Википедија

Podmornica

Podmornica (engl. submarine, fr. sous-marin, nem. Unterseeboot, rus. подводная лодка, ital. sottomarino), plovilo koje se kreće-plovi po površini vode i ispod nivoa površine vode.[1] Postoje ratne, transportne i istraživačke. Koriste za prenos ljudi, oružja, raznih roba, instrumenata i sl. Namijenjene su za neopaženo i iznenadno torpedovanje neprijateljskih brodova i drugih plovila, za izviđanje, za polaganje mina i drugih eksplozivnih naprava. Prema namjeni ratne podmornice su naoružane torpedima, topovima malih kalibara, raketnim dirigovanim projektilima i dr. Deplasman im je od 500-2700 i više tona. Batiskaf je posebna vrsta podmornice namijenjena za istraživanje velikih morskih dubina. Od obične podmornice se razlikuje po slabijoj pokretljivosti, malim dimenzijama i sposobnosti zaranjanja na mnogo veće dubine.[2][3]

Klasa podmornice Virdžinija u blizini Grotona, jula 2004.
Klasa podmornice Akula
Drebel, rano podvodno plovilo, koje pokreću vesla
Muzejski primerak podmornice modela kornjača Kraljevske mornarice

Podmornice na nuklearni pogon najmoćnije su i najrazorniji ratne mašine ikada sagrađene. One se ubrajaju u vrhunsku tehnologiju sa ogromnom vatrenom moći, sposobnosti neprimetljivog plovljenja i sprovođenja nepredvidivih napada.

U doba Prvog i Drugog svetskog rata, podmornice su bile na dizel-električni pogon, s naftom kao pogonskim gorivom, dok su se u zaronima služili s u akumulatorima uskladištenom energijom za pokretanje elektromotora. Kako su ove baterije ograničenog kapaciteta, tako su i rane podmornice bile relativno ograničenih podvodnih sposobnosti. Morale su često da izranjaju radi snabdijevanje baterija energijom i to ih je činilo izloženima neprijateljskom delovanju. Ovo se izmijenilo pojavom podmornica na nuklearni pogon.

Nuklearni reaktori neuporedivo su bogatiji i snažniji izvor energije od dizelskih-električnih agregata - omogućuju podmornici da čitav svoj životni vek provede bez obnove pogonskog goriva, pruživši im time neograničen doplov, izuzetnu podvodnu izdržljivost i dotad nezamislive performanse. Današnje nuklearne podmornice postižu podvodne brzine od 35 čvorova (u slučaju ruske Alfa klase i preko 42 čvora), sposobne su da mesecima plove zaronjene bez naknade vazduha, da boravite na dubinama i do 800 m i zapravo su jedino ograničene izdržljivošću posade i količinom namirnica koje mogu poneti.[4]

Vrste podmornica

uredi

Po njihovoj namjeni nuklearne podmornice možemo podeliti u dve klase:

  • Napadne (jurišne) podmornice (SSN)
  • Nuklearno-balističke napadne podmornice (SSBN)

SSN su podmornice prvotno namenjene borbi protiv površinskih i podvodnih jedinica, sa sekundarnom ulogom u napadanju na kopnene ciljeve. U odnosu na SSBN manjih su dometa, boljih akustičkih svojstava, superiornijih manevarskih sposobnosti i poseduju daleko snažnije konvencionalno naoružanje što im s pravom pridaje nadimak „lovaca-ubica“.

SSBN su s druge strane platforme za lansiranje balističkih projektila s nuklearnim bojevim glavama, i zavisno od klase pojedine podmornice mogu posedovati preko stotinu bojevih glava, stravične su razorne moći i sposobnosti nanošenja strateških udara iz bilo koje lokacije na Zemlji - bilo sa površine ili duboko pod vodom.

Svaka od tih bojevih glava u proseku je 15 puta razornija od atomske bombe bačene na Hirošimu.

U današnjem post-hladnoratovskom dobu dolazi do blagih promena u strateškim ulogama nuklearnih podmornica. Svetsko uređenje prešlo je s bipolarnih supersila na multipolarnu grupu interesa. Iako je izglednost sukoba globalnih razmera danas daleko manja, sve je veća verovatnoća izbijanja regionalnih ratova ograničenih razmera.

Kompozicija i operativni stav velikih podmorničkih mornarica, uglavnom jedne SAD, odražava ovo stanje i shodno tome dolazi do prelaska s naglašenog delovanja na otvorenom moru ka onom priobalnom. Za podmorničke snage to znači nekoliko značajnih izmjena. Tokom Hladnog rata glavni zadatak napadačkih podmornica bila je protivpodmornička borba i ostvarivanje prevlasti na otvorenom moru. Sa osvitom novog post-hladnoratovskog doba podmornice moraju biti sposobne da izvršavaju celi spektar strateško-taktički raznovrsnih zadataka u izuzetno akustički nepredvidivim plitkim priobalnim vodama.

Strateško-taktički zadatak

uredi

Sprečavanje neprijateljskih površinskih i podmornih jedinica u njihovom delovanju na moru uvek je bio važan zadatak podmornica. Napadne podmornice mogu provoditi zadatke lišavanja mora u nizu scenarija: od otvorenog rata protiv velike mornaričke sile, do blokada pojedinih luka.

Koliku prijetnju podmornice predstavljaju jasno prikazuju istorijski primeri nemačkog podmorničkog delovanja tokom I i II Svetskog rata kada su saveznicima naneseni strahoviti gubici, što je dovelo u pitanje celokupnu prekookeansku pomoć SAD.

Tokom Folklandskog rata 1982, potapanje argentinske krstarice „General Belgrano“ od strane britanske nuklearne podmornice „Conqueror“ prouzrokovalo je povlačenje celokupne argentinske mornarice u svoje luke.

Današnje napadne nuklearne podmornice naoružane su teškim i lakim torpedima, protivbrodskim projektilima i podvodnim minama za lišavanje pristupa morima. Dve vrste mina koriste se u podmorničkim delovanjima: CAPTOR (enCAPsulatet TORpedo) i SLMM (Submarine Launched Mobile Mine). CAPTOR se može koristiti protiv podmornica u dubokim vodama, dok je SLMM oružje slično torpedu, koje nakon ispaljivanja može prevaliti nekoliko nautičkih milja do određene lokacije, gde leže na morsko dno i aktivira svoje senzore. Posebno je pogodan za blokadu morskih luka ili uskih prolaza.

