Լիբանանի ճգնաժամ (1958)
1958 թվականի լիբանանյան ճգնաժամը (նաև հայտնի է որպես լիբանանյան քաղաքացիական պատերազմ) եղել է քաղաքական ճգնաժամ, որը պայմանավորված էր երկրում քաղաքական և կրոնական լարվածությամբ, ինչը ներառում էր Միացյալ Նահանգների ռազմական միջամտությունը։ Ինտերվենցիան շարունակվել է շուրջ երեք ամիս, քանի դեռ նախագահ Կամիլ Շամունը, ով օգնության համար դիմել էր, չի ավարտել իր ժամկետը Լիբանանի նախագահի պաշտոնում։ Ամերիկյան և լիբանանյան կառավարական զորքերը հաջողությամբ գրավել են Բեյրութի նավահանգիստը և Բեյրութի միջազգային օդանավակայանը։ Երբ ճգնաժամը ավարտվեց, Միացյալ Նահանգները լքեց երկիրը։
Նախապատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Արաբական սառը պատերազմ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1945 թվականին Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո Միացյալ Նահանգներն ու Խորհրդային Միությունը երկու խոշորագույն համաշխարհային տերություններն էին։ Երկու տարի անց Թրումենի դոկտրինը հրատարակվեց ՝ ուղղված կոմունիզմի և Խորհրդային Միության տարածումը զսպելուն[1][2]։ Հավանաբար սառը պատերազմը սկսվել է այս իրադարձությունից[3]։ Քանի որ աշխարհը բաժանված էր Արևելյան (կոմունիստական) և Արևմտյան (կապիտալիստական) դաշինքների, պայքար էր գնում ԱՄՆ-ի և ԽՍՀՄ-ի գաղափարական աշխարհաքաղաքական գերազանցության համար։ Քայլերից մեկը պրոքսի կամ սառը պատերազմներն էր աշխարհի տարբեր տարածաշրջաններում։ Նման տարածաշրջաններից մեկը Մերձավոր Արևելքն էր, որտեղ Արաբական սառը պատերազմն էր ընթանում[4]։ 1956 թվականի Սուեզի ճգնաժամից հետո աճել է արաբների թշնամանքը ԱՄՆ-ի նկատմամբ, ինչպես նաև աճել է խորհրդային ազդեցությունը Եգիպտոսում և Սիրիայում։ Ճգնաժամը նաև նպաստել է պանարաբիզմի զարգացմանը և Եգիպտոսի նախագահ Գամալ Աբդել Նասերի ժողովրդականության ու ազդեցության աճին։ Միացյալ Նահանգները մտավախություն ուներ, որ տարածաշրջանը ենթակա է կոմունիզմի տարածմանը[5]։
Էյզենհաուերի դոկտրինը հայտարարվել է Միացյալ Նահանգների նախագահ Դուայթ Էյզենհաուերի կողմից 1957 թվականի հունվարին։ Նա խոստացել է ամերիկյան տնտեսական և ռազմական աջակցությամբ կանխել կոմունիզմի տարածումը Մերձավոր Արևելքում[6][5]։ Միացյալ Նահանգների Կոնգրեսը դոկտրինը ընդունել է մարտի 7-ին, որն էլ ստորագրվել է մարտի 9-ին։ Ջեյմս Պ. Ռիչարդսը սկսել է շրջագայությունը Մերձավոր Արևելքում, իսկ Միացյալ Նահանգների շտաբների պետերի միացյալ կոմիտեն և Եվրոպական հրամանատարությունը սկսել են տարածաշրջանային միջամտության ծրագրեր մշակել։ Նրանց ծրագիրը, Միացյալ Նահանգների վեցերորդ նավատորմում կենտրոնացած, տեղակայված էր Միջերկրական ծովում, որին միացել էին ԱՄՆ-ի մերձավորարևելյան և օդային ուժերը։ 11 000 զինվոր պատրաստ էր մարտական գործողությունների այս տարածաշրջանում[7]։ Չնայած այդ դոկտրինը երբեք պաշտոնապես չի կիրառվել, ԱՄՆ-ը 1957-ին աջակցել է Հորդանանի Հուսեյն թագավորին ենթադրյալ հեղաշրջման փորձը չեզոքացնելու, ինչպես նաև քայլեր է ձեռնարկել Սիրիայում կոմունիզմի տարածումը կանխելու համար [8]:
