Gerald Ford
Gerald Rudolph Ford, Jr., nacíu col nome de Leslie Lynch King, Jr. (14 de xunetu de 1913, Omaha – 26 d'avientu de 2006, Rancho Mirage (es) 
), foi'l trentenu octavu presidente de los Estaos Xuníos, qu'exerció'l cargu dende'l 9 d'agostu de 1974 hasta'l 20 de xineru de 1977, tres l'arrenunciu de Richard Nixon pol escándalu Watergate.
.jpg)
.svg){kind=small}
Enantes desempeñara'l cargu de vicepresidente del país, mientres ocho meses, tres l'arrenunciu de Spiro Agnew. Foi'l primeru en ser escoyíu según el procedimientu establecíu na Vigésimoquinta Enmienda a la Constitución d'Estaos Xuníos y al asumir la presidencia, convirtióse tamién na primera y hasta agora única persona qu'exerció tanto la vicepresidencia como la presidencia d'Estaos Xuníos, ensin ser escoyida pol Colexu Eleutoral. Foi miembru del Partíu Republicanu.
Mientres la so presidencia remató la Guerra de Vietnam y robláronse los Alcuerdos de Helsinki. Tocantes a política interna, Ford atopóse ante'l peor panorama económicu dende la Gran Depresión de 1929: mientres los sos años na presidencia'l país entró en recesión y hubo una creciente inflación.[14] Una de les sos decisiones más polémiques foi dar el indultu al presidente Richard Nixon, implicáu nel llamáu Escándalu Watergate. En 1976 Ford ganaría a Ronald Reagan na nominación del Partíu Republicanu, pero perdería per un escasu marxe ante'l demócrata Jimmy Carter nes eleiciones presidenciales d'esi añu.
Depués de los sos años na presidencia Ford siguió participando nel Partíu Republicanu. Dempués de sufrir problemes de salú morrió na so casa'l 26 d'avientu de 2006, a los 93 años. El so mandatu presidencial, que duró 895 díes, ye'l más curtiu d'ente los presidentes de los Estaos Xuníos que nun morrieron mientres exercíen el cargu.
Infancia y mocedá
editarGerald Ford nació'l 14 de xunetu de 1913 n'Omaha, Nebraska col nome de Leslie Lynch King, Jr. Foi fíu de Dorothy Ayeri Gardner y Leslie Lynch King, Sr, un comerciante de llana. Vivía nel so llar d'Oklahoma, amás, los güelos paternos de Ford: el banqueru Charles Henry King y Martha Alicia Porter. Dorothy dixebrar de King dieciséis díes dempués de nacíu'l ñácaru, depués de que King, nun arranque de celos, amenaciar con un cuchiellu, y camudóse a Oak Park, una llocalidá d'Illinois onde vivíen la so hermana Tanisse y el so cuñáu Clarence Haskins James. Más tarde foise al llar de los sos padres, Levi Addison Gardner y Adele Augusta Ayeri, na ciudá de Grand Rapids (Michigan). Dorothy y King divorciar n'avientu de 1913, consiguiendo la madre la tenencia del so fíu. En febreru de 1916, Dorothy casar en segundes nupcias col vendedor Gerald Rudolff Ford, Sr., polo que Leslie Lynch King, Jr. foi rebautizado Gerald Rudolff Ford, Jr., anque nun camudó'l so nome llegalmente sinón hasta 1935, y siempres robló como 'Gerald Rudolph Ford, Jr. El güelu paternu de Ford, Charles Henry King, ocupar de la mantención económica del so nietu hasta poco primero de la so muerte en 1930.[15]
Ford tuvo arreyáu colos Boy Scouts d'América, y llegó a ganar el rangu más eleváu d'esi programa, el de Eagle Scout.[16] Los Boy Scouts fueron tan importantes a lo llargo de la vida de Ford que la so propia familia pidió qu'asistieren al so funeral. Cerca de 400 Eagle Scouts formaron parte de la procesión funeral, onde formaron una guardia d'honor al averase'l féretro al Muséu del Presidente Gerald R. Ford. Unos cuantos fueron escoyíos como acomodadores dientro de la Catedral Nacional de Washington.[17]