Tokom celog Hladnog rata podmornice su obavljale raznolike zadatke nadgledanja i prikupljanja obaveštajnih podataka i iako njegovim svršetkom broj aktivnih napadnih podmornica u velikim mornaricama sve više opada, broj i spektar ovih zadataka više se nego udvostručio. Podmornice su idealna platforma za izvršavanje ovih zadataka zahvaljujući svojoj jedinstvenoj sposobnosti da neopaženo prodru u neprijateljsko područje i tamo nastave da posmatraju, slušaju i beleže neprijateljsko delovanje, čitavo vreme ostavši nezapažene. Iako se sateliti i vazduhoplovi koriste za obavljanje istoimenih zadataka, njihove su mogućnosti često osujećene nepodobnim vremenskim uslovima, teškoćama kontinuiranog posmatranja određenih lokacija i gotovo potpunom nemogućnošću posmatranja podvodnog delovanja. Zahvaljujući svojoj sposobnosti da budu u neposrednoj blizini zbivanja, podmornice mogu prikupljati i detektovati signale koji bi satelitima i vazduhoplovima bili nedostupni, ili zbog pozadinskog šuma nerazlučivi.

Osim navedenih zadataka, podmornice često bivaju angažovane za obavljanje specijalnih operacija poput prenosa diverzanata, izvidničkih timova i agenata u zadacima visokog rizika. Većinu SAD-ovih specijalnih zadataka u kojima učestvuju podmornice obavljaju SEAL (Sea, Air and Land) timovi, obučeni za delovanja iza neprijateljskih linija. Ove se specijalne trupe mogu se ubacivati vazduhoplovima, helikopterima, padobranima, površinskim jedinicama, ali u većini slučajeva samo podmornice mogu jamčiti neopaženu infiltraciju. Nakon što dođu u ciljano područje SEAL timovi mogu obavljati borbene akcije potraživanja i spašavanja, izviđanja, sabotaže, diverzije i nadzora neprijateljskog delovanja i komunikacija.

Napadne podmornice SAD i Rusije opremljene su LACM (Land Attack Cruise Missile) krstarećim projektilima, koji pružaju sposobnost nanošenja preciznih dalekometnih udara na kopnene ciljeve konvencionalnim bojnim glavama. Na primer, za vrijeme NATO akcija protiv Jugoslavije većina TLAM projektila (Tomahawk Land Attack Missile) lansirana je iz podmornica. Domet ovih projektila je respektabilan; naime, iznosi preko 2000 km i jamči pogodak u radijusu od 10 m i pri maksimalnom dometu, zahvaljujući savremenom satelitskom navođenju.

SSBN podmornice predstavljaju idealnu polugu strateškog zastrašivanja. Zbog svojih inherentnih sposobnosti zajamčena im je visoka verovatnoća preživljavanja u slučaju izbijanja nuklearnog sukoba i sigurno lansiranje svog nuklearnog arsenala (SLBM- Submarine Launched Ballistic Missile) iz bilo koje lokacije na Zemlji.

Istorijat

uredi

Prvi pomen o podmornici datuje iz jednog crteža podmornice Roberta Valturiusa (vojni inženjer iz Venecije) u knjizi De ve militari iz 1472. godine. 1580. - Vilijem Bern predstavio je prve nacrte podmornice i objasnio njene principe i način njenog delovanja.[5] Prve podmornice sagradili su: 1620. g. u Londonu holandski naučnik Kornelijus Jakobson van Drebel,[6] 1724. Rus E. Nikolov, 1776. godine Amerikanci D. Bušnel i 1801. godine Robert Fulton i 1889. godine francuski inženjer Lobef.

Džon Dej je poginuo u prvoj podmorničkoj nesreći 1773. godine, 1776. godine jednoosobna podmornica na ručni pogon „Kornjača“ izvršila je prvi napad na neprijateljsko plovilo.[7][8] Godine 1800. podmornica „Nautilus“ demonstrirala je prvi napad na brod pomoću mine a 1864. g. je uspjela prva vojna primena podmornica CSS „Hanli“ na ručni pogon- potopila je podmornicu SAD pomoću mine. 1867. g. Robert Vajthed konstruisao je torpedo.[9] Godine 1900. Džon Filip Holand konstruisao je podmornicu „Holand“ sa pogonom motora sa unutrašnjim sagorevanjem (na površini) i električnim (ispod nivoa vode).[10] Godine 1955. Amerika pravi prvu podmornicu na atomski pogon USS Nautilus. 3. avgusta 1958. g. Nautilus je preronio ispod leda Sjevernog pola. U sastavu SAD su i ove atomske podmornice: „Seawolf“, „Sargo“, „Seadragon“, „Skate“, „Swordfish“... „Triton“ je bila jedna od najvećih na svijetu. Imala je deplasman 8000 t, duga je 130 m, a široka 10,1 m, ima dva atomska reaktora. Porinuta je u more avgusta 1958. godine. Akcioni radijus joj je 180000 km.[2]

Svetski ratovi

uredi

Iako su u prvim godinama Drugog svetskog rata nemačke podmornice uz korištenje taktika vučjih čopora ostvarile izuzetan uspeh i nanele teške gubitke savezničkim brodovima, upravo su zbog same metode napada bile i poprilično izložene neprijateljskom delovanju. Da bi zadržale taktičku pokretljivost podmornice su morale ploviti na površini, što je razvojem mikrotalasnih radara i dalekometnih bombardera iskorišteno za njihovo otkrivanje i uništavanje. Takvi radari omogućili su vazduhoplovima otkrivanje podmornica i na udaljenostima i do 50 km, a njihov veliki domet pokrio je rupe u nadgledanju Atlantika koje su postojale u prve tri godine ratovanja. Prisiljene na zaranjanje podmornice su gubile sposobnost praćenja konvoja i time je uveliko osujećena njihova dotadašnja dejstva.[11]

Nemačka taktika zasnivala se na važnoj ulozi središnje koordinacije podmornica sa priobalnim zapovednim centrima, i stoga su razmenjivane opsežne dvosmerne radio komunikacije između podmornica i zapovedništva. Ove transmisije mogle su se presresti uz korištenje obalnih, a potom i morskih detekcijskih sistema, pruživši time grubu procenu lokacije podmornica, a i same poruke su se mogle dešifrirati korištenjem Ultra mašina, u prve tri godine samo na mahove, a od onda neprekinuto.

