Ferrari 126C

Ferrari 126C, Ferrari 126CK
Ferrari 126C2, Ferrari 126C2B
Ferrari 126C3, Ferrari 126C4
Ferrari


Información
País	Italia
Fabricante	Ferrari
Deseñador	Mauro Forghieri Antonio Tomaini (CK) Harvey Postlethwaite (C2-C4)
Produción	1975 - 1980
Predecesor	312T5
Sucesor	156/85
Longo	mm
Largo	mm
Alto	mm
Peso
Chasis	De fibra de carbono e aluminio, estrutura de niño de abella monocasco
Suspensión	Suspensión de dobre pinza, dentro do casco resorte / amortecedor
Motor	Ferrari 021 / 031
Potencia	1496 cm³, V6, 120º Turbo
Transmisión	Ferrari, de 6 velocidades caixa de cambios secuencial transversal
Tracción	Posterior
Freos
Prestacións
Pneumáticos	Goodyear
Debut	Gran Premio da Arxentina de 1981
Pilotos	27. Gilles Villeneuve 27. Patrick Tambay 27. Michele Alboreto 28. Didier Pironi 28. Mario Andretti 28. René Arnoux
Carreiras	62
Gañadas	10
Poles	10
Voltas rápidas	12
Camp. Cons.	2 (1982, 1983)
Camp. Pilt.	0
* "Scuderia Ferrari Formula 1" [Páxina Web oficial da Scuderia Ferrari] (en inglés). Consultado o 5 de maio de 2019.

O Ferrari 126C foi o coche co que Ferrari competiu na tempada de Fórmula Un de 1981. Foi o primeiro intento dun equipo, cun motor Turbo, nun coche de Fórmula 1, que foi deseñado por Mauro Forghieri e Harvey Postlethwaite e utilizouse entre o 1981 e 1984.

Historia do desenvolvemento e da carreira

O Ferrari 126C foi deseñado para substituír a exitosa pero obsoleta serie 312T en uso desde 1975. O chasis básico era case idéntico ao modelo anterior, pero co máis pequeno motor V6 Turbo adaptado ao efecto solo, agora a aerodinámica necesítase para ser competitivo, e era un mellor paquete global. O coche foi probado por primeira vez durante o Gran Premio de Italia en 1980. Nas probas resultou moito máis rápido que o chasis 312T5 que o equipo segue utilízando e Gilles Villeneuve prefire, aínda que tiña reservas acerca do seu manexo. A falta de fiabilidade do motor turbo deu ao traste cas esperanzas de Villeneuve no campionato de 1981, pero logrou dúas vitorias consecutivas en Mónaco e España, así como varios podios. Debido á problemática de manexo o 126CK amosaba os seus mellores momentos nas pistas rápidas, como Hockenheim, Silverstone, Monza e Österreichring. O coche demostrou ser moi rápido, pero Gilles Villeneuve atopaba o manexo atroz, chamando ó coche "o gran Cadillac vermello". O motor tiña un masivo atraso na entrada do turbo, seguido por unha curva de potencia feroz, o que alteraba o equilibrio do chasis. Xunto á suspensión dura, o coche tendía a deslizarse nas curvas antes de que o efecto solo levara o coche de novo a pista. Isto tivo efectos non desexados, expoñendo aos pilotos a unha maior forza de gravidade que o Williams FW07 ou o Brabham BT49 e facendo que o coche tendese a un desgaste excesivo dos seus pneumáticos. O que fixo del unha experiencia de condución moi difícil. Este foi particularmente o caso en Österreichring, onde un grupo de 6 coches de aspiración natural, coches máis manexables desfilaran detrás de Didier Pironi un gran número de voltas, sen que ningún deles poidese atopar o camiño para adiantalo con facilidade, debido á vantaxe de potencia de Ferrari, no moi rápido circuíto austríaco. O mesmo sucedeu no Jarama ese ano; 4 coches quedaron atrapados detrás de Villeneuve no estreito e revirado circuíto, Villeneuve foi capaz de conter aos 4 coches detrás del na recta principal pola súa vantaxe de potencia, e aínda que facían intento tras intento por pasar a Villeneuve, Villeneuve foi capaz de conter aos 4 coches para lograr a vitoria.

