Phantom of the Paradise (1974)

the phantom of the opera maar dan de rockversie.

Deze film heb ik , prachtige film, (bijne) helemaal de sfeer van The Phantom of the Opera

Huh? Weet je zeker dat je het over deze film hebt?

Waardeloos slechte en walgelijk lelijke Rocky Horror wannabe, met afgrijselijk domme en niet werkende humor en verbazingwekkend belachelijke acteer prestaties. Muziek is niet om aan te horen en teksten en script van een ziekelijk laag niveau -> 0,5*

Deze was toch echt eerder dus klopt er weinig van je stelling helaas . Niet dat dit de film beter maakt, want man man ik moest me er werkelijk doorheen worstelen. De hand van DePalma is er haast nergens in terug te vinden en je moet wel erg van glamrock houden, wil je de muziek kunnen waarderen. Nasst het nummertje van Phoenix is het mijn ding absoluut niet. Grappig trouwens om Jessica Harper hier in haar eerste rol te zien. Visueel verzorgd allemaal hoor, maar nergens die DePalma touch waar we als fans zo van houden.

2*

Jarenlang aan me voorbij laten gaan....nu toch maar eens geprobeerd...'t blijft toch De Palma (anno 1974).
En wat blijkt: Knotsgekke film in de trant van latere films als "The Rocky Horror Picture Show" en "Hedwig And The Angry Inch".
Muziek zit allemaal ergens tussen Showaddywaddy, Elton John en Elkie Brooks, maar ook mooi met The Phantom die via een vocoder praat en zingt.
Phantom hier mismaakt doordat hij met zijn hoofd in een platenpers-machine komt.
Fantastische make-up, decords, split-screens (2 x), compleet krankzinnig allemaal.
Oscar-nominatie (voor de muziek) is natuurlijk de doodsteek voor enige cult-reputatie, maar echt hij verdient het wel deze film.

De Palma's rock musical/comedy/horror pastiche is zo gruwelijk onderhoudend, dat het BIJNA de Rocky Horror Picture Show (die een jaar later uitkwam) evenaart!

Een moderne update van Phantom of the Opera, met William Finley als Winslow Leach, een geeky, werkloze componist. Maar als evil platenmagnaat Swan (part-time trol Paul Williams, die een pérfecte sleazebag neerzet!) zijn rock-opera adaptatie van 'Faust' hoort, jat hij Leach' deuntjes, laat hem in de gevangenis gooien, waar hij als proefkonijn mee moet doen aan een experimenteel tanden-vervangingsprogramma ("Tanden zijn een ziektebron...")!

Erger nog, als hij de arme Winslow ontsnapt uit de slammer, en Swan's platenemperium wil vernietigen, wordt zijn gezicht gruwelijk verminkt door een platenpersmachine! Hij ziet zich genoodzaakt een grotesk masker en leren outfit te dragen, en zijn wraakplannen ten uitvoer te brengen. Jammer genoeg valt hij onvoorwaardelijk als een blok voor zangeresje Phoenix (de betoverende Jessica Harper), en wordt een pion in de mindgames van Swan.

De Palma's materiaal is zo buitensporig als zijn sloophamer-techniek, als Brian tekeer gaat met split screens, Hitchcock homages, een rijkdom aaan parodieën, een anuszwart gevoel voor humor, en vooruitziende satires van muziektrends (beachpop-balades, do-wop, goth rock!).

Een eervolle vermelding voor de übercoole Gerrit Graham (vooral bekend van zijn expressieve rol als 'Bud' in CHUD2 - Bud the CHUD!) als Beef - de schmierende glam weirdo die de Phantom's toorn over zich afroept als hij Poenix' rol o het podium overneemt!

Paul Williams' songs zijn geweldig. Dit is een van De Palma's beste films. Een rockopera over een rockopera, wat een concept! Een waar spektakel, een kruising tussen Faust, Rocky Horror, Alice Cooper en Tommy!

Voor Gerrit Graham's glamrock tribute en Paul William's recordproducer from Hell, 4 naar zwavel stinkende sterren!

Op visueel vlak, had de film op z'n sloffen een 4,5 moeten scoren, maar de muziek is echt te vreselijk voor woorden. Wat een ongelooflijk kleurloze below middle of the road meuk is dat. En musicals drijven nu eenmaal grotendeels op de muziek. En als het nog niet duidelijk was. Die was ruk. Daarbij heeft het tevens tot gevolg dat het tempo van de film ook constant een octaaf te laag ligt.

