مکان ادبی و توریسم فرهنگی متفرقه

قصد ما از این گفته بررسی شیوه‌های نمود مکان در ادب داستانی نیست بلکه تمرکز بر این نکته است که چه چیزی می‌تواند ما را به برداشت از یک مکان و به تبع آن زمان بیندازد؟ آیا یک سازه‌ی معماری؟ یک نمودی طبیعی؟ یا یک آرایش یا پیرایش خاص شهری و انسانی؟ یا چه؟ آیا می‌توان اشاره‌های هدایت در بوف کور را از ری و هند به عنوان حضور مکان در ادب فارسی توجیه و تفسیر کرد؟ آیا حضور گلدان راغه یا چشمه‌ی سورنا یا مار ناگ در بوف کور اشاره‌هایی برای ارجاع به مفهوم مکان خاص نیستند؟ یا اشعار کتاب خانم زمان محمد علی سپانلو که پر است از برش‌های تصویری بریده بریده‌ی بسیار که به تهران دهه‌های سی و چهل و پنجاه شمسی باز می‌گردند را آیا می‌توان حضور مکان در ادبیات تلقی کرد؟ یا بهتر است مانند کلیدر دولت‌آبادی به گونه‌ای جزئی نگرانه جزئیات سوزن ده و روستاها و شهرها و حتا کوه‌ها و چشمه‌های اطراف آن را با دقت توصیف کرد تا به نگرشی کلی از مکان در ادبیات رسید؟ یا به سبک قیصریه در رمان کافه نادری مکان را در بعد زمانی آن تعریف کرد یا به شیوه‌ی برخی دیگر از رمان‌ها مانند شازده احتجاب گلشیری مکان داستان را در چند زمان در هم تنیده روایت کرد؟ (بخش در آمیختن حضور پدر بزرگ و پدر و پسر در کالسکه در یک روایت واحد گویای این مفهومند) من صلاحیت این را ندارم که در‌این‌باره اظهارنظر کنم.