İçeriğe atla

Klasik realizm (uluslararası ilişkiler)

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Niccolò Machiavelli Heykeli

Klasik realizm, realist düşünce okulundan bir uluslararası ilişkiler teorisidir.[1] Realizm şu varsayımlarda bulunur: devletler uluslararası ilişkiler sisteminin ana aktörleridir, uluslararası bir uluslararası otorite yoktur, devletler kendi çıkarları doğrultusunda hareket eder ve devletler kendilerini korumak için güce ulaşmaya çalışır.[2] Klasik realizm, devlet davranışını ve devletlerarası çatışmanın nedenlerini açıklamada insan doğasını ve iç politikayı özel bir vurgu yapmasından dolayı diğer realizm türlerinden ayrılır.[3][4] Klasik realist teori, insan doğasına dair kötümser bir bakış açısını benimser ve insanların doğası gereği iyiliksever olmadığını ve bunun yerine çıkarcı olduklarını, korku ya da saldırganlıkla hareket ettiklerini savunur.[5] Ayrıca, bu insan doğasının uluslararası anarşi nedeniyle devletler tarafından uluslararası politikaya yansıtıldığını vurgular.

Klasik realizm modern haliyle ilk olarak iki savaş arası dönemde (1918-1939) ortaya çıkmış, uluslararası ilişkiler akademik alanda bu dönemde büyümeye başlamıştır.[2] İki savaş arası dönemde klasik realizm, o dönemde uluslararası ilişkilerde idealist ve ütopyacı teorilerin öne çıkmasına bir yanıt olarak gelişmiştir.[6] O dönemde liberal akademisyenler, çatışmaları kötü sosyal koşullara ve siyasi sistemlere bağlarken önde gelen politika yapıcılar uluslararası sistemi yönetmek için saygın bir uluslararası hukuk ve kurumlar bütünü oluşturmaya odaklanmıştı. Bu fikirler 1930'larda realistler tarafından eleştirilmiştir. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra klasik realizm akademik ve dış politika ortamlarında daha popüler hale gelmiştir.[2] E. H. Carr, George F. Kennan, Hans Morgenthau, Raymond Aron ve Robert Gilpin klasik realizme katkıda bulunan başlıca isimlerdir.[7]

1960'lar ve 70'ler boyunca klasik realist teorilerin popülaritesi azalmış ve yapısal realist (neorealist) teorisyenlerin insan doğasını bir analiz temeli olarak kullanmaya karşı çıkmaları ve bunun yerine devletlerarası çatışmayı uluslararası sistemin anarşik yapısı üzerinden açıklamanın daha ampirik olduğunu öne sürmeleri nedeniyle daha az öne çıkmıştır.[8] Neorealizmin aksine klasik gerçekçilik, uluslararası sistemin yapısının (örneğin anarşi) devletlerin girişebileceği davranış türlerini şekillendirdiğini ancak devlet davranışını belirlemediğini savunur.[3] Neorealistlerin aksine klasik gerçekçiler, devletlerin temel amacının hayatta kalmak olduğunu savunmaz.[3] Devlet davranışı nihai olarak belirsiz ve olumsaldır.[3]

Teorik kökenleri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Klasik realist yazarlar, başta Niccolò Machiavelli, Thomas Hobbes ve Thukididis olmak üzere daha önceki siyasi düşünürlerin fikirlerinden yararlanmışlardır.[9][10] Bu siyasi teorisyenler modern klasik realizm düşünce ekolünün bir parçası olarak görülmemekle birlikte yazılarının teorinin gelişimi açısından önemli olduğu düşünülmektedir. Bu düşünürler bazen realist düşüncenin "zamansızlığını" göstermek için anılırlar. Akademisyenler bu düşünürlerin realist görüşlere ne ölçüde bağlı kaldıklarını da tartışmaktadırlar.[11]

Thukididis

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Thukididis
Peloponez Savaşı'nın 10. yüzyıl el yazması. Bu eser genellikle sadık ve titiz bir tarihsel anlatım sağlayan ilk eser olarak kabul edilir. Melian Diyaloğu Peloponez Savaşı'nın bir parçasıdır.