Toch een hele kleine 3,5, omdat deze obscuriteit wel meer aandacht verdient en redelijk uniek is. Zelfs eerder dan The Rocky Horror picture Show, maar hij lijkt van jaren later. En dat is zowel een pre (visueel gezien) als een slechte eigenschap (mis frisheid)

De film heeft ontegenzeggelijk iets speciaals, maar af en toe is er amper een doorkomen aan. Vergelijkingen met andere klassiekers (die hier dan ook veelvuldig gemaakt worden) die eigenlijk met name later waren allemaal, dienen zich aan, maar eigenlijk is dit vooral een unieke film. Zeker binnen De Palma's oeuvre. Het verhaal is een mix van een aantal belangrijke literaire werken en het geeft de film een vreemd smoelwerk.

Soms is Phantom of the Paradise best mooi, geestig of bizar. Soms juist afstandelijk, flauw of saai. Het is een wilde (qua verhaal, personages, ideeen) rock musical, die wellicht ook door dat wilde karakter af en toe wat stuurloos over komt. De Palma wilde lekker los gaan, dat is alvast gelukt, in een genre-overstijgende productie. Duidelijk gemaakt in een tijd dat regisseurs veel meer vrijheid kregen van studiobazen, al was het vast niet zo'n dure film.

Leuk om eens gezien te hebben, al komt hier de liefhebber in me naar boven die vooral geintresseerd is eens wat anders te zien van een auteur om hem wat beter te kunnen duiden. De entertainment waarde wisselt. Krappe 3 sterren.

“My films deal with a stylized, expressionistic world that has a kind of grotesque beauty about it.” (Brian De Palma)

Volgens mij één van De Palma's meest vergeten en onderschatte prent, een extravagante parodie op Phantom of the Opera, Faust en The Picture of Dorian Gray. Grotesque en over-the-top, kan hij zeker meten aan het bekendere Rocky Horror Picture Show (1975) als een subversieve 'glam rock opera musical'.

Meer over deze De Palma en een top 25 aan vergeten New Hollywood klassiekers kan je vinden op:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Vrij aardig filmpje die tegen het einde aan bizarder en beter wordt. Muziek was veel te soft. kleine 3,5*

Watch: 9-Minute Video Essay On Brian De Palma's Cult Clas | The Playlist - blogs.indiewire.com

Hmm, misschien moet ik bovenstaand essay ook maar eens kijken. Eens zien of ik dan wat meer met deze flauwe film kan, want ik vond er maar bar weinig aan. Grootste zonde van de film zijn vaak wel erg truttige liedjes. Dat slaat meteen de bodem onder de hele film weg. Grootste pluspunt zijn de maffe seventies-decors, maar daar was ik op een gegeven moment ook wel weer op uitgekeken. Het verhaal volgt uiteindelijk toch vooral een bekend paadje.

Zoals wel vaker wil het niet lukken tussen een DePalma en mij.

2.0*

Jammer dat er veel over de muziek gemopperd wordt. Deze film zou wat dat betreft vallen of staan bij mij. Die rock 'n' rollgastjes in het begin waren echt niet goed en ook bij Leach had ik mijn twijfels. Pas wanneer de eerste echte show begint, valt op hoe tof de muziek is. Ik ben niet echt een glamrockliefhebber, maar uit deze periode kan ik die goed hebben (o.a. Queen's interessantste periode). Het draait naast de looks nog wel echt om de muziek. Daarvan zou ik misschien nog wel de cd kopen. Het klinkt gek, maar daardoor kan ik ook met terugwerkende kracht van de muziek genieten: de manier waarop Leach genaaid wordt, misvormd raakt en hoe hij vervolgens met de situatie omgaat. Visueel is het dan ook erg goed gedaan, maar de manier waarop het verhaal verteld wordt, spreekt me wat minder aan. Het valt ook op dat de film vrij campy is. Dat zie je terug in de looks van Swan, maar ook de manier waarop sommige personages hun ding doen (de valse rockzanger bijv). In dat opzicht merk je wel dat Phantom of the Paradise verouderd is. Desalniettemin een leuke vertolking van het phantom of the opera verhaal en beter dan wat ik van Brian De Palma gewend ben.

Muziek van Paul Williams (Swan) is duidelijk als parodie bedoelt. Dus in dit geval dus erg geslaagd te noemen.