Ford asistió a la escuela preparatoria Grand Rapids South High School, onde foi un atleta destacáu y capitán del equipu de fútbol americanu.[18] En 1930, foi escoyíu al equipu All-City de la lliga Grand Rapids City League. Tamién llamó l'atención de reclutadores universitarios.[19]
Matricular na Universidá de Michigan en 1935, onde s'estremó tanto como estudiante como deportista. Xugó como center y linebacker pal equipu de fútbol americanu,[20] ayudando a los Michigan Wolverines a tener temporaes invictes y Campeonatos Nacionales de la División I de la NCAA de los Estaos Xuníos en 1932 y 1933, anque na temporada de 1934 los Wolverines solo ganaron un solu partíu. Ford convertir nun xugador bien importante pa Michigan, y dempués d'un partíu nel cual Michigan pudo caltener un marcador empatáu de cero-cero en contra del equipu favoritu, los Minnesota Golden Gophers (esi añu los Gophers terminaríen como campeones nacionales). Ford recordó tiempu dempués, "Mientres 25 años nos altibaxos del mundu de la política, frecuentemente recordaba les mios esperiencies anteriores, mientres, y dempués d'esi partíu en 1934. Recordales ayudóme en munches ocasiones pa enfrentar situaciones difíciles, pa decidir qu'acciones tenía de tomar, y faer tol esfuerciu posible a pesar de les probabilidaes adverses." Los compañeros d'equipu nomáronlu como'l xugador más pervalible, con un entrenador asistente mentando, "Ellos sintieron que Jerry yera un tipu que se quedaría y engarraría por una causa perdida."[21]
Nel intre d'esa mesma temporada, nun partíu en contra de la Universidá de Chicago, Ford "convertir nel únicu futuru presidente de los Estaos Xuníos que llogró tacklear a un futuru ganador d'un Troféu Heisman cuando baltó al running back Jay Berwanger, quien ganaría'l primera Heisman al añu siguiente."[22] En 1934, Ford foi convidáu pa xugar en San Francisco nun partíu de beneficencia pa neños lisiados, que llevóse a cabu'l 1 de xineru de 1935.[ensin referencies] Siendo parte del equipu Collegiate All-Star de 1935, Ford xugó en contra de los Chicago Bears nun partíu d'exhibición nel Soldier Field.[23] Por virtú de la carrera política de Ford como Presidente de los Estaos Xuníos, en 1994 la Universidá de Michigan retiró oficialmente'l númberu 48 qu'utilizó Ford.
Congresista por Michigan (1948-1973)
editar
En 1948 Ford foi escoyíu miembru republicanu de la Cámara de Representantes d'EEXX por Michigan. Mientres la so permanencia nella (hasta 1973), defendió una estricta política conservadora, oponiéndose al desenvolvimientu de programes sociales per parte del gobiernu federal, mientres defendió l'aumentu del presupuestu de defensa.[24]En 1963 foi escoyíu xefe de la minoría republicana na Cámara de los Representantes y el presidente Lyndon Johnson designar miembru de la Comisión Warren, encargada d'investigar l'asesinatu de Kennedy.
Vicepresidente d'EEXX (1973-1974)
editarEn 1973 sustituyó al vicepresidente de Richard Nixon, Spiro Agnew, cuando ésti dimitió. La idea orixinal de Nixon yera asitiar nel cargu al so secretariu de l'Ayalga y ex gobernador de Texas, John Connally, pero llueu se dio cuenta que'l Congresu nun taba dispuestu a confirmar a nengún políticu de perfil eleváu y llograra entablar bona rellación tantu con republicanos como con demócrates.
