1926 թվականին ավարտել է Մոսկվայի համալսարանի բժշկական ֆակուլտետը, այնուհետև՝ Կարմիր պրոֆեսուրայի, Փիլիսոփայության և բնագիտության ինստիտուտը։ Բժշկական գործունեության հետ միաժամանակ ղեկավարել է Մոսկվայի կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի դիալեկտիկական և պատմական մատերիալիզմի ամբիոնը։ 1938 թվականից՝ Մոսկվայի I բժշկական ինստիտուտի սանիտարա-հիգիենային ֆակուլտետի ֆակուլտետային թերապիայի ամբիոնի վարիչ։ Մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին։ 1947 թվականից եղել է ԽՍՀՄ առողջապահության նախարարության բժշկական ուսումնական հաստատությունների գլխավոր վարչության պետ, կոլեգիայի անդամ, իսկ 1961-1968 թվականներին՝ 4-րդ գլխավոր վարչության գլխավոր թերապևտ։ 1963-1972 թվականներին ղեկավարել է Մոսկվայի N1 բժշկական ինստիտուտի բուժական ֆակուլտետի ֆակուլտետային թերապիայի ամբիոնը։ 1964-1972 թվականներին եղել է «Տերապևտիչեսկի արխիվ» (Терапевтический архив) ամսագրի գլխավոր խմբագիր[3][4]։
Ղուկասյանի գիտական աշխատությունները նվիրված են մարսողական օրգանների ախտաբանությանը։ Մշակել է գաստրոգեն սակավարյունությունների կլինիկական ընթացքը, հետազոտել է երիկամների, սիրտ-անոթային համակարգի հիվանդությունները։ Ղուկասյանն զբաղվել է նաև հայրենական թերապիայի պատմության հարցերով[3][4]։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 52)։