Aardige film waarin een componist beduvelt wordt door een grote platenproducent. Deze wat eigenzinnige film met een mix van verschillende, bekende verhalen doet soms wat rommelig aan. De hele retro uitstraling van de film is zeker een pluspunt. Mooie kostuums en decors. Technisch gezien typisch een werkje van Brian De Palma (al is het alleen maar vanwege het gebruik van splitscreen). Met gemak 3.0 sterren.

een jonge De Palma alhoewel het reeds zijn 5 de volwaardige film is. Mét de 'De Palma' touch dat komt bovendrijven ; splitscreens met letterlijk de tikkende bom (een eerste klas De Palma scene zonder twijfel), ronddraaiende camera, voorgrondprojectie, camerabeweging om verhaal te vertellen (bv toch schitterende scene wanneer Swan zoekt naar een groep/zanger aan een tafel en een voor een worden de kandidaten uitgelicht). Er is duidelijk minder zorg aan het scenario besteed, de karikaturale uitwerking werkt niet altijd en het verhaal maakt soms grote sprongen maar er is genoeg visueel entertainment om dit op te vangen. Nadat Leach verminkt en brandend in de rivier rolt en na het krantenknipsel, komt De Palma met een lange - soort steadycam avant la lettre - scene met een subjectief perspectief (camera zijn de ogen van een personage) waarin uiteindelijk het masker zal gevonden worden. Een scene zoals deze : je zou durven zweren dat er nog grootse films zullen volgen !

Het eerste wat ik deed was opzoeken wat De Palma liefhebber baspls ervan vond, maar ik zie geen bericht van hem. Ik neem aan dat je deze dus niet hebt gezien vriend. Met slechts 1 pagina aan reacties en net geen 100 stemmen (mijn stem zal dus de 100ste worden) is die net echt bekend. Gemiddelde 7,4 op imdb en hier haalt die nog geen 6/10. Hoewel er een aantal klassieke tragische horrorelementen zag ik het toch meer als een musical, comedy en parodie. Het lijkt op het eerste zich een rockversie van Phantom of the Opera, maar uiteindelijk heeft het toch meer overeenkomsten met Faust.

Niet dat ik anti-musical ben maar mij gaat het allemaal snel vervelen. Moulin Rouge met Nicole Kidman was soms nogal over de top maar had nog een redelijk verhaal waar je toch een binding krijgt met de protagonisten. Hier wordt de Phantom afgeschilderd als een sukkeltje (vooral in de periode voordat hij uiteindelijk phantom werd). Maar zelfs als phantom gaat er nauwelijks dreiging van hem uit. De vrouw voor wiens hart de Phantom slaat Phoenix (Mary Philbin in het origineel met Chaney als Phantom) komt eigenlijk veel te weinig aan bod en in beeld. De regisseur of leider van het theater of hoe je hem ook wil noemen heet Swan speelt eigenlijk meer voor Phantom dan de Phantom zelf. Hij wil niet gefotografeerd worden, laat zich niet al te vaak zien. Hij lijkt ook niet echt goede smaak te hebben in de keuzes van artiesten. Dit zijn vooral vrij jannetterige gasten waar volgens mij enkel tienermeisjes voor zouden vallen (nu goed andere tijd andere smaak blijkbaar). Hij wil niet graag iemand laten opdraven die perfecter is dan hij, maar eerlijk gezegd vraag ik me af welke kwaliteiten hij had. De vrouwen zouden voor hem vallen, maar als je hem ziet lijkt hij het meer voor de mannen te hebben.

Een van zijn trouwe medewerkers heette dan wel Philbin, toch een mooie knipoog naar de muze van het origineel.

De Palma zou de Palma niet zijn als hij er natuurlijk geen speciale dingetjes in zou steken en ja hoor de splitscreen was er. Niet dat deze veel toevoegde deze keer. Maar zoals dutchtuga al opmerkte voelde het niet echt als een DePalma film.

Neen, Carrie vind ik veruit zijn beste film. Sisters kan er ook nog goed mee door maar de rest moet het toch teveel hebben van camerawerk met vrij belabberde verhaaltjes en/of personages.

ik heb hem inderdaad niet gezien, mede door de interpretatie van vreemde eend. sommige prijzen de film als unieke cult rock-film, maar ik vreesde ergens al dat ik de conclusie zou maken die hier nu ook maakt haha.

Het voelt totaal niet aan als een DePalma film zelfs niet met dat splitscreen momentje. Ik zou zeggen, herkijk eender welke andere DePalma film of eender welke Phantom of the Opera versie daar ga je veel meer plezier aan beleven dan deze 'musical'.

De eerste kijkbeurt vond ik hier niet veel aan. Kwam met name omdat ik de muziek vreselijk vond en de hoofdrolspeler een sufferd.

Maar hoe anders valt het bij herziening. Prachtig vormgegeven rock opera met giallo invloeden. De Palma is natuurlijk een grootmeester en wellicht de beste regisseur die zich aan dit genre gewaagd heeft. Fantastische set, aankleding en natuurlijk foute kapsels. Heb genoten en dat ga ik vaker doen van deze film!

Dikke 4,5

Kennelijk bijna op de kop af een jaar geleden dat ik m voor het laatst zag.

