djambe
Apparence
Etimolodjeye 1
[candjî]Tayon-bodje latén « gamba » («djeret»)
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /d͡ʒãp/ /d͡ʒɔ̃p/ /d͡ʒãm/ (minme prononçaedje cåzu pattavå)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /d͡ʒãp/
- Ricepeures : nén rcepåve
Sustantif
[candjî]singulî | pluriyal |
---|---|
djambe | djambes |
djambe femrin
- (antomeye) boket do coir des djins, k' end a deus, metowes foû do bodje, et ki siervèt a roter.
- Ses djambes estént bounes,
Et ses côps d’ pire bén alignîs— Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.79, “Li p’tit Pît’lé” (fråze rifondowe).
- Ses djambes estént bounes,
- (antomeye des biesses) boket do mimbe do drî des biesses ås tetes (respondant å mimbe do dzo des djins) ki cmince å djno, et fini å djeret (çou ki respond al tchiveye des djins)
Ratourneures
[candjî]- fé bon cour so målès djambes, mostrer bea vizaedje so mwaijhès djambes
- ça vå mî k' ene djambe cassêye; ça vå mî k' ene djambe cassêye et les bokets pierdous : dijhêye cwand on-z a on måleur k' åreut polou esse pus pire. On dit eto : "c' est co on bea côp dé on laid".
- ni s’ leyî nole djambe
- End’ a ki n’ si leyèt nole djambe
Po-z aler fé bablame al Tchambe
Sins pawou d’ nos estoumaker : — Jules Claskin, « Airs di flûte et autres poèmes wallons », édition critique de Maurice Piron, 1956, « On fait çou qu’on pout po viker», 1922, p.124 (fråze rifondowe).
- End’ a ki n’ si leyèt nole djambe
- prinde ses djambes a s’ cou
Parintaedje
[candjî]Mots d’ aplacaedje
[candjî]Sinonimeye
[candjî]Ortografeyes
[candjî]Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :
Ratournaedjes
[candjî]mimbe do dzo d' ene djin
Etimolodjeye 2
[candjî]Tayon-bodje gayel * « gamunda » (minme sinse)
Sustantif
[candjî]singulî | pluriyal |
---|---|
djambe | djambes |
djambe omrin (vî vî mot)
- (toponimeye) resconte di deus corantès aiwes.