Thukididis antik Atinalı bir tarihçidir.[12] Thukididis'in eserleri klasik realistlerin yazılarıyla önemli paralellikler içerir.[7] Melian Diyaloğu'nda Thukididis, devletleri motive edenin kişisel çıkar ve devlet gücü olduğunu ve idealist argümanların bunu gizlediğini savunarak devletler tarafından yapılan ahlakçı argümanları eleştirir.[6] Yazıları uluslararası ilişkiler alanında önemli bir tartışma konusu olmuştur.[13] Uluslararası ilişkiler akademisyenlerinin ABD ve Rusya'nın iki kutupluluğu ile Thukididis'in Atina ve Sparta arasındaki çatışmayı anlatışı arasında karşılaştırmalar yapmasıyla Thukididis'e olan akademik ilgi Soğuk Savaş döneminde zirve yapmıştır. Rusten, Thukididis'in uluslararası ilişkiler üzerindeki etkisini "İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Thukididis birçok Amerikalı kanaat önderi (ve onlara ders veren akademisyenler) tarafından prototipik bir soğuk savaş politikası analisti olarak okunmuştur." şeklinde tanımlamıştır.[14]

Niccolo Machiavelli

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Niccolò Machiavelli
Niccolo Machiavelli tarafından İtalyanca olarak yazılan ve Peter Whitehorne tarafından İngilizceye çevrilen Savaş Sanatı 1573 yılında yayımlanmıştır.

Niccolò Machiavelli, Floransa Cumhuriyeti'nde yaşamış bir siyaset teorisyeni ve diplomattır.[15] Çalışmaları kendi dönemindeki siyaset teorisi geleneklerinden ayrılmıştır.[16] Prens adlı metninde ahlak ve siyasetin birbirinden ayrılmasını savunurken o dönemde siyaset teorisi büyük ölçüde dini ideallerden etkilenmiştir. Machiavelli ayrıca insanların olayları olması gerektiği gibi değil, olduğu gibi görmeleri gerektiğini savunmuş ve gücün bir amaca ulaşmak için bir araç olarak kullanılmasını meşrulaştırmıştır. Machiavelli'nin yazıları batı siyaset biliminde öne çıkmış ve bu durum yazılarının liberal ve realist tartışmalara kaynaklık ettiği uluslararası ilişkiler alanına kadar uzanmıştır.[17]

Thomas Hobbes

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Thomas Hobbes
Thomas Hobbes'un Leviathan kitabının önsözü. Abraham Bosse'nin gravürü.

Thomas Hobbes, İngiliz siyaset filozofudur.[18] Hobbes'un ana odağı uluslararası ilişkiler değildir ancak insan doğasına ilişkin açıklamaları, devlet ve anarşi teorileri ve güç mücadelesi olarak siyasete odaklanmasıyla klasik realist teoriyi etkilemiştir.[6] Hobbes'un "uluslararası doğa durumu" teorisi, hükûmetsiz bir dünyanın anarşiye yol açacağı kavramından kaynaklanmaktadır.[19] Bu, Hobbes'un toplumlar oluşmadan önce insanların nasıl yaşadığına ve toplumların düzen ve potansiyel barış yaratmak için doğal haklar veya özgürlükler üzerine kısıtlamalar koymadaki rolüne dair varsayımsal bir senaryo olan "doğa durumu" kavramını genişletmektedir. Uluslararası bir toplumun olmaması nedeniyle uluslararası sistemin sürekli olarak anarşik olduğu anlaşılmaktadır. Michael Smith, bu teorinin realizm için önemini şöyle açıklar: "Hobbes'un doğa durumu realist düşüncenin belirleyici özelliği olmaya devam etmektedir. Onun bir savaş hali olarak uluslararası doğa durumu kavramı, kendine realist diyen hemen herkes tarafından paylaşılmaktadır."[20]

Varsayımlar ve teori

[değiştir | kaynağı değiştir]