Իրավիճակը Լիբանանում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1923 թվականին Օսմանյան կայսրության մասնատումը առաջացրել է ժամանակակից Սիրիան և Լիբանանը ՝ Սիրիայի և Լիբանանի մանդատին համապատասխան[9]։ Լիբանանն ամբողջությամբ անկախ պետություն դարձավ 1943 թվականի նոյեմբերի 22-ին, երբ ֆրանսիական մանդատը պաշտոնապես ավարտվեց[10]։ Այն ժամանակ, երբ երկիրը հասավ անկախության, համաձայնեցվեց ազգային պակտը, որում, ի թիվս այլ բաների, ասվում էր, որ «Լիբանանը պետք է լիովին անկախ ինքնիշխան պետություն լինի։ Քրիստոնյաները պետք է հրաժարվեն արտաքին պաշտպանությունից կամ փորձեն Լիբանանը օտարերկրյա վերահսկողության կամ ազդեցության տակ դնելուց։ Փոխարենը մուսուլմանները պետք է հրաժարվեն Լիբանանը Սիրիայի հետ որևէ քաղաքական դաշինքի մեջ ներքաշելուց կամ որևէ արաբական միության ստեղծման ցանկացած փորձից»։ Պակտը նշանավորեց երկրում ապրող մի քանի կրոնական աղանդների, մասնավորապես մարոնիների, սուննի և շիա մուսուլմանների, հույն ուղղափառ քրիստոնյաների, հույն կաթոլիկների և դրուզների միջև փոխզիջումը[11]:
Քամիլ Շամունն ընտրվել է Լիբանանի երկրորդ նախագահ 1952 թվականին ՝ փոխարինելով Բեչար Ալ Խուրիին։ Նա հայտնի է որպես «լիովին բացահայտ հակամոմունիստական», Միացյալ Նահանգները համարում էր որպես «լավ ընկեր»[12]։ 1957 թվականին ՝ Էյզենհաուերի դոկտրինի հայտարարությունից անմիջապես հետո, ըստ որի Շամունի ռեժիմը միակ արաբական կառավարությունն էր, որը «առանց վերապահումների» էր։ Միացյալ Նահանգները անհանգստացավ, որ հունիսին նշանակված խորհրդարանական ընտրությունները կհանգեցնեն ԱՄՆ-ին թշնամական խորհրդարանի ձևավորմանը։ Շատ մուսուլմաններ աջակցում էին Նասերին։ Գամալ Ջումբլաթը և Ռաշիդ Կարամին ՝ դրուզների և սուննիների առաջնորդները, դատապարտել են Շամունի աջակցությունը դոկտրինին որպես ազգային պակտի խախտում։ Ընտրությունների վրա ազդելու ԱՄՆ-ի փորձերը ներառում էին 12,7 միլիոն դոլարի չափով ռազմական կամ ֆինանսական օգնություն ուղարկելու հավանությունը և Կենտրոնական հետախուզական վարչության գործակալներին (այդ թվում ՝ Դևիդ Աթլի Ֆիլիպսին, Մայլզ Քոուփլենդին և Ուիլբուր Իվլենդին) տարածաշրջան ուղարկելը, որոնք «նախընտրական քարոզչությունն» էին ապահովում արևմտամետ քաղաքական գործիչների օգտին[13]:
Մայիսի վերջին, երբ Շամունի զորքերը Բեյրութում սպանեցին յոթ և վիրավորեցին յոթանասուներեք ցուցարարների, հաջորդ ամիս ընդդիմության առաջնորդները պնդում էին, որ Շամունը «գնել է այնքան շատ ձայներ, որ քվեարկությունը կլիներ անիմաստ»։ Ընտրությունները, այնուամենայնիվ, հաջող են անցել, քանի որ վաթսունվեց խորհրդարանականներից հիսունը պաշտպանել են Շամունին։ ԱՄՆ-ը շարունակում էր աջակցել Շամունին ՝ վախենալով ԽՍՀՄ-ի ազդեցությունից տարածաշրջանում։ Շամունի հակառակորդները պնդում էին, որ ընտրություններն անվավեր են եղել և պետք է կրկնակի անցկացվեն[14]։