Protivpodmorničko delovanje u Drugom svetskom ratu nije bilo bez mana, i njena konačna pobeda je samo zabašurila rastući nesrazmer u broju protivpodmorničkih jedinica u korist podmornica. U Drugom svetskom ratu ta je disproporcija još očitija nego u Prvom svetskom ratu. Na svom vrhuncu, 1917. godine Nemci su posedovali 140 podmornica, dok su im saveznici suprotstavljali gotovo 200 zaštitnih površinskih konvojskih pratilaca.[12] Tokom Drugog svetskog rata maksimalni broj nemačkih podmornica dosegnut je u martu 1943. i iznosio je 240 podmornica. Gledajući samo britansku Kraljevsku mornaricu, protiv nemačkih podmornica bilo je angažovano 875 brodova opremljenih aktivnim sonarom, 41 specijalizovanih nosača i 300 obalskih patrolnih vazduhoplova.[13] Pred sam kraj Drugog svetskog rata došlo je do velikog skoka u tehnološkom razvoju nemačkih podmornica, koji bi da je rat potrajao, uveliko poremetio odnos snaga na Atlantiku.[14]

Reč je o dizel-električnoj podmornici tipa XXI, koja je objedinila tri velike izmene u dizajnu koje su joj omogućile korjenito novi pristup podmorničkim delovanjima. Ove promene uključivale su povećanje kapaciteta baterija, hidrodinamičniji trup koji je omogućavao postizanje većih podvodnih brzina, te snorkel koji je jamčio rad dizel agregata pri periskopskoj dubini.

Tip XXI je potkopavala sve elemente savezničke protivpodmorničke doktrine koja je odnijela pobjedu u Drugom svetskom ratu. Snorkel, koji je imao neuporedivo manji radarski odraz od izronjene podmornice, vratio je podmornicama njihovu taktičku pokretljivost. Dakle, ponovno su se mogle kretati punom brzinom koristeći se dizel motorima bez prijetnje od protivničkih vazduhoplovnih snaga. Hidrodinamičniji trup i povećani kapacitet baterija omogućio je potpuno zaronjenoj podmornici postizanje većih brzina u dužim vremenskim periodima, te time i izbegavanje sonarom opremljene brodove nakon što bi razotkrila svoju prisutnost napadom.

Hladni rat

uredi

Još uvek nije bio ispunjen dugogodišnji san o istinskoj podmornici, potpuno nezavisnoj od površine, sa sposobnošću otkrivanja i napadanja ciljeva pod okriljem morskog vela. I dok su se nakon rata počele proizvoditi prve kopije podmornice tipa XXI, daljni razvoj bio je prvenstveno usmeren ka uvođenju novog pogonskog postrojenja. Za uzor u tom polju, stajala je još egzotičnija nemačka podmornica Type XXVI Walther koja je prva uvela AIP (Air Indepedent Power) pogon, koji se služio vodonik-peroksidom kao oksidacijskim sredstvom.

Kao rezultat golemog napretka na polju nuklearne tehnologije i razvoja novih i čvršćih hidrodinamičnijih trupova osvanula je prva podmornica na nuklearni pogon - Nautilus. Njena pojava zatekla je protivpodmorničke snage gotovo potpuno nepripremljene na takvu pretnju, što najbolje govori opis njenog delovanja na vježbi izvedenoj 1955. godine:

„Ploveći pri 24 čvora i napadajući brodove po vlastitom nahođenju, izvela je simulirane napadaje na 16 brodova ... Jednom prilikom, otkrila je nosač aviona i njegovu pratnju kako se udaljavaju pri brzini od 20 čvorova. Da bi se postavila u položaj za napadanje prevalila je 219 nautičkih milja u 10.25 sati; 16 sati nakon toga napala je i usamljeni razarač 240 nautičkih milja od te pozicije.“

Bilo ju je teško otkriti jer nikada nije morala koristiti šnorkel, i bila je toliko brza da je bez problema izbegavala aktivni sonar. Njena brzina i trodimenzionalna manevrabilnost pružala joj je neranjivost od svih tadašnjih torpeda, koji su bili razvijani za suprotstavljanje dizel-električnim podmornicama ograničenih na brzine do 8 čvorova. Uskoro je otkriveno da su podmornice na nuklearni pogon neobično bučne i stoga veoma podložne otkrivanju pasivnim sonarom.

Pasivna akustika odjednom je postala izuzetno važna, stoga što je Nautilus za razliku od dizel-električnih podmornica celo vreme stvarao buku, pogotovo u nižem delu zvučnog spektra, što je posledica rada pumpi reaktorskog hlađenja koje su neprekidno aktivne dokle god reaktor pruža energiju, a i zbog redukcijske opreme koja je bila potrebna za usporavanje obrtanja osovine gasne turbine. Ovo je ubrzo postala glavna boljka nuklearnih podmornica, nešto što su Rusi za razliku od Amerikanaca, uspjeli da otklone tek na isteku 80-tih godina 20. veka.

O podmornicama

uredi

Potrebe vojske i rata su neposredan uzročnik nastanka podmornica. Mogućnost neopaženog kretanje ispod nivoa površine vode je značila prednost nad neprijateljem. Podmornice i sve njene neophodne karakteristike su se vremenom usavršavale. One su mogle sve dublje i sve duže da borave ispod nivoa površine vode. Njihova nosivost je postajala sve veća. Naoružanja sve moćnija. Manevarske sposobnosti sve bolje. Uređaji za prikrivanje sve efikasniji. Međutim, kako su se usavršavale podmornice, usavršavali su se i uređaji i oružja za njihovo otkrivanje, lociranje i uništavanje.

Motori na podmornicama

uredi

Prve podmornice kretale su se pogonom ljudske fizičke snage. Tokom vijekova podmornice su se usavršavale. Posebno su se usavršavali njihovi pogonski motori .

Postoje tri vrste motora u podmornicama. Za plovidbu po površini vode koriste se dizel motori, a ispod nivoa površine vode elektromotori koji se snabdjevaju strujom iz akumulatora koji se pune za vrijeme vožnje na površini vode iz istih elektromotora koji se pokreću ispod nivoa vode. Dizel – električni pogon se koristi za šnorkel vožnju.(To je kretanje podmornice ispod nivoa površine vode na dubini sa koje se može na površinu izbaciti šnorkel i periskop- šnorkel je cijev kroz koju podmornica uzima vazduh neophodan za rad dizel-motora ispod nivoa površine vode.) Za pokretanje najnovijih atomskih podmornica koriste se atomski motori. Reaktor iz nuklearnog goriva proizvodi toplotu koja se kroz pretvarač toplote odvodi u generator pare. Para pogoni turbine koje pokreću podmornicu brzinama i većim od 25 čv.[15] Zaranjanje, izranjanje i promjenu dubine reguliše upuštena ili izbačena voda komprimovanim vazduhom ili gasom u integralnim balansnim tankovima na podmornici.(Princip ribljeg mjehura).

