อาณานิคมไนจีเรีย
1914–1960 | |||||||||||
ไนจีเรีย (พื้นที่สีแดง) ดินแดนอาณานิคมบริเตนในแอฟริกา (พื้นที่สีชมพู) 1914 | |||||||||||
สถานะ | อาณานิคม | ||||||||||
เมืองหลวง | เลกอส | ||||||||||
ภาษาทั่วไป | จารูเบ · เฮาเซ · อีโบห์ · อังกฤษ และภาษาอื่น ๆ | ||||||||||
ศาสนา | ศาสนาคริสต์ · ศาสนาอิสลาม · ความเชื่อท้องถิ่น | ||||||||||
การปกครอง | อาณานิคมและรัฐในอารักขา[3] (1914–1954) สหพันธรัฐ[1] (1954–1960) | ||||||||||
ผู้ว่าราชการทั่วไป | |||||||||||
• 1914–1919 | เฟร์เดอริก ลูการ์ด | ||||||||||
• 1955–1960 | เจมส์ โรเบิร์ตสัน | ||||||||||
ผู้ว่าราชการ | |||||||||||
• 1919–1925 | ฮิว คลิฟฟอร์ด | ||||||||||
• 1948–1954 | จอห์น แมคเฟอร์สัน | ||||||||||
สภานิติบัญญัติ | สภานิติบัญญัติ[4] (1946–1951) สภาผู้แทนราษฎร[5] (1951–1960) | ||||||||||
ยุคประวัติศาสตร์ | สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง / สงครามเย็น | ||||||||||
• ก่อตั้ง | 1 มกราคม 1914 | ||||||||||
• สหพันธ์อิสระ | 1 ตุลาคม 1954 | ||||||||||
• เอกราช | 1 ตุลาคม 1960 | ||||||||||
พื้นที่ | |||||||||||
1924[6] | 872,050 ตารางกิโลเมตร (336,700 ตารางไมล์) | ||||||||||
1952[3] | 876,953 ตารางกิโลเมตร (338,593 ตารางไมล์) | ||||||||||
ประชากร | |||||||||||
• 1924[6] | 18500000 | ||||||||||
• 1952[7] | 31156027 | ||||||||||
สกุลเงิน | ปอนด์บริติชแอฟริกาตะวันตก (1914–1958) ปอนด์ไนจีเรีย (1958–1960) | ||||||||||
เขตเวลา | UTC+1 (WAT) | ||||||||||
ขับรถด้าน | ซ้าย | ||||||||||
| |||||||||||
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | ไนจีเรีย แคเมอรูนa | ||||||||||
|
อาณานิคมและรัฐในอารักขาไนจีเรีย เป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิบริติชในแอฟริกาตะวันตก ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 19จนถึงปี ค.ศ. 1960 เริ่มแรกนั้นได้ตราพระราชบัญญัติว่าด้วยการค้าทาส ค.ศ. 1807 เพื่อควบคุมดูแลการค้าทาส ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นในการจัดระเบียบการปกครอง ต่อมาในปี ค.ศ. 1861 ได้มีข้อตกลงสนธิสัญญาเลกอสเพื่อผนวกดินแดนอาณานิคมเลกอส และในปี ค.ศ. 1884 ก่อตั้งแม่น้ำออยล์ในอารักขา บริเตนได้มีอิทธิพลในดินแดนไนเจอร์มากขึ้นตลอดศตวรรษที่ 19 ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าวบริเตนยังไม่ได้เข้ามาปกครองดินแดนอย่างชัดเจนจนถึงปี ค.ศ. 1885 โดยชาติอาณานิคมในยุโรปยอมรับบริเตนในการปกครองพื้นที่จาก การประชุมเบอร์ลิน ในปี ค.ศ. 1885
ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1886 ถึง ค.ศ. 1899 บริษัทรอยัลไนเจอร์เป็นผู้มีอำนาจเต็มในการปกครองดินแดนส่วนใหญ่ ภายใต้การดูแลของจอร์จ โกลด์ดี ค.ศ. 1900 ไนจีเรียเหนือในอารักขา และ ไนจีเรียใต้ในอารักขาได้ยกสถานะเป็นอาณานิคมในพระองค์ โดยมี เฟร์เดอริก ลูการ์ด เป็นผู้ว่าราชการอาณานิคม โดยรวมดินแดนในอารักขาเป็น อาณานิคมและรัฐในอารักขาไนจีเรีย แบ่งการปกครองเป็น 3 แคว้นใหญ่ หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้มีการจัดเลือกตั้งเป็นการทั่วไปเพื่อเพิ่มตัวแทนและรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งโดยชาวไนจีเรีย ภายหลังจากที่สิ้นสุดการปกครองของสหราชอาณาจักร ในปี ค.ศ. 1960 ไนจีเรียได้รับเอกราชและกลายเป็น สหพันธรัฐไนจีเรีย[8]
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- เชิงอรรถ
- ↑ 1.0 1.1 "The Nigeria (Constitution) Order in Council, 1954" (PDF). p. 16. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2019-02-24. สืบค้นเมื่อ 2020-08-14.