Coa chegada de Harvey Poslethwaite fíxose unha revisión completa do coche para a tempada 1982, as cousas víanse mellor. O motor turbo foi desenvolvido e atopou fiabilidade, mentres que o chasis redeseñouse por completo, co primeiro e xenuíno monocasco campleto de Ferrari. Máis pequeno e áxil, o 126C2 manexabase moito mellor que o seu predecesor. Villeneuve e Didier Pironi acadaron marcas nas probas co novo coche e comezou unha tempada prometedora con varios resultados sólidos. Logo veu a infame carreira en San Marino logo da cal Villeneuve acusou a Pironi de desobedecer as ordes de equipo. As consecuencias da carreira precederon á morte de Villeneuve nun terrible accidente durante a clasificación na seguinte carreira en Bélxica, que deixou a Pironi como líder do equipo. O mesmo Pironi estivo a piques de morrer nun accidente similar en Alemaña, pondo fin á súa carreira no automobilismo, pero isto non detivo a Ferrari para gañar o campionato de construtores dese ano. Os 126C2 desenvolvéronse aínda máis durante a tempada, con novas ás e probas de carrocería, e a potencia do motor aumentada a 650 CV en cualificación e ao redor de 600 CV nas carreiras.

Os fondos planos obrigatorios para os coches foron introducidos para 1983, o que reducía o efecto solo, e o 126C3 foi deseñado con isto en mente. Poslethwaite deseñou un alerón traseiro de gran tamaño, pero eficaz, que recuperaba ao redor do 50% da carga aerodinámica perdida, os enxeñeiros lograron unha compensación adicional que incrementou a potencia do motor aínda máis, ao redor de 800 CV na clasificación e máis de 650 CV para a competición, consideradas xeralmente como as mellores cifras de potencia producidas en 1983. Patrick Tambay e René Arnoux anotaron catro vitorias entre eles e os dous estaban na pelexa polo campionato do mundo ao longo de 1983, pero a falta de fiabilidade custoulles o campionato a ambos. Con todo, Ferrari gañou o título de construtores por segundo ano consecutivo.

A tempada 1984 non foi tan exitosa, McLaren presentou o seu exitoso coche MP4 / 2, que era moito máis efectivo que o 126C4 e dominou todo o ano. Aínda que o 126C4 gañou só unha vez no ano 1984 foi oportunamente no Gran Premio de Bélxica en Zolder, onde Villeneuve morrera en 1982 e foi o italiano Michele Alboreto pilotando o nº 27 (como fixera Villeveuve), que gañou a súa primeira carreira para o equipo. Alboreto tamén anotou a única pole position do equipo na tempada en Zolder. Ferrari finalmente terminou como subcampión no campionato de construtores, con 86 puntos por detrás dos McLaren e 10 puntos de vantaxe sobre o Lotus - Renault.

Os autos da serie 126C gañaron 10 carreiras, tivo 10 pole positions e obtivo 260´5 puntos.

Galería

Ferrari 126C3
O 126C3 no Gran Premio de Detroit de 1983
Michele Alboreto pilotando un 126C4 no Gran Premio de Dallas de 1984

Resultados completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pts.	Pos.
1981	126CK	Ferrari V6 (t/c)	M		USW	BRA	ARX	SMR	BEL	MON	ESP	FRA	RU	ALE	AUT	NED	ITA	CAN	CPL		34	5º
				Gilles Villeneuve	Ret	Ret	Ret	7	4	1	1	Ret	Ret	10	Ret	Ret	Ret	3	DSC
				Didier Pironi	Ret	Ret	Ret	5	8	4	15	5	Ret	Ret	9	Ret	5	Ret	9
1982	126C2	Ferrari V6 (t/c)	G		RSA	BRA	USW	SMR	BEL	MON	DET	CAN	NED	RU	FRA	ALE	AUT	SUI	ITA	CPL	74	1º
				Gilles Villeneuve	Ret	Ret	DSC	2	NTS
				Didier Pironi	18	6	Ret	1	NTS	2	3	9	1	2	3	NTS
				Patrick Tambay									8	3	4	1	4	NTS	2	NTS
				Mario Andretti															3	Ret
1983	126C2B 126C3	Ferrari V6 (t/c)	G		BRA	USW	FRA	SMR	MON	BEL	DET	CAN	RU	ALE	AUT	NED	ITA	EUR	RSA		89	1º
				Patrick Tambay	5	Ret	4	1	4	2	Ret	3	3	Ret	Ret	2	4	Ret	Ret
				René Arnoux	10	3	7	3	Ret	Ret	Ret	1	5	1	2	1	2	9	Ret
1984	126C4	Ferrari V6 (t/c)	G		BRA	RSA	BEL	SMR	FRA	MON	CAN	DET	DAL	RU	ALE	AUT	NED	ITA	EUR	POR	57´5	2º
				René Arnoux	Ret	Ret	3	2	4	3	5	Ret	2	6	6	7	11	Ret	5	9
				Michele Alboreto	Ret	11	1	Ret	Ret	6	Ret	Ret	Ret	5	Ret	3	Ret	2	2	4

Notas