Presidente d'EEXX (1974-1977)
editar
.jpg)
El 9 d'agostu de 1974, tres apenes nueve meses como vicepresidente, Ford foi nomáu presidente de los Estaos Xuníos tres la dimisión de Nixon pola mor del escándalu Watergate. Intentó mientres el so mandatu recuperar l'enfotu de la nación nel gobiernu, avafada pol sucesu. Pero unu de los sos primeros y más revesosos actos foi perdonar a Nixon de tolos delitos federales que cometiera mientres s'atopaba nel so cargu l'indultu al presidente Richard Nixon, implicáu nel llamáu Escándalu Watergate foi robláu a les 48 hores d'asumir el cargu. El 8 de setiembre de 1974, Ford emitió la Proclamación de 4311 , que dio a Nixon un total ya incondicional perdón por cualesquier delitu que pudiera cometer en contra d'Estaos Xuníos, mientres foi presidente. Nuna emisión televisada a la nación, Ford esplicó que sintió'l perdón taba nos meyores intereses del país "
L'indultu a Nixon xeneró fuertes discutinios, los críticos burllar de la xugada, dixeron que yera un "tratu corruptu" fuera algamáu ente los homes diciendo que'l perdón de Ford foi concedida en cuenta de l'arrenunciu de Nixon, qu'alzara a la presidencia de Ford.El Primer secretariu de prensa de Ford y amigu cercanu Jerald Terhorst arrenunció al so cargu en protesta.[25]
Llueu s'esforció por camuda-y la cara a la so alministración, faciendo dimitir a la mayoría de los ministros de Richard Nixon. [ensin referencies]Namái'l secretariu d'Estáu Henry Kissinger y l'acabante nomar secretariu de l'Ayalga William Simon permanecieron nos sos puestos.D'alcuerdu a los documentos internos de la Casa Blanca y de la Comisión publicáu en febreru de 2016 l'Archivu de Seguridá Nacional de la Universidá George Washington, Ford alterió significativamente l'informe final de la Comisión Rockefeller que s'encargaba d'investigar les actividaes doméstiques de la CIA, sobre la oxeciones del personal directivo de la Comisión. Los cambeos inclúin la eliminación d'una seición de 86 páxines tou en planes d'asesinatu de la CIA y numberoses ediciones nel informe pol entós Xefe de Gabinete de la Casa Blanca, Richard Cheney.[26]
Política interior
editarFord enfrentar a tres problemes principales: l'aumentu de la inflación, el desemplegu y l'usu de la enerxía. Intentó controlar la inflación a cuenta de llindar el gastu de los programes sociales. El presupuestu federal tuvo un déficit creciente tolos años nos cualos Ford foi presidente, dende finales del primer añu de la segunda presidencia del republicanu Nixon el país fundir na peor recesión dende la Gran Depresión cuatro décades antes, sumaos a la escasez de petroleu combustible qu'obligaben al racionamientu.[27]
La economía yera una gran esmolición mientres l'alministración Ford. N'ochobre de 1974, en respuesta a la creciente inflación, Ford presentóse ante'l públicu americanu y pidió-yos sacrificios. Nesi momentu, creíase que la inflación seya la principal amenaza pa la economía, más que l'aumentu del desemplegu, pa 1975 la inflación permanecía en dos díxitos, llegando al 12.37% añal, unu de los niveles más altos na historia d'Estaos Xuníos.[28]
Amenorgó los impuestos a la población que disponía de más ingresos por que pudieren mercar más artículos. Aguantar a los pidimientos de proyeutos d'obres públiques patrocinaes pol gobiernu pa crear emplegu.[29] l'aumentu del desemplegu, algamó'l nueve per cientu en mayu de 1975.[30]
La so alministración destacó por un constante enfrentamientu col Congresu. En dos años de presidencia, hasta en 66 ocasiones utilizó'l presidente Ford el so derechu de vetu sobre les decisiones del Congresu.[31]
En 1975 tuvo ocasión de nomar a un xuez pal Tribunal Supremu d'EEXX pa cubrir la vacante dexada por William Douglas. Escoyó a John Paul Stevens, xuez del 7º Distritu de la Corte d'Apelaciones, anguaño consideráu como unu de los miembros más izquierdistes de la Corte Suprema.[ensin referencies]
Política esterior y defensa
editarTocó-y presidir el final de la Guerra de Vietnam. N'abril de 1975, col exércitu de Vietnam del Norte tomando Saigon, el presidente Ford ordenó la evacuación de 22.000 sudvietnamitas collaboradores d'Estaos Xuníos y la salida de los postreros marines que quedaben na embaxada d'Estaos Xuníos. Vetó una serie de lleis d'apropiación militar pa contener el déficit presupuestariu.[20]
Tuvo nel entierru de Luis Carrero Blanco en 1973 militar y políticu español, qu'ocupó diversos cargos na dictadura de Francisco Franco.
