lyona Hamera z Ohio, Ulyssesowi umożliwiono podjęcie nauki w Akademii Wojskowej West Point^[2]. Hamer, wypełniając podanie o przyjęcie kadeta, błędnie wpisał w danych osobowych "U.S. Grant", co Grant pozostawił sobie do końca życia^[3]. Pomimo że przyszły prezydent nie przepadał za musztrą i dyscypliną wojskową, począwszy od 1 lipca 1839 spędził równe cztery lata w akademii^[2]. W 1842 roku otrzymał stopień sierżanta^[4].

Kariera wojskowa

Po ukończeniu West Point Grant został przydzielony do oddziału w Saint Louis w stopniu podporucznika^[4]. Następnie służył w Nowym Orleanie i Teksasie, a potem pod rozkazami generała Zachary’ego Taylora brał udział w wojnie z Meksykiem^[4]. Uczestniczył m.in. w bitwach pod Monterey, Chapultepec i Meksykiem, awansował wtedy na porucznika^[5]. W 1852 roku Grant został przeniesiony do Kalifornii, a rok później otrzymał stopień kapitana^[5]. Będąc daleko od rodziny, zaczął spożywać nadmierne ilości alkoholu, co zostało wykorzystane przez, skonfliktowanego z nim, pułkownika Roberta Buchanana^[5]. Zagroził on Grantowi, że albo poda się do dymisji, albo zostanie postawiony przed sądem wojskowym^[6]. Grant, który nie przepadał za armią, odszedł ze służby i na wiosnę 1855 zaczął prowadzić życie rolnika^[6].

Przez kilka lat zajmował się rolą i robił nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem^[6]. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci^[6]. Pomimo że był demokratą, wsparł Lincolna po jego zwycięstwie i na apel prezydenta postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej^[6]. Dzięki wstawiennictwu kongresmena Elihu Washburne’a u gubernatora Illinois Richarda Yatesa Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w Missouri^[7]. W lecie 1861 roku został jednogłośnie mianowany generałem brygady^[7]. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły Fort Henry, a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji Fort Donelson, wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców Unii^[8]. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. Unconditional Surrender, zbieżny z jego inicjałami U.S.)^[8]. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora^[7]. Bitwa pod Shiloh w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny^[9]. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji^[9]. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy^[9]. Latem 1863 roku Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson^[7]. Na jesieni przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii pod Chattanoogą i wyparcia Konfederatów z Tennessee, a Grantowi – przyznanie Złotego Medalu Kongresu i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863)^[10]. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta^[10]. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant^[10]. Generał wygrał także bitwy pod Petersburgiem i Richmond, a w Appomattox przyjął kapitulację generała Roberta Lee^[10]. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów^[11]. Wiosną 1864 roku Kongres przywrócił stopień generała-porucznika (ostatnio posiadany przez George’a Washingtona) i Lincoln awansował Granta do tego stopnia, powierzając mu równocześnie funkcję naczelnego dowódcy^[12].

15 kwietnia 1865 roku, kiedy dokonano zamachu na Lincolna, Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony odmówił^[11]. Następny prezydent Andrew Johnson traktował Granta jako potencjalnego rywala w wyborach prezydenckich w 1868 roku^[13]. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki sekretarza wojny, w miejsce odwołanego Edwina Stantona, ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres^[13]. Przed wyborami Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od Demokratów, jak i od Republikanów^[13]. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z Schuylerem Colfaxem^[13]. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w Kolegium Elektorów, gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów Horatio Seymoura^[14].

Prezydentura

Obejmując urząd prezydenta, Grant podkreślił, że chce jak najszybciej wprowadzić XV poprawkę do Konstytucji, umożliwiającą głosowanie czarnoskórym mieszkańcom^[14]. Chciał także szybkiego odbudowania Południa i spłacenia długu wojennego, wynoszącego 400 milionów dolarów^[14]. Historycy amerykańscy zgodnie uważają gabinet Granta za jeden z najbardziej skorumpowanych i niekompetentnych w historii^[15]. Ludzie, których powołał, nie mieli odpowiednich kwalifikacji i otrzymali stanowiska dzięki znajomości i kontaktom z Grantem^[16]. Sekretarzem stanu został na początku kongresmen, który pomógł Grantowi dostać się do West Point – Elihu Washburne^[16]. Krótko potem został zastąpiony przez Hamiltona Fisha^[16]. Sekretarzem wojny został generał John Schotfield, którego zastąpił przyjaciel Granta, generał John Rawlins^[16]. Stanowisko sekretarza skarbu natomiast objął Alexander Stewart, zastąpiony z czasem przez George’a Boutwella^[16]. Zdaniem historyków skład rządu Granta został powołany na skutek podziału łupów politycznych i korupcji^[16]. Wymienia się m.in. nazwiska Jamesa Fiska i Jaya Goulda, którzy lobbowali u prezydenta o nieingerowanie w interesy spekulantów złota^[17]. Ponadto ich współpracownikami byli szwagier prezydenta Able Corbinem oraz skarbnik Nowego Jorku, powołany przez Granta, generał Daniel Butterfield^[17]. Dzięki takim koneksjom Fisk i Gould znali zamiary rządu i dorobili się fortuny^[17]. Gdy cała sprawa została upubliczniona przez nowojorskiego dziennikarza, prezydent zalecił szwagrowi, by nie kontaktował się więcej z biznesmenami, a sam nakazał wypuścić na rynek część rezerw kapitałowych złota, co znacznie obniżyło jego wartość^[17].

Głównym problemem pierwszej kadencji prezydenta była odbudowa Południa^[17]. Postawa prezydenta, zmierzająca do przyznania czarnoskórym mieszkańcom praw wyborczych i swobód obywatelskich, spowodowała ostre protesty i bunty, a także nasilenie działalności Ku Klux Klanu^[17]. W odpowiedzi na to Grant za zgodą Senatu wprowadził stan wojenny wszędzie tam, gdzie wymagała tego sytuacja^[17].

W zakresie polityki międzynarodowej Grant usilnie zabiegał o zakup bądź aneksję Santo Domingo^[15]. W lipcu 1869 roku wysłał tam generała Orville’a Babcocka, który, nie mając odpowiednich uprawnień, zawarł porozumienie, mówiące o aneksji Santo Domingo w zamian za pokrycie długów w wysokości 1,5 miliona dolarów i zakup zatoki Samaná za 2 miliony^[15]. Ponieważ generał nie miał oficjalnych upoważnień, Hamilton Fish nakazał renegocjację układu^[15]. Tym razem Dominikana miała się stać nowym stanem USA (na co jej mieszkańcy wyrazili zgodę w referendum), a zatoka Samaná miała zostać wydzierżawiona na 99 lat^[15]. Porozumienie w imieniu Babcocka podpisał pracownik konsulatu amerykańskiego 29 listopada 1869 roku^[15]. Zabiegając o ratyfikację Senatu, prezydent spotykał się osobiście z wieloma senatorami, a 10 stycznia przedłożył stosowny projekt^[16]. Mimo licznych wysiłków 30 czerwca Izba Wyższa odrzuciła propozycję aneksji Dominikany, a nad kwestią dzierżawy zatoki wcale nie głosowała^[16].

Pod koniec pierwszej kadencji Granta na Kubie wybuchła wojna dziesięcioletnia przeciw Hiszpanii (w 1868)^[18]. Amerykańska opinia publiczna solidaryzowała się z ruchem wyzwoleńczym i domagała się wsparcia militarnego od rządu^[18]. Sekretarz stanu proponował mediację, jednak prezydent postanowił ogłosić neutralność Stanów Zjednoczonych, co miało być odwetem za podobne działanie Hiszpanii wobec Konfederacji w czasie wojny secesyjnej^[19]. Hamilton Fish odmówił ogłoszenia takiego stanowiska, a wkrótce potem zmarł sekretarz wojny, główny zwolennik neutralności USA wobec sytuacji na Kubie^[19]. Z tego powodu prezydent złagodził swoje stanowisko, co było krytykowane przez społeczeństwo amerykańskie^[19]. Mimo tego projekt rezolucji trafił do Kongresu na początku 1870 roku^[19]. Hamilton Fish, obawiając się wojny z Hiszpanią, nakłonił prezydenta, by wystąpił z orędziem sprzeciwiającym się takiej uchwale^[19]. Grant wygłosił przemówienie, dzięki czemu 16 czerwca Kongres odrzucił rezolucję^[19]. W 1873 roku stosunki amerykańsko-hiszpańskie uległy znacznemu pogorszeniu, kiedy okręt amerykański, wspierający ruch niepodległościowy, został zatrzymany przez Hiszpanów (tzw. incydent Virginius). 50 członków załogi zostało rozstrzelanych, a reszta aresztowana^[19]. Dzięki negocjacjom sekretarza stanu udało się uniknąć zerwania stosunków dyplomatycznych i konfliktu zbrojnego, a Hiszpania zapłaciła 80 tys. dolarów odszkodowania i zwróciła statek^[20].

