İslami demokrasi
| Makale serilerinden |
| Demokrasi |
|---|
| Makale serilerinden |
İslami demokrasi veya İslam ve demokrasi, 21. yüzyılda İslam dünyasında ortaya çıkan bir ideolojik akımdır. İslami demokrasi, "Müslüman ülkelerin, dinlerini kaybetmeden demokratik, özgür, çoğulcu ve çağdaş yaşaması" olarak özetlenebilir. İslam'ın demokrasiyle ikiz kardeş gibi tutulması akımın bir görüşüdür. İnsan haklarına saygı, özgürlükçülük, çoğulculuk gibi fikirler İslami demokrasiden beslenir.
Tarihçe
[değiştir | kaynağı değiştir]Resmî dini İslam olarak kabul görünmüş olan Osmanlı İmparatorluğu'nda Tanzimat'la birlikte verilen demokratik eşitlik ve özgürlükler, meşrutiyet döneminde[1][2] ortaya çıkan Osmanlı meclisi, İslam dünyasında demokratik açılımların ilk kıvılcımları sayılabilmektedir.
Teori
[değiştir | kaynağı değiştir]Sekülarist bakış açısı
[değiştir | kaynağı değiştir]Modern Müslüman dünyasının tarihinde, laiklik kavramı yabancı sömürgeci hakimiyetiyle ilişkilendirilmesi ve dini değerlerin kamusal alandan uzaklaştırılmasıyla güçlü olumsuz çağrışımlar kazanmıştır. Geleneksel İslam teorisi, dinî konuları (din) ve devlet işlerini (dawla) ayırırken, siyasi otorite ve kamusal yaşamın dini değerlerle yönlendirilmesi gerektiğini vurgulamaktadır.[3] Ali Abdel Raziq ve Mahmoud Mohammed Taha gibi bazı İslam reformistleri, bir ulusa şeriatın tek bir yorumunu dayatmayan siyasi düzende bir laik devleti savunmuşlardır. Ancak, devlet gücünün ahlaki açıdan tarafsız bir şekilde kullanılması anlamında laikliği savunmamışlardır. İslam alimi Abdullahi Ahmed An-Na'im, anayasacılık, insan hakları ve tam vatandaşlık temelinde kurulu bir laik devleti savunarak, bu vizyonunun İslam tarihine diğer İslam devleti vizyonlarından daha uyumlu olduğunu göstermeye çalışmıştır.[4] İslamcılık (siyasi İslam) savunucuları, İslam'ı kişisel inanca sınırlayan laik görüşleri reddeder ve İslami prensiplerin yasal ve siyasi alanlarda uygulanmasını ısrarla savunurlar.[3] Güçler Ayrılığının Kullanılması kavramı, Ruhullah Humeyni tarafından ileri sürülmüştür.
Pratik
[değiştir | kaynağı değiştir]Engeller
[değiştir | kaynağı değiştir]Orta Doğu'da İslam ile demokrasi arasındaki ilişkiye dair çeşitli düşünceler bulunmaktadır. Waltz, demokrasiye geçişlerin genel olarak İslamî Orta Doğu'da diğer bölgelerde merkezi bir tema olduğu bir dönemde gerçekleşmediğini belirtirken, son zamanlarda bölgede düzenlenen seçimlerin artması demokratik geleneklerin bir şekilde benimsendiğini göstermektedir.[5]
Arap Baharı'nın ardından Avrupa Üniversitesi Enstitüsü'nden Profesör Olivier Roy, Foreign Policy dergisinde yayımlanan bir makalesinde siyasi İslam'ı demokrasiyle "giderek birbirine bağımlı" olarak tanımlamış ve artık "birbirleri olmadan hayatta kalamayacaklarını" belirtmiştir.[6]
Oryantalist bilim insanları, İslam ile demokratikleşme arasındaki ilişkiye farklı bir bakış açısı sunmaktadır. Onlar, Orta Doğu'daki seküler demokrasi ile Arap-İslam kültürü arasında uyumun olmadığını, Orta Doğu'nun güçlü bir tarihe sahip olan demokratik olmayan inançlar ve otoriter güç yapılarıyla karakterize olduğunu savunmaktadır.[7] Örneğin, ünlü Oryantalist bilim insanı Kedourie şöyle demiştir: "Birbirleriyle kolayca uzlaşmayan fikirleri aynı anda benimsemek, en azından demokrasinin anlamı konusunda Arap halkının derin bir kafa karışıklığını göstermektedir. Kafa karışıklığı anlaşılabilir, çünkü demokrasi fikri İslam düşünce yapısına oldukça yabancıdır."[8] Bu görüş, bazı İslamcılar tarafından da benimsenen ve Şeriat ile demokratik idealler arasında uzlaşmaz gibi görünen farklılıklar nedeniyle İslam'ın ve demokrasinin uyumsuz olduğunu anlayan bir görüştür.
