Zahra Naderi

“همیشه یک روز صبح هست که وقتی بیدار می‌شوی٬ می‌فهمی انگار همه‌ی پرنده‌های شهرت کوچ کرده‌اند.”
― Alice Munro, Dear Life

“به نظر مى‌آمد هیچ‌کس، حتا نیتلى، درک نمى‌کند که او، کشیش آلبرت تیلر تپمن، به غیر از کشیش بودن انسان هم هست، که او هم مى‌تواند همسرى دل‌انگیز و پُرشور و زیبا داشته باشد که دیوانه‌وار عاشقش باشد، و سه بچه‌ى کوچک چشم‌آبى با چهره‌هایى غریب و فراموش شده هم داشته‌باشد که یک روز بزرگ مى‌شوند و او را عجیب‌الخلقه خواهنددانست و هرگز او را نمى‌بخشند که با این شغل کذایى‌اش این همه در اجتماع خجالت‌شان داده است. چرا هیچ‌کس نمى‌فهمید که او واقعاً عجیب‌الخلقه نیست، بلکه آدم معمولى غریبى‌ست که مى‌کوشد زندگى معمولى غریبانه‌اش را پى‌بگیرد؟ اگر خراشش مى‌دادند خون نمى‌ریخت؟ اگر قلقلکش مى دادند نمى‌خندید؟ به نظر مى‌رسد هرگز به ذهن‌شان خطور نکرده که او هم مثل آن‌ها چشم، دست، عضو، بُعد، حس و احساس دارد، او هم با همان اسلحه‌ها زخمى شده، با همان بادها گرم و سردش شده، و همان غذاها را به او هم داده‌اند، هرچند مجبورش کرده‌اند براى هر وعده غذا به سالن غذاخورى متفاوتى برود.”
― Joseph Heller, Catch-22

“نیروی فکر در او چندان بزرگ است که نمی‌تواند از ملایمت تجاوز کند”
― Victor Hugo, Les Misérables

“چیزی که از لمسش اکراه داریم اغلب مهم‌ترین عنصر رستگاری‌مان است.”
― Don DeLillo, White Noise