Zelfs de slechtste films van het jaar vallen in de 'prijzen': Dit zijn de grootste kanshebbers

Die Todd Phillips dacht na Joker 1 en nu met Lady Gaga erbij dat mensen deel 2 wel zouden slikken zeker.

Vergeten deze film maar!

Je kan ontgoocheld zijn in de film of hem zelfs niet goed vinden, dit is er wel wat over. Nuja, bad publicity is ook reclame natuurlijk.

Staat hoog in mijn toplijst over vorig jaar. Maar het verbaast me niks dat hij in het algemeen niet goed ontvangen wordt. Ik ben doorgaans niet iemand die zijn topfilms of topmuziek of topboeken terug vindt bij de grote simpele meute.

Veel plezier met het afkraken, ik hoop deze film nog een keer op groot doek te zien. Dat zou de vierde keer worden.

Het is niet ongewoon dat een vervolg flopt. Maar wat ik niet begrijp is dat je het roer radicaal omgooit en een vervolg maakt dat opeens vanuit een volledig ander genre put. Het past van geen kanten.

Klopt helemaal wat je zegt, maar om iemand te nomineren voor een Razzie die eerder voor het spelen van dezelfde rol een Oscar heeft gewonnen vind ik ook wat overdreven. Hij speelde de rol echt niet slechter, alleen kwam er wat (niet zo mooi overigens) zingen bij kijken.

Met Lady Gaga vraag je ook om een flop.

Kun je dat onderbouwen, of roep je maar wat?

A Star Is Born was een behoorlijke hit, zij speelde fantastisch en House of Gucci deed het ook niet onaardig, al was het geen kraker.

Ik vond dit overigens géén goede film, maar de verantwoordelijkheid daarvoor leg ik bij Phillips en co-schrijver Scott Silver, niet bij Gaga en Joaquin Phoenix.

Anders ik wel! Mijns inziens was het ook nogal een gewaagde sprong om hier een musical van te maken, maar dat wekte bij mij wel veel ontzag op. Jammer dat het zo verkeerd heeft uitgepakt.

Dit is mijn laatste commentaar op deze film, genoeg over gezegt. Iedereen trekt zijn eigen plan maar, dat is ook prima.

Dank voor de tip, Clarencoo. Ik heb de eerste film nog redelijk in mijn geheugen zitten, maar wil die best nog eens een blik waardig gunnen alvorens me aan hoofdstuk twee te wagen.

Ik ben waarschijnlijk te simpel om het te zien, maar deze film is eigenlijk een meesterwerk.

Vergelijkbaar met The Room is de film gewoon onbegrepen en is een bron van existentiële symboliek.

Kijk, wanneer men The Room voor het eerst bekijkt, lijkt het simpelweg een rampzalig slecht geproduceerde film vol kromme dialogen, onverklaarbare plotwendingen en ongemakkelijk acteerwerk. Maar als we voorbij het oppervlak durven kijken, ontvouwt zich een diepere, symbolische wereld die ons confronteert met existentiële vraagstukken en de complexiteit van het menselijk bestaan.

Johnny staat in het middelpunt van de chaos. Hij is een archetype van de universele mens: liefdevol, loyaal en toegewijd, maar voortdurend geconfronteerd met het verraad van degenen die het dichtst bij hem staan. Zijn onvermogen om het verraad van zijn verloofde Lisa en beste vriend Mark te begrijpen, weerspiegelt een universeel gevoel van existentiële vervreemding. Hoe kunnen we betekenis vinden in een wereld waar loyaliteit en liefde zo fragiel zijn?

In Johnny's ondoorgrondelijke gedrag — zoals het uit het niets gooien van een American football of het mechanisch herhalen van “You’re tearing me apart, Lisa!” — zien we een mens die worstelt met de absurditeit van het bestaan. Zijn leven is een metafoor voor onze eigen pogingen om orde te scheppen in een chaotische wereld.

Lisa, Johnny’s verloofde, lijkt een eenvoudig antagonist: egoïstisch en manipulerend. Maar wie beter kijkt, ziet in haar een complex symbool van de maskers die mensen dragen in relaties. Lisa speelt verschillende rollen: de liefhebbende verloofde, de verraderlijke minnares en de kille manipulator. Deze contradicties benadrukken de onzekerheid van menselijke relaties en de onmogelijkheid om de ander ooit echt te kennen.