Ancak İslam içerisinde, Kuran'da mevcut olan şura (müzakere) kavramının varlığı nedeniyle İslam'ın ve demokrasinin bazı şekillerde uyumlu olduğunu düşünen bazı insanlar bulunmaktadır. Bu görüşler, Orta Doğu'da çeşitli düşünürler ve siyasi aktivistler tarafından ifade edilmiştir.[9] Bu konu hala tartışmalı bir konu olmaya devam etmektedir, örneğin Dubai'deki ikinci Tartışmalar etkinliğinde "Arap ve İslam değerleri demokrasiyle uzlaştırılabilir mi?" sorusu tartışılmıştır.[10]
Brian Whitaker'ın 'dört büyük engeli'
[değiştir | kaynağı değiştir]The Guardian gazetesinin Orta Doğu editörü Brian Whitaker, Guardian web sitesindeki bir yazısında, bölgede demokrasinin önünde dört büyük engel olduğunu savundu: "emperyal miras", "petrol zenginliği", "Arap-İsrail çatışması" ve "militan İslam".[11] Emperyal miras, modern devletlerin sınırları ve devletler içinde önemli azınlıkların varlığı gibi unsurları içermektedir. Bu farklılıkların kabul edilmesi genellikle "ulusal birlik" adına bastırılmakta ve bazen azınlık elitinin ülkeyi kontrol ettiği gerçeğini gizlemek için kullanılmaktadır. Brian Whitaker'a göre, bu durum etnik, dini veya bölgesel ayrılıklar üzerinden siyasi partilerin oluşmasına yol açmakta ve politika farklılıkları yerine kimlik farklılıklarının vurgulanmasına neden olmaktadır. Bu nedenle, oy kullanma gerçek bir seçim yerine kimlik beyanı haline gelmektedir. Petrolün ve yarattığı zenginliğin sorunu, devlet yöneticilerinin iktidarda kalmak için yeterli zenginliğe sahip olmalarıdır çünkü potansiyel rakipleri ya susturabilir ya da bastırabilirler. Brian Whitaker'a göre, vergiye ihtiyaç olmadığından dolayı temsile daha az baskı vardır. Ayrıca, Batı hükûmetleri istikrarlı bir petrol kaynağına ihtiyaç duyduklarından dolayı, istikrarı koruma eğilimindedir ve reformları teşvik etmek yerine dönemsel istikrarsızlığa yol açabilecek değişiklikleri savunmaktadır. Bu, Orta Doğu'da otoriter rejimlerin ve demokrasinin eksikliğinin politik ekonomi açıklamalarına bağlanabilir.[12] Whitaker'ın bahsettiği rant ekonomilerinde vergi eksikliğinin bir sonucu olarak, etkin olmayan bir sivil toplum ortaya çıkar. Sivil toplumun demokrasinin ayrılmaz bir parçası olarak kabul edilmesi, bu tür durumlarda Orta Doğu'da demokrasinin gelişmesinin gerçekleşme olasılığı hakkında şüpheler uyandırır.[7]
