Gran Premio Caesars Palace de 1981

Gran Premio Caesars Palace de 1981

Nome oficial	1st Caesars Palace Grand Prix
Tipo	Gran Premio Caesars Palace
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1981
Distancia do evento	75
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto Caesars Palace (condado de Clark (pt) ) 36°07′20″N 115°10′32″O
País	Estados Unidos de América
Data	17 de outubro de 1981
Competición
Primeiro posto	Alan Jones
Pole position	Carlos Reutemann
Volta máis rápida	Didier Pironi

O Gran Premio Caesars Palace de 1981 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 17 de outubro de 1981 na franxa de Las Vegas. Foi a última carreira da tempada de Fórmula Un de 1981, e viu a Nelson Piquet gañar o primeiro dos seus tres Campionatos Mundiais.

Resumo

Posibilidades no Campionato

Antes do inicio da carreira, tres pilotos pelexaban polo Campionato do Mundo. Carlos Reutemann, co Williams, tiña 49 puntos logo de gañar dúas carreiras, mentres que Piquet, co Brabham, tiña 48 puntos logo de gañar tres. Jacques Laffite, co Ligier, tiña unha remota posibilidade con 43 puntos, logo de gañar dúas carreiras incluíndo a carreira anterior en Canadá.

Laffite necesitaba gañar a carreira e que Reutemann non superara o cuarto posto e Piquet non superara o terceiro, ou terminar segundo e que nin Reutemann nin Piquet terminaran entre os seis primeiros. Se Laffite gañaba con Piquet terceiro e Reutemann cuarto, os tres pilotos terminarían con 52 puntos, e o piloto francés gañaría o campionato nun tie-break, co mesmo número de vitorias que Piquet pero máis segundos lugares que o brasileiro (dous a un). Tamén gañaría o campionato se terminaba segundo e non puntuaban nin Reutemann nin Piquet, el e Reutemann empatarían a 49 puntos, tiñan o mesmo número de vitorias e segundos lugares, pero tiña máis terceiros lugares que o arxentino (tres a un).

Se Laffite non puidera terminar primeiro ou segundo, entón a Reutemann bastáballe acabar por diante de Piquet, mentres que Piquet tiña que terminar entre os seis primeiros e por diante de Reutemann.

A contorna

Este foi o terceiro ano consecutivo no que os Estados Unidos era anfitrión da rolda final do Campionato do Mundo. Pero esta vez, tivo lugar en Las Vegas, en lugar de Watkins Glen no estado de Nova York. Logo de vinte anos no calendario do campionato, os organizadores en Watkins Glen non foron capaces de cumprir coas obrigacións financeiras para 1981.

A pista, montouse no aparcadoiro do hotel Caesars Palace, tiña unha superficie lisa e proporciona velocidades medias de máis de 167 km/h, así como unha chea de oportunidades de adiantamento. Pero inusualmente, a súa dirección era cara á esquerda, o que tensa o pescozo dos pilotos. Isto, xunto coa calor do deserto, significaba que a resistencia dos pilotos poñeríase a proba todo o fin de semana. Ata na práctica, Piquet sufriu notablemente e lesionouse, posteriormente o masaxista de Sugar Ray Leonard deulle unha masaxe de 90 minutos para axudar a resolver as súas molestia nas costas e o "pescozo das Vegas."

Cualificación

Os pilotos de Williams, Alan Jones e Reutemann, foron máis rápidos desde o inicio da primeira práctica sendo o líder de puntos Reutemann o máis rápido dos dous. Máis tarde, Jones converteuse no outro piloto en baixar dun dezaoito na clasificación, e a primeira fila da grella foi para Williams. Reutemann non esperaba ningunha axuda para gañar o Campionato do seu compañeiro Jones, quen explicou, "Eu non vexo como o podo axudar, non penso bloquear ao resto da xente, xa que son membro da Commonwealth británica (Australia, especificamente) e eu consideraríao antideportivo ".

Carreira

Na carreira do sábado, a saída de Carlos Reutemann foi desastrosa Jones tomou a dianteira, e foi adiantado rapidamente por Gilles Villeneuve, Alain Prost e Bruno Giacomelli, e terminou a primeira volta no quinto lugar. Ao final da segunda volta, Jones tiña unha vantaxe de cinco segundos. Prost pasou Villeneuve na terceira volta e colocouse na segunda posición, mentres que Reutemann perdeu outra praza. Laffite era o único dos tres pretendentes ao título.