1958 թվականին Քամիլ Շամունը գտնվում էր Լիբանանի նախագահի պաշտոնում իր վեցերորդ և վերջին տարում[15]։
Լարվածության աճը
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]1958 թվականի փետրվարի 1-ին Սիրիան և Եգիպտոսը միավորվեցին ՝ ձևավորելով Միացյալ Արաբական Հանրապետություն (ՄԱՀ)[16][17]։ Միացյալ Նահանգները սկզբում մտավախություն ուներ, որ նոր երկիրը կդառնա Մերձավոր Արևելքում գերիշխող տերություն, սակայն փետրվարի 25-ին ճանաչեցին այն ՝ մտածելով, որ ՄԱՀ-ը կարող է օգտակար լինել կոմունիզմի տարածման դադարեցման և Նասերի զսպման գործում[17]: Շամունն ու Չարլզ Մալիկը անհանգստացել են, որ «Լիբանանում քայքայիչ գործունեության վտանգը «ՄԱՀ-ի կողմից» անմիջական է եղել», և ամերիկյան օգնություն են խնդրել[18]:
Լիբանանում լարվածությունն աճել է ողջ 1958 թվականի ընթացքում։ Չնայած Շամունի լիազորությունների ժամկետը լրանում էր 1958 թվականի սեպտեմբերի 24-ին, նա մտադիր էր կրկին առաջադրվել նախագահի պաշտոնում, ինչը արգելված էր Լիբանանի Սահմանադրությամբ[18][19][20]: Մինչ Միացյալ Նահանգները վախենում էր, որ Շամունի դեմ շարժումը կարող է վնասել իր շահերը տարածաշրջանում, նա չէր ուզում հրաժարվել իր աջակցությունից, քանի որ Ֆուադ Շեհաբը, Լիբանանի բանակի շտաբի պետը, առավել հավանական գործիչ էր Շամունին փոխելու համար։ Լիբանանում ԱՄՆ դեսպան Ռոբերտ Մ. Մաքքլինթոքը Շեհաբին բնութագրել է որպես «չեզոք լոբի, որը պահանջում է մանրակրկիտ դրվագներ, որպեսզի աճի ճիշտ ուղղությամբ»[21]: ԱՄՆ-ը պաշտոնապես չի աջակցել Շամունին[22]։
Տարբեր խմբերի ՝ հիմնականում սուննիների և դրուզների բողոքները սկսվել են փետրվարին քրիստոնյա Շամունի դեմ, որը նույնպես միացել է ԱՄՆ-ի և Մեծ Բրիտանիայի աջակցությանը ՝ գործողություններին, որոնք ցուցարարները համարում էին Ազգային պակտի խախտում[23]: Ցուցարարերը նաև բողոքել են այն բանի դեմ, որ Շամունը թույլ չի տվել Լիբանանին միանալ ՄԱՀ-ին[15]։ Ցուցարարները կարծում էին, որ «Շամունը չի ցանկանում փոխել իր արտաքին քաղաքականությունը, եթե նրան չենթարկեն»[24]։ Մարոնի քրիստոնյաների և արաբ մուսուլմանների միջև լարվածությունը շարունակել է աճել մայիսի 8-ին Նասիբ Մեթնիի սպանությունից հետո։ Մեթնին «Ալ Տելեգրաֆ»-ի խմբագիրն էր և քննադատում էր Շամունի վարչությանը։ Բեյրութի փողոցներում մարտեր են բռնկվել, երբ մուսուլմանների ամբոխը այրել է ԱՄՆ տեղեկատվական ծառայության գրադարանը։ Ավելի մեծ լարվածություն կար ամբողջ երկրում, այդ թվում ՝ Բեքաա հովտում, որտեղ շիա գրոհայինները զենք էին ստանում Սիրիայից[25]։ «Նյու Յորք Թայմսը» 1958 թվականի մայիսի 10-ը պաշտոնապես զինված ապստամբության սկիզբ է համարում[26]։ Մայիսի սկզբին Շամունը ամերիկյան ռազմական ներխուժում է խնդրել՝ Էյզենհաուերի դոկտրինին համապատասխան իր իշխանության սպառնալիքի դեմ, թեև Մաքքլինթոքը նշել է, որ այնտեղ «բացակայում է բաց կոմունիստական ագրեսիան»[27]:
ՄԱՀ-ի առաջնորդ Նասերը սկսել է հրապարակավ արաբական միասնության կոչ անել։ Տարբեր երկրներ, այդ թվում ՝ Լիբանանը, Նասերի գործողությունները մեղադրել են միջկրոնական անկարգությունների աճի մեջ, և Լիբանանի կառավարությունը պաշտոնական բողոք է ներկայացրել ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին (ՄԱԿ ԱԽ) 1958 թվականի մայիսի 22-ին ՝ մեղադրելով ՄԱՀ-ին երկրի գործերին միջամտելու մեջ[28]։ 1958 թվականի հունիսի 11-ին ՄԱԿ ԱԽ-ն բանաձև է ընդունել, որով խորհուրդ է տվել խումբ ուղարկել Լիբանան ՝ «ապահովելու համար, որ անձնակազմի կամ զենքի կամ այլ նյութերի ապօրինի ներթափանցումը չլինի լիբանանյան սահմաններով»։ Շուտով Լիբանան է ուղարկվել «երեք հոգուց բաղկացած խումբ» ՝ Հալո Պլազան, Ռաջեշվար Դաալը և Օդդ Բուլլ Դագ Համմարշելդը, Միավորված ազգերի կազմակերպության գլխավոր քարտուղարը և ՄԱԿ—ի զինադադարի վերահսկողության անդամները[29]։
«Երկնագույն չղջիկ» գործողությունը
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
ԱՄՆ նախագահ Դուայթ Էյզենհաուերն ի պատասխան արտոնել Է «Երկնագույն չղջիկ» գործողությունը 1958 թվականի հուլիսի 15-ին, երբ ԱՄՆ-ը հայտարարել է, որ կմիջամտի ռեժիմի պաշտպանության համար, որին, իր կարծիքով, սպառնում է միջազգային կոմունիզմը։ Գործողության նպատակն էր պաշտպանել Շամունի արևմտամետ կառավարությունը ներքին ընդդիմությունից և Սիրիայի ու Եգիպտոսի սպառնալիքներից։ Ծրագիրը բաղկացած էր Բեյրութի միջազգային օդանավակայանը գրավելուց և ապահովելուց, որը գտնվում է քաղաքից մի քանի մղոն դեպի հարավ, իսկ հետո ապահով պահել Բեյրութի նավահանգիստն ու քաղաքի նկատմամբ մոտեցումները։
«Երկնագույն չղջիկ» գործողության հրամանատարության շղթան հետևյալն էր. Էյզենհաուերի վարչակազմը ՝ ռազմավարական մակարդակով; Հատուկ հրամանատարությունը Մերձավոր Արևելքում (SPECCOMME, ԱՄՆ ռազմածովային ուժերի, Արևելյան Ատլանտիկայի և Միջերկրական ծովի գլխավոր հրամանատարի համար) գործառնական մակարդակով; վեցերորդ նավատորմը USS Սարագոտա, USS Էսեքս և USS Ուասպ ավիակիրներով, USS դե Մոյն և USS Բոստոն և երկու էսկադրիլիաներով։ Հունիսի վերջին «Էսեքսն» ու «Բոստոնը» խարսխված էին հունական Պիրեայում, մինչդեռ «Դե Մոյնը», որի վրա իր դրոշը բարձրացրեց փոխծովակալ Չարլզ Ռ. Բրաունը, գտնվում էր Վիլֆրանշ-սյուր-Մեր քաղաքում[30]։ Ցամաքային զորքերը ներառում էին 2-րդ ժամանակավոր ծովային հետևակը (օպերատիվ խումբ 62) և 201 բանակային օպերատիվ խումբը ռազմավարական մակարդակով[31]։ Այս երեք բաղադրիչներից յուրաքանչյուրը ազդել է 215-58 օպերատիվ պլանի և դրա կատարման վրա։