Whitaker'ın üçüncü noktası, Arap-İsrail çatışmasının Arap Birliği ülkeleri için birleştirici bir faktör olarak hizmet ettiğini ve Orta Doğu hükûmetleri tarafından baskı yapmak için bir bahane olarak kullanıldığını belirtmektedir. Örneğin, 2004 yılında Lübnan'ın önde gelen Şii din adamı Şeyh Mohammad Hussein Fadlallah'ın "Acil durum yasalarına sahibiz, güvenlik kurumları tarafından kontrol altındayız, muhalefet partilerinin durgunluğu var, siyasi hakların elde edilmesi var - hepsi Arap-İsrail çatışmasının adı altında" şeklinde bir açıklama yaptığı bildirilmektedir. Batı, özellikle ABD, İsrail'in destekçisi olarak görülmekte ve bu nedenle birçok Müslüman tarafından şüpheli bir şekilde değerlendirilen demokrasi dahil olmak üzere kurumlarıyla ilişkilendirilmektedir. Kaliforniya Üniversitesi'nde İslam hukuku dersleri veren Khaled Abou El Fadl, "modernite, bilimsel ilerlemesine rağmen, Müslümanlara güçsüzlük ve yabancılaşma çirkinliğiyle sunuldu" yorumunu yapmaktadır.
Seküler Arap yöneticilerinin baskısı, radikal İslam gruplarının büyümesine yol açmıştır, çünkü onlar İslami teokrasi kurumunun daha adil bir topluma yol açacağına inanmaktadır. Ancak bu gruplar, demokrasi gibi alternatif görüşlere karşı çok hoşgörüsüz olma eğilimindedir. İslam ve demokrasinin uyumlu olduğunu iddia eden birçok kişi Batı'da yaşamaktadır ve bu nedenle Batılı fikirlere "bulaşmış" olarak görülmektedir.[11]
Örnekler
[değiştir | kaynağı değiştir].jpg)
İran
[değiştir | kaynağı değiştir]Teori
[değiştir | kaynağı değiştir]İran İslam devriminden bu yana, en büyük Şii ülkesi olan İran'da On İki İmamcı Şii siyasi düşüncesi, devrimin kurucusu ve lideri Ayetullah Ruhullah Humeyni'nin düşünceleri tarafından domine edilmektedir. Humeyni, gizlenmiş İmam ve diğer ilahi atanan figürlerin (nihai siyasi otoritenin yattığı kişiler) olmaması durumunda, Müslümanların sadece hak değil, aynı zamanda "İslam devleti" kurma yükümlülüğüne sahip olduklarını savunmuştur.[13] Bu amaçla, Kur'an'ı ve imamların yazılarını yorumlamak için yetkin olan İslam hukuku (fıkıh) alimlerine başvurmaları gerekmektedir.
İktidara geldikten sonra ve daha fazla esnekliğe ihtiyaç olduğunu fark eden Humeyni, bazı görüşlerini değiştirdi. Hüküm süren alimin en bilgili olanlardan biri olması gerekliliğini vurgulamadı ve Şeriat hükümlerinin İslam çıkarlarına (Maslaha - "fayda" veya "kamu yararı") tabi olduğunu belirtti. Ayrıca, yöneten alimler tarafından yorumlanan "ilahi yönetim"de, gerekirse bu çıkarlara hizmet etmek için Şeriat'ı geçersiz kılma yetkisinin olduğunu ifade etti. İslami "hükümet, Tanrı'nın Elçisinin mutlak yönetiminin bir kolu olup, tüm 'ikincil' hükümlerin önünde gelir."