Intentos d'asesinatu
editarA pesar de tar pocu más de 2 años na Casa Blanca, el presidente Ford sufrió dos intentos d'asesinatu en 1975. El primeru producióse'l 5 de setiembre en Sacramento, capital de California, cuando una siguidora de Charles Manson, (Lynette "Squeaky" Fromme) trató de mata-y con cinco disparos d'un Colt del calibre 45.
El segundu intentu d'asesinatu producióse namái diecisiete díes dempués en San Francisco. Tamién una muyer, disparó al presidente con una pistola del calibre 38 cuando esti salía del Saint Francis Hotel, pero nun pudo apuntar bien gracies a la intervención d'Oliver Sipple. En dambos casos, Ford resultó ilesu.
Eleiciones de 1976
editarEn 1976 Ford ganó a Ronald Reagan na nominación presidencial del Partíu Republicanu tres unes perdures eleiciones primaries. Ford llegó a la convención de Kansas City con 1,187 delegaos. Reagan llegó con 1,070. Pa buscar un mínimu consensu, viose obligáu a prescindir del so vicepresidente, el lliberal Nelson Rockefeller.
Pero finalmente en payares, el candidatu del Partíu Demócrata, Jimmy Carter venció a Ford nes eleiciones presidenciales d'esi añu. Ford, quien empezara la campaña, cuasi trenta puntos per debaxo n'estimación de votu, según la gran mayoría de les encuestes d'opinión, emplegóse a xeitu mientres la campaña eleutoral, pero Carter facer col 50% del votu popular frente al 48% de Ford.
Papel na Convención Nacional Republicana de 1980
editar
Ford siguió siendo influyente nos círculos republicanos dempués de que dexara'l so cargu, tando en cantu d'algamar la nominación vicepresidencial en 1980. Na Convención Nacional Republicana de 1980, celebrada en Detroit, yera consideráu como'l favoritu pa faese cola nominación a la vicepresidencia. Les negociaciones llevar a cabu nos pisos 69 y 70 del Hotel Plaza de Detroit. Los negociadores de Ford yeren Henry Kissinger, Alan Greenspan, Jack Marsh y Bob Barrett. Los negociadores de Reagan yeren William Casey, Edwin Meese y Richard Wirthlin.
Cuando l'alcuerdu paecía inminente, Walter Cronkite entrevistó na CBS a Gerald Ford, al que preguntó sobre la so posible candidatura a la vicepresidencia, "¿Sería daqué paecíu a una co-presidencia?", a lo que Ford respondió "Eso ye daqué que'l gobernador Reagan tuviera de considerar". El comentariu de la "co-presidencia" nun gustó nada a la xente de Reagan y les negociaciones rompiéronse. Pero yá-y quedaba poco tiempu al equipu de Reagan pa decidise por un candidatu a la vicepresidencia, y esto provocó que finalmente recurrieren a la opción más fácil y ufiertar a George Bush, quien fuera rival de Reagan nes primaries.