W 1872 roku Grant ubiegał się o reelekcję^[21]. Pomimo że opinia publiczna i władze Partii Republikańskiej zdawali sobie sprawę z korupcji i alkoholizmu prezydenta, otrzymał on nominację już w pierwszym głosowaniu^[21]. Tuż przed wyborami ujawniono kolejny skandal korupcyjny – kongresmen Oakes Ames rozdawał akcje spółek kolejowych Union Pacific Railroad oraz Credit Mobilier, w obawie przed upublicznieniem przez Kongres malwersacji finansowych w obu towarzystwach^[22]. Beneficjentami tych prezentów byli m.in. prezydent Grant, wiceprezydenci Schuyler Colfax i Henry Wilson, członkowie rządu, a także James Garfield^[22]. Mimo to Grant w kampanii wyborczej został przedstawiony jako mąż stanu, który przywrócił jedność kraju^[21]. Część działaczy, która nie zgadzała się z tą nominacją, utworzyła Liberalną Partię Republikańską i na konwencji w Cincinnati wysunęła kandydaturę dziennikarza i działacza społecznego Horace’a Greeleya^[21]. Greeley otrzymał także nominację Partii Demokratycznej^[21]. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i uzyskał 286 głosów w Kolegium Elektorów (ok. 81%)^[21]. Ponieważ Greeley zmarł trzy tygodnie po wyborach, 66 elektorów, którzy zamierzali na niego zagłosować, oddało głosy na innych kandydatów^[21].

Grant podjął także kroki zmierzające do aneksji Hawajów^[20]. Wznowił negocjacje prowadzone w jego imieniu przez Hamiltona Fisha, któremu udało się podpisać układ handlowy z klauzulą zapewniającą, że wyspy nie zostaną przekazane żadnego innemu mocarstwu^[20]. Na bazie tego układu w 1873 roku Grant wysłał na Hawaje generała Schofielda, by ten znalazł odpowiednie miejsce na bazę marynarki wojennej^[23]. Generał zalecił prezydentowi wybór Pearl Harbor^[23].

Kiedy w Europie wybuchła wojna francusko-pruska, w społeczeństwie amerykańskim, jak i Izbie Reprezentantów dominowały nastroje propruskie^[24]. Otto von Bismarck liczył na wsparcie Stanów Zjednoczonych, lecz Hamilton Fish zapewniał o neutralności wobec obu stron walczących^[24]. Napoleon III miał podstawy wątpić w te deklaracje, ponieważ oficjalne ogłoszenie neutralności nastąpiło dopiero 22 sierpnia 1870 roku, czyli ponad miesiąc od początku konfliktu^[24]. Prezydent Grant wyraził jednak zdanie, że Francja nie powinna być zdziwiona nastrojami amerykańskiej opinii publicznej, która pamiętała wrogie działania francuskie podczas wojny secesyjnej i wojny amerykańsko-meksykańskiej^[24]. Pomimo neutralności prawo amerykańskie zezwalało na handel bronią prywatnym firmom, dzięki czemu znacznie się one wzbogaciły^[25]. Po zwycięstwie Prus Grant szybko uznał system republikański wprowadzony we Francji^[25]. Pomimo licznych próśb ze strony Francji prezydent odmawiał stanowiska mediatora z Prusami^[26].

W 1875 na jaw wyszedł skandal zwany „Whiskey Ring”^[22]. Producenci alkoholu i urzędnicy Departamentu Skarbu czerpali nielegalne zyski z nieopodatkowanego alkoholu, które następnie częściowo zatrzymywali, a resztę przekazywali na fundusze Partii Republikańskiej^[18]. Grant był informowany o sytuacji, jednak nie podjął żadnych kroków^[18]. Sprawę ujawnił sekretarz skarbu Benjamin Bristow, który oświadczył, że szef grupy Whiskey Ring, John McDonald, wręczył łapówkę sekretarzowi prezydenta Oriville’owi Babcockowi, aby wstrzymać dochodzenie^[18]. Chociaż Babcock został oskarżony i skazany, Grant nadal utrzymywał, że jest on niewinny^[18]. Izba Reprezentantów oskarżyła o łapownictwo również sekretarza wojny Williama W. Belknapa, którego jednak uniewinnił Senat, w którym Republikanie mieli większość^[18].

Pod koniec kadencji pojawiły się głosy, by Grant ubiegał się o trzecią kadencję^[27]. Prezydent początkowo był przychylny tej propozycji, jednak Izba Niższa Kongresu stosunkiem głosów 234:18 uznała, że taki precedens byłby zagrożeniem dla wolnych instytucji^[27]. Na konwencji Partii Republikańskiej w Chicago otrzymał największą ilość głosów w pierwszym głosowaniu, jednak niewystarczającą do uzyskania nominacji^[28]. Ostatecznie w 36. głosowaniu nominację uzyskał James Garfield^[28].

Emerytura i śmierć

Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego w 1877 roku Grant udał się w dwuletnią podróż dookoła świata^[28]. Po powrocie, w 1880 roku ponownie chciano nakłonić go do kandydowania w wyborach prezydenckich^[28].

Dwa lata później Grant dowiedział się, że choruje na raka gardła^[28]. 2 kwietnia 1885 roku przyjął chrzest w obrządku metodystycznym^[28]. Zmarł 23 lipca tego samego roku w Mount McGregor^[29].

Życie prywatne

Grant poznał swoją przyszłą żonę, Julię Dent, córkę żołnierza i plantatora, w 1843 roku^[5]. Ich ślub odbył się 22 sierpnia 1848 w Saint Louis, a zaraz potem oboje zamieszkali w Detroit^[5]. Para miała trzech synów i córkę^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 367.
↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 368.
↑ McFeely 1974 ↓, s. 12.
↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 369.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 370.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Pastusiak 1999 ↓, s. 371.
↑ ^a ^b ^c ^d Pastusiak 1999 ↓, s. 372.
↑ ^a ^b Hankinson 1993 ↓, s. 10.
↑ ^a ^b ^c Hankinson 1993 ↓, s. 12.
↑ ^a ^b ^c ^d Pastusiak 1999 ↓, s. 373.
↑ ^a ^b Pastusiak 1999 ↓, s. 374.
↑ McPherson 1988 ↓, s. 718.
↑ ^a ^b ^c ^d Pastusiak 1999 ↓, s. 375.
↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 376.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 377.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Pastusiak 1999 ↓, s. 378.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 379.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 382.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 383.
↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 384.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 380.
↑ ^a ^b ^c Pastusiak 1999 ↓, s. 381.
↑ ^a ^b Pastusiak 1999 ↓, s. 385.
↑ ^a ^b ^c ^d Pastusiak 1999 ↓, s. 386.
↑ ^a ^b Pastusiak 1999 ↓, s. 387.
↑ Pastusiak 1999 ↓, s. 389.
↑ ^a ^b Pastusiak 1999 ↓, s. 391.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 392.
↑ Pastusiak 1999 ↓, s. 393.

Bibliografia

Alan Hankinson: Vicksburg 1863: Grant Clears the Mississippi. Londyn: Osprey Publishing, 1993. ISBN 1-85532-353-2. (ang.).
William S. McFeely: War Department and William W. Belknap. New York: Dell Publishing, 1974. ISBN 978-0-440-05923-3. (ang.).
Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).
James M. McPherson: Battle Cry of Freedom: The Civil War Era. New York: Oxford University Press, 1988. ISBN 0-19-503863-0. (ang.).

Linki zewnętrzne

Ulysses S. Grant. Biały Dom. [dostęp 2015-05-21]. (ang.).
The Career of a Soldier. The New York Times. [dostęp 2015-05-21]. (ang.).
Personal Memoirs of U. S. Grant. Projekt Gutenberg. [dostęp 2015-05-21]. (ang.).

[CITEREFPastusiak1999367-1] Pastusiak 1999 ↓, s. 367.

[CITEREFPastusiak1999368-2] Pastusiak 1999 ↓, s. 368.

[CITEREFMcFeely197412-3] McFeely 1974 ↓, s. 12.

[CITEREFPastusiak1999369-4] Pastusiak 1999 ↓, s. 369.

[CITEREFPastusiak1999370-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 370.

[CITEREFPastusiak1999371-6] Pastusiak 1999 ↓, s. 371.

[CITEREFPastusiak1999372-7] Pastusiak 1999 ↓, s. 372.

[CITEREFHankinson199310-8] Hankinson 1993 ↓, s. 10.

[CITEREFHankinson199312-9] Hankinson 1993 ↓, s. 12.

[CITEREFPastusiak1999373-10] Pastusiak 1999 ↓, s. 373.

[CITEREFPastusiak1999374-11] Pastusiak 1999 ↓, s. 374.

[CITEREFMcPherson1988718-12] McPherson 1988 ↓, s. 718.

[CITEREFPastusiak1999375-13] Pastusiak 1999 ↓, s. 375.