Aralık 1987'de son 'rütuş' yapıldı, Humeyni, İslami hükûmetin Şeriat'a uygun olmayan bir işçi koruma kanunu çıkarmaya yönelik girişimini desteklemek için bir fetva yayınladı.[14][15] İslam devletinde devlet emirlerinin birincil emirler olduğunu ve İslam devletinin "namaz, oruç ve hac gibi tüm ikincil emirlerden önceliğe sahip olarak devlet emirlerini yürürlüğe koyma" konusunda mutlak hakka sahip olduğunu hükmetti.[16]
Eğer devletin yetkileri yalnızca ikincil ilahi hükümler çerçevesinde olsaydı, İslam Peygamberine (aleyhisselam ve ailesinin üzerine olsun) tanınan ilahi yönetim ve mutlak vekâletin (wilayat-i mutlaqa-yi mufawwada) anlamı ve içeriği tamamen anlamsız olurdu. ... Belirtmek gerekir ki, Allah'ın Peygamberinin mutlak yönetiminin bir parçası olan devlet, İslam'ın birincil emirleri arasındadır ve namaz (salat), oruç (sawm) ve hac (hac) gibi tüm ikincil emirlerden önceliğe sahiptir.
İslami demokrasi fikri ve kavramı birçok İranlı alime, bilim insanına ve entelektüel tarafından kabul edilmiştir.[17][18][19][20][21] İslami demokrasinin teorisini kabul edenler arasında en dikkate değer isimlerden biri, İran'ın lideri Ayetullah Ali Hamaney'dir. Hamaney, konuşmalarında İslami demokrasiyi "Zorunlu dini" olarak adlandırmaktadır. Bununla birlikte, Hamaney, liberal demokrasiye karşı açıkça muhalefetini ifade etmektedir ve "İslam doğal olarak liberal demokrasiye karşı durur" demiştir.[22]
İslami demokrasi kavramına karşı çıkan veya en azından eleştiren diğer İranlı bilim insanları da bulunmaktadır. Bunlar arasında en popüler olanlardan biri Ayetullah Naser Makarem Şirazi'dir ve şöyle yazmıştır: "Eğer halk oylarına başvurulmaması tiranlıkla suçlanmaya yol açacaksa, halk oylarını ikincil bir hüküm olarak kabul etmek mümkündür." Aynı görüşe sahip olanlardan biri de Muhammed Takı Meşbah-Yezdi'dir.[23][24]
Pratik
[değiştir | kaynağı değiştir]Muhammed Hatemi ve bazı İranlılar, İran İslam Cumhuriyeti'ni bir tür dini demokrasi olarak sınıflandırmaktadır. Onlar, Ruhullah Humeyni'nin de aynı görüşe sahip olduğunu ve bu yüzden "İslam Devleti" yerine "İslam Cumhuriyeti" ifadesini güçlü bir şekilde tercih ettiğini iddia etmektedirler.[25]
Diğer bazı kişiler ise İran İslam Cumhuriyeti'nin demokratik olmadığını iddia etmekte ve Humeyni'nin kendisinin de demokrasi ilkesine karşı çıktığını savunmaktadır. Hokumat-e Islami: Wilayat al-Faqih adlı kitabında herhangi bir yasama organına ihtiyaç olmadığını belirterek, "Yasama yetkisi sadece İlahi Yasakçı (Divine Legislator) dışında hiç kimseye ait değildir" ifadesini kullanmıştır. Ayrıca, İslam Devrimi sırasında İranlılara "Bu terimi, 'demokratik' kullanmayın. Bu Batı tarzıdır." demiştir.[26] Ancak bu, Mehdi Bazargan'a verdiği bir emirle çelişmektedir. Bu konu, İran aydınları arasında canlı bir tartışma konusudur. Ayrıca, İran'ın şeriat mahkemeleri, İslam Devrim Mahkemesi, İran İslam Cumhuriyeti'nin küfür yasaları ve İslami dini polis, demokratik yönetim ilkelerine aykırı olduğunu savunmaktadır.