Lisa’s voortdurende vraag: “What do you want?” is geen simpele vraag over verlangens, maar een filosofische uitdaging aan de kijker. Wat willen we echt in het leven? En wat zijn we bereid te offeren om dat te bereiken?

Een van de meest opvallende elementen van The Room is de onlogica van de alledaagse handelingen. Karakters verschijnen en verdwijnen zonder verklaring, gesprekken escaleren uit het niets, en subplots worden abrupt vergeten. Deze structuur, of het gebrek eraan, lijkt aanvankelijk slordig, maar in feite is het een krachtig statement over de absurditeit van het leven. Net als bij het werk van Camus, wordt de kijker geconfronteerd met de chaotische, willekeurige aard van het bestaan.

De beroemd onnodige scenes, zoals de bloemetjeswinkel en de talloze Amerikaanse football-momenten, illustreren de zinloze rituelen waarmee we onze dagen vullen. Wiseau vraagt ons: zijn deze routines niet net zo absurd als Johnny’s wereld?

Het verraad in The Room is niet slechts een dramatisch plotpunt, maar een existentiële metafoor. Johnny’s uiteindelijke ineenstorting is het resultaat van een reeks verraad — door zijn geliefde, zijn beste vriend en zelfs zijn sociale omgeving. Dit roept een filosofisch vraagstuk op: als vertrouwen de basis is van menselijke relaties, wat blijft er dan over als dat vertrouwen wordt vernietigd? Johnny’s tragische lot dwingt ons na te denken over de fundamenten van onze eigen sociale structuren.

The Room zelf kan worden gezien als een commentaar op kunst en authenticiteit. Wiseau’s onconventionele keuzes als regisseur — de vreemde dialogen, rare montage en het totaal gebrek aan traditionele cinematografische technieken — nodigen ons uit om kunst niet te beoordelen op technische perfectie, maar op de emoties die het oproept. Wat maakt kunst waardevol? Is het de intentie van de maker of de interpretatie van de toeschouwer? Wiseau’s unieke visie confronteert ons met deze vragen.

Op het eerste gezicht lijkt The Room misschien niets meer dan een verzameling slecht uitgevoerde scenes, maar bij nader inzien biedt de film een rijke bron van filosofische reflectie. Het is een verhaal over liefde, verraad, absurditeit en de menselijke drang naar betekenis. Johnny’s wereld is misschien absurd, maar is dat niet juist wat het zo herkenbaar maakt?

Met The Room laat Wiseau ons lachen, huilen en verwonderen, en misschien — heel misschien — doet hij ons nadenken over de diepste waarheden van ons bestaan. Het is een meesterwerk.

Net als Joker: Folie à Deux en die nieuwe film van Coppola. En die ene film met John Travolta. Dat-ie lange dreadlocks heeft.

Toen je bijvoorbeeld aangaf dat échte filmkenners Joker: Folie à Deux wel zouden waarderen, en dat je anders je ontspanning zou moeten zoeken bij films als The A-Team. Dat hielp me inzien dat dit misschien wél een goede film is, omdat ik tenslotte bij de filmkenners wil horen. Of toen je opmerkte dat Predator niet realistisch was – ook een sterke reden om die film meteen van mijn toplijst te schrappen.

Of deze parel:

Als het vervolg dan weer alleen maar meer van hetzelfde is, dan wordt er weer snel over 'uitmelken' gesproken.

Daar kan Todd Philips in dit geval zeker niet van beticht worden.

Ergens is het te bewonderen dat Todd Philips buiten de lijntjes durft te kleuren. Maar ik trek musicals per definitie enorm slecht. Daarnaast is Joker als opzichzelfstaande film niet alleen goed, maar zelfs subliem. Voor mij persoonlijk is Folie à Deux daarom een totaal overbodig vervolg. Wegens besmettingsgevaar laat ik deze film met rust.

Als het een hit is het nog niet wat.

Dat zei ik toch ook niet? Jij gaf aan dat het met Gaga vragen om een flop was. Een hit is het tegenovergestelde (of het nu commercieel of artistiek is), daarom haalde ik het aan.