[CITEREFPastusiak1999376-14] Pastusiak 1999 ↓, s. 376.

[CITEREFPastusiak1999377-15] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 377.

[CITEREFPastusiak1999378-16] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Pastusiak 1999 ↓, s. 378.

[CITEREFPastusiak1999379-17] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 379.

[CITEREFPastusiak1999382-18] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 382.

[CITEREFPastusiak1999383-19] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 383.

[CITEREFPastusiak1999384-20] Pastusiak 1999 ↓, s. 384.

[CITEREFPastusiak1999380-21] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pastusiak 1999 ↓, s. 380.

[CITEREFPastusiak1999381-22] Pastusiak 1999 ↓, s. 381.

[CITEREFPastusiak1999385-23] Pastusiak 1999 ↓, s. 385.

[CITEREFPastusiak1999386-24] Pastusiak 1999 ↓, s. 386.

[CITEREFPastusiak1999387-25] Pastusiak 1999 ↓, s. 387.

[CITEREFPastusiak1999389-26] Pastusiak 1999 ↓, s. 389.

[CITEREFPastusiak1999391-27] Pastusiak 1999 ↓, s. 391.

[CITEREFPastusiak1999392-28] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Pastusiak 1999 ↓, s. 392.

[CITEREFPastusiak1999393-29] Pastusiak 1999 ↓, s. 393.

[loos-30] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l przegrany w wyborach

[win-31] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l zwycięzca w wyborach

[winloos-32] zwycięzca później przegrany w wyborach

[winlooswin-33] zwycięzca później przegrany a następnie ponownie wygrany w wyborach

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[A]

[B]

[C]

[D]