Radna dubina

uredi

Dubina ronjenja se povećavala: u Prvom svetskom ratu iznosila je 80 m. a u Drugom svetskom ratu njemačke podmornice mogle su da zarone i na 200 m.[2]

Radna dubina dizel-električnih podmornica iznosi od 200-300m, a nuklearnih do 600m.(Podmornica ALFA može da se spusti i na 700 m i praktično bude van domašaja većine neprijateljskih osmatračkih sistema i protivpodmorničkog oružja) Neke podmornice mogu da zarone i na 1000 m dubine. Njihov trup je građen od titana.[15]

Autonomnost podmornice pod vodom

uredi

Autonomnost atomskih podmornica prevazilazi psihofizičke mogućnosti posada koje ih opslužuju. Autonomnost dizel- električnih podmornica se kreće od 40-90 dana, zavisno od zaliha goriva. Povećanje autonomnosti podmornica ispod nivoa površine vode povećava se povećavanjem kapaciteta akumulatorskih baterija, kvalitetnijom regeneracijom vazduha i kvalitetnijom mikroklimom.[15]

Navigacija i naoružanje

uredi

Moderne podmornice imaju najsavremenije satelitske uređaja za navigaciju. Glavno naoružanje podmornica su torpeda i raketni projektili. Na podmornicama postoji desetak torpednih cijevi. One su čvrsto pričvršćene za tijelo podmornice. Kada podmornica izbaci torpeda cijevi se zatvaraju a težina vode koja je ušla u cijev nadomješta težinu izbačenog torpeda. Kada se u cijev ubacuje novo torpedo voda iz nje se ispušta u odgovarajući tank. Velike podmornice nose za svaku cijev po 2-3 torpeda. Neke su podmornice specijalizovane i za polaganje mina.[15]

Taktičko-tehničke osobine podmornica

uredi

Tajnost dejstva je osnovna taktička osobina svake podmornice. Ostvaruje se vožnjom ispod nivoa površine vode, opremanjem savremenim detekcionim sistemima i sredstvima za praćenje hidroloških uslova u području plovidbe, postizanjem što manje šumnosti prilikom kretanja kao i svođenjem intenziteta fizičkih polja koje proizvodi na što manju mjeru (magnetno, elektromagnetno, radioaktivno, toplotno i dr.)[15]

 
Periskop na jednoj od podmornica

Periskop

uredi

Periskop je važan i obavezan uređaj svake podmornice. Njime se posmatra i izviđa okolina iznad vodene površine iz zaronjene podmornice. Dužine je i do 15 m tako da se sa njim može posmatrati sa bezbjedne dubine. On je teleskopski pokretan te se može izvlačiti iz tijela podmornice i po završenom osmatranju uvlačiti u podmornicu. U gornjem dijelu je uzak, svega do 35 mm, da bi ostao teško primjetljiv, a pod vodom je širi da bi što bolje amortizovao razne vibracije, i tako zadržao dobru vidljivost. Ovaj periskop je taktički periskop i njime rukuje isključivo komandant podmornice. Podmornica ima 2 do 4 periskopa i oni su različitih namjena.[15]

Nuklearni reaktor

uredi

Srce svake nuklearne podmornice jeste nuklearni reaktor. Nuklearni reaktori su uređaji u kojima se održavaju kontrolisane fisijske lančane reakcije za proizvodnju toplotne energije. U osnovi, mogu se podeliti na dva tipa: spore i brze. Dok spori reaktori koriste siromašnije gorivo i prvenstveno nalaze primenu u komercijalnim elektranama, brzi reaktori se najčešće koriste kao pogonski sistemi velikih mornaričkih jedinica (poput nosača aviona ili podmornica), te koriste izuzetno obogaćeno gorivo.

Najčešće korišteni energent u nuklearnoj fisiji je uranijum.

Za korištenje u civilnim nuklearnim reaktorima udeo od 3% se smatra dovoljnim, dok je za vojne nuklearne reaktore potreban udeo od 90% ili više, te su uglavnom PWR tipa s demineralizovanom vodom kao rashlađivačem, čiji parogeneratori zagrevaju morsku vodu u svrhu pokretanja, ili proizvodnje električne energije.

Osim vode kao rashlađivača koriste se i tekući metali koji omogućavaju postizanje daleko viših temperatura i time veću iskoristivost nuklearnog reaktora. Primer toga je nuklearni reaktor ruske podmornice Alfa klase, koji joj je omogućivao postizanje podvodnih brzina od 45 čvorova, u doba kada nijedna podmornica nije postizala brzine iznad 30 čvorova. Snaga podmorničkih nuklearnih reaktora uveliko varira, i kreće se uglavnom od 75 do 200 megavata.

Detekcijsko-navigacijski sistemi

uredi

Delotvornost današnjih podmornica zavisi od njihove sposobnosti da ostanu neprimećene tokom dužih vremenskih perioda dok pretražuju, prate ili napadaju ciljeve sve vreme boraveći pod vodom. Ovaj način prikrivanja delotvoran je samo ukoliko podmornica može da izmiče protivniku koji je nastoji otkriti, a da pritom ne gubi svoju sposobnost detekcije. Potencijalne mete, bile one pod vodom ili na površini, svoj položaj mogu odati generiranjem ili refleksijom energije, a i remećenjem prirodnih statičkih prostornih polja, poput, na primer, magnetskog polja Zemlje.

Kada je reč o podvodnoj detekciji, pri izboru korišćene vrste energije razmatraju se sledeća tri kriterijuma:

  1. Domet prodiranja energije kroz medijum
  2. Sposobnost diferencijacije objekata u medijumu
  3. Brzina propagacije

Od svih poznatih prirodnih fenomena svetlost poseduje izvrsnu sposobnost diferencijacije i brzinu propagacije, ali i veoma ograničen doseg prodiranja kroz vodeni medijum, reda nekoliko desetaka metara, čime je uveliko ograničena njena praktična primena. Ovo ne znači da se svetlost nikada ne koristi u protivpodmorničkom delovanju. Opsežan razvoj na laserskim detektorima mogao bi se uistinu pokazati delotvornim i prihvatljivim metodama detekcije i naći se u arsenalu protivpodmorničkih snaga. Radio talasima, koji takođe poseduju izvrsnu propagaciju i domet u većini medija, voda je nažalost potpuno neprobojna osim na najnižim frekvencijama. VLF signali prodiru samo na oko 10 m dok se domet talasa viših frekvencija može meriti u milimetrima. Poremećaji magnetskog i gravitacijskog polja takođe se mogu meriti, ali samo na veoma ograničenim udaljenostima, jer snaga anomalije opada s kubom udaljenosti. Iako je domet detekcije veći od svetlosti ili radio talasa, ipak je, u najboljem slučaju, reč samo o nekoliko stotina metara što onemogućuje njihovu primenu u normalnom nadgledanju.

Akustična energija, iako ne poseduje brzinu propagacije elektromagnetskih talasa, ipak postiže operativno upotrebljive domete prodiranja. Zbog ovoga, zvuk je najprihvatljiviji prirodni fenomen u podmorskom ratovanju, podmorskim komunikacijama i podmorskim navigacijama. Nažalost, akustični talasi daleko su od idealnog sredstva detekcije, jer je more izuzetno heterogen medijum, koji obiluje u prostornim razlikama u temperaturi, pritisku i salinitetu koji uveliko utiču na domet i oblik propagacije zvučnih talasa, te stoga njegova delotvorna primena zahteva veliku izučenost i razumevanje ovih fenomena.

