1903-1907 թվականներին աշխատել է Կովկասում։ 1905-1907 թվականների հեղափոխությանը մասնակցելու համար բանտարկվել է Թիֆլիսում։ 1907 թվականից ապրել է Մոսկվայում, դեղագործություն է ուսանել Մոսկվայի համալսարանում։ 1918 թվականին վերադարձել է Լիտվա։ Վենուոլիսը լիտվական գրականություն է մտել որպես դեմոկրատ ուղղության ռեալիստ գրող («Բանտում», 1905 թ., ակնարկ, «Կովկասյան լեգենդներ», 1905-1906 թթ.)։ Իր պատմվածքներում Վենուոլիսը խարազանել է լիտվական գյուղի կուլակության կամայականությունը, տիրող կղերական խավարամոլությունը («Ջրահեղձ աղջիկը», 1909 թ.), մտավորականության քաղքենիական բարքերը («Վերադարձել է», 1908 թ., «Կինը», 1909 թ.)։ Քննադատորեն է պատկերել ազնվականությանը, բուրժուական մտավորականությանը («Օրը բացվելուց առաջ», 1925 թ., վեպ, «Մտավորականների պալատը» 1921 թ., վիպակ, «Մթնշաղ», 1936 թ., պիես)։ Պատմական թեմայով են գրված «Քառուղի» (1932 թ.) վեպը և «1831 թիվ» (1936 թ.) պիեսը։ «Հոգեդուստրը» (1946 թ.) վիպակում, «Պուոջյունասների դաստակերտը» (1949 թ.) վեպում պատկերված է դասակարգային պայքարը լիտվական գյուղում բուրժուական կարգերի ժամանակ։ 1957 թվականին հրատարակվել են նրա «Իմ հիշողություններից» գիրքը և «Ավանդություններ և լեգենդներ» ժողովածուն։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 378)։