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 {{Polityk infobox
- |polityk           = Ulysses Simpson Grant
+ |polityk           = Ulysses S. Grant
+ |pełne imię i nazwisko = Hiram Ulysses Grant
  |grafika           = Ulysses Grant 1870-1880.jpg
  |opis grafiki      = Prezydent Ulysses Grant w latach 70. XIX wieku
@@ Linia 28: / Linia 29: @@
  |grafika             = U.S. Grant by Brady cph.3b07392.jpg
  |opis grafiki        =
- |stopień grafika     = US Army General insignia (1866).svg
+ |stopień grafika     = Us army general insignia 1872.png
- |stopień             = [[Generał#Stany Zjednoczone|General]]
+ |stopień             = [[Generał#Stany Zjednoczone|General of the Army]]
  |data urodzenia      =
  |miejsce urodzenia   =
@@ Linia 35: / Linia 36: @@
  |miejsce śmierci     =
  |lata służby         = 1839–1856, 1861–1869
- |siły zbrojne        = [[Plik:Emblem of the United States Department of the Army.svg|20px]] [[United States Army|Armia USA]]
+ |siły zbrojne        = {{państwo|USA|usarmy}}
- |jednostki           = 21. Regiment ochotniczej piechoty z Illinois<br />[[Armia Tennessee (Unia)|Armia Tennessee]]<br />[[United States Army|Armia Stanów Zjednoczonych]]
+ |jednostki           = 21. Regiment ochotniczej piechoty z Illinois<br>[[Armia Tennessee (Unia)|Armia Tennessee]]<br>[[United States Army|Armia Stanów Zjednoczonych]]
  |stanowiska          =
- |wojny i bitwy       = '''[[Wojna amerykańsko-meksykańska]]'''<small>
+ |wojny i bitwy       = [[wojna amerykańsko-meksykańska]]:
-* Bitwa pod Resaca de la Palma
+* bitwa pod Resaca de la Palma
-* Bitwa pod Palo Alto
+* bitwa pod Palo Alto
-* [[Bitwa pod Monterrey]]
+* [[bitwa pod Monterrey]]
-* Oblężenie Veracruz
+* oblężenie Veracruz
-* Bitwa pod Molino del Rey
+* bitwa pod Molino del Rey
-* [[Bitwa pod Chapultepec]]
+* [[bitwa pod Chapultepec]]
-</small>
-'''[[Wojna secesyjna]]'''<small>
+[[wojna secesyjna]]:
-* [[Bitwa o Fort Donelson]]
+* [[bitwa o Fort Donelson]]
-* [[Bitwa pod Shiloh]]
+* [[bitwa pod Shiloh]]
-* [[Oblężenie Vicksburga]]
+* [[oblężenie Vicksburga]]
-* [[III bitwa pod Chattanoogą|Kampania pod Chattanoogą]]
+* [[III bitwa pod Chattanoogą|kampania pod Chattanoogą]]
-* [[Lądowa Kampania Granta]]
+* [[lądowa Kampania Granta]]
-* [[Oblężenie Petersburga]]
+* [[oblężenie Petersburga]]
-* [[Kampania w Appomattox]]
+* [[kampania w Appomattox]]
  |późniejsza praca    =
  |odznaczenia         =
  |commons             =
 }}
-'''Ulysses Simpson Grant''' (ur. [[27 kwietnia]] [[1822]] w [[Point Pleasant (Ohio)|Point Pleasant]] ([[hrabstwo Clermont]]), zm. [[23 lipca]] [[1885]] w [[Mount McGregor]] ([[hrabstwo Saratoga]])) – amerykański generał, osiemnasty [[prezydent Stanów Zjednoczonych|prezydent USA]] (1869–1877).
+'''Ulysses S. Grant''' (ur. [[27 kwietnia]] [[1822]] w [[Point Pleasant (Ohio)|Point Pleasant]], zm. [[23 lipca]] [[1885]] w [[Mount McGregor]]) – amerykański generał, osiemnasty [[prezydent Stanów Zjednoczonych]] (1869–1877).
 == Młodość i edukacja ==
-Ulysses Grant urodził się 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant, jako syn Jesse Granta i jego żony Hannah Simpson{{r|Pastusiak367}}. Przy narodzinach nadano mu imiona Hiram Ulysses Grant, jednak on sam zamienił sobie w dzieciństwie kolejność imion, by uniknąć akronimu HUG ([[język angielski|ang.]] ''hug'' – ściskać, przytulać){{r|Pastusiak367}}. Grant był najstarszy z sześciorga rodzeństwa{{r|Pastusiak367}}. Kiedy miał niespełna rok jego rodzina przeniosła się do [[Georgetown (Ohio)|Georgetown]]{{r|Pastusiak368}}.
+Ulysses Grant urodził się 27 kwietnia 1822 w Point Pleasant, jako syn Jesse Granta i jego żony Hannah Simpson{{odn|Pastusiak|1999|s=367}}. Przy narodzinach nadano mu imiona Hiram Ulysses Grant, jednak on sam zamienił sobie w dzieciństwie kolejność imion, by uniknąć akronimu HUG ([[język angielski|ang.]] ''hug'' – ściskać, przytulać){{odn|Pastusiak|1999|s=367}}. Grant był najstarszy z sześciorga rodzeństwa{{odn|Pastusiak|1999|s=367}}. Kiedy miał niespełna rok jego rodzina przeniosła się do [[Georgetown (Ohio)|Georgetown]]{{odn|Pastusiak|1999|s=368}}.
-Dzięki wstawiennictwu ojca u kongresmana [[Thomas Hamer|Thomasa Lyona Hamera]] z [[Ohio]], Ulyssesowi umożliwiono podjęcie nauki w Akademii Wojskowej [[West Point]]{{r|Pastusiak368}}. Hamer, wypełniając podanie o przyjęcie kadeta, wpisał w danych osobowych imiona Ulysses Simpson, co Grant pozostawił sobie do końca życia{{r|Pastusiak368}}. Pomimo, że przyszły prezydent nie przepadał za musztrą i dyscypliną wojskową, począwszy od 1 lipca 1839 spędził równe cztery lata w akademii{{r|Pastusiak368}}. W 1842 roku otrzymał stopień [[sierżant]]a{{r|Pastusiak369}}.
+Dzięki wstawiennictwu ojca u kongresmena [[Thomas Hamer|Thomasa Lyona Hamera]] z [[Ohio]], Ulyssesowi umożliwiono podjęcie nauki w Akademii Wojskowej [[West Point]]{{odn|Pastusiak|1999|s=368}}. Hamer, wypełniając podanie o przyjęcie kadeta, błędnie wpisał w danych osobowych "U.S. Grant", co Grant pozostawił sobie do końca życia{{odn|McFeely|1974|s=12}}. Pomimo że przyszły prezydent nie przepadał za musztrą i dyscypliną wojskową, począwszy od 1 lipca 1839 spędził równe cztery lata w akademii{{odn|Pastusiak|1999|s=368}}. W 1842 roku otrzymał stopień [[sierżant]]a{{odn|Pastusiak|1999|s=369}}.
 == Kariera wojskowa ==
-Po ukończeniu West Point, Grant został przydzielony do oddziału w [[Saint Louis]], w stopniu [[podporucznik]]a{{r|Pastusiak369}}. Następnie służył w [[Nowy Orlean|Nowym Orleanie]] i [[Teksas]]ie, a potem pod rozkazami generała [[Zachary Taylor|Zachary’ego Taylora]], brał udział w [[Wojna amerykańsko-meksykańska|wojnie z Meksykiem]]{{r|Pastusiak369}}. Uczestniczył m.in. w bitwach o [[Bitwa pod Monterrey|Monterey]], [[Bitwa pod Chapultepec|Chapultepec]] i [[Bitwa pod Meksykiem|Meksykiem]], po czym awansował na [[porucznik]]a{{r|Pastusiak370}}. W 1852 roku Grant został przeniesiony do [[Kalifornia|Kalifornii]], a rok później otrzymał stopień [[Kapitan (ranga)|kapitana]]{{r|Pastusiak370}}. Będąc daleko od rodziny, zaczął spożywać nadmierne ilości alkoholu, co zostało wykorzystane przez, skonfliktowanego z nim, pułkownika [[Robert C. Buchanan|Roberta Buchanana]]{{r|Pastusiak370}}. Zagroził on Grantowi, że albo poda się do dymisji, albo zostanie postawiony przed [[Sądownictwo wojskowe|sąd wojskowy]]{{r|Pastusiak371}}. Grant, który nie przepadał za armią, odszedł ze służby i na wiosnę 1855 zaczął prowadzić życie rolnika{{r|Pastusiak371}}
+Po ukończeniu West Point Grant został przydzielony do oddziału w [[Saint Louis]] w stopniu [[podporucznik]]a{{odn|Pastusiak|1999|s=369}}. Następnie służył w [[Nowy Orlean|Nowym Orleanie]] i [[Teksas]]ie, a potem pod rozkazami generała [[Zachary Taylor|Zachary’ego Taylora]] brał udział w [[Wojna amerykańsko-meksykańska|wojnie z Meksykiem]]{{odn|Pastusiak|1999|s=369}}. Uczestniczył m.in. w bitwach pod [[Bitwa pod Monterrey|Monterey]], [[Bitwa pod Chapultepec|Chapultepec]] i [[Bitwa pod Meksykiem|Meksykiem]], awansował wtedy na [[porucznik]]a{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}. W 1852 roku Grant został przeniesiony do [[Kalifornia|Kalifornii]], a rok później otrzymał stopień [[Kapitan (ranga)|kapitana]]{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}. Będąc daleko od rodziny, zaczął spożywać nadmierne ilości alkoholu, co zostało wykorzystane przez, skonfliktowanego z nim, pułkownika [[Robert C. Buchanan|Roberta Buchanana]]{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}. Zagroził on Grantowi, że albo poda się do dymisji, albo zostanie postawiony przed [[Sądownictwo wojskowe|sądem wojskowym]]{{odn|Pastusiak|1999|s=371}}. Grant, który nie przepadał za armią, odszedł ze służby i na wiosnę 1855 zaczął prowadzić życie rolnika{{odn|Pastusiak|1999|s=371}}.
-Przez kilka lat zajmował się rolą i wchodził w nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem{{r|Pastusiak371}}. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci{{r|Pastusiak371}}. Pomimo, że był demokratą, wsparł [[Abraham Lincoln|Lincolna]] po jego zwycięstwie i postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej, wobec apelu prezydenta{{r|Pastusiak371}}. Dzięki wstawiennictwu kongresmana [[Elihu B. Washburne|Elihu Washburne’a]] u gubernatora Illinois [[Richard Yates (gubernator)|Richarda Yatesa]], Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w [[Missouri (stan)|Missouri]]{{r|Pastusiak372}}. W lecie 1861 został jednogłośnie mianowany [[Generał brygady|generałem brygady]]{{r|Pastusiak372}}. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły [[Bitwa o Fort Henry|Fort Henry]], a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji [[Bitwa o Fort Donelson|Fort Donelson]], wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]{{r|Hankinson10}}. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. ''Unconditional Surrender'', zbieżny z jego inicjałami U.S.){{r|Hankinson10}}. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora{{r|Pastusiak372}}. [[Bitwa pod Shiloh]] w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny{{r|Hankinson12}}. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji{{r|Hankinson12}}. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: ''Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy''{{r|Hankinson12}}. Latem 1863 Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson{{r|Pastusiak372}}. Na jesieni, przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii [[III bitwa pod Chattanoogą|pod Chattanoogą]] i wyparcia [[Skonfederowane Stany Ameryki|Konfederatów]] z [[Tennessee]], a Grantowi – przyznanie [[Złoty Medal Kongresu|Złotego Medalu Kongresu]] i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863){{r|Pastusiak373}}. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta{{r|Pastusiak373}}. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant{{r|Pastusiak373}}. Generał wygrał także bitwy pod [[Oblężenie Petersburga|Petersburgiem]] i Richmond, a w [[Bitwa pod Appomattox Court House|Appomattox]] przyjął kapitulację generała [[Robert E. Lee|Roberta Lee]]{{r|Pastusiak373}}. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów{{r|Pastusiak374}}.