Klasik realizmle ilişkilendirilen 20. yüzyıl figürlerinin birçoğu tarihçilerden güçlü bir şekilde etkilendiğinden ve/veya politika yapıcıları etkilemeye çalıştığından klasik realizm alanındaki çalışmalar çok çeşitli sonuçlar için çok sayıda nedene ve çapraz analitik analiz düzeylerine işaret etme eğilimindeydi.[11][21][22]

İnsan doğası

[değiştir | kaynağı değiştir]

Klasik realist teori, uluslararası ilişkileri insan doğası hakkındaki varsayımlarla açıklar.[4] Teori, insan davranışları hakkında kötümserdir ve bireylerin daha yüksek ahlaki veya etik arzularla değil öncelikle kişisel çıkarlarla motive olduklarını vurgular. Devletlerin davranışlarının temel ilkler duygular tarafından belirlendiği teorize edilir.[23] Örneğin, Thomas Hobbes korku veya saldırganlığı temel motivasyonlar olarak tanımlamıştır.[5] İnsan doğası değiştirilebilir olarak görülmez ancak toplumsal sınırlar içene yerleştirildiğinde kontrol edilebilir.[4] Klasik realizm, insan doğası hakkında kötümser bir bakış açısına sahiptir ancak bunun tam olarak nasıl bir şekil aldığı tartışmalıdır çünkü bazı klasik realistler insan doğasının temel yönleri olarak kişisel çıkar ve hayatta kalma arzusuna odaklanırken diğerleri insanların doğası gereği acımasız, egoist ve vahşi olduğuna inanmaktadır.[9]

Klasik realistler, insan doğasına ilişkin kötümser görüşlerinin siyasete ve uluslararası ilişkilere yansıdığına inanmaktadır.[4] Hans Morgenthau, Uluslararası Politika adlı kitabında "siyasetin, kökleri insan doğasında bulunan nesnel yasalar tarafından yönetildiğini" belirtmektedir.[24] Teori, uluslararası ilişkilerin insan doğasının eğilimleri tarafından şekillendirildiğini çünkü değiştirilebilir olmadığını ancak düzeni uygulayan devlet gibi daha yüksek bir güç tarafından kontrol edilebileceğini vurgulamaktadır.[4] Uluslararası sistemde merkezi bir güç olmadığı anlamına gelen anarşik uluslararası sistem nedeniyle, devletler düzen eksikliği nedeniyle sınırsızdır ve sonuç olarak insan doğalarını ifade etmekte özgürdürler.[5]

Devlet anlayışı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Klasik realist teori devleti en önemli analiz birimi olarak görür ve ontolojik olarak uluslararası sistemin yapısından daha önemli olduğunu kabul eder.[25] Klasik realist teori devlet aktörlerine önemli bir etkinlik atfeder ve devletler değiştikçe uluslararası sistemin de değiştiğine inanır. Bu durum, uluslararası sistemin yapısının ontolojik olarak daha üstün olduğunu savunan ve devletleri üniter olarak gören, yani nesnel olarak ulusal çıkarların peşinde koşan rasyonel aktörler olarak gören neorealist teoriyle tezat oluşturmaktadır. Klasik realistler, devletleri üniter olarak görmezler ve devlet-toplum ilişkilerinin yanı sıra uluslararası normlar tarafından şekillendirildiklerini kabul ederler. Bu, devlet anlayışı nedeniyle devlet eylemlerini doğası gereği ulusal çıkarların rasyonel arayışları olarak görmezler.

Klasik realistler uluslararası sistemi analiz ederken revizyonist devletler ile statükocu devletler arasında ayrım yaparlar.[26] Bu, hangi devletlerin yeni bir uluslararası düzen yaratmaya çalıştığını, bunun uluslararası güvenliği nasıl etkilediğini ve saldırganlık eylemlerine veya savaş nedenlerine nasıl dönüştüğünü anlamaya çalıştıkları anlamına gelir. Bu, üniter bir devlet görüşüne sahip olan ve bu nedenle uluslararası sistemdeki devlet saldırganlığını açıklarken revizyonizmin rolünü hesaba katmayan neorealist teoriyle tezat oluşturmaktadır.