Mnogo je izvora zvuka koji mogu odati prisutnost broda ili podmornice. Vibracije usled rada mašina i ostalih propulzijskih sistema prodiru u vodu preko trupa i šire se u svim smerovima. Brodski vijak stvara rezonanciju tokom rada, a može se razviti i kavitacija (šum stvoren urušavanjem mehurića vodene pare). Nadalje, turbulentni tok vode duž broda može pobuditi sami trup koji onda postaje izvor zvuka.

Izvora podvodnog šuma takođe je mnogo, no svi se mogu podeliti na samo nekoliko tipova. Ambijentni šum za razliku od svih ostalih ne dolazi iz nekog određenog smera niti ima odredivi izvor. Nivo šuma približno je jednak u celom području posmatranja. Najočitiji izvor ambijentnog zvuka su pojave na površini mora. Kretanje morske mase stvara šum koji je zavisan od površinskog stanja mora, s najvećim intenzitetom u frekvencijskom u opsegu od 100 Hz do 1000 Hz. Oni prekrivaju najinteresantniji opseg u kojemu radi većina hidroakustičkih sistema velikog dometa. Osim što šumovi velikog mora prikrivaju prisustvo podmornice, veliki talasi mogu sprečiti i spuštanje antena sonara iz protivpodmorničkih helikoptera na određenu dubinu, tegljenje niza akustičkih pretvarača, ili pak degradirati performanse radioakustičnih plutača, koje bacaju protivpodmornički vazduhoplovi. Drugi glavni izvor ambijentnog šuma dolazi od brodova uopšteno. U područjima koja obiluju površinskim aktivnostima nivo šuma može biti veoma uvećan. Za razliku od šuma generiranog stanjem mora, ovaj je najizraženiji na nižim frekvencijama, dakle <300 Hz.

Treći mogući izvor je biološkog karaktera, a može poticati, na primer od rakova, školjki, kitova ili dupina.

Vlastiti šum nastaje od strane platforme na kojoj je sonar instaliran, i poseduje određenu minimalnu vrednost bez obzira na brzinu platforme, čijim povećanjem raste zbog turbulentnog toka vode preko površine sonara.

Kavitacija je fizička pojava na telima izloženim strujanju tečnosti velikom brzinom. Nastaje zbog lokalnog sniženja pritiska najčešće izazvanog povećanjem brzine strujanja. Očituje se nastankom kavitacijskih šupljina ispunjenih smesom pare i gasa (obično vazduha). Na brodu se kavitacija najčešće javlja na brodskom vijku, ali i na podvodnim perajama, kormilima, sapnicama, skrokovima. Može izazvati mehaničko oštećenje, šum, vibracije i promenu hidrodinamičkih karakteristika broda (uzgoba i otpora). Upravo je šum koji nastaje pri urušavanju kavitacijskih šupljina glavni doprinos odavajućem signalu broda, jer se može otkriti na veoma velikim udaljenostima.

Glavno detekcijsko-navigacijsko sredstvo podmornice jest Sonar (SOund Navigation And Ranging). Sonari se, po načinu rada, dele na aktivne i pasivne. Kod aktivnih sonara detekcijska platforma odašilje akustičke talase koji se šire do mete i onda se reflektiraju nazad na prijemnik, slično radaru. Za razliku od njih, kod pasivnih sonara izvor energije je sami cilj, a detektor samo prima odaslanu energiju, analogno pasivnoj infracrvenoj detekciji. Podvodni zvukovi se slušaju raznim tipovima i konfiguracijama hidrofona (podvodni mikrofoni), koji mogu biti položeni u nizovima na morskom dnu, ili složeni u obliku tegljenih nizova, zatim mogu biti podvodni deo radioakustičke plutače, ili su u antenskom nizu hidroakustičkog uređaja ugrađeni u trupu plovila. Za razliku od pasivnih sistema, detekcija i lokalizacija podmornice aktivnim akustičkim sistemima mnogo je sigurniji i brži proces. Odraz podmornice pruža podatke o udaljenosti i smeru, koji su relativno dobre tačnosti na sonarima visoke frekvencije, a raščlanjavanja primarnog signala mogu pružiti informacije o položaju objekta u moru i njegovoj veličini. Međutim zakoni fizike nameću i neugodnosti, jer ciljna podmornica, koja pasivno motri akustičku sredinu, će čuti signal aktivnog sonara na mnogo većoj udaljenosti nego što će prijemnik aktivnog sonara moći čuti njen odraz. Ta prednost pruža podmornici mogućnost izbegavanja detekcije udaljavanjem od sonara ili skrivanjem na morskom dnu u seni prirodnih zakona.

Pasivni akustički izvori se mogu podeliti na: široko-pojasne i usko-pojasne. Široko-pojasni izvori stvaraju akustičku energiju duž širokog spektra frekvencija, slično toplotnim izvorima u elektro-optici. Tipični široko-pojasni izvori su šum generiran radom brodskog vijka, turbulentnim tokom vode duž trupa, te delova propulzijskog sistema. Šum vijka i osovine tipično je niske frekvencije, što znači ispod 1000 Hz. Frekvencija rotacije vijka amplitudno moduliše zvuk, što se može iskoristi za određivanje brzine plovila postupkom demodulacije. Uskopojasni izvori zrače energiju samo na uskom spektru frekvencija, ili klasi frekvencija, a očituju se kao diskretni vrhovi u pojasu detekcije. Tipični izvori različiti su delovi mašina i propulzije poput pumpi, motora, električnih generatora i redukcijske opreme. Kod podmornica uglavnom je reč o nižim frekvencijama - od 10 do 500 Hz.

Podmornice uglavnom smeštaju sonare na pramac, bočni deo trupa i u obliku tegljenog sonara. Pramčana instalacija, ili sferično-cilindrični niz sastoji se od pasivnog i aktivnog sonara srednjih frekvencija od 750 Hz do 2 kHZ. U aktivnom režimu rada instalacija odašilje i prima talase frekvencija 1,5 kHz do 5 kHz. Sposobna je da obrađuje i široko-pojasne i usko-pojasne signale, no uz povećanje brzine dolazi do narušavanja sposobnosti razlučivanja zbog šuma koji nastaje trenjem vode o sonar. Mana joj je nemogućnost detekcije signala niskih frekvencija.

Bočni ili konformalni niz, takođe smešten u blizini pramca, linearni je niz koji pruža mogućnost usko-pojasne detekcije niskih frekvencija (50 Hz do 1 kHz) ciljeva pri niskim brzinama ronjenja. Kao takav, primarna mu je namena u klasifikaciji meta.