+Przez kilka lat zajmował się rolą i robił nieduże interesy, które jednak kończyły się niepowodzeniem{{odn|Pastusiak|1999|s=371}}. Z tego powodu musiał podejmować pracę u swoich młodszych braci{{odn|Pastusiak|1999|s=371}}. Pomimo że był demokratą, wsparł [[Abraham Lincoln|Lincolna]] po jego zwycięstwie i na apel prezydenta postanowił powrócić do czynnej służby wojskowej{{odn|Pastusiak|1999|s=371}}. Dzięki wstawiennictwu kongresmena [[Elihu B. Washburne|Elihu Washburne’a]] u gubernatora Illinois [[Richard Yates (gubernator)|Richarda Yatesa]] Grant został mianowany dowódcą oddziału, mającego stacjonować w [[Missouri (stan)|Missouri]]{{odn|Pastusiak|1999|s=372}}. W lecie 1861 roku został jednogłośnie mianowany [[Generał brygady|generałem brygady]]{{odn|Pastusiak|1999|s=372}}. W lutym 1862 roku podległe mu siły rzeczne zdobyły [[Bitwa o Fort Henry|Fort Henry]], a Grant z wojskami zmusił do kapitulacji [[Bitwa o Fort Donelson|Fort Donelson]], wchodząc tym samym do pierwszego szeregu dowódców [[Unia (Stany Zjednoczone)|Unii]]{{odn|Hankinson|1993|s=10}}. Jego żądanie bezwarunkowej kapitulacji fortu przyniosło mu przydomek „Bezwarunkowa kapitulacja” (ang. ''Unconditional Surrender'', zbieżny z jego inicjałami U.S.){{odn|Hankinson|1993|s=10}}. Prezydent Lincoln promował następnie Granta na stopień generała majora{{odn|Pastusiak|1999|s=372}}. [[Bitwa pod Shiloh]] w kwietniu tego samego roku była jednym z najkrwawszych starć tej wojny{{odn|Hankinson|1993|s=12}}. Grantowi nie powiodło się tak dobrze, jak poprzednio i na przełomie 1862/63 pojawiły się żądania jego dymisji{{odn|Hankinson|1993|s=12}}. Prezydent Lincoln odpowiedział wtedy: ''Nie mogę wyrzucić tego człowieka – on walczy''{{odn|Hankinson|1993|s=12}}. Latem 1863 roku Grant zwyciężył w bataliach pod Memphis, Vicksburg oraz Port Hudson{{odn|Pastusiak|1999|s=372}}. Na jesieni przeprowadzona ofensywa doprowadziła do zwycięstwa wojsk Unii [[III bitwa pod Chattanoogą|pod Chattanoogą]] i wyparcia [[Skonfederowane Stany Ameryki|Konfederatów]] z [[Tennessee]], a Grantowi – przyznanie [[Złoty Medal Kongresu|Złotego Medalu Kongresu]] i stanowiska głównodowodzącego wojsk Unii (17 grudnia 1863){{odn|Pastusiak|1999|s=373}}. Inni generałowie, zarzucając generałowi alkoholizm, zwrócili się z interwencją do prezydenta{{odn|Pastusiak|1999|s=373}}. Lincoln całkowicie poparł działania Granta, twierdząc że sam zaopatrzyłby innych dowódców w alkohol, gdyby tylko byli tak sprawni jak Grant{{odn|Pastusiak|1999|s=373}}. Generał wygrał także bitwy pod [[Oblężenie Petersburga|Petersburgiem]] i Richmond, a w [[Bitwa pod Appomattox Court House|Appomattox]] przyjął kapitulację generała [[Robert E. Lee|Roberta Lee]]{{odn|Pastusiak|1999|s=373}}. Zapewnił żołnierzy konfederackich, że nie będzie ich aresztował ani sądził, a także wydał im racje żywnościowe z własnych zapasów{{odn|Pastusiak|1999|s=374}}. Wiosną 1864 roku Kongres przywrócił stopień [[Generał porucznik|generała-porucznika]] (ostatnio posiadany przez [[George Washington|George’a Washingtona]]) i Lincoln awansował Granta do tego stopnia, powierzając mu równocześnie funkcję naczelnego dowódcy{{odn|McPherson|1988|s=718}}.
-kwietnia 1865, kiedy dokonano [[Zamach na Abrahama Lincolna|zamachu na Lincolna]], Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony, odmówił{{r|Pastusiak374}}. Następny prezydent [[Andrew Johnson]], traktował Granta, jako potencjalnego rywala w [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1868 roku|wyborach prezydenckich w 1868 roku]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki [[Sekretarz wojny Stanów Zjednoczonych|sekretarza wojny]], w miejsce odwołanego [[Edwin M. Stanton|Edwina Stantona]], ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres{{r|Pastusiak375}}. Przed wyborami, Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Demokratów]], jak i od [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Republikanów]]{{r|Pastusiak375}}. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z [[Schuyler Colfax|Schuylerem Colfaxem]]{{r|Pastusiak375}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]], gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów, [[Horatio Seymour]]a{{r|Pastusiak376}}.
+kwietnia 1865 roku, kiedy dokonano [[Zamach na Abrahama Lincolna|zamachu na Lincolna]], Grant miał przyjąć zaproszenie do loży prezydenckiej w teatrze, jednak na prośbę swojej żony odmówił{{odn|Pastusiak|1999|s=374}}. Następny prezydent [[Andrew Johnson]] traktował Granta jako potencjalnego rywala w [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1868 roku|wyborach prezydenckich w 1868 roku]]{{odn|Pastusiak|1999|s=375}}. Zgodził się wprawdzie objąć stanowisko pełniącego obowiązki [[Sekretarz wojny Stanów Zjednoczonych|sekretarza wojny]], w miejsce odwołanego [[Edwin M. Stanton|Edwina Stantona]], ale zaraz się z tego wycofał, twierdząc, że nie chce się wdawać w spór na linii prezydent–Kongres{{odn|Pastusiak|1999|s=375}}. Przed wyborami Grant otrzymał propozycję nominacji prezydenckiej zarówno od [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Demokratów]], jak i od [[Partia Republikańska (Stany Zjednoczone)|Republikanów]]{{odn|Pastusiak|1999|s=375}}. Zgodził się kandydować z ramienia republikanów, wraz z [[Schuyler Colfax|Schuylerem Colfaxem]]{{odn|Pastusiak|1999|s=375}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i w [[Kolegium Elektorów Stanów Zjednoczonych|Kolegium Elektorów]], gdzie uzyskał 214 głosów (ok. 73%), wobec 80 głosów (ok. 27%) dla kandydata demokratów [[Horatio Seymour]]a{{odn|Pastusiak|1999|s=376}}.
 == Prezydentura ==
-Obejmując urząd prezydenta, Grant podkreślił, że chce jak najszybciej wprowadzić [[15. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych|XV poprawkę do Konstytucji]], umożliwiającą głosowanie czarnoskórym mieszkańcom{{r|Pastusiak376}}. Chciał także szybkiego odbudowania Południa i spłacenia długu wojennego, wynoszącego 400 milionów dolarów{{r|Pastusiak376}}. Historycy amerykańscy zgodnie uważają gabinet Granta za jeden z najbardziej skorumpowanych i niekompetentnych w historii{{r|Pastusiak377}}. Ludzie, których powołał, nie mieli odpowiednich kwalifikacji i otrzymali stanowiska dzięki znajomości i kontaktom z Grantem{{r|Pastusiak378}}. [[Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych|Sekretarzem stanu]] został na początku kongresman, który pomógł Grantowi dostać się do West Point – Elihu Washburne{{r|Pastusiak378}}. Krótko potem został zastąpiony przez [[Hamilton Fish|Hamiltona Fisha]]{{r|Pastusiak378}}. Sekretarzem wojny został generał [[John Schofield|John Schotfield]], którego zastąpił przyjaciel Granta, generał [[John Aaron Rawlins|John Rawlins]]{{r|Pastusiak378}}. Stanowisko [[Sekretarze skarbu Stanów Zjednoczonych|sekretarza skarbu]] natomiast objął Alexander Stewart, zastąpiony z czasem przez [[George S. Boutwell|George’a Boutwella]]{{r|Pastusiak378}}. Zdaniem historyków skład rządu Granta został powołany na skutek podziału łupów politycznych i korupcji{{r|Pastusiak378}}. Wymienia się m.in. nazwiska [[James Fisk|Jamesa Fiska]] i [[Jay Gould]]a, którzy lobbowali u prezydenta o nieingerowanie w interesy spekulantów złota{{r|Pastusiak379}}. Ponadto ich współpracownikami byli szwagier prezydenta Able Corbinem oraz skarbnik Nowego Jorku, powołany przez Granta, generał Daniel Butterfield{{r|Pastusiak379}}. Dzięki takim koneksjom, Fisk i Gould znali zamiary rządu i dorobili się fortuny{{r|Pastusiak379}}. Gdy cała sprawa została upubliczniona przez nowojorskiego dziennikarza, prezydent zalecił szwagrowi, by nie kontaktował się więcej z biznesmenami, a sam nakazał wypuścić na rynek część rezerw kapitałowych złota, co znacznie obniżyło jego wartość{{r|Pastusiak379}}.