Devletin güç arayışı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Klasik realistler, devlet çatışmasını ve güç arayışını insan doğasının bir sonucu olduğunu öner sürerek açıklarlar.[27] İnsan doğasında, devletleri mümkün olan her yerde güç arttırmaya iten bir güç arzusu olduğu teorize edilir.[5] Devletler sadece güvenlik ve hayatta kalma uğruna güç peşinde koşmak için motive olmazlar, aynı zamanda korku, onur ve şan ile de motive olabilirler veya sadece kendi iyiliği için güç peşinde koşabilirler.[3][7][28]

Devletler insan doğasının bir yansıması olarak görülmekte ve anarşik uluslararası sistem güç arayışının temel nedeni olarak değil kolaylaştırıcı bir faktör olarak değerlendirilmektedir. Devletlerin güç arayışını açıklama konusunda klasik realizm, daha sonraki teorilerin insan doğası hakkındaki varsayımlarına daha az vurgu yapması ve bunun yerine uluslararası sistemin yapısına odaklanması nedeniyle farklıdır.[29] Neorealist akademisyenler devletlerin güvenlik arayışında olduğunu savunmakta ve güç arayışını klasik realist teorinin aksine güvenlik yaratmanın bir aracı olarak açıklamaktadır.[30]

Modenr uluslararası ilişkiler akademisyenleri, klasik realistlerin güç arayışının gücün bir kendini koruma yöntemi olmasının aksine ne ölçüde içsel bir biyolojik dürtü olduğu konusunda tartıştıklarını belirtmişlerdir.[4]

Güç dengesi

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Güç dengesi (uluslararası ilişkiler)

Güç dengesi, realist teori tarafından kullanılan önemli bir analitik araçtır.[31] Klasik realizmde güç dengesinin iki temel yönü vardır:[32] Birincisi, güç dengesi, birden fazla devletin diğerlerine hükmetmek için sürekli güç arayışı nedeniyle ortaya çıkan ve dengeye yol açan büyük güç rekabetinin kasıtsız bir sonucu olarak anlaşılmaktadır. İkinci olarak, güç dengesi devletlerin ittifaklar gibi düşünsel veya maddi güçleri kullanarak bir denge yaratma çabaları olarak da anlaşılmaktadır. Realistler güç dengesini, başka bir devlet tarafından tahakküm altına alınamama durumu yarattığı ve dolayısıyla devletlerin kazanamayacakları bir çatışma ya da savaşa girme ihtimalleri daha az olduğu için güvenlik sağladığı için arzu edilen bir durum olarak görürler.

Realistler ayrıca güç dengesinin "güvenlik ikilemine" yol açtığını teorize etmektedir.[33] Güvenlik ikilemi, bir devletin kendini savunmak ve güvenlik yaratmak için gücünü artırdığı ancak bunun diğer devletleri de güçlerini artırmaya teşvik ettiği ve her iki tarafın da çatışma istememesine rağmen savunma kapasitelerini sürekli olarak artırmaya sürüklendiği bir sarmal etkileye yol açtığı senaryodur. Klasik realistler genellikle bu sürecin kaçınılmazlığına odaklanırlar çünkü insan doğasına dair kötümser bir anlayışa odaklanırlar ve bu da devletleri sürekli güç arzulamaya iter.[34] Bu durum, güvenlik ikileminin kaçınılmaz olmadığını, bunun yerine genellikle kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet olduğunu vurgulayan neorealistlere tezat oluşturur.[35]

Hans Morgenthau'nun "Siyasi Realizmin Altı İlkesi"

