Марк Юній Брут
Выгляд
Марк Юній Брут Цэпіён | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Marcus Junius Brutus Caepio | |||||||
| |||||||
|
|||||||
|
|||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
каля 85 да н.э.[1]
|
||||||
Смерць |
23 кастрычніка 42 да н.э.[2] |
||||||
Род | Junii Bruti[d] | ||||||
Бацька | Марк Юній Брут Старэйшы[d][3][4][…] або Quintus Servilius Caepio[d][3] | ||||||
Маці | Сервілія Цэпіёна[d][4][5] або Hortensia[d][6] | ||||||
Жонка | Claudia[d][4][5] і Порцыя Катона[d][4][5] | ||||||
Партыя | |||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Брут — Марк Юній Брут (85—42 да н.э.: рымскі палітычны дзеяч, адзін з забойцаў Юлія Цэзара.
Біяграфія
[правіць | правіць зыходнік]Брут меў дома партрэт Луцыя Брута, легендарнага барацьбіта супраць тыраніі, пазней выбіваў манеты з выявай таго, абвяшчаў сваю рашучасць у абароне рэспублікі да Лепіда, Антонія і Актавіяна (між іншым, адпусціў бараду, якую абяцаў згаліць пасля дасягнення гэтай мэты). Аднак, у перыяд 44 — 42 да н.э. Брут выбіваў, як і агалошаны тыранам Цэзар, манеты і са сваёй выявай, чым паставіў, як казаў Плутарх, пад пытанне сваю сумленнасць.
У бітве пад Філіпамі (42 да н.э.) Брут панёс паражэнне ад Антонія і Актавіяна, і скончыў самагубствам.
Верагодных выяваў Марка Юнія Брута, якія можна было б параўнаць з манетамі, не знойдзена[7].
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ M. Iunius (53) M. f. Brutus = Q. Servilius Caepio Brutus // Digital Prosopography of the Roman Republic Праверана 29 чэрвеня 2021.
- ↑ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
- ↑ а б http://journals.openedition.org/transtexts/492
- ↑ а б в г M. Iunius (53) M. f. Brutus = Q. Servilius Caepio Brutus // Digital Prosopography of the Roman Republic Праверана 10 чэрвеня 2021.
- ↑ а б в Digital Prosopography of the Roman Republic Праверана 10 чэрвеня 2021.
- ↑ Treggiari S. Servilia and her Family
- ↑ Хафнер Г. Выдающиеся портреты античности : 337 портретов в слове и образе / Пер. с нем. В. А. Сеферьянц. — М.: Прогресс, 1984. — 311 с. (руск.)