Գործողությանը մասնակցել է ավելի քան 14 հազար մարդ, այդ թվում ՝ ԱՄՆ-ի բանակի 8509 զինծառայող, 1-ին օդադեսանտային մարտական խմբի զորակազմը, 24-րդ հետևակային դիվիզիայի 187-րդ հետևակային մասը և ԱՄՆ-ի ծովային հետևակի կորպուսի 5670 սպա ու զինվոր (2-րդ ժամանակավոր ծովային հետևակ, 1/8 և 2/2 գումարտակային դեսանտային խմբեր ՝ բրիգադի գեներալ Սիդնեյ Ս.Ուեյդի հրամանատարության ներքո)։ 8-րդ ծովային հետևակի 2-րդ գումարտակը հուլիսի 16-ին ժամանել է Հյուսիսային Կարոլինայի Չերրի Փոյնթից 54-ժամյա օդային թռիչքից հետո[32]։ Նրանց աջակցել է 70 նավերից և 40 000 նավաստիներից բաղկացած նավատորմը[33]։ 1958 թվականի հուլիսի 16-ին ծովակալ Ջեյմս Լ.Հոլոուեյ կրտսերը Լոնդոնից մեկնեց Բեյրութի օդանավակայան և նստեց ամերիկյան «Տակոնիկ» նավը, որտեղից նա ղեկավարում էր գործողության մնացած մասը[34]։ ԱՄՆ-ը իր զորքերը դուրս է բերել 1958 թվականի հոկտեմբերի 25-ին։
Էյզենհաուերը Լիբանան է ուղարկել իր անձնական ներկայացուցիչ, դիվանագետ Ռոբերտ Դենիել Մերֆիին։ Մերֆին կարևոր դեր է խաղացել հակամարտության երկու կողմերին փոխզիջման հասցնելու հարցում ՝ քրիստոնյա գեներալ Ֆուադ Շեհաբին ընտրելով նոր նախագահ, սակայն Շամունին թույլ տալով մինչև սեպտեմբերի 22-ը մնալ իշխանության ղեկին։
Լիբանանի վարչապետ Ռաշիդ Կարամին ազգային հաշտեցման կառավարություն է ձևավորել 1958 թվականի ճգնաժամի ավարտից հետո։
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Լիբանանում բազմազգ ուժեր
- Քաղաքացիական պատերազմ Լիբանանում
- 1982 թվականի Լիբանանյան պատերազմը
- Օտարերկրյա միջամտություններ Միացյալ Նահանգների կողմից
- Միացյալ Նահանգների ներգրավվածությունը ռեժիմի փոփոխության մեջ
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ McCullough, David (1992). Truman. New York: Simon & Schuster. էջեր 547-549.
- ↑ «Milestones: 1945–1952». Office of the Historian. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
- ↑ «What was the Cold War?». CBBC Newsround (բրիտանական անգլերեն). 2019 թ․ մայիսի 23. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
- ↑ Citino, Nathan J. (2019 թ․ հուլիսի 3). «The Middle East and the Cold War». Cold War History. 19 (3): 441–456. doi:10.1080/14682745.2019.1576677. ISSN 1468-2745.
- ↑ 5,0 5,1 «The Eisenhower Doctrine, 1957». United States Department of State (անգլերեն). 2007 թ․ ապրիլի 2. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
This article incorporates text from this source, which is in the public domain.
- ↑ Hahn, 2006, էջ 38
- ↑ Hahn, 2006, էջեր 40–41
- ↑ Hahn, 2006, էջեր 42–43
- ↑ French Mandate, 1923, էջ 1
- ↑ Traboulsi, 2012, էջ 108
- ↑ Faruki, 1974, էջ 28
- ↑ Little, 1996, էջ 31
- ↑ Little, 1996, էջեր 34–35
- ↑ Little, 1996, էջեր 35–37
- ↑ 15,0 15,1 Tucker, 2020, էջ 276
- ↑ Cotran, 1959, էջ 347
- ↑ 17,0 17,1 Hahn, 2006, էջ 44
- ↑ 18,0 18,1 Little, 1996, էջ 37
- ↑ Kona Nayudu, Swapna (2018 թ․ ապրիլի 3). «'In the very eye of the storm': India, the UN, and the Lebanon crisis of 1958». Cold War History (անգլերեն). 18 (2): 221–237. doi:10.1080/14682745.2018.1445997. ISSN 1468-2745.
- ↑ Hasou, Tawfig Y. (2019 թ․ հունվարի 22). Struggle For The Arab World (անգլերեն). Routledge. ISBN 978-1-317-84877-6.
- ↑ Little, 1996, էջ 38
- ↑ Little, 1996, էջեր 38–39
- ↑ Rowayheb, 2011, էջեր 416–417
- ↑ Rowayheb, 2011, էջ 416
- ↑ Little, 1996, էջ 39
- ↑ Brewer, Sam Pope (1958 թ․ օգոստոսի 1). «LEBANON ELECTS A NEW PRESIDENT;; CHEHAB IS CHOSEN Parliament's 2d Vote Is 48-7 for General -- Premier Absent CHEHAB ELECTED IN LEBANON VOTE (Published 1958)». The New York Times (ամերիկյան անգլերեն). ISSN 0362-4331. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 23-ին.
- ↑ Little, 1996, էջեր 39–40
- ↑ Kona Nayudu, Swapna (2018 թ․ ապրիլի 3). «'In the very eye of the storm': India, the UN, and the Lebanon crisis of 1958». Cold War History (անգլերեն). 18 (2): 221–237. doi:10.1080/14682745.2018.1445997. ISSN 1468-2745.
- ↑ Kona Nayudu, Swapna (2018 թ․ ապրիլի 3). «'In the very eye of the storm': India, the UN, and the Lebanon crisis of 1958». Cold War History (անգլերեն). 18 (2): 221–237. doi:10.1080/14682745.2018.1445997. ISSN 1468-2745.
- ↑ Thomas A. Bryson, Tars, Turks, and Tankers: The Role of the United States Navy in the Middle East, Scarecrow Press, Inc.: Metuchen (NJ) and London, 1980, 128.
- ↑ Scott Jackman, Political Success in War: A Criterion for Success, DTIC.
- ↑ For more on the naval and Marine Corps forces involved, see Bryson, 1980, 126–140.
- ↑ «Amphibious Warfare History». GlobalSecurity.org. Վերցված է 2011 թ․ մարտի 22-ին.
- ↑ Bryson, 1980, 131.
Մատենագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Ben-Zvi, Abraham (2005 թ․ սեպտեմբեր). «The July 1958 Jordanian Crisis and the Origins of the American–Israeli Alliance: A New Perspective». Journal of Israeli History (անգլերեն). 24 (2): 215–228. doi:10.1080/13531040500195729. ISSN 1353-1042.
- Cotran, Eugene (1959). «Some Legal Aspects of the Formation of the United Arab Republic and the United Arab States». The International and Comparative Law Quarterly. 8 (2): 346–390. doi:10.1093/iclqaj/8.2.346. ISSN 0020-5893. JSTOR 755809.
- Faruki, Kemal A. (1974). «The National Covenant Of Lebanon: Its Genesis». Pakistan Horizon. 27 (3): 19–31. ISSN 0030-980X.
- Gerges, Fawaz A. (1993). «The Lebanese Crisis of 1958: The Risks of Inflated Self-Importance». Beirut Review: 83–113.
- Hahn, Peter L. (2006). «Securing the Middle East: The Eisenhower Doctrine of 1957». Presidential Studies Quarterly. 36 (1): 38–47. doi:10.1111/j.1741-5705.2006.00285.x. ISSN 0360-4918. JSTOR 27552745.
- Hughes, Ann (2002 թ․ դեկտեմբեր). «'Impartiality' and the UN Observation Group in Lebanon, 1958». International Peacekeeping (անգլերեն). 9 (4): 2–20. doi:10.1080/714002772. ISSN 1353-3312.
- Karam, Jeffrey G. (2017 թ․ սեպտեմբեր). «Missing revolution: the American intelligence failure in Iraq, 1958». Intelligence and National Security. 32 (6): 693–709. doi:10.1080/02684527.2016.1275138. ISSN 0268-4527.
- Kona Nayudu, Swapna (2018 թ․ ապրիլի 3). «'In the very eye of the storm': India, the UN, and the Lebanon crisis of 1958». Cold War History (անգլերեն). 18 (2): 221–237. doi:10.1080/14682745.2018.1445997. ISSN 1468-2745.
- Labelle, Maurice M. (2013 թ․ փետրվար). «A New Age of Empire? Arab 'Anti-Americanism', US Intervention, and the Lebanese Civil War of 1958». The International History Review (անգլերեն). 35 (1): 42–69. doi:10.1080/07075332.2012.707134. ISSN 0707-5332.
