Rezerwat przyrody Bukowa Góra (województwo świętokrzyskie)

Rezerwat przyrody Bukowa Góra – rezerwat leśny w gminie Kluczewsko, w powiecie włoszczowskim, w województwie świętokrzyskim.

• Powierzchnia: 33,77 ha (akt powołujący podawał 34,80 ha)
• Rok utworzenia: 1959
• Przedmiot ochrony: fragment lasu bukowego o charakterze pierwotnym z gatunkami roślin chronionych w runie

Bukowa Góra

rezerwat leśny
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Mezoregion	Pasmo Przedborsko-Małogoskie
Data utworzenia	5 maja 1959
Akt prawny	M.P. z 1959 r. nr 51, poz. 241
Powierzchnia	33,77 ha
Położenie na mapie gminy Kluczewsko Bukowa Góra
Położenie na mapie Polski Bukowa Góra
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Bukowa Góra
Położenie na mapie powiatu włoszczowskiego Bukowa Góra
51°00′49″N 19°55′00″E

Rezerwat położony jest w Paśmie Przedborsko-Małogoskim, na zboczach góry Buczyna, zwanej też Bukową Górą (334 m n.p.m.) – najwyższego wzniesienia powiatu włoszczowskiego. Leży w miejscowości Rączki. Wchodzi w skład Przedborskiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu znajduje się rezerwat przyrody Murawy Dobromierskie.

Ochroną objęto fragment lasu liściastego o charakterze pierwotnym, z drzewostanem bukowym, z domieszką dębu, grabu, jaworu i klonu. 98% drzew stanowią buki.

Występują rzadkie zbiorowiska leśne: uboga buczyna niżowa, żyzna buczyna niżowa, sudecka oraz ciepłolubna buczyna storczykowa. W podszyciu występują: trzmielina brodawkowata, szakłak, leszczyna, kalina, jałowiec i głóg. Runo leśne występuje płatami, rosną w nim m.in. żłobik koralowy, przytulia wonna, wyka leśna, czerniec gronkowy, miejscami bluszcz pospolity, pluskwica europejska, lilia złotogłów, zawilec wielkokwiatowy, wawrzynek wilczełyko, buławnik czerwony, wielkokwiatowy i mieczolistny, obuwik pospolity. Z fauny – 37 gatunków ptaków lęgowych.

Przez rezerwat przechodzi czarny szlak turystyczny prowadzący z Białego Brzegu do Mrowiny, oraz 3 ścieżki edukacyjne.

Na terenie rezerwatu znajduje się stary szyb, wykopany w drugiej połowie XVIII wieku w celu poszukiwania złóż soli. Prowadzi do niego słabo oznakowany niebieski szlak, który w północnej części rezerwatu odchodzi na wschód od czarnego szlaku.