Ісьляндыя
Ісьля́ндыя ці Рэспу́бліка Ісьля́ндыя (па-ісьляндзку: Ísland ці Lýðveldið Ísland) — астраўная краіна на поўначы Атлянтычнага акіяна, паміж Грэнляндыяй, Нарвэгіяй, Ірляндыяй, Шатляндыяй і Фарэрскімі выспамі.
| Ісьляндыя Lýðveldið Ísland | |||||
| |||||
| Дзяржаўны гімн: «Lofsöngur» | |||||
| |||||
| Афіцыйная мова | Ісьляндзкая | ||||
| Сталіца | Рэйк’явік | ||||
| Найбуйнейшы горад | Рэйк’явік | ||||
| Форма кіраваньня | Рэспубліка Гудні Ёўганэсан Катрын Ёкабсдуотыр | ||||
| Плошча • агульная • адсотак вады |
106-е месца ў сьвеце 102 775 км² 2,7% | ||||
| Насельніцтва • агульнае (2016) • шчыльнасьць |
179-е месца ў сьвеце 335 878[1] 3,2/км² | ||||
| СУП • агульны (2017) • на душу насельніцтва |
142-е месца ў сьвеце $17 мільярдаў $63 000 | ||||
| Валюта | Ісьляндзкая крона (ISK) | ||||
| Часавы пас | GMT | ||||
| Незалежнасьць — канстытуцыя — каралеўства — ад Даніі |
5 студзеня 1874 1 сьнежня 1918 17 чэрвеня 1944 | ||||
| Аўтамабільны знак | IS | ||||
| Дамэн верхняга ўзроўню | .is | ||||
| Тэлефонны код | +354 | ||||
Этымалёгія
Як абвяшчаюць ісьляндзкія сагі, востраў быў адкрыты вікінгамі ў 60-х гадах IX стагодзьдзя і быў названы адным з першаадкрывальцаў, флёксы, Island - «ледзяная краіна» (ад is - «лёд», land - «краіна») за багацьце льдоў, якія пакрываюць востраў, у той час як іншы вікінг, нейкі высадзіўся на процілеглым беразе, назваў яго Snjoland — «сьнежная краіна». Паводле іншай гіпотэзе, востраў быў названы «Гардарсгольм» («востраў Гардара»), ад імя швэдзкага вікінга Гардара Сваварсана, якога лічаць першым скандынавам, які жыў ў Ісьляндыі, але за востравам замацавалася назва Island.
Гісторыя
Старажытнасьць
Як мяркуецца, да прыбыцьця на востраў вікінгаў тутака жылі манахі з гібэрна-шатляндзкае місіі. Нядаўнія археалягічныя знаходкі выявілі руіны хаты ў Гафніры. Вугляроднае датаваньне выкрыла, што ён быў закінуты дзесьці паміж 770 і 880 гадамі[2]. У 2016 годзе археолягі выявілі іншы доўгі дом у Ст’ёдварф’ёрдуры, які быў датаваны 800 годам[3].
Швэдзкі вікінг-дасьледнік Гардар Сваварсан першым абышоў Ісьляндыю ў 870 годзе і выявіў, што Ісьляндыя ёсьць востравам[4]. Ён застаўся на зіму і пабудаваў дом у Гусавіку. Наступным летам Гардар адышоў, але адзін зь ягоных людзей, Натфары, вырашыў застацца тутака з двума рабамі. Нарвэскі правадыр Інгальф Арнарсан заклаў ў 874 годзе сваю сядзібу ў месцы, дзе цяпер месьціца Рэйк’явік. За Інгальфам рушылі ўсьлед многія пасяленцы, у асноўным скандынавы і іхныя рабы ірляндцы і шатляндцы. У гэты пэрыяэд клімат на востраве быў больш лагодным, то бок 25% тэрыторыі вострава былі пакрытыя лясамі, у адрозьніньні ад сёньня, калі толькі 1% тэрыторыі Ісьляндыі пакрыты лясамі[5]. Ты ня менш, бракаваньне дастатковай колькасьці ворнай зямлі вымусіла частку пасяленцаў рушыць далей у Грэнляндыю.
У залежнасьці ад Нарвэгіі і Даніі
Унутраная барацьба і грамадзянскія міжусобныя войны эпохі Стурлюнгаў прывялі да складаньня Старого дагавора ў 1262 годзе, які паклаў канец існаваньню незалежнасьці вострава і прывёў Ісьляндыю пад нарвэскую карону. Уладаньне Ісьландыяй перайшло ад Нарвэгіі да Кальмарскай уніі ў 1415 годзе, калі тры скандынаўскія дзяржавы былі аб’яднаныя ў адну. Па распадзе уніі ў 1523 годзе востраву зноўку перайшоў у залежнасьць ад Нарвэгіі ў складзе сумеснага каралеўства Даніі і Нарвэгіі. Разьвіцьцю востава перашкаджала няўрадлівая глеба, вывяржэньне вульканаў, высечка лясоў і няўмольны клімат. Двойчы мясцовае насельнцітва пакутвала ад пошасьці чорнай сьмерці ў пачатку і на прыканцы XV стагодзьдзя[6].