- ↑ Ugorji, Basil (2012). From Cultural Justice to Inter-Ethnic Mediation: A Reflection on the Possibility of Ethno-Religious Mediation in Africa. Outskirts Press. p. 183. ISBN 9781432788353.
- ↑ 3.0 3.1 Armitage, John (1952). Britannica Book of the Year 1952: Events of 1951. London: Encyclopædia Britannica Ltd. p. 456.
- ↑ Awa, Eme O. (1964). Federal Government in Nigeria. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. p. 21.
- ↑ Awa, Eme O. (1964). Federal Government in Nigeria. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. p. 130.
- ↑ 6.0 6.1 "The British Empire in 1924". The British Empire. สืบค้นเมื่อ 7 November 2017.
- ↑ Darlington, Mgbeke (2009). Fundamentals of Public Administration: A Blueprint for Nigeria Innovative Public Sector. AuthorHouse. p. 29. ISBN 9781449024550.
- ↑ "Nigeria - Independent Nigeria". Encyclopedia Britannica (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-01-22.
- บรรณานุกรม
- Bibliography
- Afeadie, Philip Atsu. "The Hidden Hand of Overrule: Political Agents and the Establishment of British Colonial Rule in Northern Nigeria, 1886–1914". PhD dissertation accepted at the Graduate Programme in History, York University, Ontario. September 1996.
- Asiegbu, Johnson U. J. Nigeria and its British Invaders, 1851–1920: A Thematic Documentary History. New York & Enugu: Nok Publishers International, 1984. ISBN 0-88357-101-3
- Carland, John M. The Colonial Office and Nigeria, 1898–1914. Hoover Institution Press, Stanford University, 1985. ISBN 0-8179-8141-1
- Falola, Toyin, & Matthew M. Heaton, A History of Nigeria, Cambridge, 2008, ISBN 978-0-521-68157-5
- Isichei, Elizabeth. A History of Nigeria. Harlow, UK, and New York: Longman, Inc., 1983. ISBN 0-582-64331-7
- Pétré-Grenouilleau, Olivier (ed.). From Slave Trade to Empire: Europe and the colonisation of Black Africa 1780s–1880s. Abingdon, UK, and New York: Routledge, 2004. ISBN 0-714-65691-7
- Tamuno, T. N. The Evolution of the Nigerian State: The Southern Phase, 1898–1914. New York: Humanities Press, 1972. SBN 391 00232 5
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]- Google Cultural Institute: Birth of the Nigerian Colony, 1851–1914 — Pan-Atlantic University, School of Media and Communication exhibit.
- อาณานิคมไนจีเรีย
- ประวัติศาสตร์ไนจีเรีย
- อาณานิคมแอฟริกาตะวันตก
- อดีตอาณานิคมและรัฐในอารักขาของอังกฤษในทวีปแอฟริกา
- ความสัมพันธ์ไนจีเรีย–สหราชอาณาจักร
- การผลิตปาล์มน้ำมันในประเทศไนจีเรีย
- รัฐและดินแดนที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2457
- สิ้นสุดในปี พ.ศ. 2503
- รัฐและดินแดนในไนจีเรียที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2457
- รัฐและดินแดนในไนจีเรียที่สิ้นสุดในปี พ.ศ. 2503
- รัฐและดินแดนในจักรวรรดิอังกฤษที่ก่อตั้งในปี พ.ศ. 2457
- รัฐและดินแดนในจักรวรรดิอังกฤษที่สิ้นสุดในปี พ.ศ. 2503
- ประเทศไนจีเรียในศตวรรษที่ 20