+Obejmując urząd prezydenta, Grant podkreślił, że chce jak najszybciej wprowadzić [[15. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych|XV poprawkę do Konstytucji]], umożliwiającą głosowanie czarnoskórym mieszkańcom{{odn|Pastusiak|1999|s=376}}. Chciał także szybkiego odbudowania Południa i spłacenia długu wojennego, wynoszącego 400 milionów dolarów{{odn|Pastusiak|1999|s=376}}. Historycy amerykańscy zgodnie uważają gabinet Granta za jeden z najbardziej skorumpowanych i niekompetentnych w historii{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. Ludzie, których powołał, nie mieli odpowiednich kwalifikacji i otrzymali stanowiska dzięki znajomości i kontaktom z Grantem{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. [[Sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych|Sekretarzem stanu]] został na początku kongresmen, który pomógł Grantowi dostać się do West Point – Elihu Washburne{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Krótko potem został zastąpiony przez [[Hamilton Fish|Hamiltona Fisha]]{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Sekretarzem wojny został generał [[John Schofield|John Schotfield]], którego zastąpił przyjaciel Granta, generał [[John Aaron Rawlins|John Rawlins]]{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Stanowisko [[Sekretarz skarbu Stanów Zjednoczonych|sekretarza skarbu]] natomiast objął Alexander Stewart, zastąpiony z czasem przez [[George S. Boutwell|George’a Boutwella]]{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Zdaniem historyków skład rządu Granta został powołany na skutek podziału łupów politycznych i korupcji{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Wymienia się m.in. nazwiska [[James Fisk|Jamesa Fiska]] i [[Jay Gould|Jaya Goulda]], którzy lobbowali u prezydenta o nieingerowanie w interesy spekulantów złota{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}. Ponadto ich współpracownikami byli szwagier prezydenta Able Corbinem oraz skarbnik Nowego Jorku, powołany przez Granta, generał Daniel Butterfield{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}. Dzięki takim koneksjom Fisk i Gould znali zamiary rządu i dorobili się fortuny{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}. Gdy cała sprawa została upubliczniona przez nowojorskiego dziennikarza, prezydent zalecił szwagrowi, by nie kontaktował się więcej z biznesmenami, a sam nakazał wypuścić na rynek część rezerw kapitałowych złota, co znacznie obniżyło jego wartość{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}.
-Głównym problemem pierwszej kadencji prezydenta była odbudowa Południa{{r|Pastusiak379}}. Postawa prezydenta, zmierzająca do przyznania czarnoskórym mieszkańcom praw wyborczych i swobód obywatelskich, spowodowała ostre protesty i bunty, a także rozpoczęcie działalności [[Ku Klux Klan]]u{{r|Pastusiak379}}. Wobec takiej sytuacji, Grant, za zgodą [[Senat Stanów Zjednoczonych|Senatu]], wprowadził [[stan wojenny]], wszędzie tam, gdzie wymagała tego sytuacja{{r|Pastusiak379}}.
+Głównym problemem pierwszej kadencji prezydenta była odbudowa Południa{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}. Postawa prezydenta, zmierzająca do przyznania czarnoskórym mieszkańcom praw wyborczych i swobód obywatelskich, spowodowała ostre protesty i bunty, a także nasilenie działalności [[Ku Klux Klan]]u{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}. W odpowiedzi na to Grant za zgodą [[Senat Stanów Zjednoczonych|Senatu]] wprowadził [[stan wojenny]] wszędzie tam, gdzie wymagała tego sytuacja{{odn|Pastusiak|1999|s=379}}.
-W zakresie polityki międzynarodowej, Grant usilnie zabiegał o zakup bądź aneksję [[Santo Domingo]]{{r|Pastusiak377}}. W lipcu 1869 roku wysłał tam generała [[Orville Babcock|Orville’a Babcocka]], który nie mając odpowiednich uprawnień, zawarł porozumienie, mówiące o aneksji Santo Domingo, w zamian za pokrycie długów w wysokości 1,5 miliona dolarów i zakup [[Zatoka Samaná|zatoki Samaná]] za 2 miliony{{r|Pastusiak377}}. Ponieważ generał nie miał oficjalnych upoważnień – Hamilton Fish nakazał renegocjację układu{{r|Pastusiak377}}. Tym razem Dominikana miała się stać nowym stanem USA (na co jej mieszkańcy wyrazili zgodę w referendum), a zatoka Samaná miała zostać wydzierżawiona na 99 lat{{r|Pastusiak377}}. Porozumienie w imieniu Babcocka, podpisał pracownik konsulatu amerykańskiego 29 listopada 1869{{r|Pastusiak377}}. W celu ratyfikacji przez Senat, prezydent spotykał się osobiście z wieloma senatorami, a 10 stycznia przedłożył stosowny projekt{{r|Pastusiak378}}. Mimo licznych zabiegów, 30 czerwca Izba Wyższa odrzuciła propozycję aneksji [[Dominikana|Dominikany]], a nad kwestią dzierżawy zatoki wcale nie głosowała{{r|Pastusiak378}}.
+W zakresie polityki międzynarodowej Grant usilnie zabiegał o zakup bądź aneksję [[Santo Domingo]]{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. W lipcu 1869 roku wysłał tam generała [[Orville Babcock|Orville’a Babcocka]], który, nie mając odpowiednich uprawnień, zawarł porozumienie, mówiące o aneksji Santo Domingo w zamian za pokrycie długów w wysokości 1,5 miliona dolarów i zakup [[Zatoka Samaná|zatoki Samaná]] za 2 miliony{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. Ponieważ generał nie miał oficjalnych upoważnień, Hamilton Fish nakazał renegocjację układu{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. Tym razem Dominikana miała się stać nowym stanem USA (na co jej mieszkańcy wyrazili zgodę w referendum), a zatoka Samaná miała zostać wydzierżawiona na 99 lat{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. Porozumienie w imieniu Babcocka podpisał pracownik konsulatu amerykańskiego 29 listopada 1869 roku{{odn|Pastusiak|1999|s=377}}. Zabiegając o ratyfikację Senatu, prezydent spotykał się osobiście z wieloma senatorami, a 10 stycznia przedłożył stosowny projekt{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}. Mimo licznych wysiłków 30 czerwca Izba Wyższa odrzuciła propozycję aneksji [[Dominikana|Dominikany]], a nad kwestią dzierżawy zatoki wcale nie głosowała{{odn|Pastusiak|1999|s=378}}.
-Pod koniec pierwszej kadencji Granta, na [[Kuba (wyspa)|Kubie]] wybuchła [[Wojna dziesięcioletnia na Kubie|wojna dziesięcioletnia]] przeciw [[Hiszpania|Hiszpanii]] (w 1868){{r|Pastusiak382}}. Amerykańska opinia publiczna solidaryzowała się z ruchem wyzwoleńczym i domagała się wsparcia militarnego od rządu{{r|Pastusiak382}}. Sekretarz stanu proponował mediację, jednak prezydent postanowił ogłosić neutralność Stanów Zjednoczonych, co miało być odwetem za podobne działanie Hiszpanii wobec Konfederacji, w czasie [[wojna secesyjna|wojny secesyjnej]]{{r|Pastusiak383}}. Hamilton Fish odmówił ogłoszenia takiego stanowiska, a wkrótce potem zmarł sekretarz wojny, główny zwolennik neutralności USA wobec sytuacji na Kubie{{r|Pastusiak383}}. Z tego powodu prezydent złagodził swoje stanowisko, co było krytykowane przez społeczeństwo amerykańskie{{r|Pastusiak383}}. Mimo to, projekt rezolucji trafił do [[Kongres Stanów Zjednoczonych|Kongresu]] na początku 1870 roku{{r|Pastusiak383}}. Hamilton Fish, obawiając się wojny z Hiszpanią, nakłonił prezydenta, by wystąpił z orędziem sprzeciwiającym się takiej uchwale{{r|Pastusiak383}}. Grant wygłosił przemówienie, dzięki czemu 16 czerwca Kongres odrzucił rezolucję{{r|Pastusiak383}}. W 1873 stosunki amerykańsko-hiszpańskie uległy znacznemu pogorszeniu, kiedy okręt amerykański, wspierający ruch niepodległościowy, został zatrzymany przez Hiszpanów (tzw. ([[incydent Virginius]]). 50 członków załogi zostało rozstrzelanych, a reszta aresztowana{{r|Pastusiak383}}. Dzięki negocjacjom sekretarza stanu, udało się uniknąć zerwania stosunków dyplomatycznych i konfliktu zbrojnego, a Hiszpania zapłaciła 80 tys. dolarów odszkodowania i zwróciła statek{{r|Pastusiak384}}.
+Pod koniec pierwszej kadencji Granta na [[Kuba (wyspa)|Kubie]] wybuchła [[Wojna dziesięcioletnia na Kubie|wojna dziesięcioletnia]] przeciw [[Hiszpania|Hiszpanii]] (w 1868){{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Amerykańska opinia publiczna solidaryzowała się z ruchem wyzwoleńczym i domagała się wsparcia militarnego od rządu{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Sekretarz stanu proponował mediację, jednak prezydent postanowił ogłosić neutralność Stanów Zjednoczonych, co miało być odwetem za podobne działanie Hiszpanii wobec Konfederacji w czasie [[wojna secesyjna|wojny secesyjnej]]{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Hamilton Fish odmówił ogłoszenia takiego stanowiska, a wkrótce potem zmarł sekretarz wojny, główny zwolennik neutralności USA wobec sytuacji na Kubie{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Z tego powodu prezydent złagodził swoje stanowisko, co było krytykowane przez społeczeństwo amerykańskie{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Mimo tego projekt rezolucji trafił do [[Kongres Stanów Zjednoczonych|Kongresu]] na początku 1870 roku{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Hamilton Fish, obawiając się wojny z Hiszpanią, nakłonił prezydenta, by wystąpił z orędziem sprzeciwiającym się takiej uchwale{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Grant wygłosił przemówienie, dzięki czemu 16 czerwca Kongres odrzucił rezolucję{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. W 1873 roku stosunki amerykańsko-hiszpańskie uległy znacznemu pogorszeniu, kiedy okręt amerykański, wspierający ruch niepodległościowy, został zatrzymany przez Hiszpanów (tzw. [[incydent Virginius]]). 50 członków załogi zostało rozstrzelanych, a reszta aresztowana{{odn|Pastusiak|1999|s=383}}. Dzięki negocjacjom sekretarza stanu udało się uniknąć zerwania stosunków dyplomatycznych i konfliktu zbrojnego, a Hiszpania zapłaciła 80 tys. dolarów odszkodowania i zwróciła statek{{odn|Pastusiak|1999|s=384}}.