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Hans Morgenthau

Hans Morgenthau'nun Uluslararası Politika adlı kitabının ikinci baskısında "Siyasi Realizmin Altı İlkesi" bölümü yer almaktadır.[24][36] Hans Morgenthau'nun uluslararası ilişkiler ve klasik realizm açısından önemi 1959 yılında Thompson tarafından "uluslararası politika literatürünün büyük bir kısmı Morgenthau ve eleştirmenleri arasında açık ya da kapalı bir diyalogdur" şeklinde tanımlanmıştır.[37] Morgentha'nun siyasi realizmin altı ilkesi şunlardır: Uluslararası siyaset insan doğasından türetilen yasalar tarafından yönetilir.[4] Realizm gücü analiz eder ve güç ulusal çıkarların takip edilmesine izin verir, yani ulusal çıkar güç olarak tanımlanır.[38] Realizm siyasi eylemin ahlaki önemini kabul eder ancak başarılı siyasette ahlaksızlığın gerekliliğini de kabul eder.[39] Siyasi realizm belirli bir ulusun ahlakını evrensel ahlakla özdeşleştirmez.

Önemli tartışmalar

[değiştir | kaynağı değiştir]

İdealizm ve realizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

1920'ler ve 1930'lar boyunca uluslararası ilişkilerde realistler ve idealistler arasında "ilk büyük tartışma" yaşanmıştır.[40] Ancak bazı modern tarihçiler bu iddiaya karşı çıkmakta ve bunun yerine daha geniş kapsamlı bir dizi tartışmayı aşırı basitleştirdiğini öne sürmektedir.[41] İki savaş arası dönemde liberalizm uluslararası ilişkiler teorisinde baskın paradigmaydı ancak buna klasik realist teorisyenler tarafından itiraz edilmiştir.[4] E. H. Carr'ın Yirmi Yıl Krizi adlı kitabının yayınlanması, bu dönemde klasik realizmin argümanlarının merkezinde yer almaktadır.[6] Carr, uluslararası ilişkilere dair ütopyacı ve idealist görüşlerin yanı sıra Milletler Cemiyeti'nin liyakatini ve başarısını da savunmuştur. İkinci Dünya Savaşı ve uluslararası ilişkiler sisteminin savaşı önleyememesinin ardından, birçok kişi bunu realist teori için bir zafer olarak görmüştür.

Neorealizm ve klasik realizm

[değiştir | kaynağı değiştir]