Tiempu dempués Ford declaró que'l so principal oxetivu na convención fuera procurar que George Bush entrara nel ticket. Esto confirmó los barruntos de munchos de que Ford en realidá actuara como axente de la Comisión Trilateral y la Chase Manhattan Bank (agora parte del JP Morgan Chase & Co) pa introducir al so home (George Bush) na candidatura, procurando que l'equipu de Reagan desdexara la planificación d'alternatives ante la seguridá de qu'escoyeríen a Ford, pa dempués nel últimu día de convención tener que recurrir a Bush ante la falta de tiempu y previsión.
Fallecimientu
editar
Gerald Ford finó a los 93 años y 165 díes el día 26 d'avientu de 2006 a les 6:45 p.m., hora del Pacíficu nel so llar en Rancho Mirage, California, el mesmu día en que 34 años antes finó otru ex-presidente d'Estaos Xuníos: Harry S. Truman. Sábese que Ford cadecía de quebrantos na so salú pola so avanzada edá, pero los detalles del decesu fueron calteníos en priváu pola so familia, que tuvo rexuntada nel sepelio. Ford tuvo en llutu, so la cúpula central del Capitoliu de los Estaos Xuníos en Washington, D.C. el 30 d'avientu de 2006, arrodiáu per miembros del Congresu. El 30 d'avientu de 2006, el Presidente Ford foi'l novenu Presidente del país en tar de llutu nel capitoliu del país. Tuvo debaxo de la cúpula 4 díes, mientres los cualos los ciudadanos pudieron rindi-y los sos respetos. El Presidente, George W. Bush, decretó'l día 2 de xineru, día nacional de llutu; asistió al actu'l Vicepresidente Dick Cheney que-y dio a Betty Ford la bandera d'Estaos Xuníos, que foi asitiada sobre'l ataúd del fináu Presidente.
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 10 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ URL de la referencia: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/12/26/AR2006122601257.html.
- ↑ Identificador de persona en The Peerage: p32305.htm#i323045. Data de consulta: 7 agostu 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
- ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 124889486. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ 7,0 7,1 URL de la referencia: https://www.fordlibrarymuseum.gov/museum/growingupgrandqr.pdf. Editorial: Biblioteca Presidencial de Gerald R. Ford. Data de consulta: 10 marzu 2020.
- ↑ URL de la referencia: http://www.aei.org/events/seriesID.8/series_detail.asp. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20090312044237/http://www.aei.org/events/seriesID.8/series_detail.asp.
- ↑ «Member Profile – Horatio Alger Association». Consultáu'l 12 abril 2018.
- ↑ URL de la referencia: https://president.ee/et/teenetemargid/teenetemarkide-kavalerid/11271-gerald-rudolph-ford. Data de consulta: 10 xunu 2024.
- ↑ URL de la referencia: https://www.senate.gov/pagelayout/reference/two_column_table/Presidential_Medal_of_Freedom_Recipients.htm. Data de consulta: 12 xineru 2017.
- ↑ URL de la referencia: https://www.jfklibrary.org/events-and-awards/profile-in-courage-award/award-recipients/president-gerald-ford-2001.
- ↑ Afirmao en: Biographical Directory of the United States Congress. Identificador Bio del Congreso de los Estados Unidos: F000260. Editorial: Oficina de publicaciones del Gobierno de los Estados Unidos. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 1903.
- ↑ Frum, David (2000) How We Got Here: The '70s. Nueva York: New York: Basic Books, páx. xxiii, 303. ISBN ISBN 0-465-04195-7.
- ↑ Young, Jeff C. (1997) The Fathers of American Presidents. Jefferson: NC: McFarland & Co. ISBN 0-7864-0182-6.