-W 1872 roku, Grant ubiegał się o reelekcję{{r|Pastusiak380}}. Pomimo że opinia publiczna i władze Partii Republikańskiej zdawali sobie sprawę z korupcji i alkoholizmu prezydenta, otrzymał on nominację już w pierwszym głosowaniu{{r|Pastusiak380}}. Tuż przed [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1872 roku|wyborami]], ujawniono kolejny skandal korupcyjny – kongresman [[Oakes Ames]] rozdawał akcje spółek kolejowych [[Union Pacific Railroad]] oraz [[Credit Mobilier]], w obawie przed upublicznieniem przez Kongres malwersacji finansowych w obu towarzystwach{{r|Pastusiak381}}. Beneficjentami tych prezentów byli m.in. prezydent Ulysses Grant, wiceprezydenci Schuyler Colfax i [[Henry Wilson]], członkowie rządu, a także [[James Garfield]]{{r|Pastusiak381}}. Mimo to Grant, w kampanii wyborczej został przedstawiony jako mąż stanu, który przywrócił jedność kraju{{r|Pastusiak380}}. Część działaczy, która nie zgadzała się z tą nominacją utworzyła Liberalną Partię Republikańską i na konwencji w [[Cincinnati]] wysunęła kandydaturę dziennikarza i działacza społecznego, [[Horace Greeley|Horace'a Greeleya]]{{r|Pastusiak380}}. Greeley otrzymał także nominację Partii Demokratycznej{{r|Pastusiak380}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i uzyskał 286 głosów w Kolegium Elektorów (ok. 81%){{r|Pastusiak380}}. Ponieważ Greeley zmarł trzy tygodnie po wyborach, 66 elektorów, którzy zamierzali na niego zagłosować, oddało głosy na innych kandydatów{{r|Pastusiak380}}.
+W 1872 roku Grant ubiegał się o reelekcję{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Pomimo że opinia publiczna i władze Partii Republikańskiej zdawali sobie sprawę z korupcji i alkoholizmu prezydenta, otrzymał on nominację już w pierwszym głosowaniu{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Tuż przed [[Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1872 roku|wyborami]] ujawniono kolejny skandal korupcyjny – kongresmen [[Oakes Ames]] rozdawał akcje spółek kolejowych [[Union Pacific Railroad]] oraz [[Credit Mobilier]], w obawie przed upublicznieniem przez Kongres malwersacji finansowych w obu towarzystwach{{odn|Pastusiak|1999|s=381}}. Beneficjentami tych prezentów byli m.in. prezydent Grant, wiceprezydenci Schuyler Colfax i [[Henry Wilson]], członkowie rządu, a także [[James Garfield]]{{odn|Pastusiak|1999|s=381}}. Mimo to Grant w kampanii wyborczej został przedstawiony jako mąż stanu, który przywrócił jedność kraju{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Część działaczy, która nie zgadzała się z tą nominacją, utworzyła Liberalną Partię Republikańską i na konwencji w [[Cincinnati]] wysunęła kandydaturę dziennikarza i działacza społecznego [[Horace Greeley|Horace’a Greeleya]]{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Greeley otrzymał także nominację Partii Demokratycznej{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Grant zwyciężył w głosowaniu powszechnym i uzyskał 286 głosów w Kolegium Elektorów (ok. 81%){{odn|Pastusiak|1999|s=380}}. Ponieważ Greeley zmarł trzy tygodnie po wyborach, 66 elektorów, którzy zamierzali na niego zagłosować, oddało głosy na innych kandydatów{{odn|Pastusiak|1999|s=380}}.
-Grant podjął także kroki, zmierzające do aneksji [[Hawaje|Hawajów]]{{r|Pastusiak384}}. Wznowił negocjacje, które w jego imieniu prowadził Hamilton Fish, któremu udało się podpisać układ handlowy, z klauzulą zapewniającą, że wyspy nie zostaną przekazane żadnego innemu mocarstwu{{r|Pastusiak384}}. Na bazie tego układu, w 1873 roku, Grant wysłał na Hawaje generała Schofielda, by ten znalazł odpowiednie miejsce na bazę marynarki wojennej{{r|Pastusiak385}}. Generał zalecił prezydentowi wybór [[Pearl Harbor]]{{r|Pastusiak385}}.
+Grant podjął także kroki zmierzające do aneksji [[Hawaje|Hawajów]]{{odn|Pastusiak|1999|s=384}}. Wznowił negocjacje prowadzone w jego imieniu przez Hamiltona Fisha, któremu udało się podpisać układ handlowy z klauzulą zapewniającą, że wyspy nie zostaną przekazane żadnego innemu mocarstwu{{odn|Pastusiak|1999|s=384}}. Na bazie tego układu w 1873 roku Grant wysłał na Hawaje generała Schofielda, by ten znalazł odpowiednie miejsce na bazę marynarki wojennej{{odn|Pastusiak|1999|s=385}}. Generał zalecił prezydentowi wybór [[Pearl Harbor]]{{odn|Pastusiak|1999|s=385}}.
-Kiedy w Europie wybuchła [[wojna francusko-pruska]], w społeczeństwie amerykańskim, jak i [[Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych|Izbie Reprezentantów]] dominowały nastroje propruskie{{r|Pastusiak386}}. [[Otto von Bismarck]] liczył na wsparcie Stanów Zjednoczonych, lecz Hamilton Fish zapewniał o neutralności wobec obu stron walczących{{r|Pastusiak386}}. [[Napoleon III Bonaparte|Napoleon III]] miał podstawy wątpić w te deklaracje, ponieważ oficjalne ogłoszenie neutralności nastąpiło dopiero 22 sierpnia 1870 roku, czyli ponad miesiąc od początku konfliktu{{r|Pastusiak386}}. Prezydent Grant wyraził jednak zdanie, że Francja nie powinna być zdziwiona nastrojami amerykańskiej opinii publicznej, która pamiętała wrogie działania francuskie podczas wojny secesyjnej i wojny amerykańsko-meksykańskiej{{r|Pastusiak386}}. Pomimo neutralności, prawo amerykańskie zezwalało na handel bronią prywatnym firmom, dzięki czemu znacznie się one wzbogaciły{{r|Pastusiak387}}. Po zwycięstwie Prus, Grant szybko uznał system republikański wprowadzony we Francji{{r|Pastusiak387}}. Pomimo licznych próśb ze strony Francji, prezydent odmawiał stanowiska mediatora z Prusami{{r|Pastusiak389}}.
+Kiedy w Europie wybuchła [[wojna francusko-pruska]], w społeczeństwie amerykańskim, jak i [[Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych|Izbie Reprezentantów]] dominowały nastroje propruskie{{odn|Pastusiak|1999|s=386}}. [[Otto von Bismarck]] liczył na wsparcie Stanów Zjednoczonych, lecz Hamilton Fish zapewniał o neutralności wobec obu stron walczących{{odn|Pastusiak|1999|s=386}}. [[Napoleon III Bonaparte|Napoleon III]] miał podstawy wątpić w te deklaracje, ponieważ oficjalne ogłoszenie neutralności nastąpiło dopiero 22 sierpnia 1870 roku, czyli ponad miesiąc od początku konfliktu{{odn|Pastusiak|1999|s=386}}. Prezydent Grant wyraził jednak zdanie, że Francja nie powinna być zdziwiona nastrojami amerykańskiej opinii publicznej, która pamiętała wrogie działania francuskie podczas wojny secesyjnej i wojny amerykańsko-meksykańskiej{{odn|Pastusiak|1999|s=386}}. Pomimo neutralności prawo amerykańskie zezwalało na handel bronią prywatnym firmom, dzięki czemu znacznie się one wzbogaciły{{odn|Pastusiak|1999|s=387}}. Po zwycięstwie Prus Grant szybko uznał system republikański wprowadzony we Francji{{odn|Pastusiak|1999|s=387}}. Pomimo licznych próśb ze strony Francji prezydent odmawiał stanowiska mediatora z Prusami{{odn|Pastusiak|1999|s=389}}.
-W 1875 na jaw wyszedł skandal zwany „[[Whiskey Ring]]”{{r|Pastusiak381}}. Producenci alkoholu i urzędnicy [[Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych|Departamentu Skarbu]] otrzymywali nielegalne zyski z nieopodatkowanego alkoholu, które następnie częściowo zatrzymywali, a resztę przekazywali na fundusze Partii Republikańskiej{{r|Pastusiak382}}. Grant był informowany o sytuacji, jednak nie podjął żadnych kroków{{r|Pastusiak382}}. Sprawę ujawnił sekretarz skarbu [[Benjamin Bristow]], który oświadczył, że szef grupy Whiskey Ring, John McDonald wręczył łapówkę sekretarzowi prezydenta Oriville’owi Babcockowi, aby wstrzymać dochodzenie{{r|Pastusiak382}}. Pomimo że Babcock został oskarżony i skazany, Grant nadal utrzymywał, że jest on niewinny{{r|Pastusiak382}}. O łapownictwo był też oskarżony przez Izbę Reprezentantów, sekretarz wojny [[William W. Belknap]], którego jednak uniewinniono przed Senatem, gdzie Republikanie mieli większość{{r|Pastusiak382}}.
+W 1875 na jaw wyszedł skandal zwany „[[Whiskey Ring]]”{{odn|Pastusiak|1999|s=381}}. Producenci alkoholu i urzędnicy [[Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych|Departamentu Skarbu]] czerpali nielegalne zyski z nieopodatkowanego alkoholu, które następnie częściowo zatrzymywali, a resztę przekazywali na fundusze Partii Republikańskiej{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Grant był informowany o sytuacji, jednak nie podjął żadnych kroków{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Sprawę ujawnił sekretarz skarbu [[Benjamin Bristow]], który oświadczył, że szef grupy Whiskey Ring, John McDonald, wręczył łapówkę sekretarzowi prezydenta Oriville’owi Babcockowi, aby wstrzymać dochodzenie{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Chociaż Babcock został oskarżony i skazany, Grant nadal utrzymywał, że jest on niewinny{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}. Izba Reprezentantów oskarżyła o łapownictwo również sekretarza wojny [[William W. Belknap|Williama W. Belknapa]], którego jednak uniewinnił Senat, w którym Republikanie mieli większość{{odn|Pastusiak|1999|s=382}}.