1960'lar ve 1970'ler boyunca uluslararası ilişkilerde "ikinci büyük tartışma" yaşanmıştır.[42] Davranışsal devrimin ardından akademisyenler uluslararası ilişkileri analiz etmek için daha ampirik bir metodoloji oluşturmaya yeni bir vurgu yapmaya başlamıştır. Neorealist akademisyenler, klasik gerçekçi akademisyenlerin bilimsel teoriler olarak kabul edilebilecek kanıt standartlarından yoksun metodolojiler yaratmasını eleştirmiştir.[43] Klasik realistler, uluslararası sistemi açıklamanın birincil biçimi olarak insan doğasını vurgularken neorealistler bunun yerine uluslararası yapıyı vurgulamıştır. Kenneth Waltz'un Uluslararası Politika Teorisi adlı eseri, uluslararası anarşinin uluslararası politikanın temel bir unsuru olduğunu savunduğu için bu tartışmada kritik bir metin olmuştur.[9] Bu dönemden sonra klasik realist doktorinler neorealiszm lehine daha az öne çıkmıştır.[6]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Kirshner, Jonathan (2022). An Unwritten Future: Realism and Uncertainty in World Politics. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-16677-3. [sayfa belirt]
  2. ^ a b c Reus-Smit, Christian; Snidal, Duncan, (Ed.) (2008). The Oxford Handbook of International Relations. doi:10.1093/oxfordhb/9780199219322.001.0001. ISBN 978-0-19-921932-2. [sayfa belirt]
  3. ^ a b c d e Kirshner, Jonathan (January 2015). "The Economic Sins of Modern IR Theory and the Classical Realist Alternative". World Politics. 67 (1). ss. 155-183. doi:10.1017/S0043887114000318. JSTOR 24578341. 
  4. ^ a b c d e f g h Donnelly, Jack (2000). Realism and International Relations. doi:10.1017/CBO9780511612510. ISBN 978-0-521-59229-1. 25 Nisan 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Nisan 2024. [sayfa belirt]
  5. ^ a b c d Williams, Michael (2007). Realism Reconsidered: The Legacy of Hans Morgenthau in International Relations. OUP Oxford. ISBN 978-0-19-153716-5. [sayfa belirt]
  6. ^ a b c d e Korab-Karpowicz, W. Julian (2018). "Political Realism in International Relations". The Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, Stanford University. 
  7. ^ a b c Kirshner, Jonathan (2022). "What Is Classical Realism? Thucydides and His Descendants". An Unwritten Future: Realism and Uncertainty in World Politics. Princeton University Press. ss. 13-42. doi:10.1515/9780691233123-004. ISBN 978-0-691-16677-3. JSTOR j.ctv2hvfj4k.6. Şablon:Project MUSE. 
  8. ^ Schuett, Robert (April 2010). "Classical realism, Freud and human nature in international relations". History of the Human Sciences. 23 (2). ss. 21-46. doi:10.1177/0952695110361421. 
  9. ^ a b c Boucher, David (1998). Political Theories of International Relations: From Thucydides to the Present. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-878054-0. [sayfa belirt]
  10. ^ Lebow, Richard Ned (2016). "Classical Realism". International Relations Theories. doi:10.1093/hepl/9780198707561.003.0003. ISBN 978-0-19-870756-1. 
  11. ^ a b Williams, Michael C. (2005). The Realist Tradition and the Limits of International Relations. Cambridge University Press. ss. 1-17. ISBN 978-0-521-53475-8. 
  12. ^ Rhodes, P. J. (2015). Thucydides. Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-4725-2207-8. [sayfa belirt]
  13. ^ Lebow, Richard Ned (2003). The Tragic Vision of Politics. doi:10.1017/CBO9780511491504. ISBN 978-0-521-82753-9. [sayfa belirt]
  14. ^ Rusten, Jeffrey S. (2009). Thucydides. OUP Oxford. ss. 434-435. ISBN 978-0-19-157039-1. 
  15. ^ Mansfield, H. 2020. Niccolò Machiavelli. Encyclopedia of Britannica, April 29, 2020. Accessed May 25, 2020
  16. ^ Vatter, ME 2013, Machiavelli's The Prince : a reader's guide, Bloomsbury Academic, London
  17. ^ Whelan, Frederick G. (2004). Hume and Machiavelli: Political Realism and Liberal Thought. Lexington Books. ISBN 978-0-7391-0631-0. [sayfa belirt]
  18. ^ Duncan, Stewart, "Thomas Hobbes", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2019 Edition), Edward N. Zalta. Accessed 29 May 2019.
  19. ^ Williams, Michael C. (1996). "Hobbes and International Relations: A Reconsideration". International Organization. 50 (2). ss. 213-236. doi:10.1017/S002081830002854X. JSTOR 2704077. 
  20. ^ Smith, M. 1986. Realist thought from Weber to Kissinger. Baton Rouge: Louisiana State University Press p.13