Прыкладна ў сярэдзіне XVI стагодзьдзя дацкі кароль Крыстыян III пачаў насаджаць на востраве лютэранства. Ён Арасан, апошні каталіцкі біскуп Голяра, быў абезгалоўлены ў 1550 годзе разам з двума сваімі сынамі. Пасьля гэтага краіна стала афіцыйна лютэранскай, а лютэранства з тых часоў застаецца пануючай рэлігіяй. У XVII—XVIII стагодзьдзях Данія ўвяла жорсткія гандлёвыя абмежаваньні на Ісьляндыю. Стыхійныя бедзтвы, у тым ліку вывяржэньне вулькану і хваробы, прывялі да скарачэньня колькасьці насельніцтва. Эпідэмія воспы ў 1707—1708 гадах прывяла да сьмерці ад чвэрці да траціны насельніцтва[7][8]. У 1814 годзе, як вынік напалеонаўскіх войнаў, Данія і Нарвэгія сталіся асобнымі каралеўствамі паводле Кільскай дамовы, але Ісьляндыя засталася ў залежнасьці ад Даніі. На працягу XIX стагодзьдзя клімат дзяржавы зрабіўся больш халаднейшым, што прывяло да масавай эміграцыі ў Новы Сьвет. Нацыянальная сьвядомасьць узнікла ў першай палове ХІХ стагодзьдзі, натхнёная рамантычнымі і нацыяналістычнымі ідэямі з кантынэнтальнай Эўропы. Ісьляндскі рух за незалежнасьць склаўся ў 1850-х гадах пад кіраўніцтвам Ёна Сыгурсана. У 1874 годзе Данія надала Ісьляндыі канстытуцыю, але абмежавала мясцовае самакіраваньне. У 1904 годзе Ганэс Гафстэйн стаў першым міністрам па справах Ісьляндыі ў кабінэце міністраў Даніі.
.jpg)
1 сьнежня 1918 году быў складзены Дацка-ісьляндзкі акт уніі, які дзейнічаў на працягу 25 гадоў і вызнаваў Ісьляндыю як цалкам сувэрэнную і незалежную дзяржаву ў пэрсанальнай уніі з Даніяй. Урад Ісьляндыі заснаваў амбасаду ў Капэнгагене і папрасіў Данію ад іхняга імя займацца пытаньнямі абароны і замежнага прадстаўніцтва пры ўмове кансультацый з Альтынгам. Статус краіны стаў падобным на статус Канады ў дачыньненьні да Вялікабрытаніі. Падчас Другой сусьветнай вайны Ісьляндыя далучылася да дацкага нэўтралітэту, аднак па акупацыі Даніі Альтынг прызначыў уласнага і заявіў, што пытаньне абароны і міжнароднага прадстаўніцтва будзе вырашаць уласнаруч[9]. Празь месяц брытанскія ўзброеныя сілы правялі апэрацыю «Форк», уварваньне і акупацыю краіны, парушыўшы нэўтралітэт Ісьляндыі[10]. У 1941 годзе ўрад Ісьляндыі, лагодны да Вялікабрытаніі, запрасіў тады нэўтральныя Злучаныя Штаты заняцца пытаньнямі абароны вострава, каб Вялікабрытанія магла выкарыстоўваць свае войскі ў іншым месцы[9]. Па заканчэньні дзеяньня Дацка-ісьляндзкага акту уніі на востраве быў зладжаны рэфэрэндум, на якім большасьцю галасоў астраўляніны вырашылі скасаваць зьвяз і ўчыніць рэспубліку[11]. Першым прэзыдэнтам краіны быў прызначаны Свэйн Б’ёрнсан.
