Bell P-39 Airacobra

Bell P-39 Airacobra
P-39F-1-BE
Tipo	caza
Fabricante	Bell Aircraft Corporation
Primeiro voo	6 de abril de 1938
Introducido	1941
Principais usuarios	Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos Forza Aérea Soviética Royal Air Force
Produción	1940 - 1944
Unidades construídas	9 588
Variantes	Bell XFL Airabonita Bell P-63 Kingcobra Bell P-76

O Bell P-39 Airacobra foi un caza estadounidense da segunda guerra mundial. O seu prototipo voou por primeira vez en abril de 1939 e entrou en servizo en 1941, sendo un dos principais cazas dos Estados Unidos cando o país entrou na guerra. Foi usado tamén por Gran Bretaña e a Unión Soviética.

Tiña un esquema pouco habitual, co motor instalado detrás da cabina do piloto, no centro da fuselaxe, coa hélice no morro conectada por un longo eixo. Este feito deixaba a proa libre para a instalación dun canón de 37 mm e para montar un tren de aterraxe en triciclo, sendo o primeiro caza en utilizalo. Porén o resultado non foi moi satisfactorio, xa que o avión carecía dun turbocompresor eficiente, polo que o seu rendemento a grande altitude non era bo. Por esta razón foi rexeitado pola RAF para ser usado en Europa occidental, aínda que foi adoptado pola URSS, xa que na fronte oriental a meirande parte dos combates aéreos producíanse a media e baixa altura.

Xunto co derivado P-63 Kingcobra, o P-39 foi unha das aeronaves de á fixa máis exitosas fabricadas por Bell.

Especificacións

• Tipo: monopraza de interceptación e cazabombardeo Bell P-39D Airacobra.
• Planta motriz: un Allison V-1710-35 de 1150 hp de potencia.
• Envergadura: 10,36 m.
• Lonxitude: 9,19 m.
• Peso máximo de engalaxe: 3720 Kg.
• Velocidade máxima: 350 millas/h.
• Alcance operacional: 800 millas.
• Armamento: un canón de 37 mm, dúas metralladoras de 12,7 mm e catro de 7,62 e capacidade para unha bomba de 227 kg baixo a fuselaxe.