[27] Ancak, bir demokrasinin İslami olarak kabul edildiğinde, İslam hukuku o ülkenin demokratik olarak onaylanmış hukuku haline gelir. İranlılar, diğer kuralların uyum sağlaması gereken kuralların açıkça İslam kuralları olarak belirtildiği anayasayı onaylamışlardır. Khomeini, şeriat ve İslami düşüncelerin hedeflenen adaleti sağlayamayan demokratik ilkelerin prensiplerine sıkı sıkıya inanmıştı. (Mohaghegh, Behnam 2014) Bu İslam ülkesinin iki İran lideri arasındaki görüş ayrılığı, yukarıda bahsedildiği gibi Khatami'nin ve Khomeini'nin görüşleri, muhtemelen siyasi bir tesadüf olarak neredeyse yarım ülkenin ayrılma durumu olmuştur, bu nedenle bu heterojen siyasi inanca sahip bilinçli insanlar yeni oluşturulan demokratik ilkelerin görüşleriyle ilişkilendirilmemelidir. (Mohaghegh, Behnam 2014)
İran'da geleneksel şeriat düzenlemelerinden sapmalar olduğu gözlemlenmiştir.
...finansal sistem neredeyse İslamlaşmamıştır; örneğin Hristiyanlar, bir vergiye tabi tutulmazlar ve ortak düzene göre ödeme yaparlar. Sigorta sürdürülmektedir (öte yandan sigortanın temelini oluşturan şans, teorik olarak tüm sözleşmelerden dışlanmalıdır). Yabancılarla yapılan sözleşmelerin hepsi faiz konusunu kabul etmektedir.[28]
Müslüman nüfuslu ülkelerde demokrasi
[değiştir | kaynağı değiştir]Dünyada demokrasiye ilişkin kendi çeşitli tanımlarına göre kendi endekslerini yayınlayan ve sürdüren birçok sivil toplum kuruluşu bulunmaktadır ve ülkeleri özgür, kısmen özgür veya özgür olmayan olarak sınıflandırmak için siyasi haklar, ekonomik haklar, basın özgürlüğü ve sivil özgürlükler gibi çeşitli özgürlük ölçütlerini kullanmaktadırlar. Aşağıdaki liste, Müslüman çoğunluklu ülkeleri ve bu ülkelere verilen puanları göstermektedir. Bu puanlar, sıkça kullanılan iki endeks olan 2022 Demokrasi İndeksi (The Economist) ve 2023 V-Dem Demokrasi endeksleri için seçilmiştir. Bu endeksler Batı medyasında sıkça kullanılmakla birlikte, bazı eleştirilere maruz kalmış ve son dönemdeki değişiklikleri yansıtmayabilir.[29][30]
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ 1908-1912 Osmanlı Meclis-i Mebusanı'nın Faaliyetleri ve Demokrasi Tarihimizdeki Yeri (Kenan Olgun)
- ^ Osmanlı Demokrasisi'nden Türkiye Cumhuriyeti'ne (Yavuz Bahadıroğlu)
- ^ a b John L. Esposito, (Ed.) (2014). "Secularism". The Oxford Dictionary of Islam. Oxford: Oxford University Press.
- ^ Kaynak hatası: Geçersiz
<ref>etiketi;ardaisimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme) - ^ Waltz, S.E., 1995, Human Rights & Reform: Changing the Face of North African Politics, London, University of California Press Ltd
- ^ Roy, Olivier (16 Nisan 2012). "The New Islamists". Foreign Policy. 9 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2017.
- ^ a b Weiffen, Britta (2004). "The Cultural-Economic Syndrome: Impediments to Democracy in the Middle East" (PDF). Comparative Sociology. 3 (3–4): 353-375. doi:10.1163/1569133043019780. 6 Mart 2009 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi – European Public Choice Society (EPCS) vasıtasıyla.