Незалежнасьць
У 1949 годзе краіна фармальна стала сябрам НАТО, не зважаючы на акцыі пратэсту супраць НАТО. Амэрыканскія войскі стварылі ў краіне вайсковыя базы, якія існавалі ў Ісьляндыі ўвесь час Халоднае вайны, і былі зачыненыя толькі ў 2006 годзе. Па вайне эканоміка Ісьляндыі зьведала істотны эканамічны росквіт, дзякуючы мадэрнізацыі ў рыбалоўная прамысловасьці і дапамогі згодна з Плянам Маршала[12][13]. У 1986 годзе ў Рэйк’явіку ў Ісьляндыі ладзіўся саміт паміж прэзыдэнтам ЗША Роналдам Рэйганам і кіраўніком СССР Міхаілам Гарбачовым, падчас якога яны зрабілі значныя крокі да ядзернага раззбраеньня. Ісьляндыя далучылася да Эўрапейскай эканамічнай прасторы ў 1994 годзе, пасьля чаго эканоміка была значна дывэрсыфікаваная і лібэралізаваная. У пачатку XXI хутка рос банкаўскі і фінансавы сэктар, які аднак, моцна пацярпеў ад вялікага фінансавага крызісу пачынаючы з 2008 году[14]. Эканоміка стабілізавалася пры ўрадзе Ёганы Сыгурдардотыр і вырасла на 1,6% у 2012 годзе[15]. У наступныя гады ў Ісьляндыі значна пашыралася сфэра турызму, паколькі краіна сталася папулярным месцам адпачынку.
Адміністрацыйна-тэрытарыяльны падзел
Ісьляндыя падзяляецца на 8 рэгіёнаў (па-ісьляндзку: landsvæði):
| 1. | Гёвудборгаршвайдыд (Höfuðborgarsvæðið; адміністрацыйны цэнтар — Рэйк’явік) |
| 2. | Судурнэс (Suðurnes; Кефлявік) |
| 3. | Вэстурлянд (Vesturland; Боргарнэс) |
| 4. | Вэстфірдыр (Vestfirðir; Ісаф’ёрдур) |
| 5. | Нордурлянд Вэстра (Norðurland Vestra; Блёндуоўс) |
| 6. | Нордурлянд Эйстра (Norðurland Eystra; Акюрэйры) |
| 7. | Ёйстурлянд (Austurland; Эгільсстадыр) |
| 8. | Судурлянд (Suðurland; Сэльфос) |
Палітыка
Ісьляндыя — парлямэнцка-прэзыдэнцкая рэспубліка. Члены парлямэнту, які называецца Альтынг (па-ісьляндзку: Alþingi) абіраюцца прамым галасаваньнем кожныя 4 гады. На чале ўраду стаіць прэм’ер, якога прызначае прэзыдэнт. Прэзыдэнцкія выбары адбываюцца праз 4 гады.
Дэмаграфія
Аддаленасьць Ісьляндыі ад рэшты мацерыка ўскладняла засяленьне выспы. Сёньняшняя Ісьляндыя — маланаселеная краіна з этнічна аднародным насельніцтвам. Дзякуючы багатай вуснай і пісьмовай традыцыі шмат сямей можа назваць сваіх продкаў у многіх пакаленьнях.
Насельніцтва карыстаецца ісьляндзкай мовай, адной са скандынаўскіх моваў. Афіцыйнай канфэсіяй у краіне зьяўляецца лютэранства (каля 73% насельніцтва адносяць сябе да лютэранаў).
Крыніцы
- ^ Iceland (анг.) The World Factbook (ацэнка)
- ^ «New View on the Origin of First Settlers in Iceland». Iceland Review Online.
- ^ Hafstad, Vala (15 September 2016). «Major Archeological Find in Iceland». Iceland Review.
- ^ «The History of Viking Iceland». Ancient Worlds.
- ^ Magnusson, M. (2003). «The Vikings». Tempus. — С. 188—191. — ISBN 0752426990
- ^ Pulsiano, Phillip and Wolf, Kirsten (1993). «Medieval Scandinavia: An Encyclopedia». Taylor & Francis. — С. 312. — ISBN 0-8240-4787-7
- ^ «Iceland: Milestones in Icelandic History». Iceland Vefur.
- ^ Crosby Alfred W. (2004). «Ecological imperialism: the biological expansion of Europe, 900—1900». Cambridge University Press. — С. 52. — ISBN 0-521-54618-4.
- ^ а б «The Occupation of Iceland During World War II». Icelandic Roots.
- ^ «History: British forces occupy Iceland». Iceland Monitor.
- ^ «Video: Allies Study Post-War Security Etc». Universal Newsreel. 1944.
- ^ «Hversu há var Marshallaðstoðin sem Ísland fékk eftir seinni heimsstyrjöld?». Vísindavefurinn.
- ^ Müller, Margrit; Myllyntaus, Timo (2007). «Pathbreakers: Small European Countries Responding to Globalisation and Deglobalisation». Peter Lang. — С. 385. — ISBN 978-3-03911-214-2.
- ^ Lewis, Michael (April 2009). «Wall Street on the Tundra». Vanity Fair.
- ^ «Hagvöxtur 2012 mun minni en spár gerðu ráð fyrir». Viðskiptablaðið.
Вонкавыя спасылкі
- Афіцыйны сайт (анг.)
 |
Гэта — накід артыкула пра Эўропу. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |