Rasti Pasuli i Mences

Rasti Pasuli i Mences është pjesë e ndërhyrjes nga prapavija e Doktrina e shenjt serbe.

Për të kuptuar rastin e mencës së studentëve duhet të merret parasysh se kjo nuk është luftë speciale e dy kundërshtarëve, por është luftë në mes të nevojës dhe mundësisë, në të cilën është aktiv nga prapavija i treti që ka të dhëna mbi dy palët. Kjo metodë e luftës speciale nuk është e çpikur nga doktrina e shenjt serbe por është futur në përdorim nga ajo në Kosovë.

Mjetët që përdoren në këto raste janë të dhënat mbi gjendjen ekonomike, shoqërore dhe politike të një vendi. Ndërsa zhvilluesit e luftës janë nxitësit e ideve për udhë dhe qëllime tjera të shoqërisë nga ato që ekzistojnë apo së paku duken të dukshme nga masa e gjerë. Mblidhen të dhënat mbi nxitësit bëhet plani dhe pritet momenti spontan apo stimulohet nga spiunët. Efektet janë të mëdha por kërkojnë kohë të gjatë dhe janë baza e luftës speciale në një hapësirë të huaj veprimi.

Si do që të jetë rasti fillon me revoltën e studentëve në mencen e studentëve që kërkonin që në mence të kishte një ushqim më të mirë. A ka qenë ushqimi aq i dobët për shkakë të mundësive materiale apo për shkak të personelit që punonte aty, kjo nuk mund të dihet. Por dihet që revolta e nevojës është përdorur nga nxitësit për tu shndërruar në protestë dhe qeveria ka ndërmarr hapa të rreptë brenda normave dhe njohurive që kanë pasur. Kjo ka krijuar një zinxhir, për mbajtjen në jetë të të cilit është përkujdesur me raste tjera doktrina. Pas ngjarjeve në terren janë angazhuar nxitësit në politikë, natyrisht pa vetëdije dhe pa përvojë me luftë speciale.

Si nxitës nga ana e sistemit qeveritarë kanë qenë të njohur Azem Vllasi, një i ri, i mbi-motivuar si ish-kryetarë i rinisë revolucionere të Jugosllavisë dhe Sinan Hasani i cili më vonë edhe kupton që është në rolin e nxitësit për herë të dytë mirëpo interesi personal në fund të jetës së tij fiton ndaj atij kombëtar . Kjo dëshmohet me debatet e zhvilluara për emërtimin e demonstratave. Pala stabile e sistemit udhëheqës i klasifikonte si shprehje e nevojës, ndërsa pala nxitëse si shprehje e vullnetit politik kundërrevolucionar.

Lufta e nxitësve ndërmjet veti, zakonisht në këto raste është qorrsokak dhe ata nuk mund ta fitojnë luftën për idealet e tyre por fitojnë pozita më të larta si figura në luftën speciale të doktrinës. Në anën tjetër është populli i cili në fund duhet të vendosë të gjunjëzohet para doktrinës së shenjtë serbe ose nxitsit të organizojnë së bashku popullin kundër luftës speciale, në të kundërtën ndodhin humbjet siç kanë ndodhur shpesh në pjesën veriore të tokave shqiptare.

Parandalimi i aksioneve të tilla të luftës speciale është i thjeshtë shprehja e lirë e fjalës dhe revoltës të formuluara dhe të koordinuara me mjeshtri në mes të nxitësve duke mos ju larguar pjesës stabile të popullit.