Tegljeni niz (Towed Array) vuče se na dugačkom kablu iza plovila kako ne bi trpeo utjecaj šuma nastalog radom propelera i pogonskog postrojenja. Reč je o dugačkom sistemu hidrofona izuzetne osetljivosti na niske frekvencije (10 Hz – 1 kHz). S obzirom da je frekvencijska atenuacija zvuka kvadratna zavisnost, sposobna je za daleko veće domete detekcije od prethodna dva sistema, koji se u idealnim uslovima protežu na čak 100 nautičkih milja. Koristi se za široko-pojasnu i usko-pojasnu detekciju pri malim i srednjim brzinama ronjenja.

Naoružanje

uredi

Torpedo

uredi

Razvoj

uredi

Nuklearne podmornice su izuzetno moćno naoružana plovila, a raspon oružja kreće se od lakih i teških torpeda, krstarećih protivbrodskih i protivpodmorničkih raketa do nuklearnih balističkih projektila. Primarno i izvorno podmorničko oružje jeste torpedo. Prvi put je doživelo upotrebu pre 120 godina i do današnjeg dana predstavlja najdelotvornije protivbrodsko oružje u arsenalu nuklearne podmornice. Protivbrodski projektili se mogu oštetiti, dok se torpeda ne potapaju, a to je činjenica koja objašnjava dugačku istoriju tog oružja. Ratni sukobi iz nedavne prošlosti samo potvrđuju nadmoć uništavajućeg delovanja torpeda u odnosu na krstareće projektile.

Američka fregata USS Stark (FFG-31) klase Oliver Hazard Perry pogođena je 17. maja 1987. s dva protivbrodska projektila Aerospatile AM 39 Exocet, pri čemu su poginula 32 člana posade, ali brod nije potopljen. Fregata iste klase USS Samuel B. Roberts (FFG-58) oštećena je 14. aprila 1988. kontaktnom minom, ali bez ljudskih žrtava. Nakon remonta oba broda nastavila su službu u floti mornarice SAD.

S druge strane, posledice torpednog napada pakistanske podmornice Hangor (S 131) klase Daphne 9. decembra 1971. na indijsku fregatu INS Khukri (F 49) klase BlackWood bile su mnogo tragičnije. Taj prvi ratni brod torpediran nakon 1945. potonuo je za tri minute uz 191 poginulog člana posade.

Britanska nuklearna podmornica Conqueror (S 48) klase Valijant torpedirala je 2. maja 1982. argentinsku krstaricu ARA General Belgrano klase Brooklyn uz užasan učinak od 321 poginulog člana posade (od njih, 95 posto direktno je poginulo od pogodaka) i potonuća broda 45 minuta nakon napada.

Vrste i karakteristike

uredi

Iako se torpeda mogu deliti prema pogonu, nameni, vrsti navođenja itd, kao temeljna podela smatra se ona po težini. Tako, danas postoje dve kategorije torpeda: laka torpeda i teška torpeda. Tipičan laki torpedo ima prečnik 324 mm i masu oko 300 kg, te u velikoj većini slučajeva služi za protivpodmorničko delovanje. Njima se naoružavaju vazduhoplovi, helikopteri, brodovi, a ponekad i podmornice. Teška torpeda su, s druge strane, znatno veće i razornije naprave, obično promera 533 mm ili 650 mm i mase u najvećem broju slučajeva oko dve tone, te se njima naoružavaju uglavnom podmornice za protivbrodsko delovanje. Razlika u težini, pa time i u veličini, odnosno prečniku upućuje na činjenicu da se u teška torpeda može ukrcati više goriva i eksploziva, pa ta torpeda imaju veći doseg i razornost, ali njima treba i više prostora za smeštaj.

Uz propulzijski sastav najbitniji deo torpeda svakako je sastav za navođenje. S obzirom na tu karakteristiku, postojeća torpeda u naoružanju ratnih mornarica mogu se svrstati u tri grupe: 1. pravolinijski ploveća (Straight-Runners), 2. prateće brazde (Wake-Followers), 3. akustički samonavođena torpeda.

Kod prve vrste torpeda, sistema za samonavođenje nema, pa se lansiraju s malih do srednjih udaljenosti od cilja. Takva torpeda upotrebljavana su tokom I i II svetskog rata i ne krasi ih visoka verovatnoća pogađanja cilja. Za razliku od većine savremenih torpeda sa samonavođenjem nisu podložna akustičnim ometanjima i napadnuti cilj im se može jedino suprotstaviti odgovarajućim manevrom izbegavanja ili delovanjem tvrde samoodbrane (hard-kill defense).

U grupu „pratioci brazde“ svrstavaju se torpeda sa sistemom samonavođenja na brazdu koja ostaje iznad broda. Karakteristike medija u brazdi razlikuju se od onog okolne vode, što akustički senzor može razlučiti, te poslati informacije sistemu upravljanja torpedom, koji će ga navoditi prema brodu-cilju. Torpeda ove grupe obično se lansiraju sa srednjih udaljenosti (3—10 km) od cilja. Brod-cilj može se braniti od njih promenama kursa i brzine plovidbe, ili pak tvrdom odbranom. Takav način samonavođenja gotovo je nemoguće ometati akustičkim ometačima i mamcima. Ovakva torpeda isključivo se nalaze u naoružanju ruske ratne mornarice.

Treća grupa, akustičko samonavođenih torpeda (aktivno i pasivno), ujedno je i najrasprostranjenija grupa torpeda u upotrebi danas. U pasivnom režimu rada, takva torpeda se mogu neprimetno približiti cilju, i kada dosegnu predviđenu udaljenost, ubrzati i preći u aktivno samonavođenje. Ukoliko takva torpeda s ugrađenom inteligencijom slučajno izgube akustički kontakt s napadnutim ciljem, ona, po zadanom programu, mogu započeti novu akviziciju i napad prema zadanom cilju. Teška torpeda koja lansiraju podmornice prema površinskim brodovima, ili drugim podmornicama, većinom su, uz sistem samonavođenja u torpedu, vođena i žicom (tanki bakarni vod ili optičko vlakno) preko koje se s lansirne platforme pomaže sistemu samonavođenja dodatnim instrukcijama za tačnije navođenje na cilj i prepoznavanje lažnih ciljeva (prirodno ili namerno generiranih).

Protivmere

uredi

Korelacijom podataka iz akustičkih senzora na brodu i onih iz senzora u torpedu pomaže se u lokalizaciji cilja, posebno u okruženjima delovanja sofistikovanih protivtorpednih mera. Protiv akustički samonavođenih torpeda napadnuti brod na raspolaganju ima „meku“ i „tvrdu“ odbranu. Meku odbranu bi mogli podeliti na tri vrste akustičkih učinaka: 1. zasićenje, 2. zaslepljenje i 3. obmanjivanje – zavođenje sistema samonavođenja torpeda.