- ↑ Townley, Alvin (2007). Legacy of Honor: The Values and Influence of America's Eagle Scouts. Nueva York: St. Martin's Press, páx. 12–13 y 87. ISBN 0-312-36653-1. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Ray, Mark. «Eagle Scout Welcome Gerald Ford Home». Scouting Magacín. Boy Scouts of America. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Investigatory Records on Gerald Ford, Applicant for a Commission. Gerald R. Ford Presidential Library. 30 d'avientu de 1941. Archivado del original el 2013-12-07. https://web.archive.org/web/20131207123435/http://www.ford.utexas.edu/library/document/0069/2825430.pdf. Consultáu'l 18 de payares de 2010.
- ↑ Kunhardt, Jr., Phillip (1999). Gerald R. Ford "Healing the Nation". Nueva York: Riverhead Books, páx. 79–85. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ 20,0 20,1 Wertheimer, Linda (27 d'avientu de 2006). Special Report: Former President Gerald Ford Dies; Sought to Heal Nation Disillusioned by Watergate Scandal. National Public Radio. http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=4529638. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Perry, Will (1974). «Non Cheers From the Alumni», The Wolverines: A Story of Michigan Football (PDF), Huntsville, Alabama: The Strode Publishers, páx. 150–152. ISBN 0-87397-055-1. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Ford one of most athletic Presidents. MSNBC. 27 d'avientu de 2006. http://www.msnbc.msn.com/id/16367165/. Consultáu'l 26 de marzu de 2012.
- ↑ Greene, J.R. (1995). The Presidency of Gerald R. Ford (American Presidency Series). University Press of Kansas, páx. 2. ISBN 978-0-7006-0638-2.
- ↑ George Lenczowski (1990). American Presidents, and the Middle East. Duke University Press. páxs. 132. ISBN 0-8223-0972-6.
- ↑ http://www.upi.com/Archives/Audiu/Events-of-1974/Ford-Pardons-Nixon
- ↑ http://nsarchive.gwu.edu/NSAEBB/NSAEBB543-Ford-White-House-Altered-Rockefeller-Commission-Report/
- ↑ Stein, Judith (2010). "1975 'Capitalism is on the run'". Pivotal decade: how the United States traded factories for finance in the seventies. New Haven: Yale University Press. páxs. 1165. ISBN 978-0-300-11818-6.
- ↑ Greene, John Robert. The Presidency of Gerald R. Ford. University Press of Kansas, 1995
- ↑ Greene, John Robert. The Presidency of Gerald R. Ford. University Press of Kansas, 1995, páxina 143
- ↑ Dale Jr., Edwin L. (June 7, 1975). "U.S. jobless rate up to 9.2% in May, highest since '41". The New York Times. p. 1. Stein, Judith (2010). "1975 'Capitalism is on the run'". Pivotal decade: how the United States traded factories for finance in the seventies. New Haven: Yale University Press. páxs. 116–117. ISBN 978-0-300-11818-6.
- ↑ Greene, John Robert. The Presidency of Gerald R. Ford. University Press of Kansas, 1995, páxina 145
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Gerald Ford.- Frases de Gerald Ford Archiváu 2016-04-02 en Wayback Machine
Datos: Q9582- Multimedia: Gerald Ford
 |
|
|
|---|---|---|
| Washington | J. Adams | Jefferson | Madison | Monroe | J.Q. Adams | Jackson | Van Buren | W. Harrison | Tyler | Polk | Taylor | Fillmore | Pierce | Buchanan | Lincoln | A. Johnson | Grant | Hayes | Garfield | Arthur | Cleveland | B. Harrison | Cleveland | McKinley | T.R. | Taft | Wilson | Harding | Coolidge | Hoover | F.D.R. | Truman | Eisenhower | J.F.K. | L.B.J. | Nixon | Ford | Carter | Reagan | G.H.W. Bush | Clinton | George W. Bush | Barack Obama | Donald Trump | Joe Biden |
 |