- Lesch, David W. (1996). «Prelude to the 1958 American Intervention in Lebanon». Mediterranean Quarterly. 7 (3): 87–108.
- Little, Douglas (1996). «His Finest Hour? Eisenhower, Lebanon, and the 1958 Middle East Crisis». Diplomatic History. 20 (1): 27–54. doi:10.1111/j.1467-7709.1996.tb00251.x.
- McAlexander, Richard J. (2011 թ․ օգոստոս). «Couscous Mussolini: US perceptions of Gamal Abdel Nasser, the 1958 intervention in Lebanon and the origins of the US–Israeli special relationship». Cold War History (անգլերեն). 11 (3): 363–385. doi:10.1080/14682745.2010.482960. ISSN 1468-2745.
- Ovendale, Ritchie (1994). «Great Britain and the Anglo-American Invasion of Jordan and Lebanon in 1958». The International History Review. 16 (2): 284–304. doi:10.1080/07075332.1994.9640677.
- Rowayheb, Marwan George (2011 թ․ դեկտեմբեր). «Political Change and the Outbreak of Civil War: The Case of Lebanon». Civil Wars (անգլերեն). 13 (4): 414–436. doi:10.1080/13698249.2011.629871. ISSN 1369-8249.
- Shlaim, Avi (1999 թ․ մայիս). «Israel, the great powers, and the middle east crisis of 1958». The Journal of Imperial and Commonwealth History (անգլերեն). 27 (2): 177–192. doi:10.1080/03086539908583063. ISSN 0308-6534.
- Traboulsi, Fawwaz (2012), «From Mandate to Independence (1920–1943)», A History of Modern Lebanon, Pluto Press, էջեր 88–109, ISBN 978-0-7453-3274-1, JSTOR j.ctt183p4f5.12, Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 25-ին
- Tinguy, Edouard de (2007). «The Lebanese crisis of 1958 and the U.S military intervention». Revue d'Histoire Diplomatique (ֆրանսերեն). Paris: A. Pédone. 4.
- Tucker, Spencer C. (2020 թ․ հոկտեմբերի 27). The Cold War: The Definitive Encyclopedia and Document Collection [5 volumes] (անգլերեն). ABC-CLIO. ISBN 978-1-4408-6076-8.
- «French Mandate for Syria and the Lebanon». The American Journal of International Law. 17 (3): 177–182. 1923. doi:10.2307/2212963. ISSN 0002-9300. JSTOR 2212963.
Լրացուցիչ գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Գրքեր և ուսումնասիրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Alin, Erika G. The United States and the 1958 Lebanon Crisis, American Intervention in the Middle East, 1994.
- Brands, H.W. Into the Labyrinth: The United States and the Middle East, 1945-1993 (1994) excerpt pp 72–80.
- Gendzier, Irene L. Notes from the Minefield: United States Intervention in Lebanon and the Middle East 1945–1958, 1997
- Korbani, Agnes G. U.S. Intervention in Lebanon, 1958–1982: presidential decisionmaking, 1991.
- Schulimson, Jack. Marines in Lebanon 1958, Historical Branch, G-3 Division, Headquarters, U.S. Marine Corps, Washington, Department of the Navy, United States Marine Corps, 1966, 60 p.
- Wright, Quincy. "United States intervention in the Lebanon." American Journal of International Law 53.1 (1959): 112-125.
- Yaqub, Salim. Containing Arab Nationalism, The Eisenhower Doctrine and the Middle East, 2003.
- The Lebanon Operation. Contingency Operations. United States Army Center of Military History. Historical Manuscript Collection 2–3.7 AC.F Tab D. Արխիվացված օրիգինալից 2010 թ․ հունիսի 12-ին. Վերցված է 2010 թ․ հուլիսի 2-ին.
Այլ լեզուներով
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Pierrick el Gammal, Politique intérieure et politique extérieure au Liban de 1958 à 1961 de Camille Chamoun à Fouad Chehab, Sorbonne University (Paris), 1991. (French)
- Nawaf Salam, L’insurrection de 1958 au Liban, Sorbonne University (Paris), 1979. (French)
Սկզբնաղբյուրներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Mohammed Shafi Agwani, ed. The Lebanese Crisis, 1958: A Documentary Study, 1965.