Kod prve, velikom se snagom akustičkog šuma pokušavaju dovesti u zasićenje ulazni krugovi sonara u torpedu, stvarajući srazmerno visoke napone na ulazu predpojačala-prijemnika, koje će biti potpuno blokirano, ili čak uništeno. Međutim ovakvo djelovanje je ograničeno na relativno kratke udaljenosti.

Druga metoda slična je prvoj, utoliko što se s dovoljno visokim akustičkim signalima prekriva izvorni odraz napadnutog cilja onemogućavajući torpedu razlučivanje veštačke od prave mete.

Kod treće metode koriste se efektor-mamci koji generišu signal što više nalik signalu odraza koji sonar torpeda očekuje od stvarnog cilja-broda. Kako je efektor udaljen od broda, on odvlači torpedo dalje od tog, njemu zadanog cilja. Tu varku moguće je izvesti jedino uz prethodni prekid akustičkog kontakta između torpeda i broda-cilja uz pomoć ometača.

Motori

uredi

Propulzija današnjih torpeda može se podeliti na elektro i toplotnu (parogasnu i hemijsku). Parogasna torpeda pogoni klipni motor ili turbina, a kao pogonsko sredstvo služi zagrejani komprimovani vazduh pomešan s vodenom parom i petrolejom ili alkoholom u gasovitom stanju. Torpedo s hemijskom propulzijom pogonjen je turbinom ili reaktivnim motorom, a kao pogonsko sredstvo koristi pogonsku smešu koja je proizvod hemijske reakcije. Kod elektropropulzije torpedo pokreće elektromotor, a kao izvor energije koriste se akumulatorske baterije. Elektropropulzija koja se obično temelji na srebro - cink (Ag-Zn) i magnezijum - srebro - hlorid (Mg-Ag-Cl) baterijama, tradicionalno su smatrana najtišim tipom propulzije. U novije vreme izostavljanjem reduktora, jednog od najvećih izvora buke u propulzijskim sistemima, savremeni toplotni propulzijski sistemi s hidromlaznim propulzorima vrlo su tihi pri istim brzinama, a mogu osigurati puno višu najveću brzinu.

Standardna torpeda „stare generacije“ koriste uglavnom dva četvorokrilna brodska vijka sa suprotnim smerom rotacije. Zbog akustičke interferencije dva strujanja to je rezultiralo stvaranjem velikih količina neželjene buke. Poslednje generacije torpeda karakterišu brodski vijci boljeg hidrodinamičkog oblika i materijala. Na primer, torpedo Black Shark poseduje dva brodska vijka sa po 9+11 srpolikih krila napravljenih od ugljenično-staklenih vlakana.

Ruski Škval

uredi

Bez sumnje najzanimljiviji torpedo današnjice i najrevolucionarnije dostignuće od uvođenja nuklearnog pogona u podmornice je ruski superkavitirajući raketni torpedo Škval (rus. Škval, engl. translit. Shkval). Iskorištavajući za sada još ne sasvim objašnjeno i modelirano svojstvo superkavitacije, taj torpedo postiže gotovo neverovatnu podvodnu brzinu od 200 čvorova (100 m/s), što je u proseku 4 puta brže od najsavremenijih torpeda u mornaricama Zapada. S obzirom da je prva verzija Škvala nenavođena, otporan je na sve meke protivmere, a zbog svoje neverovatne brzine, protivniku ostavlja zaista malo vremena za izvođenje manevra izbegavanja.

Superkavitacija je postupak veštačkog stvaranja kavitacije i njenog iskorištavanja za postizanje okoline minimalnog vodenog otpora. Oko projektila se stvori veštački, obnovljivi gasoviti mehur, koji zbog veoma malog trenja omogućava postizanje do sada nezamislivih podvodnih brzina. Granična brzina pri kojoj se ova pojava javlja je nekih 100 čvorova, i uz pravilno oblikovan nos projektila pritisak vode pri vrhu dovoljno pada za omogućavanje prelaza vode iz tekućeg u gasovito stanje. Postupno, stvara se vazdušni mehur koji u celosti obuhvata sam projektil. Pri punoj brzini, samo je nos projektila u direktnom kontaktu vode, ali buka koja se pri tom generiše izuzetno je velika i onaj ko lansira takav projektil odaje svoju prisutnost, te stoga mora pomno odvagnuti dobit i korist njegovog korišćenja.

Primera radi može se zamisliti sledeći scenario: američka podmornica klase Los Anđeles i ruska Akula međusobno se love. Los Anđeles prva dobija priliku za lansiranje i ispušta konvencionalni Mark 48 ADCAP torpedo. Ruska Akula detektuje smer lansiranja i odmah uzvraća lansiranjem VA-111 Škval projektila po smeru nadolazećeg torpeda, prisiljavajući američku podmornicu na izvođenje naglog manevra, prilikom kojeg gubi žicu koja je povezuje s torpedom. Nadalje, kako su obe podmornice veoma tihe, udaljenosti s kojih bi se lansirala torpeda bile bi veoma kratke, te bi time američka podmornica bila u veoma nezavidnom položaju da u onih nekoliko sekundi koje ima na raspolaganju uspešno izvede manevar izmicanja.

Zbog te osobine, zapadni stručnjaci torpeda Škval smatraju prvenstveno odbrambenim oružjem, koje bi nadoknadilo nedostatak ruskih podmornica da rone jednako tiho kao i američke. Međutim postoje naznake da je razvijena i verzija sa samonavođenjem, zvana Škval II, koja tu teoriju čini neprimenjivom, a uz to navodno je i maksimalna podvodna brzina povećana na 350 čvorova. Zgodno je spomenuti da je upravo na temelju otkrića superkavitacije 1997. prvi put probijen zvučni zid pod vodom.

Rakete

uredi

Osim torpedima, jurišne podmornice SAD i Rusije uglavnom su naoružane i s nekoliko verzija protivbrodskih i protivpodmorničkih raketa. Standardni podvodno lansirani krstareći projektil Američke ratne mornarice je Tomahawk, koji dolazi u dve verzije: TLAM i TASM. Prva je namenjena napadanju na kopnene ciljeve, dok je ТАСМ prilagođena za protivbrodsko delovanje. Ima domet od 450 km i bojnu glavu od 350 kg, leteći pri brzini od 0,7 Macha. Osim Tomahavka, za protivbrodsku borbu koristi se i krstareća raketa Harpoon dometa 130 km, nešto nižeg profila leta, ali i manje bojne glave.