A recuperación do piloto de Ligier foi na volta seguinte, cando Watson situouse en quinto lugar. Detrás de Jones e Prost formáronse dous trens, o primeiro formado por Villeneuve, Giacomelli, Laffite e Watson, e o segundo liderado por Reutemann, seguido de Piquet e Andretti. Na volta 18, logo de varios intentos errados, Nelson Piquet adiantou a Carlos Reutemann, pero seguía fóra da zona dos puntos e non era suficiente para darlle o título. Unha volta máis tarde Mario Andretti tamén adiantou a Reutemann. Na vixésima segunda volta a clasificación do mundial cambiou, Piquet pasou a Watson e, ao entrar nos puntos, era virtualmente campión do mundo. Unha volta máis tarde Laffite gañou dúas posicións ao pasar a Bruno Giacomelli, que entón era terceiro grazas á retirada de Gilles Villeneuve.

O equipo Ferrari trataba de decidir se chamar a Villeneuve na volta 23 logo de ser descualificado por aliñarse na grella de forma inadecuada, cando se retirou da pista cun lume no motor. Na mesma volta Andretti pasou a Pique. Agora a clasificación era Jones en primeiro lugar, seguido de Prost, Laffite, Giacomelli, Andretti, Piquet, Watson e Reutemann. A clasificación do mundial viu a Piquet e Reutemann igualados a 49 puntos, con Laffite a só dous puntos. Piquet lograría o título polo maior número de vitorias. Na volta 27 Bruno Giacomelli fixo un trompo. O bresciano de Alfa Romeo volveu á pista décimo.

Dúas voltas máis tarde Watson detívose en boxes para cambiar os pneumáticos; volveu entrar na pista décimo, polo que Reutemann volveu á zona dos puntos, pero Piquet continuaba liderando a clasificación temporal para o campionato do mundo. Unha volta máis tarde na volta 30, Mario Andretti retirouse do cuarto lugar coa suspensión rota e Piquet foi cuarto. Na volta 35 Nigel Mansell era 5º logo de superar a Reutemann. O arxentino recuperou unha posición na volta seguinte, cando Prost fixo o seu cambio de pneumáticos, quedando sexto, xusto detrás de Reutemann, Laffite era segundo agora. Prost, con pneumáticos novos, pronto recuperou a competitividade pasando, nun par de voltas, a Reutemann e Mansell, poñéndose no cuarto lugar.

Na volta 46 Prost tamén pasou a Piquet, mentres Giacomelli, recuperábase, pasando a Reutemann. Dúas voltas máis e Alain Prost logrou de novo a segunda posición, superando incluso a Laffite. Nese intre Piquet, tería 51 puntos, contra 49 e 47 de Reutemann e Laffite. A clasificación da carreira era Jones primeiro (que xa dobrara ao seu compañeiro de equipo Reutemann), e a continuación, Prost, Piquet, Laffite, Mansell, Giacomelli e Reutemann. Laffite, tamén adiantado por Mansell e Giacomelli, na volta 52 entrou a cambiar pneumáticos. Saíu dos boxes oitavo, dicindo adeus ás súas aspiracións ao título. Reutemann volveu de novo aos puntos, sexto.

Con 15 voltas aínda por percorrer, pero con 40 segundos de vantaxe sobre Prost, Jones comezou a pasearse ata o final. Giacomelli era terceiro e Nigel Mansell que pasara a Piquet era cuarto.

Piquet, de feito, estaba ao bordo do esgotamento físico coa cabeza oscilando visiblemente na cabina do piloto, pero aínda aguantaba o quinto lugar e os dous puntos que necesitaba para gañar o Campionato. o estado de Piquet era a única dúbida que quedaba sobre como quedaría o Campionato, Reutemann que pilotaba sen a cuarta marcha, fora pasado por Watson e Laffite, caendo á oitava posición na volta 69.

Laffite logrou o sexto lugar e o punto final ao pasar a Watson na última curva da última volta, mentres Giacomelli non lograra alcanzar a Prost, ao quedarse sen pneumáticos. Como Jones cruzou a meta en primeiro lugar, o equipo Williams celebrouno con gran ledicia, aparentemente non afectados polo feito de que o seu outro piloto acabara de perder o campionato. Piquet tardou quince minutos en recuperarse dun golpe de calor logo de chegar á meta, pero lograra os dous puntos do quinto lugar, e era o novo campión do mundo.