-Pod koniec kadencji, pojawiły się głosy, by Grant ubiegał się o trzecią kadencję{{r|Pastusiak391}}. Prezydent początkowo był przychylny tej propozycji, jednak Izba Niższa Kongresu stosunkiem głosów 234:18 uznała, że taki precedens byłby zagrożeniem dla wolnych instytucji{{r|Pastusiak391}}. Na konwencji Partii Republikańskiej w [[Chicago]] otrzymał największą ilość głosów w pierwszym głosowaniu, jednak niewystarczającą do uzyskania nominacji{{r|Pastusiak392}}. Ostatecznie w 36. głosowaniu nominację uzyskał James Garfield{{r|Pastusiak392}}.
+Pod koniec kadencji pojawiły się głosy, by Grant ubiegał się o trzecią kadencję{{odn|Pastusiak|1999|s=391}}. Prezydent początkowo był przychylny tej propozycji, jednak Izba Niższa Kongresu stosunkiem głosów 234:18 uznała, że taki precedens byłby zagrożeniem dla wolnych instytucji{{odn|Pastusiak|1999|s=391}}. Na konwencji Partii Republikańskiej w [[Chicago]] otrzymał największą ilość głosów w pierwszym głosowaniu, jednak niewystarczającą do uzyskania nominacji{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}. Ostatecznie w 36. głosowaniu nominację uzyskał James Garfield{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}.
 == Emerytura i śmierć ==
-Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego w 1877 roku, Grant udał się w dwuletnią podróż dookoła świata{{r|Pastusiak392}}. Po powrocie, w 1880 roku ponownie chciano nakłonić go do kandydowania w wyborach prezydenckich{{r|Pastusiak392}}.
+Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego w 1877 roku Grant udał się w dwuletnią podróż dookoła świata{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}. Po powrocie, w 1880 roku ponownie chciano nakłonić go do kandydowania w wyborach prezydenckich{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}.
-Dwa lata później Grant dowiedział się, że choruje na [[Nowotwory głowy i szyi|raka gardła]]{{r|Pastusiak392}}. 2 kwietnia 1885 przyjął [[chrzest]] w obrządku [[metodyzm|metodystycznym]]{{r|Pastusiak392}}. Zmarł 23 lipca tego samego roku w Mount McGregor{{r|Pastusiak393}}.
+Dwa lata później Grant dowiedział się, że choruje na [[Nowotwory głowy i szyi|raka gardła]]{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}. 2 kwietnia 1885 roku przyjął [[chrzest]] w obrządku [[metodyzm|metodystycznym]]{{odn|Pastusiak|1999|s=392}}. Zmarł 23 lipca tego samego roku w Mount McGregor{{odn|Pastusiak|1999|s=393}}.
 == Życie prywatne ==
-Grant poznał swoją przyszłą żonę, [[Julia Grant|Julię Dent]], córkę żołnierza i plantatora, w 1843 roku{{r|Pastusiak370}}. Ich ślub odbył się 22 sierpnia 1848 w Saint Louis, a zaraz potem oboje zamieszkali w [[Detroit]]{{r|Pastusiak370}}. Para miała trzech synów i córkę{{r|Pastusiak370}}.
+Grant poznał swoją przyszłą żonę, [[Julia Grant|Julię Dent]], córkę żołnierza i plantatora, w 1843 roku{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}. Ich ślub odbył się 22 sierpnia 1848 w Saint Louis, a zaraz potem oboje zamieszkali w [[Detroit]]{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}. Para miała trzech synów i córkę{{odn|Pastusiak|1999|s=370}}.
 == Przypisy ==
-{{Przypisy|
+{{Przypisy}}
-<ref name="Hankinson10">{{cytuj książkę | nazwisko = Hankinson | imię = A. | tytuł = Vicksburg 1863: Grant Clears the Mississippi | strony = 10}}</ref>
-<ref name="Hankinson12">{{cytuj książkę | nazwisko = Hankinson | imię = A. | tytuł = Vicksburg 1863: Grant Clears the Mississippi | strony = 12}}</ref>
-<ref name="Pastusiak367">{{odn|Pastusiak|1999|ref=nie|s= 367}}</ref>
-<ref name="Pastusiak368">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 368}}</ref>
-<ref name="Pastusiak369">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 369}}</ref>
-<ref name="Pastusiak370">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 370}}</ref>
-<ref name="Pastusiak371">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 371}}</ref>
-<ref name="Pastusiak372">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 372}}</ref>
-<ref name="Pastusiak373">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 373}}</ref>
-<ref name="Pastusiak374">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 374}}</ref>
-<ref name="Pastusiak375">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 375}}</ref>
-<ref name="Pastusiak376">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 376}}</ref>
-<ref name="Pastusiak377">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 377}}</ref>
-<ref name="Pastusiak378">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 378}}</ref>
-<ref name="Pastusiak379">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 379}}</ref>
-<ref name="Pastusiak380">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 380}}</ref>
-<ref name="Pastusiak381">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 381}}</ref>
-<ref name="Pastusiak382">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 382}}</ref>
-<ref name="Pastusiak383">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 383}}</ref>
-<ref name="Pastusiak384">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 384}}</ref>
-<ref name="Pastusiak385">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 385}}</ref>
-<ref name="Pastusiak386">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 386}}</ref>
-<ref name="Pastusiak387">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 387}}</ref>
-<ref name="Pastusiak389">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 389}}</ref>
-<ref name="Pastusiak391">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 391}}</ref>
-<ref name="Pastusiak392">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 392}}</ref>
-<ref name="Pastusiak393">{{cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = L. | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | strony = 393}}</ref>
-}}
 == Bibliografia ==
-* {{Cytuj książkę | nazwisko = Hankinson | imię = Alan | tytuł = Vicksburg 1863: Grant Clears the Mississippi | wydawca = [[Osprey Publishing]] | miejsce = Londyn | data = 1993 | isbn = 1-85532-353-2 | język = en |odn=tak}}
+* {{Cytuj książkę |nazwisko = Hankinson |imię = Alan |tytuł = Vicksburg 1863: Grant Clears the Mississippi |wydawca = [[Osprey Publishing]] |miejsce = Londyn |data = 1993 |isbn = 1-85532-353-2 |język = en |odn=tak}}
-* {{Cytuj książkę | nazwisko = Pastusiak | imię = Longin | autor link = Longin Pastusiak | tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej | wydawca = [[Wydawnictwo Iskry|Iskry]] | miejsce = Warszawa | data = 1999 | isbn = 83-207-1558-X | język = pl |odn=tak}}
+* {{Cytuj książkę |nazwisko = McFeely |imię = William S. |tytuł = War Department and William W. Belknap |wydawca = [[Dell Publishing]] |miejsce = New York |data = 1974 |isbn = 978-0-440-05923-3 |język = en |odn=tak}}
+* {{Cytuj książkę |nazwisko = Pastusiak |imię = Longin |autor link = Longin Pastusiak |tytuł = Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej |wydawca = [[Wydawnictwo Iskry|Iskry]] |miejsce = Warszawa |data = 1999 |isbn = 83-207-1558-X |język = pl |odn=tak}}
+* {{Cytuj książkę |nazwisko = McPherson |imię = James M. |tytuł = Battle Cry of Freedom: The Civil War Era |wydawca = Oxford University Press |miejsce = New York |data = 1988 |isbn = 0-19-503863-0 |język = en |odn=tak}}
 == Linki zewnętrzne ==
-* {{Cytuj stronę | url = https://www.whitehouse.gov/1600/presidents/ulyssessgrant | tytuł = Ulysses S. Grant | opublikowany = [[Biały Dom]] | język = en | data dostępu = 2015-05-21}}
+* {{Cytuj stronę |url = https://www.whitehouse.gov/1600/presidents/ulyssessgrant |tytuł = Ulysses S. Grant |opublikowany = [[Biały Dom]] |język = en |data dostępu = 2015-05-21}}
-* {{Cytuj stronę | url = http://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/bday/0427.html | tytuł = The Career of a Soldier | opublikowany = [[The New York Times]] | język = en | data dostępu = 2015-05-21}}
+* {{Cytuj stronę |url = http://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/bday/0427.html |tytuł = The Career of a Soldier |opublikowany = [[The New York Times]] |język = en |data dostępu = 2015-05-21}}
-* {{Cytuj stronę | url = http://www.gutenberg.org/ebooks/4367 | tytuł = Personal Memoirs of U. S. Grant | opublikowany = [[Projekt Gutenberg]] | język = en | data dostępu = 2015-05-21}}
+* {{Cytuj stronę |url = http://www.gutenberg.org/ebooks/4367 |tytuł = Personal Memoirs of U. S. Grant |opublikowany = [[Projekt Gutenberg]] |język = en |data dostępu = 2015-05-21}}
 {{Kandydaci republikanów na prezydenta USA}}
 {{Prezydenci Stanów Zjednoczonych}}
 {{Gabinet Ulyssesa Granta}}
 {{Kontrola autorytatywna}}
@@ Linia 151: / Linia 127: @@
 [[Kategoria:Urodzeni w 1822]]
 [[Kategoria:Zmarli w 1885]]
+[[Kategoria:Osoby przedstawione na amerykańskich banknotach]]