Rusija, za razliku od Amerike, u svoje podmornice instalira daleko veći spektar podvodno lansiranih protivbrodskih, ali i protivpodmorničkih raketa. Među njima je krstareća raketa SS-N-19 Shipwreck, koja se nalazi u arsenalu ruskih nuklearnih podmornica klase OSCAR II, kojima je pripadao i potonuli Kursk. Naoružane su s 24 takva projektila, od kojih svaki ima domet 550 km, maksimalnu brzinu leta od 2,5 Macha i bojnu glavu od 750 kg. Najnoviji dodatak ruskom arsenalu podvodno lansiranih projektila je višenamenski sistem namenjen uništavanju brodova, podmornica i ciljeva na kopnu, poznat kao Klub (NATO oznaka SS-N-27). Projektili nose oznake 3M-54E i 3M54E1 (namenjeni uništavanju brodova), 3M-14E (namenjen uništavanju ciljeva na zemlji), te 91RE1 i 91RE2 (namenjeni uništavanju podmornica).

Projektil 3M-54E namenjen je uništavanju brodova, i nakon lansiranja spušta se na 10 m iznad nivoa mora i leti brzinom između 180 do 240 m/s (650 do 860 km/h). Na udaljenosti od otprilike 50 do 35 km od cilja projektil se kratko penje da bi njegov aktivni radar otkrio cilj i potvrdio poziciju. Potom se ponovno spušta na visinu od 10 m te ubrzava do brzine od 3 Macha. Ruski stručnjaci smatraju da je to dovoljna brzina za probijanje i najsavremenije protivraketne odbrane ratnih brodova. Maksimalni domet ovog projektila je 220 km, a masa bojne glave mu iznosi 200 kg. Drugi projektil namenjen protivbrodskoj borbi nosi oznaku 3M-54E1, iako se može koristiti i za uništavanje ciljeva na kopnu. Reč je o konvencionalnom dizajnu i brzina mu ne prelazi 240 m/s. Zbog toga mu je maksimalni domet 300 km, uz bojnu glavu od čak 450 kilograma. Iako se cilju približava na visini od samo 10 m, zbog svoje klasične konstrukcije mnogo ga je lakše oboriti nego 3M-54E.

Za uništavanje ciljeva na kopnu namenjen je projektil oznake 3M-14E. Projektil ima kombinaciju inercijalnog i satelitskog navođenja (koristi se sistem Glonass – ruski ekvivalent sistema GPS). Maksimalni domet projektila iznosi 300 km, uz brzinu leta do 240 m/s. Može poneti nuklearnu bojnu glavu ili klasičnu mase 450 kg.

Za borbu protiv podmornica postoje dve verzije – 91RTE1 i 91RTE2, od kojih je druga mnogo zanimljivija. Naime, reč je o projektilu dometa 40 km i maksimalne brzine od 2,5 Macha koji je opremljen raketnim superkavitirajućim torpedom APR-3ME Orjol, brzine 200 čvorova i dometa 10 km, uz samonavođenje.

Osim sistema Klub, ruske podmornice za protivpodmorničku borbu koriste i nešto stariji SS-N-16 Stallion dometa 100 km, koji nakon dosezanja ciljane lokacije ispušta laki torpedo maksimalnog dometa 10 km. U naoružanju Akula nalaze se i LACM projektili Granit, dometa 3000 km i inercijalnog navođenja uz praćenje kontura terena, te najnoviji protivbrodski projektil Yakhont, dometa 300 km i brzine leta 3 Mach.

Najmoćnije podmorničko naoružanje jesu interkontinentalni nuklearni balistički projektili, koji omogućavaju dostavljanje nuklearnih bojnih glava, snage reda nekoliko desetina megatona TNT-a na udaljenostima i do 10.000 km. Uglavnom je reč o MIRV (Multiple Independent Reentry Vehicle) bojnim glavama, koje pri ulasku u atmosferu ispuštaju samostalno navođene bojne glave sposobne za selektivno-redundantnu akviziciju ciljeva.

Zanimljivosti

uredi

Jedno atomsko punjenje gorivom atomske podmornice je veličine kokošijeg jajeta. Sa dva takva punjenja „Nautilus“ je prešao 91.050 nm ispod nivoa površine vode i 38.000 nm površinom.

Pomorski put London – Tokio površinom vode iznosi 18.000 nm a plovidba ispod leda ga skraćuje za 8.000 nm, gotovo za polovinu. [2]

Vidi još

uredi

Reference

uredi
  1. ^ The New Shorter Oxford English Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1993, Vol. 2 N-Z
  2. ^ a b v g Grupa autora, Mala enciklopedija Prosveta, Prosveta, Beograd, 1959. g.
  3. ^ Grupa autora, Priručni leksikon, Znanje, Zagreb, 1959. g.
  4. ^ „Worlds Biggest Submarine”. 14. 4. 2009. Pristupljeno 21. 5. 2013. 
  5. ^ Bellis, Mary. „The Invention Of The Submarine”. Arhivirano iz originala 09. 07. 2012. g. Pristupljeno 16. 4. 2014. 
  6. ^ Tierie, Gerrit (10. 6. 1932), „Cornelis Drebbel (1572-1633)” (PDF), Thesis, Rijksuniversiteit te Leiden (na jeziku: engleski), Amsterdam: H.J. Paris: 92 
  7. ^ „The Submarine Turtle: Naval Documents of the Revolutionary War”. Navy Department Library. Pristupljeno 12. 8. 2017. 
  8. ^ Inventor of the Week: Archive Arhivirano na sajtu Wayback Machine (26. jul 2009). mit.edu
  9. ^ „Torpedo History: Whitehead Torpedo Mk1”. Naval History and Heritage Command. Arhivirano iz originala 15. 09. 2014. g. Pristupljeno 28. 5. 2013. 
  10. ^ „John Philip Holland”. Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 1. 4. 2015. 
  11. ^ Adam, Thomas. Germany and the Americas. str. 1155. 
  12. ^ Chickering, Förster & Greiner 2005, str. 73
  13. ^ Crocker III, H. W. (2006). Don't Tread on Me. New York: Crown Forum. str. 310. ISBN 978-1-4000-5363-6. 
  14. ^ Ran Levi. „World War II Technology: German U-Boats”. 
  15. ^ a b v g d đ Grupa autora, Enciklopedija leksikografskog zavoda, Jugoslovenski leksikografski zavod, Zagreb, 1962. g.

Literatura

uredi
Opšta istorija
Kultura
  • Redford, Duncan (2010). The Submarine: A Cultural History From the Great War to Nuclear Combat. I.B. Tauris.  322 pages; focus on British naval and civilian understandings of submarine warfare, including novels and film.
Submarines before 1914
  • Gardiner, Robert (1992). Steam, Steel and Shellfire, The steam warship 1815–1905. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-774-7. OCLC 30038068. 

1900/Russo-Japanese War 1904–1905

Drugi svetski rat
Hladni rat

Spoljašnje veze

uredi
 
Podmornica na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Подморница&oldid=28885599”