Clasificación

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Tempo	Diferenza
1	2	Carlos Reutemann	Williams-Ford	1:17.821	-
2	1	Alan Jones	Williams-Ford	1:17.995	+0.174
3	27	Gilles Villeneuve	Ferrari	1:18.060	+0.239
4	5	Nelson Piquet	Brabham-Ford	1:18.161	+0.340
5	15	Alain Prost	Renault	1:18.433	+0.612
6	7	John Watson	McLaren-Ford	1:18.617	+0.796
7	25	Patrick Tambay	Ligier-Matra	1:18.681	+0.860
8	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	1:18.792	+0.971
9	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	1:19.044	+1.223
10	22	Mario Andretti	Alfa Romeo	1:19.068	+1.247
11	29	Riccardo Patrese	Arrows-Ford	1:19.152	+1.331
12	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	1:19.167	+1.346
13	16	René Arnoux	Renault	1:19.197	+1.376
14	8	Andrea de Cesaris	McLaren-Ford	1:19.217	+1.396
15	11	Elio de Angelis	Lotus-Ford	1:19.562	+1.741
16	6	Héctor Rebaque	Brabham-Ford	1:19.571	+1.750
17	4	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	1:19.774	+1.953
18	28	Didier Pironi	Ferrari	1:19.899	+2.078
19	3	Eddie Cheever	Tyrrell-Ford	1:20.475	+2.654
20	20	Keke Rosberg	Fittipaldi-Ford	1:20.729	+2.908
21	32	Jean-Pierre Jarier	Osella-Ford	1:20.781	+2.960
22	36	Derek Warwick	Toleman-Hart	1:21.294	+3.473
23	33	Marc Surer	Theodore-Ford	1:21.430	+3.609
24	14	Eliseo Salazar	Ensign-Ford	1:21.629	+3.808
NSC	9	Slim Borgudd	ATS-Ford	1:21.665	+3.844
NSC	21	Chico Serra	Fittipaldi-Ford	1:21.672	+3.851
NSC	17	Derek Daly	March-Ford	1:21.824	+4.003
NSC	30	Jacques Villeneuve	Arrows-Ford	1:22.822	+5.001
NSC	35	Brian Henton	Toleman-Hart	1:22.960	+5.139
NSC	31	Beppe Gabbiani	Osella-Ford	1:26.634	+8.813

Carreira

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	1	Alan Jones	Williams-Ford	75	1:44:09.077	2	9
2	15	Alain Prost	Renault	75	+ 20.048	5	6
3	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	75	+ 20.428	8	4
4	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	75	+ 47.473	9	3
5	5	Nelson Piquet	Brabham-Ford	75	+ 1:16.438	4	2
6	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	75	+ 1:18.175	12	1
7	7	John Watson	McLaren-Ford	75	+ 1:18.497	6
8	2	Carlos Reutemann	Williams-Ford	74	+ 1 volta	1
9	28	Didier Pironi	Ferrari	73	+ 2 voltas	18
10	20	Keke Rosberg	Fittipaldi-Ford	73	+ 2 voltas	20
11	29	Riccardo Patrese	Arrows-Ford	71	+ 4 voltas	11
12	8	Andrea de Cesaris	McLaren-Ford	69	+ 6 voltas	14
13	4	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	67	Motor	17
NC	14	Eliseo Salazar	Ensign-Ford	61	Non clasificado	24
Ret	36	Derek Warwick	Toleman-Hart	43	Caixa de cambios	22
Ret	22	Mario Andretti	Alfa Romeo	29	Suspensión	10
DSC	27	Gilles Villeneuve	Ferrari	22	Descalificado	3
Ret	6	Héctor Rebaque	Brabham-Ford	20	Acelerador	16
Ret	33	Marc Surer	Theodore-Ford	19	Suspensión	23
Ret	3	Eddie Cheever	Tyrrell-Ford	10	Motor	19
Ret	16	René Arnoux	Renault	10	Eléctrico	13
Ret	25	Patrick Tambay	Ligier-Matra	2	Accidente	7
Ret	11	Elio de Angelis	Lotus-Ford	2	Fuaga auga	15
Ret	32	Jean-Pierre Jarier	Osella-Ford	0	Transmisión	21
NSC	9	Slim Borgudd	ATS-Ford
NSC	21	Chico Serra	Fittipaldi-Ford
NSC	17	Derek Daly	March-Ford
NSC	30	Jacques Villeneuve	Arrows-Ford
NSC	35	Brian Henton	Toleman-Hart
NSC	31	Beppe Gabbiani	Osella-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación do campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Nelson Piquet	50
2	Carlos Reutemann	49
3	Alan Jones	46
4	Jacques Laffite	44
5	Alain Prost	43

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Williams-Ford	95
2	Brabham-Ford	61
3	Renault	54
4	Ligier-Matra	44
5	Ferrari	34

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1981	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1981	Carreira seguinte: Gran Premio de Suráfrica de 1982
Carreira anterior: Non houbo	Gran Premio Caesars Palace	Carreira seguinte: Gran Premio Caesars Palace de 1982

Notas

• Paul Newman foi o director de carreira.
• Última vitoria de Alan Jones na súa última carreira para Williams. Sería a última vez que un australiano ía gañar un Gran Premio de Fórmula ata que Mark Webber gañou o Gran Premio de Alemaña de 2009.

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16. 

Véxase tamén

Bibliografía

• Rob Walker (febreiro de 1982). "1st Las Vegas Grand Prix: The Chips Are Down". Road & Track, 136-140.
• Mike S. Lang (1992). Grand Prix!: Race-by-race account of Formula 1 World Championship motor racing. Volume 4: 1981 to 1984. Haynes Publishing Group. ISBN 0-85429-733-2