- ^ Kedourie, E., 1994, Democracy and Arab Political Culture, London, Frank Cass & Co Ltd, page 1
- ^ Esposito, J. & Voll, J.,2001, Islam and Democracy, Humanities, Volume 22, Issue 6
- ^ "Can Arab and Islamic values be reconciled with democracy?". YouTube. 12 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2014.
- ^ a b Whitaker, Brian (15 Mart 2004). "Beware instant democracy". The Guardian. Erişim tarihi: 3 Kasım 2014.
- ^ Beblawi, H., 1990, The Rentier State in the Arab World, in Luciani, G., The Arab State, London, Routledge
- ^ [1] [ölü/kırık bağlantı]
- ^ Schirazi, Asghar. The Constitution of Iran, p. 212
- ^ "Khomeini's REVERSALS of Promises". 8 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2015.
- ^ Arjomand, Said Amir (1993). "Shi'ite Jurisprudence and Constitution Making in the Islamic Republic of Iran". Marty, Martin E.; Appleby, R. Scott (Ed.). Fundamentalisms and the State: Remaking Polities, Economies, and Militance. University of Chicago Press. s. 104. ISBN 978-0-226-50884-9.
- ^ "President Says Democracy Conforms With Religion in Iran". Tehran Times. 10 Ağustos 2002. 8 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi – WorldWide Religious News vasıtasıyla.
- ^ "" Official Website of Sayyid Mohammad Khatami " www.khatami.ir". 16 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2015.
- ^ "AbdolKarim Soroush:: عبدالکريم سروش". 17 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2014.
- ^ "News". The Office of the Supreme Leader, Sayyid Ali Khamenei. 10 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Participation in Majlis Elections, Religious and Logical Duty: Leader". Institute for Preserving and Publishing Works by Ayatollah Seyyed Ali Khamenie. 20 Aralık 2003. 27 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ "Islam naturally stands against liberal democracy's plot to dominate the world - Khamenei.ir". 16 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2023.
- ^ "پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی". 31 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2015.
- ^ انوار الفقاهه- كتاب البيع – ج 1 ص 516
- ^ "Envoy: Religious democracy materialized by Islamic Revolution". Irna. 29 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Bakhash, Shaul, The Reign of the Ayatollahs, p. 73
- ^ "Iranian President Khatami Clashes with Reformist Students at Tehran University". MEMRI TV. 12 Haziran 2004. 9 Şubat 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ The Failure of Political Islam, by Olivier Roy, translated by Carol Volk, Harvard University Press, 1994, pp. 139–140.
- ^ "Democracy Index 2022". Economist Intelligence Unit. 10 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Mart 2023.
- ^ Coppedge, Michael, John Gerring, Carl Henrik Knutsen, Staffan I. Lindberg, Jan Teorell, Nazifa Alizada, David Altman, Michael Bernhard, Agnes Cornell, M. Steven Fish, Lisa Gastaldi, Haakon Gjerløw, Adam Glynn, Allen Hicken, Garry Hindle, Nina Ilchenko, Joshua Krusell, Anna Lührmann, Seraphine F. Maerz, Kyle L. Marquardt, Kelly McMann, Valeriya Mechkova, Juraj Medzihorsky, Pamela Paxton, Daniel Pemstein, Josefine Pernes, Johannes von Römer, Brigitte Seim, Rachel Sigman, Svend-Erik Skaaning, Jeffrey Staton, Aksel Sundström, Eitan Tzelgov, Yi-ting Wang, Tore Wig, Steven Wilson and Daniel Ziblatt. 2021. "V-Dem [Country–Year/Country–Date] Dataset v11.1" Varieties of Democracy (V-Dem) Project. https://doi.org/10.23696/vdemds21 7 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
- ^ "Constitution of the Republic of Turkey". 4 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2015 – Wikisource vasıtasıyla.
- ^ https://global.tbmm.gov.tr/docs/constitution_en.pdf 9 Şubat 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.