  21. ^ Parent, Joseph M.; Baron, Joshua M. (June 2011). "Elder Abuse: How the Moderns Mistreat Classical Realism1: Elder Abuse". International Studies Review. 13 (2). ss. 193-213. doi:10.1111/j.1468-2486.2011.01021.x. 
  22. ^ Brown, Chris (July 2012). "Realism: rational or reasonable?". International Affairs. 88 (4). ss. 857-866. doi:10.1111/j.1468-2346.2012.01105.x. JSTOR 23255622. 
  23. ^ Edinger, Harald (15 Aralık 2021). "Theory of Irrational Politics: Classical Realist Lessons on Foreign Policy Analysis". International Studies Review. 23 (4). ss. 1181-1207. doi:10.1093/isr/viaa095. 
  24. ^ a b Morgenthau, Hans J, 1948. "Politics Among Nations: The Struggle for Power and Peace." New York: A.A. Knopf,. Print.[sayfa belirt]
  25. ^ Hobson, John M. (2000). The State and International Relations. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-64391-7. [sayfa belirt]
  26. ^ Schweller, Randall L. (March 1996). "Neorealism's status‐quo bias: What security dilemma?". Security Studies. 5 (3). ss. 90-121. doi:10.1080/09636419608429277. 
  27. ^ Brown, Chris (1997). Understanding International Relations. doi:10.1007/978-1-349-25487-3. ISBN 978-0-333-66830-6. [sayfa belirt]
  28. ^ Lebow, Richard Ned (2003). "The wisdom of classical realism". The Tragic Vision of Politics. ss. 257-309. doi:10.1017/cbo9780511491504.008. ISBN 978-0-521-82753-9. 
  29. ^ Williams, Michael C. (2005). The Realist Tradition and the Limits of International Relations. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-53475-8. [sayfa belirt]
  30. ^ Waltz, Kenneth Neal (1979). Theory of International Politics. Addison-Wesley Publishing Company. ISBN 978-0-201-08349-1. 
  31. ^ Buzan, B, 1997. "The Timeless Wisdom of Realism?". In International Theory: Positivism and Beyond, edited by Steve Smith, Ken Booth and Marysia Zalewski, pp. 47-65. London: Cambridge University Press.
  32. ^ Little, R. 2007. Hans J. Morgenthau's Politics Among Nations. In The Balance of Power in International Relations: Metaphors, Myths and Models (pp. 91-127). Cambridge: Cambridge University Press.
  33. ^ Diez, Thomas; Bode, Ingvild; Da Costa, Aleksandra (2011). "Security Dilemma". Key Concepts in International Relations. doi:10.4135/9781446288344. ISBN 978-1-4129-2848-9. 
  34. ^ H. Morgenthau, Politics Among Nations: The Struggle for Power and Peace, 6th ed. (New York: McGraw Hill [1948] 1985).
  35. ^ Tang, Shiping (18 Eylül 2009). "The Security Dilemma: A Conceptual Analysis". Security Studies. 18 (3). ss. 587-623. doi:10.1080/09636410903133050. 
  36. ^ Cristol, Jonathan (11 Ağustos 2009). "Morgenthau vs. Morgenthau? 'The Six Principles of Political Realism' in Context". American Foreign Policy Interests. 31 (4). ss. 238-244. doi:10.1080/10803920903136247. 
  37. ^ Thompson, Kenneth W. (1959). "American Approaches to International Politics". Keeton, George W. (Ed.). The Year Book of World Affairs. Stevens. ss. 205-235. 5 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Nisan 2024. 
  38. ^ Rösch, Felix (April 2014). "Pouvoir, puissance, and politics: Hans Morgenthau's dualistic concept of power?" (PDF). Review of International Studies. 40 (2). ss. 349-365. doi:10.1017/S0260210513000065. 20 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 21 Nisan 2024. 
  39. ^ Murray, A. J. H. (1996). "The Moral Politics of Hans Morgenthau". The Review of Politics. 58 (1). ss. 81-108. doi:10.1017/S0034670500051676. 
  40. ^ Schmidt, Brian, (Ed.) (2013). International Relations and the First Great Debate. doi:10.4324/9780203120118. ISBN 978-1-136-31912-9. [sayfa belirt]
  41. ^ Ashworth, Lucian M. (April 2002). "Did the Realist-Idealist Great Debate Really Happen? a Revisionist History of International Relations". International Relations. 16 (1). ss. 33-51. doi:10.1177/0047117802016001004. 
  42. ^ Vasquez, John A, 1998. The Power of Power Politics: from Classical Realism to Neo-traditionalism. Cambridge: Cambridge University Press. Print.
  43. ^ Brown, Chris (June 2009). "Structural Realism, Classical Realism and Human Nature" (PDF). International Relations. 23 (2). ss. 257-270. doi:10.1177/0047117809104638. 25 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 21 Nisan 2024. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasik_realizm_(uluslararası_ilişkiler)&oldid=34457276" sayfasından alınmıştır