Het blijft een heerlijk kleurrijk muzikaal meesterwerkje van DePalma.

Weinig horror, maar wel veel vermaak. Het is een lekker cheesy glamrock-variant van the Phantom of the Opera, waar een getroubleerde en wraakbeluste liedjesschrijver zijn gram haalt. Het heeft wel wat weg van de Rocky Horror Picture Show, al is het net een tandje minder extravagant - maar dat spreekt alleen maar in het voordeel van Phantom of the Paradise boven dat verschrikkelijke cheesefest. Dit is ook cheesy hoor, maar ik heb me alsnog prima vermaakt, met muziek die wel aan te horen is en een lekker luchtig verhaal waar een gemaskerde malloot lekker los kan gaan. Met z'n vocoder-stem.

Een glam rock opera horror comedy van Brian De Palma, in de sfeer van (maar eerder dan) The Rocky Horror Picture Show. Sterk beïnvloed door de Faust legende, met een Phantom of the Opera sausje, en vanaf de openingsscène al totaal over the top. Spetterende kleuren ook in de mooie restauratie die ik zag. Leuk om Jessica Harper (Suspiria) weer te zien ook. Nooit geweten hoe goed Kiss-achtige make-up in Duits Expressionistisch decor past, tot deze film.

Het zal niet voor iedereen zijn, maar ik vond het uitstekend vermaak. Een van de lievelingsfilms van Del Toro, kennelijk.

3,5*

Dit vroegere werkje van iconisch regisseur De Palma maakte helaas maar weinig indruk op me. Niettemin blijft het uitvoeren van een horrormusical ergens altijd wel een origineel idee. Ze zijn vaker gemaakt, maar je ziet ze niet aan de lopende band verschijnen. Daarom is het extra jammer dat deze horrormusical, voor zover ik het mag noemen, weinig impressie achterlaat. Wat vooral tegenvalt zijn de middelmatige kostuums. Al helemaal het kostuum van The Phantom ziet er goedkoop en krakkemikkig uit. Het lijkt totaal niet alsof ze het überhaupt hebben geprobeerd. De overige crewleden acteren ook maar brak en zelfs Harper, die echt wel degelijk kan acteren, verdrinkt in het bombast van de film. Kritiekpunten zoals de kostuums waren echter niet hinderlijk geweest als de muzikale nummers leuker waren, maar ik kan er eigenlijk na de relatief korte periode dat ik de film gezien heb geen enkel nummer meer opnoemen dat me een beetje is bijgebleven. Zo sjokt het tempo van de film voort en vergeet daarbij een memorabele indruk achter te laten. Wel mag het gezegd worden dat het allemaal kleurrijk en opgevuld is. Ik zal dan wel niet veel onthouden, maar de 92 minuten waren absoluut geen vermoeiende zit. Daar is het meeste postieve voor mij echter wel mee behandeld.

Een film van Brian De Palma waarvan ik tot voor kort nog niet gehoord had maar die blijkbaar wel cultstatus heeft in bepaalde kringen. Het is een rockopera wat betekent dat het ook weer iets heel apart is. En hoewel ik een aantal musicals (heel) goed kan smaken, moet ik zeggen dat ik de eerste (in mijn ogen) goede rockopera nog moet zien. En deze De Palma heeft de ban niet kunnen breken. Het verhaal is sowieso over de top à la Tommy om maar eens een beroemde rockopera te noemen. De aanzet van deze door De Palma geschreven film is gebaseerd op enkele bekende literaire (en film) classics (Phantom of the Opera, Faust, The Picture of Dorian Gray). Dat wordt er allemaal door geramd in anderhalf uur tijd waardoor het een haastige bedoening wordt. Voor je het weet, heeft de veelbelovende jonge componist een parcours van gevangenis, complete verminking en depressie achter de rug in deze hedendaagse fabel. Het blijft niet plakken.

Als geheel is het een parodie op de rockwereld en in die jaren zeventig was die absoluut excessief. Dus qua sfeer zit het op dat vlak wel goed. Daarnet heb ik Tommy genoemd, en hoewel ik die niet kan smaken, heeft die wel nog goeie nummers. Dat ontbreekt helaas in deze Paradise. Net als het verhaal blijven de nummers niet plakken en is er niets memorabels aan. Ik geef nog de voorkeur aan de jaren ‘50 pastiche van de Juicy Fruits boven de latere glamrock toestanden.

Ondanks alle kritiek vond ik het toch ook niet onvermakelijk en zeker beter door te komen dan Tommy als ik die dan als referentie neem. Toch goed om een keer gezien te hebben voor het volledige plaatje van De Palma. Visueel is het allemaal prima. En dat maakt ook al veel goed.